HOOFDSTUK ACHTTIEN

Carlo lag op zijn bed naar het plafond te staren. Hij had besloten om vanavond in zijn appartement te blijven. Alleen. In Le Grand Bleu moest hij voortdurend denken aan de vermissing van zijn vader. Frankie had hem verteld dat de politie er de hele dag was geweest en dat het een chaos was. Angel voelde zich nog steeds niet goed en Jade verstopte zich blijkbaar nog altijd in haar slaapkamer. Frankie klonk zelfs nog zenuwachtiger dan ze eerder had gedaan en Carlo was niet bepaald in de stemming om met het verdriet van iemand anders om te gaan.

Bovendien stond het huis zo vol met spullen van zijn vader dat hij er krankzinnig van werd. Zijn jassen en blazers hingen in de hal, de schoenen die hij droeg als hij de honden uitliet stonden bij de achterdeur, er hing een schilderij van hem boven de open haard en overal stonden en hingen foto’s van Fatty, die grijnzend poseerde met politici, filmsterren en FI-coureurs. Fatty was terug te vinden in de comfortabele leren stoel met het halfgelezen boek, zijn favoriete koekjes in de trommel in de keuken, zijn collectie opera-cd’s in het rek, zijn aftershave in de badkamer, zijn auto’s in de garage en zijn stem op het antwoordapparaat. Al zijn spullen waren er nog, maar hij was weg en dat voelde verdomd verkeerd. Carlo kon het niet verdragen. Het huis was te stil zonder hem en leek plotseling te groot. Nee, Le Grand Bleu herinnerde Carlo er alleen aan wat hij miste, en vanavond wilde hij gewoon alles vergeten.

Hij voelde zich er rot over dat hij vanochtend niet met Frankie naar de kerkdienst was gegaan. Zijn vader zou razend zijn geweest als hij het had geweten. Nadat hij overdag met Christian had gevaren, was hij daarom naar de kathedraal gegaan om te biechten. Het was de eerste keer in jaren dat hij op de biechtstoel was gaan zitten. Hij had zich claustrofobisch gevoeld toen de deur achter hem dichtging en had een kruis geslagen.

‘Zegen me, vader, want ik heb gezondigd. Ik heb…’ Carlo moest even nadenken. ‘Ik heb, eh, vier jaar geleden voor het laatst gebiecht, en dit zijn mijn zonden.’

‘Ga door, kind, ga door,’ had de priester hem aangemoedigd.

Carlo’s lijst met zonden was lang en vernederend en terwijl hij zichzelf hoorde praten, realiseerde hij zich wat een oppervlakkige, egoïstische, zelfzuchtige klootzak hij was geworden. Een gevoel van intense schaamte drukte op zijn schouders terwijl hij bekende dat hij dronk, vloekte, masturbeerde en zijn moeder en zussen en vader niet respecteerde. Hij biechtte dat hij tegen iedereen loog, vrouwen bedroog, vals speelde met kaarten, de wet overtrad door te hard te rijden als hij te veel champagne had gedronken en voortdurend gokte. Als laatste had hij zijn grootste zonde toegegeven.

‘En afgelopen vrijdag, vader, ben ik naar bed geweest met de vriendin van mijn beste vriend… En als ik helemaal eerlijk ben, zou ik het dolgraag weer willen doen. Van deze en alle zonden uit mijn verleden heb ik erg veel spijt.’

De priester zweeg een hele tijd. Carlo hoorde het geluid van zijn zware ademhaling en nam aan dat hij geschokt was. Het was nogal een lijst met ernstige zonden die hij net over zich heen had gekregen. Daarna zei de priester eenvoudig: ‘Maak het jezelf niet zo moeilijk, zoon. Je hebt een paar moeilijke dagen gehad. Zeg maar zes akten van berouw.’

