Op weg naar huis
Jade gaf haar nichtje nog een zakdoekje. „Het komt wel goed," zei ze troostend.
„Nee, dat komt het niet. Ik kan het niet meer opbrengen. Ik wil het niet meer opbrengen. Maar het moet. O, het is hopeloos!" Andrea snikte nog eens.
„Maar als je Paula nou gewoon vertelt dat je het niet leuk meer vindt om toneel te spelen. Volgens mij begrijpt ze dat wel. Het is niet het einde van de wereld."
„Je begrijpt er niets van," weerlegde Andrea boos. „Je bent hier pas een paar maanden."
„En?"
„Jij kunt niet weten hoe het gekomen is," snikte Andrea. „Van jongs af aan ben ik naar dans- en zangles gegaan en naar de toneelschool. Mam is ervan overtuigd dat ik beroemd word. Dat heeft ze in haar hoofd gezet."
„Maar alleen omdat ze denkt dat jij het leuk vindt, ' zei Jade, terwijl ze Lime Avenue insloegen. „Eerlijk gezegd dacht ik ook dat je het leuk vond."
Andrea haalde haar schouders op. „Vroeger wel," gaf ze toe. „Maar nu... hoor ik er gewoon niet bij. Neem nou Carrie, die is zo volwassen, ook al is ze bijna een jaar jonger, en Tamara... Vergeleken met haar ben ik zo onhandig en stom! Die auditie morgen is vast vreselijk. Hugo zegt dat ik moet ontdekken wat ik wil en een betere uitstraling moet krijgen en wat zelfverzekerder moet overkomen."
Jade wilde zeggen dat ze vond dat Andrea al zelfverzekerd genoeg overkwam, maar bedacht toen dat het daarvoor misschien niet het goede moment was. „En heb je tegen hem gezegd dat je dat hele gedoe haat?" vroeg ze.
„Dat zou ik niet kunnen," schrok Andrea. „Hij zou me zo laten vallen. Hij zegt dat hij een vriendin wil die een ster is en die zich ook zo gedraagt."
Jade duwde het hek van hun huis open en draaide zich om om haar nichtje aan te kijken. „Dan is hij je niet waard," zei ze beslist. „Of hij houdt van je om jou, of hij houdt niet van je. Je hebt hem niet nodig."
Andrea kneep haar ogen samen en keek Jade boos aan. „Wel waar! Ik heb hem wel nodig. Verder heb ik niemand." Ze hief haar kin omhoog en ademde diep in. „En als je hierover iets tegen mijn moeder zegt, dan..."
Jade stak haar hand omhoog. „Ik zeg niets. Dat beloof ik. Maar Andrea, je hebt wel iemand, weet je."
„O ja? Wie dan?"
„Mij."