34

Terwijl hij van haar af rolde zei Dwayne tegen Jan: ‘Altijd prettig om een grote dag als vandaag met een neukpartij te beginnen.’

Ze stapte uit het motelbed, ging de badkamer in en deed de deur dicht.

Dwayne lag op zijn rug naar het plafond te staren. Hij vlocht zijn vingers achter zijn hoofd ineen en glimlachte. ‘Dit is het, schatje. Nog een paar uur en we zitten gebeiteld. Weet je wat we volgens mij vandaag ook nog moeten doen? We moeten naar boten gaan kijken. Er zijn vast een hele hoop mensen die hun boot willen verkopen. Net nu iedereen zijn spullen van de hand doet vanwege de recessie, kunnen we toeslaan. We kunnen een kajuitjacht van zeven tot tien meter voor een prikje kopen. Niet dat we niet de volle prijs kunnen betalen als we dat willen. Maar als we de rest van ons leven met dit geld willen doen, dan moeten we er verstandig mee omgaan, toch?’

Jan had na ‘schatje’ niets meer gehoord. Ze had de douche aangezet na even te hebben gekeken hoe de kranen werkten in dit éénsterrenmotel, ongeveer zeven kilometer van het centrum van Boston. Dat was dichtbij genoeg: ze werd er ontzettend nerveus van om hier in de buurt te zijn.

Dwayne gooide de dekens van zich af en stond naakt in de kamer. Hij pakte de afstandsbediening en zette de tv aan. Hij zapte razendsnel langs de zenders.

‘De goeie zenders hebben ze hier niet,’ zei hij. ‘Waarom laten ze je extra betalen voor een pornozender? Ze vragen al meer dan genoeg voor de kamer.’

Hij kwam terecht op een tekenfilmzender waar een Batman-aflevering draaide. Het verveelde hem al snel en hij zapte door. Hij was langs een nieuwszender gekomen en zat al in een stand-upcomedy toen hij zei: ‘Wat de fuck?’ Hij zapte een paar zenders terug en daar was Jan. Een foto van haar.

‘Hé,’ riep hij. ‘Kom er eens onderuit.’

Ze hoorde hem niet onder de douche.

Dwayne knalde de deur open en riep: ‘Je bent verdomme op tv!’

Hij zette het geluid zo hard dat het kastje waarop de tv stond begon te trillen. De nieuwslezer zei: ‘… maar toen hem gevraagd werd een leugentest te ondergaan, weigerde meneer Harwood dat domweg. De journalist van de Standard van Promise Falls beweert dat zijn vrouw zaterdag in het pretpark Five Mountains verdwenen is, maar uit politiebronnen hebben we vernomen dat niemand Jan Harwood meer gezien heeft sinds vrijdag laat in de middag. En deze ochtend bracht een nieuwe ontwikkeling in de zaak. Het lichaam van een collega van de vermiste vrouw is gevonden in de buurt van Lake George, niet ver van de plek waar Jan Harwood met haar man is gezien voor ze verdween. Het ziet ernaar uit dat we deze middag in Boston en omgeving zonneschijn krijgen…’

Dwayne zette de tv uit en ging de badkamer weer in. Hij stak zijn hand langs het douchegordijn naar binnen en draaide de kraan dicht. Jans haar zat nog onder de shampoo.

‘Dwayne! Verdomme!’

‘Heb je me niet gehoord?’

‘Wat is er?’

‘Het was op het nieuws. Ze zetten je man onder druk. Ze hebben hem gevraagd een leugentest te ondergaan. En ze hebben het lijk gevonden.’

Jan keek hem met toegeknepen ogen aan. Er zat shampoo in. Ze voelde zich meteen koud terwijl het water van haar naakte lichaam droop. ‘Oké.’ zei ze.

‘Dat is toch goed?’

‘Laat me even afdouchen,’ zei Jan.

‘Zal ik erbij komen?’

Als antwoord trok ze het douchegordijn dicht. Ze begon weer aan de kranen te draaien. Het water kwam er eerst ijskoud uit, en ze dook in elkaar, alsof dat haar tegen de kou kon beschermen. Ze vloekte zachtjes, stelde de temperatuur bij en brandde zich toen bijna. Ze draaide de kraan weer een beetje terug tot ze de juiste temperatuur had en hield haar gezicht toen onder de stralen om de zeep uit haar ogen te spoelen.

Maar die hadden hiervoor al geprikt.

Op een gegeven moment had ze die nacht gemerkt dat ze huilde. Ze kon het zelf nauwelijks geloven. Dwayne lag als een kettingzaag te snurken, dus ze liep niet het risico dat ze hem wakker zou maken.

Niet dat ze keihard lag te snotteren. Ze had niet echt liggen janken of zoiets onwaardigs. Maar ze had zich gewoon een ogenblik overweldigd gevoeld.

Een paar tranen waren ontsnapt voor ze ze terug kon dringen. Ze wilde in haar rol blijven.

Je wilde niet dat de mensen zouden denken dat het je iets kon schelen.

