HOOFDSTUK EENENDERTIG

Carlo lag in bed met een slapende Sasha in zijn armen. Hij begon vertrouwd te raken met het idee dat alles weg was: zijn vader, het geld, de kunstcollectie, Jade. De fundamenten van zijn leven waren in minder dan een week weggespoeld en hij voelde zich verloren, maar op dit moment was alles goed. Hier, in het donker, met Sasha naakt naast zich, voelde hij zich veilig en kalm. Ze had het uitgemaakt met Christian. Niet voor hem, dat wist Carlo. Ze had het uitgemaakt met Christian omdat ze niet gelukkig met hem was. Het had niets te maken met het feit dat ze was vreemdgegaan met Carlo, dat had ze heel goed duidelijk gemaakt. Ze hadden niet gepraat over een relatie. Jezus, ze had hem zelfs nog steeds haar telefoonnummer niet gegeven, maar ze was hier nu en sliep tegen zijn borstkas en dat was een heerlijk gevoel. Voor dit moment was het voldoende.

Hij zag haar volle, rode, perfecte lippen in haar droom trillen. Waar droomde ze over? Over hem? Hij hoopte het. Hij was smoorverliefd op haar. Hij had nog nooit zoiets voor een meisje gevoeld. Hij vond haar schaamteloze seksualiteit verslavend. Hij wilde haar zo graag dat het pijn deed als hij alleen maar aan haar dacht, maar het was niet alleen seks. Hij hield ook van haar uitdagende, agressieve, rechtstreekse manier van praten. Hij hield ervan dat ze hem plaagde en uithoorde en niets van hem pikte, zoals alle andere meisjes hadden gedaan. Hij hield van haar gevoel voor humor, haar messcherpe verstand en haar enorme zelfvertrouwen. Hij hield er zelfs van dat ze ervoor zorgde dat hij haar najoeg. Het wond hem op en daardoor wilde hij haar nog wanhopiger hebben. Carlo hoopte dat ze op een dag zou toegeven en het zichzelf zou toestaan van hem te zijn.

Zijn mobiel ging over op het nachtkastje. Er was deze keer geen fles champagne om om te gooien. Sasha hield niet van bubbels, maar van sterkedrank. Dat vond Carlo ook prachtig aan haar. Ze deed haar ogen slaperig open door het geluid van de telefoon.

‘Wie is het?’ mompelde ze. ‘Ik sliep zo lekker.’

Carlo keek op zijn mobiel. ‘Jezus, het is Christian,’ zei hij. ‘Zal ik hem laten overgaan?’

Sasha rekte zich uit als een kat en schudde haar verwarde lange haren uit. ‘Nee, neem hem maar op, liefje,’ gaapte ze. ‘Ik spring onder de douche en vertrek. Ik heb dingen te doen, mensen te zien. Ik ben een drukbezet meisje…

Carlo slikte en probeerde zijn teleurstelling te verbergen toen ze uit bed stapte en zich volkomen naakt uitrekte met haar mooie rug naar hem toe. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. De gladde, gebruinde huid, de ronde, parmantige billen, de gespierde dijbenen. Jezus, ze was geweldig. Hij voelde dat hij weer hard werd en probeerde haar aan te raken, maar ze sloeg zijn hand weg.

‘Nee, nu niet, dekhengst,’ lachte ze. ‘Neem je mobiel op. Christian wil je waarschijnlijk alles vertellen over de harteloze Amerikaanse bitch die hem net heeft gedumpt.’

Ze verdween in de badkamer en Carlo nam de telefoon met tegenzin op.

‘Christian,’ zei hij, terwijl hij zichzelf dwong om normaal, en niet ongelofelijk schuldig te klinken. ‘Hoe is het?’

‘Niet zo goed,’ zei Christian. Hij klonk gedeprimeerd. ‘Sasha heeft het vandaag uitgemaakt.’