‘Mijn Heer en mijn God, het is mij leed dat ik tegen Uw opperste Majesteit misdaan heb.’ De woorden rolden van Carlo’s tong. Hoe vaak had hij ze als jongen uitgesproken? Niet omdat hij ze meende, maar omdat hem was verteld dat hij ze moest zeggen. Hij ging verder: ‘Ik verfoei al mijn zonden, niet alleen omdat ik Uw straffen heb verdiend, maar vooral omdat ze U mishagen, die oneindig volmaakt en alle liefde waardig zijt. Ik maak het vaste voornemen mijn leven te beteren en de gelegenheden tot zonde te vluchten. In dit berouw wil ik leven en sterven.’

De priester zei het gebed van absolutie en zei daarna tegen Carlo: ‘Ik ontsla u van uw zonden in de Naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Je zonden zijn vergeven, ga in vrede.’

‘Dank u, vader,’ zei Carlo. Hij wilde dolgraag de benauwde kleine houten box uit.

Wat een onzin, dacht Carlo toen hij de kerk uit liep. Hij wist nu weer waarom hij was gestopt met biechten. Je kreeg er geen zuiver of rein gevoel van en hij had een grotere hekel aan zichzelf dan ooit. En nu lag hij op zijn bed en voelde zich zo gedeprimeerd dat hij zin had om uit het raam te springen, als hij de moed ervoor zou hebben. Dat zou echter een nieuwe ernstige zonde bij zijn verzameling zijn. Carlo was een heel afvallige katholiek, maar hij geloofde nog steeds min of meer in het hele hemel- en helgedoe, en hij was absoluut niet van plan het risico te lopen er op de moeilijke manier achter te komen dat het inderdaad waar was. Als hij nu doodging, was er geen enkele twijfel aan waar hij naartoe zou gaan. Dan ging hij naar beneden! En een eeuwigheid in hel en verdoemenis was niet zijn idee van een prettige tijd. Misschien moest hij nog een tijdje op aarde blijven en zichzelf de kans geven om zijn fouten goed te maken. Ja, dat was waarschijnlijk het beste.

Plotseling ging de zoemer van zijn appartement. Carlo twijfelde of hij zou opendoen of niet. Het was waarschijnlijk Christian, die zich zorgen over hem maakte en die een goede vriend probeerde te zijn door met een paar biertjes bij hem langs te gaan. Maar Carlo had de hele dag met Christian doorgebracht en hij was vanavond eigenlijk niet in de stemming voor nog meer mannelijk gezelschap. De zoemer ging opnieuw. Deze keer hield degene die beneden stond zijn vinger heel lang op de zoemer.

‘Oké, oké, ik kom al,’ mompelde Carlo. Hij stond op en liep met tegenzin naar de intercom.

‘Yep?’ zei hij. ‘Wat wil je?’

‘Ik wil jou,’ zei een sexy Amerikaanse stem. ‘En ik wil dat piepkleine piemeltje van je nog een keer zien.’

Jezus, het was Sasha!

‘Eh, ja, kom dan maar binnen,’ zei hij in een poging nonchalant te Hinken, terwijl hij wilde juichen van blijdschap. Het was Sasha! Ze was terug! Maar Carlo had zich slecht verzorgd. Hij had zich vanochtend niet eens gedoucht of geschoren. Bovendien was hij de hele dag op zee geweest, zodat zijn huid en haren plakten van het zout. Hij trok zijn kleren uit en rende naar de douche, waar hij zich koortsachtig begon in te zepen en zijn haar waste. Hij had nog net tijd om een handdoek rond zijn middel te slaan voordat hij haar op de deur hoorde kloppen.

Ze stond voor hem in een marineblauw-wit gestreepte mini-jurk en gouden sandaaltjes, een fles Jack Daniels in één hand en een enorme zak chips in de andere. ‘Proviand,’ zei ze met haar puur Amerikaanse witter dan witte glimlach. ‘Ik heb gehoord wat er met je vader is gebeurd. Wat een rotsituatie, Carlo, schatje. Ik dacht dat je misschien een beetje opgevrolijkt wilde worden, in Sasha-stijl!’

