Spieren
„Dat is dat!" Adam liet zich op het bed vallen en streek met een hand over zijn voorhoofd. „Ik kan niet meer."
„Help me nog even deze ladekast verschuiven," zei Jennifer.
„Kan Peggy dat niet doen? Ik ben bekaf." „Hij is te zwaar voor haar. Joh, het is zo gebeurd." Adam zuchtte en pakte de kast aan één kant vast. Ze begonnen de kast door de kamer te schuiven, maar opeens snakte hij naar adem, liet de kast los en drukte zijn arm tegen zijn borst. „Wat is er?" Jennifer keek geïrriteerd. „Mijn arm. Ik geloof dat ik hem het afgelopen weekend echt flink geblesseerd heb. Elke dag doet hij meer pijn." Jennifer fronste haar wenkbrauwen. „Je kunt er maar
beter even naar laten kijken. Het is vast alleen maar een spier die verrekt is; jij piept altijd zo gauw als je iets hebt. Peggy, jij zult het moeten doen. Je vader ziet het niet meer zitten. Voor de zoveelste keer."