‘O, god, Chris, kerel, dat spijt me.’ Carlo kromp ineen.

‘Het maakt niet uit,’ zei Christian. ‘Het is waarschijnlijk het best. We pasten niet echt bij elkaar. Ik heb je toch verteld dat ze geen vrouw is om mee te trouwen?’

‘Dat is zo,’ antwoordde Carlo. ‘En er zwemt voldoende vis in de zee.’ Hij kromp ineen door zijn armzalige, clichématige antwoord, maar wat kon hij anders zeggen? Sasha stond verdomme onder zijn douche.

‘Ik weet het, ik weet het,’ zuchtte Christian zwaarmoedig. ‘Maar ze is een spetter en ik zal haar missen. Ik weet dat je haar niet mag, maar je kunt echt heel veel plezier met haar hebben als je haar leert kennen.’

Carlo dacht eraan hoeveel plezier hij net met Sasha had gehad. ‘Ja, ik kan me voorstellen dat je plezier met haar kunt hebben,’ antwoordde hij. ‘Maar er zijn andere meisjes. Je bent een populaire jongen. Je vindt vast snel iemand die wel geschikt is om mee te trouwen.’

‘Hmm, misschien,’ zei Christian nadenkend. ‘Op dit moment wil ik gewoon lol maken, en daarom bel ik. Heb je zin om vanavond naar Cannes te gaan? Amar geeft een feest op zijn jacht. Het schijnt geweldig te worden. Er komen veel sterren die hier voor het filmfestival zijn. Je weet hoe Amar is. Niemand geeft feesten zoals hij.’

Amar had met Carlo en Christian op school gezeten en zijn feesten waren inderdaad legendarisch. Amar was de zoon van een Indiase prins en zo rijk dat Carlo’s toelage zakgeld leek vergeleken bij zijn banksaldo. Hij gaf meer uit aan één feest dan Carlo in een jaar. En dat wilde iets zeggen, omdat Carlo geld uitgaf als water. Amar had ook heel indrukwekkende vrienden. Hij bracht de meeste tijd door in zijn vrijgezellenappartement (een herenhuis van vijf verdiepingen op een steenworp afstand van Harrods) in Knightsbridge en hij was erg intiem met alle Britse beroemdheden. Als hij niet in Londen was, was hij in zijn strandwoning in LA, dus was hij ook de beste maatjes met alle Hollywoodsterren. Amar was een erg bruikbare vriend, maar Carlo had geen zin in een feest.

‘Nee, het spijt me, Chris,’ zei hij vastbesloten. ‘Ik ben niet in de stemming om gezellig te doen. En ik moet een helder hoofd houden met alles wat er op dit moment aan de hand is.’

Christians antwoord was verstandig, zoals altijd. ‘Ik dacht al dat je dat zou zeggen, Carlo,’ zei hij. ‘En ik begrijp het. Ik bewonder de manier waarop je ermee omgaat. Je vader zou trots op je geweest zijn. Ik dacht alleen dat ik het je moest vragen voor het geval je zin had om er even aan te ontsnappen.’

‘Dank je, kerel,’ zei Carlo terwijl hij Sasha gehuld in een donzige, witte handdoek uit de badkamer zag komen. ‘Liever niet. Zorg dat je het naar je zin hebt. Probeer Sasha te vergeten…’

Sasha stak haar tong uitdagend naar hem uit en liet de handdoek op de grond vallen, waarmee ze haar adembenemende rondingen onthulde. ‘Zo geweldig is ze nu ook weer niet. Ze doet mij niets,’ ging Carlo verder. Hij knipoogde naar haar en trok het dekbed weg om haar zijn erectie te laten zien.

‘Nee, je hebt gelijk. Misschien komt Scarlett Johansson naar het feest. Dat is nog eens een vrouw om mee te trouwen,’ zei Christian stoïcijns.