‘Dank je,’ zei Carlo. Hij probeerde nog steeds te begrijpen dat ze hier was, in zijn appartement. ‘Je bent heel aardig voor me. Waar blijven de beschuldigingen?’

‘Ik neem aan dat je het de afgelopen dagen moeilijk hebt gehad, dus vind ik dat ik je misschien een paar uur moet ontzien. Maar maak je geen zorgen, schat, mijn sympathie is heel snel verdwenen. Ik sta niet bepaald bekend om mijn geduld, dus de oude, scheldende Sasha die je kent en van wie je houdt kan elk moment terug zijn. Geniet in de tussentijd van de lieve Sasha, een zeldzame traktatie. Goed, waar heb je ijs?’

Carlo wees naar de ijsmachine in de vriezer en gaf haar een paar glazen. Sasha boog voorover, waardoor de zoom van haar minirok omhoog schoof en haar verleidelijk lange, gespierde, gebruinde, gladde dijbenen bloot kwamen. De stof spande over haar perfect ronde, kleine kontje en Carlo hield zijn adem in toen hij eraan dacht wat maar een paar centimeter boven de zoom op hem wachtte.

Ze gaf hem een glas whisky met ijs. ‘Proost!’ zei ze terwijl ze haar glas hard tegen het zijne tikte. ‘Op gelukkiger tijden!’

‘Op gelukkiger tijden,’ zei Carlo, waarna hij een slok nam.

Sasha ging op het witte Corian-aanrechtblad zitten en keek met gekruiste benen vragend naar Carlo. ‘En, denk je dat Christian een vermoeden heeft?’ vroeg ze. ‘Van jou en mij?’

Carlo schudde zijn hoofd. Hij wilde niet aan Christian denken. Hij wilde gewoon zonder schuldgevoel van dit moment met Sasha genieten. Misschien moest hij één keer per week gaan biechten, dan kon hij regelmatig met Sasha naar bed terwijl zijn zonden hem werden vergeven. Trouwens, hij wist zeker dat seks met Sasha beter was voor zijn ziel dan elke hoeveelheid aktes van berouw.

‘Ik denk dat ik klaar met hem ben,’ zei ze luchtig. ‘Hij is een aardige jongen, maar een beetje, tja, saai…’

‘Echt?’ Carlo probeerde niet te opgewonden te klinken over het vooruitzicht dat zijn beste vriend gedumpt zou worden, maar zijn hersenen sloegen al op hol. Was Sasha daarom hier? Wilde ze iets met hem? Carlo moest ineens lachen. Carlo, die doodsbang was om zich te binden. Carlo, die niet aan relaties ‘deed’. Carlo, die niets moest hebben van brunettes, meisjes die kleiner waren dan I meter 75, en Amerikaanse vrouwen. Die waren hem te irritant. En toch verlangde hij wanhopig naar een afspraakje met deze kleine, donkere, luidruchtige Amerikaanse.

‘Echt.’ Sasha knikte. ‘Christian is lief, maar hij is te serieus voor me. Een beetje ernstig op het gebied van relaties. Hij doet aan “exclusiviteit”. Ik bedoel, gaap, hoe saai is dat? Ik wil niet met maar één jongen naar bed. Ik ben tweeëntwintig. Ik ben nog niet toe aan een vaste relatie.’

Carlo probeerde zijn teleurstelling te verbergen. Sasha wilde dus met Jan en alleman naar bed. De gedachte dat ze haar dijbenen rond een andere man sloeg maakte dat hij tegen de muur wilde slaan. Jezus, hij had het zwaar van haar te pakken. Hij wist dat het hypocriet was om haar te veroordelen. Ze zei alleen wat hij zelf al honderd keer had gezegd. Yep, deze keer had hij absoluut zijn gelijke ontmoet. Als hij Sasha zag, was het alsof hij in de spiegel keek. Ze was de vrouwelijke versie van Carlo, behalve misschien dat zij echt was? Carlo was zich er heel goed van bewust dat hij alleen net deed alsof hij zichzelf zo geweldig vond. Sasha leek absoluut niet te veinzen. Het leek haar echt niet te kunnen schelen.

