„Niets aan de hand, liefje. Blijf maar gewoon slokjes water nemen." Peggy's moeder hield haar hand stevig vast. „Je bent zo weer in orde." „Mam," fluisterde Peggy. „Ik moet je iets vertellen." „Wat dan, liefje?"
Peggy slikte en probeerde haar stem niet te laten trillen. „Het is allemaal mijn schuld. Het is mijn schuld dat pap een hartaanval heeft gekregen. En als hij doodgaat..."
„Peggy! Dat mag je niet denken," riep haar moeder. „Je vader gaat niet dood, hij mag niet doodgaan, hij..." Haar stem stierf weg. „En natuurlijk was het jouw schuld niet. Hoe zou dat nou kunnen?" herstelde ze zich.
Peggy snufte. „We hebben ruzie gemaakt. Ik wilde naar Rock-It en hij zei dat het niet mocht, en ik zei dat hij een oude zeur was en toen schreeuwde hij en viel en..."
Haar moeder sloeg haar armen om Peggy heen. „Peggy, ik verzeker je met de hand op mijn hart dat het niet jouw schuld was." Ze sprak elk woord met grote nadruk uit. „Hoe weet je dat?"
„Omdat ik het afschuwelijke gevoel heb dat het mijn schuld was."