‘Veel plezier in elk geval. Doe de groeten aan Scarlett en we praten morgen weer, goed? Dag.’

Carlo had net tijd om zijn mobiel weg te leggen voordat Sasha schrijlings op hem ging zitten, zijn buik kuste en hem plaagde met haar tong. Jezus, wat was ze goed. Ze was het helemaal. Ze was het helemaal en nog veel meer.

Francesca passeerde de grens opnieuw. Hemel, ze was er deze keer overheen gesprongen. Ze voelde zich aangetrokken tot Robbie als een mot tot een vlam, en niets kon haar bij hem vandaan houden, zelfs niet het verpletterende schuldgevoel dat in haar maag draaide en aan haar hart rukte. Ze wist dat het heel erg verkeerd was wat ze deed, dus hoe kwam het dan dat niets ooit zo heerlijk was geweest als het gevoel wanneer ze in zijn armen lag?

De hotelsuite was prachtig, zelfs voor de normen van een LaFata. Francesca had het gevoel dat ze de hoofdrol in haar eigen film speelde – een liefdesverhaal natuurlijk – terwijl ze in het gouden bad lag. Ze hadden in hun kamer gegeten, een feestmaal van sint-jakobsschelpen en kaviaar als voorgerecht, gevolgd door sappige, met hazelnoten en cantharellen gevulde tong, en ze hadden er een heerlijke koele chablis bij gedronken. Daarna hadden ze met elkaar gevrijd. Ze hadden elkaars lichaam langzaam en voorzichtig ontdekt en ze hadden genoten van elke aanraking en kus, verloren in het enorme hemelbed dat was gehuld in blauw satijn. En nu had hij een diep, heet bubbelbad gevuld en haalde hij een glas ijskoude champagne voor haar.

Ze liet zich met een glimlach in het water glijden en moest zichzelf inhouden om geen kreet van verrukking te slaken. Buiten deze vier muren was haar leven een chaos, vol verdriet, zorgen, schuldgevoel en pijn, maar hier, op dit moment, werd Francesca omringd door een glazen koepel van liefde. Niemand kon haar vanavond raken. Alleen Robbie.

Hij glimlachte naar haar, een gemakkelijke, ontspannen glimlach die zich over zijn knappe gezicht verspreidde.

‘Voor u, mevrouw,’ zei hij terwijl hij haar de champagneflûte gaf. ‘Mag ik erbij komen?’

‘O, een naakte ober? Ik heb nog nooit zo’n geweldige service gehad,’ giechelde ze. ‘Graag.’

Hij stapte in de diepe badkuip, gleed achter haar, sloeg zijn sterke armen en benen om haar heen, streelde haar natte huid en gaf zachte kusjes in haar nek, zodat ze zich volledig omhuld voelde door hem.

‘Denk je dat we een kans hebben?’ vroeg ze hem hoopvol.

Robbie zuchtte in haar oor en ze voelde zijn lichaam verstrakken. O, nee, ze had het verkeerde gezegd, ze wilde te veel. Francesca wilde dat ze de vraag nooit had gesteld. Ze kende het antwoord tenslotte. Natuurlijk hadden ze geen kans. Ja, hier in hun bubbel waren ze perfect samen, maar in de echte wereld? Nee. Het was onmogelijk. Hoe moesten ze samen een toekomst opbouwen?

‘Ik weet het niet,’ zei hij een beetje verdrietig. ‘Ik wil het dolgraag. Ik zou het heerlijk vinden, maar jij bent getrouwd, we leven in verschillende landen, we hebben allebei kinderen om rekening mee te houden. Op een dag misschien, Fran. Misschien komt onze tijd nog, wie weet? Als we geduld hebben…’

‘Niemand kan in de toekomst kijken.’ Francesca dwong zich te glimlachen, hoewel haar hart pijn deed.

‘Niemand kan in de toekomst kijken,’ herhaalde Robbie. ‘Laten we daarop drinken.’