Ze deed haar benen langzaam een paar centimeter van elkaar en liet ze op het aanrecht rusten. ‘Hoe komt het toch, Carlo,’ vroeg ze terwijl ze haar volle, rode lippen likte, ‘dat je altijd halfnaakt bent als ik je zie?’

Carlo was sprakeloos. Sasha droeg geen ondergoed en hij kon zijn ogen niet afhouden van de perfect geharste plek tussen haar dijbenen. Hij had vlinders in zijn maag en pijn in zijn onderbuik terwijl zijn penis tegen de handdoek rond zijn middel duwde.

‘Niet dat ik daarover klaag,’ ging Sasha verder terwijl ze aan een vinger likte. ‘Ik vind dat je een mooi lichaam hebt. Ik word er heet en nat van…’

Carlo staarde gebiologeerd naar Sasha, die haar natte vinger tussen haar gespreide dijbenen liet verdwijnen, waarna ze langzaam en ritmisch begon te wrijven. Ze kreunde een beetje en haar ademhaling versnelde.

‘Je maakt me extreem heet, schat,’ zei ze tegen hem.

Ze gleed naar de rand van het aanrecht en deed haar dijbenen verder uit elkaar, zodat Carlo haar in al haar glorie kon zien. Daarna likte ze opnieuw aan haar vingers.

‘Jezus,’ hoorde Carlo zichzelf onwillekeurig zeggen. ‘Je bent het meest sexy meisje dat ik ooit ben tegengekomen.’ Hij zette zijn glas op het aanrecht, pakte haar zachte dijbenen vast en duwde ze nog verder uit elkaar.

‘Doe je jurk uit,’ zei hij wanhopig. ‘Alsjeblieft, ik wil je borsten zien. Je hebt zulke perfecte borsten.’

Sasha trok haar jurk over haar hoofd. Ze droeg geen beha en Carlo nam de fantastische aanblik van de naakte Sasha in zich op. Hij had een vrouw nog nooit zo wanhopig graag gewild. Hij kuste haar zachte, volle mond terwijl zijn vingers over de harde, ronde tepels wreven en zijn handen haar volle, parmantige borsten omvatten. Hij kuste haar hals en haar sleutelbeen en daarna gleed zijn tong over haar tepels terwijl zij naar adem snakte. ‘Lik me, Carlo. Proef me,’ kreunde ze.

Hij kuste haar strakke, platte buik en kwam steeds dichter bij de ultieme prijs. Hij kuste de zachte, gladde huid van haar dijbenen. Ze kreunde van genot. ‘Nu, Carlo,’ zei ze ademloos tegen hem. ‘Ik ga zo snel klaarkomen, schat. Je maakt me supergeil.’

Daarna bevond hij zich in de hemel, verloren in haar smaak en haar geur en het gevoel van haar. Zijn tong gleed over haar clitoris terwijl hij zijn vingers steeds dieper in haar duwde.

‘Jezus, Carlo, ik kom,’ hijgde ze. ‘Neuk me,’ eiste ze plotseling. ‘Neuk me hard, Carlo. Ik wil je!’

Wie was Carlo om dat te weigeren? Hij kwam overeind, kuste haar mooie, zachte mond en gleed bij haar naar binnen. Ze gooide haar hoofd naar achteren en duwde haar heupen naar voren, tot ze in perfecte harmonie bewogen.

‘Ik kom weer, Carlo,’ schreeuwde ze. ‘Zorg dat ik weer klaarkom!’

