Frontale botsing
„Jennifer?" Adam Vine keek op toen Peggy de deur van de studeerkamer opendeed. „O, ben jij het, Peggy. Is je moeder nog niet terug?"
Peggy schudde haar hoofd. „Ik heb spaghetti gemaakt. Wil je een beetje?" „Dank je, ik heb geen trek. Maar 't is wel attent van je."
Nu! dacht Peggy. Ga ervoor zolang hij in een goed humeur is. „Pap," zei ze, terwijl ze op het randje van zijn bureau ging zitten. „Wil jij me misschien een voorschot op m'n zakgeld geven?"
Haar vader trok een wenkbrauw op. „Dat is de afdeling van je moeder."
„Ja, maar ze heeft het zo druk en ik wil haar niet overal mee lastigvallen. En ik heb het geld echt nodig."
„Waarvoor?"
Hoe zal ik het brengen? dacht Peggy. „Er is een concert waar ik naartoe wil. De opbrengst is bestemd voor..."
„ Als je dat vreselijke Rock-weet-ik-veel bedoelt, vergeet het dan maar!" Haar vader stond op. „O ja, ik weet er alles van, je moeder heeft gezegd dat je een balletje opgegooid had. En het antwoord is en blijft nee."
Peggy sprong van het bureau af, draaide zich met een ruk om en keek hem aan. „Het is niet eerlijk," brieste ze. „Al m'n vrienden gaan. Zelfs Tansy's moeder gaat."
„Ach, dat verbaast me niets!" Haar vader lachte sarcastisch. „Die vrouw is zelf een overjarige tiener. Als je ziet in wat voor kleren die rondloopt."
„Wat een stomme opmerking," schreeuwde Peggy. „Ze is echt aardig, véél aardiger dan jij!" Ze kon voelen dat haar ogen vol tranen stonden. „Je bent een ouwe zeur! Ik heb er toch niet om gevraagd om een vader te hebben die zo oud is dat hij mijn opa had kunnen zijn."
Adam zakte terug in zijn stoel en streek met een hand over zijn voorhoofd. „Ga nou maar je huiswerk doen of zo. Ik voel me niet zo goed en ik heb hier geen zin in."
„O nee? En ik heb er geen zin in dat jij me zegt hoe ik mijn leven moet leiden! Je kunt me nog meer vertellen. Ik ga wél naar dat concert, of je het leuk vindt of niet."
„Dat gebeurt niet!" Adam kwam moeizaam overeind. „En als je nog eens zo - Aaaaah!" Opeens klapte hij dubbel, terwijl hij met één hand de hoek van het bureau pakte en met de andere naar zijn borst greep. „Peggy! Help... me!" De woorden kwamen gesmoord en piepend.
„Pap? Pap!" Peggy stond als aan de grond genageld terwijl haar vader naar lucht hapte, wild om zich heen sloeg en toen tot haar afgrijzen op de vloer ineen zakte.
„PAP!" Ze knielde naast hem neer. „O, help me dan! Laat er iemand komen om me te helpen!" Ze schudde haar vader bij de schouder. Er kwam geen reactie.
„Pap! Niet doodgaan, pap. Pap, het spijt me zo. O, wat moet ik doen? Zeg dan wat ik moet doen!"