Maar terwijl ze daar in bed lag stelde ze zich voor dat ze haar hand op Ethans hoofd legde, dat ze de zijdeachtige haartjes tegen haar handpalm voelde. Ze dacht aan zijn geur. Het geluid dat zijn voetjes maakten op de vloer als hij ’s ochtends uit bed kwam en naar hun slaapkamer liep om te kijken of ze wakker was. De manier waarop hij een Cheerios oppakte en in zijn mond stopte. Het geluid als hij erop kauwde. Hoe hij met gekruiste benen voor de tv naar Thomas de Stoomlocomotief zat te kijken.

De warmte van zijn lijfje als hij bij haar in bed kroop.

Denk aan het geld.

Ze probeerde hem uit haar gedachten te duwen terwijl ze daar midden in de nacht lag. Zoals sommige mensen schaapjes telden, telde zij diamanten. Maar Ethans gezicht dook steeds voor haar geestesoog op.

Vanaf het moment dat ze een relatie met David was begonnen, had ze zich voorgehouden dat ze dat om het geld deed. Deze façade, dit huwelijk, het grootbrengen van een kind, dat was allemaal onderdeel van haar werk. Zo moest ze haar vermogen verdienen. Ze moest gewoon de tijd uitzitten tot Dwayne vrijkwam, en dan kon ze weg. Ze zou vertrekken en niet meer achteromkijken. En als ze de diamanten voor cash had ingeruild, dan kon ze ook van Dwayne afkomen.

Een laatste rolwisseling. Nog één keer een ander kostuum aantrekken.

Als het een beetje meezat, zou niemand naar haar zoeken. In elk geval niet naar een levende Jan. Als ze haar lichaam niet zouden vinden, zou de politie alleen maar denken dat David zich er op een briljante manier van had ontdaan. O, hij zou tegen ze zeggen dat hij er niets mee te maken had, dat hij onschuldig was. Maar dat zei toch iedereen? Alle schuldige mannen zeiden dat.

Misschien zou hij op een gegeven moment zelfs een vermoeden krijgen van wat er werkelijk gebeurd was. Maar wanneer en als het tot hem door zou dringen dat zijn vrouw hem erin had laten lopen, wat zou hij daar dan aan kunnen doen vanuit een gevangeniscel? Hij zou al zijn geld al aan advocaten hebben uitgegeven. Hij zou geen cent meer overhebben om een privédetective in te schakelen om haar op te sporen.

Ethan zou in elk geval oké zijn. Zijn grootouders zouden voor hem zorgen. Don was af en toe een beetje gestoord, maar hij had het hart op de juiste plek. En hoewel Jan de manier waarop Arlene haar soms bekeek niet bepaald prettig had gevonden – het was alsof ze wist dat Jan iets in haar schild voerde, maar dat ze niet kon verzinnen wat dat was – twijfelde ze er niet aan dat ze de jongen kon grootbrengen. Ze was nog jong genoeg en ze hield zielsveel van Ethan.

Jan deed haar best troost te putten uit deze gedachte.

Misschien dat ze als ze haar geld eenmaal had, als ze echt wist dat haar een nieuw leven te wachten stond, een nieuw leven waarin ze alles kon doen wat ze wilde, in staat zou zijn de afgelopen jaren te vergeten, net kon doen of die er niet geweest waren, kon doen alsof de mensen die ze in die tijd gekend had – en dat ene mensje dat ze op de wereld had gezet – niet echt bestonden.

Als ze het geld eenmaal had.

Het geld zou alles veranderen. Geld kon alle wonden helen, geld hielp je verder te gaan met je leven. Daar had ze altijd in geloofd.

Dwayne zette de pick-up stil op Beacon Street, even ten westen van het Clarendon.

‘Alsjeblieft,’ zei hij.

Jan keek naar rechts. Ze stonden voor een vestiging van MassTrust, ingeklemd tussen een Starbucks en een chique schoenwinkel.

‘Is dit het?’ vroeg ze.

‘Dit is het. Met jouw sleutel kun je hier een kluisje opendraaien.’

Zo hadden ze het opgezet. Ze hadden allebei een kluis uitgezocht om hun helft van de diamanten in op te bergen, ze hadden de locatie geheimgehouden, en toen hadden ze de sleutels geruild. Op die manier hadden ze elkaar nodig om te cashen.

‘Kom op,’ zei ze.

Ze stapten samen uit, gingen de bank binnen en liepen naar de balie.

Jan zei: ‘We willen graag in ons kluisje.’

‘Natuurlijk,’ zei een vrouw van middelbare leeftijd. Ze wilde hun naam weten, Dwayne moest zijn handtekening zetten, en toen bracht ze hen naar beneden, naar een ruimte waar drie wanden geheel bedekt werden door rechthoekige deurtjes, als brievenbussen.

‘Dit is uw kluisje,’ zei de vrouw. Ze haalde een sleuteltje tevoorschijn en stak het in een deurtje. Jan haalde de sleutel die ze al vijf jaar bewaard had tevoorschijn en stak hem in de gleuf. Het deurtje ging open en de vrouw haalde er een langwerpige zwarte doos uit.