Carlo kon zich niet meer inhouden toen haar lichaam begon te trillen door de stuiptrekkingen van haar orgasme. Hij kwam zo intens en zo volledig klaar dat hij het gevoel had dat hij zijn hele lichaam aan haar gaf. Het gevoel leek nooit meer over te gaan. Ze klampten zich naakt en zwetend aan elkaar vast terwijl ze hijgend ademhaalden en hun harten razendsnel sloegen.

Eindelijk lukte het Carlo iets te zeggen. ‘Dat was de beste seks ooit, Sasha. Ik maak geen grapje,’ zei hij terwijl hij recht in haar ogen keek.

Ze knipoogde ondeugend naar hem, duwde hem weg en sprong van het aanrecht. ‘Natuurlijk, schat, ik ben heel goed in seks. Het is mijn allergrootste hobby,’ zei ze. Ze maakte de zak chips open en propte een handvol in haar mond. ‘Maar je krijgt er wel trek van, ik heb razende honger.’

Carlo raakte in de war van Sasha. Ze was het tegenovergestelde van hoe meisjes hoorden te zijn. Ze had helemaal geen emotionele band met hem en gebruikte zijn lichaam gewoon, zoals hij alle meisjes met wie hij naar bed was geweest altijd had gebruikt. Als hij eerlijk was, gaf het hem een beetje een goedkoop gevoel. Erger nog, hoe gevoellozer zij deed, hoe meer hij haar wilde hebben. Jezus, ze was me er één. Hij herinnerde zich dat ze de vorige keer had gezegd dat meisjes logen tijdens de seks. Ze léék ervan te genieten als ze vrijden, maar Carlo had geen idee of dat echt was. Sasha maakte hem onzeker en hij begon zich zorgen te maken dat ze niet eerlijk tegen hem was.

‘Eh, Sasha,’ begon hij verlegen. ‘Wat je daarnet zei toen we de liefde bedreven…’

Sasha stikte bijna in haar chips. ‘Laat ik je meteen iets duidelijk maken, Carlo,’ zei ze met haar handen op haar naakte heupen. ‘We hebben de liefde niet bedreven. Dat was seks. Erg plezierige seks, misschien zelfs een zeven of een acht op een schaal van tien, maar het was gewoon seks, oké? Je hoeft me niet in de maling te nemen. Ik ben niet zo’n sentimentele barbiepop waar je normaal gesproken je kwakje in loost.’

Carlo bloosde. Ze gaf hem altijd het gevoel dat hij oerstom was.

‘Goed,’ ging hij dapper verder. ‘Meende je wat je zei toen we seks hadden? Of loog je? Je hebt gezegd dat meisjes dat doen.’

Sasha haalde haar schouders op. ‘Geen idee,’ zei ze. ‘Ik laat me nogal meeslepen als ik klaarkom. Ik herinner me niet echt wat ik heb gezegd. Heb je een sigaret voor me?’

Ze trok Carlo’s favoriete lichtblauwe kasjmieren trui aan, die haar naakte billen nauwelijks bedekte, en liep op blote voeten het balkon op. Hij trok zijn badjas aan en volgde haar. Ze deelden een sigaret terwijl ze naast elkaar over het balkon leunden en naar de zee staarden.

‘Sasha,’ begon hij. Hij moest weten of er meer was dan dit. Of er meer was dan alleen seks. Hadden ze meer raakvlakken? Plotseling was het belangrijk voor Carlo om te weten wat ze belangrijk vond. ‘Wil je ooit meer dan dit? Dan Monaco?’

Het was dezelfde vraag als hij Christian eerder had gesteld. Sasha knikte heftig. ‘Jezus, ja,’ antwoordde ze. ‘Dit is niet echt. Hier draait het leven niet om. Het is een schijnvertoning, Carlo, en binnenkort ga ik op onderzoek om te kijken wat er nog meer is.’

Haar antwoord beviel Carlo, maar maakte hem ook bang. Sasha was net als hij, zoals hij al had vermoed, en dat was gevaarlijk. Een meisje als Sasha zou hem kunnen kwetsen. Sasha kon zijn hart breken.

