32

We stonden rond de eettafel in het Gele Huis en keken elkaar aarzelend aan. Kon het zo eenvoudig zijn? Had mijn lief in deze oude bungalow in een uithoek van Normandië een wetmatigheid blootgelegd die iedereen, in heel de wereld tot dan toe over het hoofd had gezien? Liet de toekomst, die raadselachtige, ongrijpbare toekomst vanaf nu met tegenzin in haar kaarten kijken? Stond het anno 2011 eindelijk vast dat mensen niet alleen maar een verleden hadden, maar ook konden uitzien naar een era aan de andere kant van de tijdlijn, en dat die era afdwingbaar en voorspelbaar was?

Een kat sprong op de tafel en ging ronkend op Ellens papieren liggen. Mijn lief kwam naast me staan en pakte mijn hand.

'Het lijkt me inderdaad logisch in elkaar te zitten,' zei ik aarzelend. 'Verjaardagen... Die malle astrologen baseren hun berekeningen ook op je verjaardag.'

'Dit heeft niks met astrologie te maken, Thomas. Dit is wetenschap.' Ze sprak het woord uit zoals een juwelier zou zeggen: dit is echt goud.

'Goed, en gesteld dat je gelijk hebt: wat dan? Lavoisier is dood. Wil je dan zijn hele agenda uitpluizen op verjaardagen?

Die zonnedroom zoals jij hem noemt, hoe komt daar een verjaardag bij te pas?'

'Het gaat niet alleen om Lavoisier. Dat is het fascinerende van de formule.'

'Hoe bedoel je?'

'Misschien kunnen wij het ook.'

Ik zal wel weer heel dom en traag geklonken hebben, maar ik heb nu eenmaal geen talent voor dat soort buitenissigheden.

'Kunnen wij wat ook?'

Ellen keek me aan alsof ik een peuter was die niet durfde te leren fietsen.

'Dromen, Thomas. Dromen en in de toekomst kijken.'

Ik herkende de lichtjes in haar ogen. Mijn liefheeft de hebbelijkheid om alle prestaties van beroemde mensen af te meten aan wat ze zelf kan of niet kan. Natuurlijk had ook zij de relativiteitstheorie kunnen bedenken, als ze er maar even aan had gedacht. Die speech van Obama had ze zelf helemaal anders gedaan, beter zelfs als je haar mocht geloven. Als ze zich erop zou toeleggen, stond ze binnen een jaar op Wimbledon.

'Waarom zou Lavoisier de enige zijn die het kon? Waarom zouden wij het ook niet kunnen, de toekomst voorspellen?

Xander en Rika? Jij en ik? Een appel valt toch ook niet alleen naar beneden in de tuin van Isaac Newton?' Haar gezicht bloeide open als een van die bloemen in een versnelde natuurreportage. Ze pakte me vast en kuste me op mijn beide wangen.

'Tom, beeld je in. Binnenkort ben je jarig! Die avond ga ik zo hard aan je liggen denken dat ik 's ochtends je hele toekomst ken.'

'O, geweldig... En als je droomt dat ik deze zomer in Etretat van een klif zal vallen?'

'Dan bind ik je vast met een heel lang touw. En als ik je in een hotelkamer tekeer zie gaan met een blonde deerne, sluit ik je op in de wijnkelder tot het gevaar geweken is. Wanneer ben je jarig, Xander?'

'December.'

'Ik ook. De dag voor Kerstmis.'

'En jij, Rika?'

Het was de eerste keer dat ik haar met haar naam aansprak. Rika... Het klonk even intiem alsof ik haar op haar mond had gekust.

'Eenentwintig november.'

'Dat is nog ver weg,' zei Ellen. 'En... Julie? Wat is de verjaardag van je zus?'

Ik was blij dat Ellen haar naam ter sprake bracht. Als haar theorie ook maar voor een cent deugde, was Julies verjaardag de enige die er echt toe deed.

Het leek of Rika de vraag niet had gehoord, maar Xander antwoordde in haar plaats: 'De eerste april, gekkendag.'

'Eén april. Dat is binnen drie weken al... Wat denk jij, Xander? Is het mogelijk? Kunnen we het allemaal?'

'Ik weet het niet...'

Hij haalde zijn schouders op, alsof het hele verhaal hem ineens niet meer interesseerde.

'In ieder geval is Tom de eerste. Ik ga het proberen. We moeten het proberen.'

Ellen keek om zich heen of ze die middag de Nobelprijs had verdiend. Onze gastheer joeg de kat uit een stoel en ging zwijgend zitten nadenken.