Toen ze hem schuin hield, hoorde je erbinnenin iets zachtjes ratelen.

‘U kunt van de kamer hier gebruikmaken,’ zei ze, en ze hield een deur voor Dwayne en Jan open. Ze zette de doos op een tafel en trok zich terug, waarbij ze de deur achter zich sloot. Het kamertje was ongeveer anderhalf bij anderhalve meter. Het was goed verlicht en er stond een bureaustoel voor het tafeltje.

‘Het is hier nog kleiner dan mijn cel,’ zei Dwayne. Hij haakte zijn vingers onder de voorkant van de doos en lichtte het deksel op. ‘O boy.’

In de doos lag een zwarte stoffen zak die met een koordje gesloten werd, een zak voor schoenen, of slippers.

Jan haalde de zak uit de doos en bevoelde eerst de inhoud zonder hem open te maken.

‘Net tanden,’ zei ze zenuwachtig.

Ze maakte het koordje los en schudde de zak leeg boven het tafelblad.

De diamanten rolden eruit. Veel kleiner dan tanden, maar veel schitterender. Ze raakten het blad en verspreidden zich. Tientallen en nog eens tientallen diamanten. Veel meer dan je in één oogopslag kon tellen.

‘Jezus tering christus,’ zei Dwayne, alsof hij de edelstenen nooit eerder had gezien. Hij pakte er hier en daar een op, liet hem over zijn handpalm rollen, hield hem tegen het tl-licht alsof dat hem iets zou vertellen over de waarde.

Jan schudde langzaam en ongelovig haar hoofd.

‘En dit is nog maar de helft, lekkertje,’ zei Dwayne. ‘Wij zijn tering rijk.’

‘Rustig,’ zei Jan. ‘We moeten rustig blijven. Als we opgewonden worden, dan gaan we stomme dingen doen.’

‘Wat dacht je dat ik ging doen? Dat ik met een van deze snoepjes hiernaast een latte ga bestellen?’

‘Ik… ik was vergeten dat het er zo veel waren,’ fluisterde ze.

Ze begon de diamanten weer in de zak te schuiven. ‘Ik geloof dat er een op de vloer is gerold,’ zei ze.

Dwayne liet zich op handen en knieën zakken en streek met zijn handen over de vaste vloerbedekking. ‘Hebbes,’ zei hij. Toen sloeg hij zijn armen om Jans benen, trok haar tegen zich aan, begroef zijn gezicht in het kruis van haar spijkerbroek.

‘We zouden het hier moeten doen,’ zei hij.

‘We gaan het later wel vieren,’ zei ze. ‘Als we ons geld hebben. Dan neuken we ons te pletter.’ Je moet hun geven wat ze willen, dacht ze.

Dwayne stond op en nam de zak van Jan over.

‘Ik stop ’m wel in m’n tas,’ zei ze.

‘Nee, het is goed zo.’ Hij propte de zak in de voorzak van zijn spijkerbroek, waar hij een lelijke bult vormde. ‘Ik heb hem al.’

Jan wees Dwayne de weg in noordelijke richting, over de Harvard Bridge over de Charles, en toen naar Cambridge Street.

‘Stop hier maar ergens,’ zei ze.

‘Waar is het?’ vroeg hij. Hij parkeerde langs de stoeprand. Hij zag een Bank of America en dacht dat het daar zou zijn, maar Jan wees naar een filiaal van de Revere Federal aan de overkant van de straat.

‘Indrukwekkend,’ zei hij. Hij zocht in zijn andere voorzak naar de sleutel voor het kluisje die hij al zo lang bewaard had.

Hij had zijn hand al op het portier toen Jan voor hem langs boog en haar hand op zijn arm legde. ‘Dit keer,’ zei ze, ‘hou ik ze bij me.’

‘Ja, prima hoor,’ zei hij terwijl hij zijn arm lostrok.

‘Ik meen het,’ zei ze.

Ze staken de straat schuin over en werden bijna door een SUV geschept toen ze op de middenstreep wachtten tot de auto’s voorbij waren. Geweldig, dacht Jan. Een paar seconden verwijderd van je vermogen wordt je overreden door een Tahoe.

Toen ze veilig waren overgestoken, gingen ze de bank binnen en volgden grotendeels dezelfde routine als in de andere bank. Dit keer werden ze door een jonge Indiase man naar de kluisjes gebracht en vervolgens naar een kamertje waar ze in alle rust de inhoud van de doos konden bekijken.

‘Dit went nooit,’ zei Dwayne toen Jan de zak openmaakte en de inhoud over tafel liet rollen.

Toen de diamanten weer in de zak zaten, en de zak veilig was weggestopt in de tas van Jan, liepen ze de bank uit, terug naar de pick-up.

De hele buit was veiliggesteld.

Jan dacht: in een volmaakte wereld zou ik Dwaynes helft ook kunnen krijgen zonder Dwayne erbij te hoeven nemen.

Ze vroeg zich af of hij soortgelijke gedachten had.