„Peggy! Peggy, word wakker." Tansy schudde hard aan de schouder van haar vriendin.
„Wat? Wie? Wammotje?" Peggy deed één oog open en trok het dekbed dichter om zich heen.
„Kan ik je shampoo lenen? En waar is je föhn? O, en kan ik wat van die glimmende lila nagellak krijgen? Ik betaal het terug."
Peggy rolde zich op haar andere zij en wierp een blik op haar wekker. „Tansy! Het is pas kwart over zes!"
Tansy plofte neer op Peggy's bed. „Ik kon niet slapen. Ik lig steeds aan hem te denken. Zoals hij naar me keek, het geluid van zijn stem, zijn mooie handen.
„O, kom op." Peggy grinnikte. „Meen je dat nou? Vind je hem echt leuk? Of houd je me voor de gek?"
„Ik hou van hem," zuchtte Tansy.
„Maar je kent hem niet eens! En hij is ook veel te oud."
„We schelen maar vijf jaar," protesteerde Tansy.
„Zes," zei Peggy.
„Nou en?" kaatste Tansy terug. „Massa's vrouwen trouwen met mannen die ouder zijn."
„O, je denkt dus al aan trouwen," plaagde Peggy. „Joh, hij heeft vast al een hele harem in Spanje. Hij is heus niet geïnteresseerd in een meisje van veertien."
„Hij vond me anders ervaren."
„Het is duidelijk dat hij onze taal nog niet goed beheerst," grinnikte Peggy. „Hij bedoelde waarschijnlijk dat je in vervoering was."
Tansy wierp haar een koele blik toe. „Shampoo. Nu." 7. 00 uur Aardig doen
„Dag, mevrouw Vine." Tansy stak haar hoofd om de keukendeur. „Kan ik iets voor u doen?"
„Tansy! Nog een vroege vogel. Ik wou dat mijn gezin zo goed was in het uit bed komen 's morgens."
„O ja? Wie is er dan nog meer op?"
„Ik." José verscheen in de deuropening met een kaart in zijn hand. „Ik probeer te vinden 'et taleninstituut."
„Ik wijs het wel aan." Tansy pakte de kaart en spreidde hem uit op de tafel. „Kijk, wij zijn hier, in Weston Way, en het taleninstituut is hier, in Lansdowne Gardens."
José schrok. „Maar dat is erg ver! Er gaat een bus, ja?"
„Ja hoor," mengde Jennifer Vine zich in het gesprek.
„Nee," zei Tansy op hetzelfde moment. „Dat wil zeggen, ja, maar het is veel leuker om te lopen. Ik kan met je meelopen en onderweg wat van Dunchesters bezienswaardigheden laten zien." Ze schonk hem een, naar ze hoopte, onweerstaanbare glimlach.
„Wat voor bezienswaardigheden?" Peggy kwam de keuken binnen, met haar vochtige haar over haar schouders gedrapeerd. „Een paar miezerige kasteelruïnes en een winkelcentrum waar niet eens een warenhuis is."
„En de rivier en de kerk en..." Tansy's stem stierf weg, terwijl ze wanhopig nog meer belangrijke dingen probeerde te bedenken.
„Dat zou ik leuk vinden," knikte José. „En je kunt me laten zien waar de jonge mensen - 'oe zeg je dat - rond-'angen. Dat is de goede uitdrukking, niet? Rond'angen?"
„Precies," kwam Jennifer Vine ertussen. „Rondhangen is het enige waarvoor die figuren geschikt zijn."„Pardon?" José zocht al naar zijn woordenboek.
„Let maar niet op haar," beval Peggy. „Ze probeert alleen maar leuk te doen."