Francesca draaide zich om, keek hem aan en tikte met haar glas tegen het zijne. De toekomst. Het was een lege bladzijde die nog niet was beschreven en tot die tijd hadden ze een kans, Francesca en haar Robbie. God, wat was ze verliefd op hem. Hij was haar sprankje hoop midden in een donkere wereld.

Ze vertrok weer, net zoals ze de andere keren had gedaan. Ze kwam op haar voorwaarden en wanneer het haar gelegen kwam. Carlo wilde niet dat ze vertrok. Hij wilde dat ze de hele nacht in zijn appartement bleef. Hemel, hij wilde dat ze voor altijd bleef. Hij wist dat ze met hem speelde, maar hij kon het niet helpen. Als het om Sasha Constantine ging, had hij geen kracht om zich te verzetten.

‘Mag ik je…’ begon hij toen ze de voordeur opendeed.

Sasha draaide zich om en legde haar vinger op zijn lippen. Haar nagels waren lang en felrood gelakt.

‘Nee, Carlo,’ zei ze. ‘Je kent het antwoord. Geen eigendomsrecht, geen beloften, geen toekomst en absoluut geen telefoonnummer.’

‘Maar ik dacht…’ Carlo probeerde de wanhoop uit zijn stem te houden. Dit was de derde keer dat ze dat deed en hij begreep het niet. Waarom wilde ze met hem naar bed, maar wilde ze verder niets van hem?

Ze ging op haar tenen staan en kuste hem licht op zijn lippen. Hij rook haar parfum. De geur van sinaasappelen en vanille vermengde zich met het doordringende aroma van seks. Hij kuste haar hartstochtelijk terug. Hij wilde voor altijd zo blijven staan, verloren in haar schoonheid, maar ze maakte zich los.

‘Ik zal je een tijdje niet zien,’ zei ze luchtig terwijl ze haar haar uit haar gezicht duwde. ‘Ik vertrek meteen na de grand prix naar mijn ouders in The Hamptons voor de zomer. Ik kom pas in de herfst naar Monaco terug, schat. Probeer me niet te veel te missen. Ciao!’

Ze liep parmantig zonder één keer om te kijken zijn leven uit, voor maanden deze keer. Carlo hunkerde naar haar, maar hij plantte zijn voeten stevig op de grond. Hij wilde haar achterna rennen om haar tegen te houden, maar hij wist dat dat geen nut had. Ze had heel erg duidelijk gemaakt dat ze hem niet wilde. Hij voelde de neiging om te gaan huilen toen hij haar zag weglopen. Een hele zomer zonder Sasha! Het was een onverdraaglijke gedachte.

Francesca vertrok om middernacht, net als Assepoester. Ze moest terug naar huis voor het geval haar kinderen wakker werden en haar nodig hadden. Robbie begreep het. Hij dacht aan zijn dochters en vroeg zich af of ze hem net zo misten als hij hen miste.

Hij zag hoe Fran haar schoenen aantrok en haar haar borstelde. Hij was bedwelmd door haar. Alles aan haar fascineerde hem. De manier waarop ze bewoog, de klank van haar stem, de schuine stand van haar hoofd. Hij wilde haar met elke vezel van zijn lichaam, maar kon hij haar krijgen? Nee, dat was belachelijk. Er waren te veel hindernissen op hun pad. En zou ze morgen nog iets met hem te maken willen hebben als de roddelbladen waren verschenen? Hmm, hij was bang. Hij was zo voorzichtig geweest nadat Heather bij hem weg was gegaan. Hij had zijn hart in katoen verpakt en had nooit een vrouw dichtbij laten komen omdat hij doodsbang was om weer gekwetst te worden. Francesca kon hem echter pijn doen, dat wist hij nu al. Hij was veel meer bij haar betrokken geraakt dan hij ooit had voorzien. Meer dan hij bij Heather was geweest. Fran maakte hem stapelgek. Het leek krankzinnig na zo’n korte tijd, maar hij was er vrij zeker van dat hij van haar hield, en liefde overwon toch alles? Dus misschien, op een dag? Niemand kon tenslotte in de toekomst kijken. Dat was hun mantra nu en de enige manier om de situatie aan te kunnen.

