Rapporteren
„Waarom ben je me niet komen halen?" Hijgend haalde Andy Tansy in bij de kluisjes. „Ik heb uren gewacht." „O, ik moest iets doen," zei ze luchtig. „Sorry." Andy keek terneergeslagen. „Ik wilde met je over m'n vader praten." „O ja." Tansy keek verstrooid.
„Hij was gisteravond heel laat terug," ging Andy door. „Hij had een rotbui. Echt een verschrikkelijke pestbui." „Hoezo?" vroeg Tansy.
„Nou, ik vroeg waar hij geweest was en hij zei alleen dat me dat niks aanging en dat hij me dat wel zou vertellen als het hem uitkwam en geen seconde eerder. Toen stormde hij z'n werkkamer binnen en smeet de deur dicht."
„Vreemd. Dus je bent ook niets te weten gekomen over dat telefoongesprek?"
Andy schudde zijn hoofd. „Het zal mijn moeder wel niet geweest zijn," zei hij treurig. „Hij zou zoiets toch niet al die tijd geheimhouden?"
„Nee," zei Tansy. Dromerig staarde ze in de verte.
„Maar het heeft toch iets opgeleverd," ging Andy door.
„Mmm. O sorry wat zei je?"
„Ik zei," zei Andy nadrukkelijk, „dat het iets goeds heeft opgeleverd. Vlak voordat ik naar bed ging, zei ik dat ik helemaal geen geld meer had. Ik moest het wel drie keer herhalen, omdat hij er helemaal niet bij was met z'n gedachten, en wat denk je?"
„Wat?" zuchtte Tansy.
„Hij wuifde me gewoon weg en zei dat ik geld uit z'n portefeuille mocht pakken en hem met rust moest laten. En dat deed ik natuurlijk." Hij wachtte tot Tansy een gat in de lucht zou springen van verrukking. Er gebeurde niets. „Ik heb er wat uit gepakt. Meer dan genoeg." De laatste drie woorden schreeuwde hij in haar oor.
„Oké, oké, dat is fantastisch. Geweldig."
„Dus kan ik je meenemen naar Rock-It," grinnikte hij.
„O," zei Tansy.
Andy staarde haar aan. „Is dat alles wat je kunt zeggen?" snauwde hij. „Eerst zit je te zeuren over hoe graag je wilt gaan en dan zeg ik dat ik je uitnodig en..."
„Sorry. Het is geweldig. Echt waar. Alleen wil iemand anders..."
„Iemand anders wil wat?"
Tansy keek naar Andy's gretige gezicht en voelde zich een heel klein beetje schuldig. „Niets. Het is perfect."