Ze bleef niet lang. Na nog een glas whisky trok ze haar jurk weer aan en zei ze dat ze weg moest omdat ze met Christian had afgesproken. Deze keer bleef ze bij de deur staan en ze keek recht in Carlo’s ogen. ‘Trouwens, ik meende het,’ zei ze.

Carlo zag een lichte blos op haar wangen. Het was de eerste keer dat hij een zweem van verlegenheid bij Sasha zag.

‘Wat ik over je zei, dat je heet was en dat je goed kunt neuken, dat is allemaal waar,’ zei ze. ‘Maar laat het niet naar je hoofd stijgen.’

Carlo glimlachte en voelde zijn hart smelten en als een kleverige massa op de vloer belanden. ‘Dan mag ik je telefoonnummer dus?’ vroeg hij. Hij was er vrij zeker van dat ze het hem deze keer zou geven.

Sasha fronste haar voorhoofd. ‘Nee, Carlo,’ zei ze. ‘Doe niet zo belachelijk. Ik heb tegen je gezegd dat ik daar niet aan begin. Ik weet waar ik je kan vinden als ik zin in je heb.’ Daarna gaf ze een licht kusje op zijn wang. ‘Tot ziens, lekker ding!’ riep ze en ze verdween. Hij zag haar door de hal slenteren als een cowgirl die net een wilde hengst had getemd. Ze was op weg naar Christian, haar vriend, zijn beste kameraad. Ze keek niet om.

Vader Romano D’Alessio zat stil op een kerkbank terwijl hij zijn rozenkrans door zijn handen liet glijden en over zijn dag nadacht. Het was een van de moeilijkste dagen van zijn carrière geweest en het had zijn christelijke geloof in de mensheid tot het uiterste getergd.

Hij dacht even aan de jonge Carlo LaFata, die vandaag voor het eerst sinds jaren was komen biechten. De jongen was zijn vader gisteren verloren en was op zoek naar steun naar de kerk gekomen. De gedachte zorgde ervoor dat D’Alessio glimlachte en misschien zelfs een beetje van zijn geloof terugkreeg.

Carlo had een goed karakter, daar was vader D’Alessio van overtuigd. Een priester voelde zoiets. Hij had de intense schaamte en schuld in zijn stem gehoord en dat had hem verbaasd. Vader D’Alessio was een man van de Heer, maar hij was ook een man van de mensen. Hij wist wat er in de wereld om hem heen gebeurde en hij kende Carlo’s reputatie als playboy. Vandaag had vader D’Alessio echter een glimp gezien van een andere Carlo LaFata.

De zonden van de arme jongen waren zo gewoon en alledaags. Een jongen van drieëntwintig die met het meisje van zijn beste vriend naar bed was geweest? In deze tijd? In Monaco? Het was nauwelijks voldoende voor hel en verdoemenis. En toch zat de arme jongen zo vol zelfhaat en zelfkastijding dat D’Alessio hem in zijn armen had willen nemen om hem te troosten.

Vader D’Alessio wilde dat hij de jongen had kunnen vertellen over de zonden van anderen. Dat zou hij nooit doen, hij kon nu eenmaal geen bekentenissen onthullen, maar soms wilde hij dat hij de goede mensen kon vertellen hoe slecht de echte zondaars waren, zodat ze zouden stoppen zichzelf te straffen.

Als hij dacht aan de andere bekentenis die hij vandaag had gehoord, voelde hij zijn bloed ijskoud worden. Afpersing, fraude, geweld, diefstal en moord. Het was een nachtmerrie. De last van die bekentenis drukte zwaar op de ziel van vader D’Alessio. Hij zou de hele nacht bidden. Hij had de hulp van de Heer nog nooit zo wanhopig nodig gehad. Hij zou bidden, niet alleen voor de goede mensen maar ook voor de zondaars.