Morgen zou Dans verhaal voorpaginanieuws zijn en zou Fran nog meer schandalen rond haar vaders verdwijning moeten verwerken. Fatty was de hele week voorpaginanieuws geweest. Een paar ex-minnaressen en hoeren hadden zich bij de roddelbladen gemeld om hun verhalen over Fatty’s seksuele escapades te verkopen, en de kwaliteitskranten kwamen met speculaties over zijn dubieuze zakelijke transacties. Deze keer zou Fran echter alles over zich heen krijgen.

Het nieuws van Williams verhouding met Jade zou een verschrikkelijke schok voor haar zijn. Hij geloofde haar als ze zei dat ze niet van hem hield, maar hij was nog steeds haar echtgenoot en de vader van haar kinderen. Ze zou het afschuwelijk vinden. Plotseling schoot Robbie een heel egoïstische gedachte te binnen. Zou ze bij William weggaan? Misschien was Francesca al snel van William af. Hij vroeg zich af of Williams verhouding gunstig was. Zou het daardoor gemakkelijker voor Fran en hem worden om bij elkaar te zijn? Nee! Hij fantaseerde weer. Blijf reëel, Robbie. Er stonden nog steeds vier kinderen, twee echtscheidingen, een gapend sociaal gat en zestienhonderd kilometer tussen Edinburgh en Monaco tussen hen in.

Robbie voelde zich een verrader nu hij zat te kijken hoe Fran zich aankleedde in de wetenschap dat ze niets wist over William en Jade en haar vader. Een deel van hem wilde haar waarschuwen over haar vaders duistere verleden. Jezus, misschien liep Fran ook gevaar. Ze was tenslotte vice-president van LaFata International en nu Fatty verdwenen was, was zijn meisje de eerste in de vuurlinie voor iedereen die dacht dat de LaFata’s hem geld schuldig waren.

‘Fran,’ begon hij aarzelend. ‘Als ik dingen ontdek, je weet wel, over je vader…’

Ze stak haar hand op. ‘Nee, Robbie,’ zei ze vriendelijk maar vastbesloten. ‘Vertel me niets. Nooit. Het is de enige manier waarop het tussen ons kan werken. Ik zeg in jouw bijzijn niets over mijn vader en jij vraagt niets over hem. Ik dacht dat we het daarover eens waren.’

‘Dat is zo,’ knikte Robbie. ‘Maar er zijn zoveel verhalen, geruchten en vragen. En niet alleen over je vader…’

Ze onderbrak hem voordat hij haar kon waarschuwen. ‘Ik ben een grote meid, Robbie.’ Ze glimlachte naar hem om te laten zien dat ze niet boos was, maar ze leek vastbesloten haar punt te maken. ‘Ik kan het aan. Ik weet dat hij geen engel was, maar hij was mijn vader en ik hield van hem, wat hij ook heeft gedaan. Maak je alsjeblieft geen zorgen. Je hoeft me niet tegen de waarheid te beschermen. Je hoeft me niet te redden. Wees er gewoon voor me, goed? Als mijn nieuwe beste vriend, weet je nog?’

‘Goed,’ beaamde hij. ‘Beste vrienden met extra’s. Daar teken ik voor.’

Dat deel was gemakkelijk. Het kostte helemaal geen moeite om bij Fran te zijn. Het was net zo natuurlijk voor hem als ademhalen. En haar redden? Tja, hij hoopte dat het nooit zo ver zou komen, maar zoals ze had gezegd, was niemand uiteindelijk in staat om in de toekomst te kijken.