HOOFDSTUK TWINTIG

Sasha’s voeten stampten steeds sneller op de loopband, Het zweet dat langs haar voorhoofd naar haar mond liep, smaakte zout. Ze zette het apparaat nog sneller en veranderde de helling, zodat ze uiteindelijk zowat de Mont Blanc beklom. Haar hart bonkte, haar borstkas voelde strak en haar spieren deden pijn, maar ze bleef rennen, door de pijn heen…

Jezus, ze had een uitlaatklep voor haar frustraties nodig. Die klootzak had vat op haar gekregen en zat in haar hoofd, en nu kon ze niet meer stoppen met aan hem te denken: aan dat prachtige, naakte lichaam, die verdomde puppyogen, de manier waarop hij zijn haar uit zijn gezicht veegde… Hemel, wat had ze gedaan? Dit ging helemaal niet volgens plan. Het was niet de bedoeling dat ze gevoelens voor Carlo LaFata had. Van alle mannen met wie ze had geflirt, gespeeld, naar bed was geweest, was die egoïstische, door zichzelf geobsedeerde, ijdele klootzak degene die eindelijk, éindelijk, het hart van Sasha Constantine had veroverd. Iets wat nog nooit een man was gelukt.

Sasha rende en rende en rende, maar ze kreeg het gevoel in haar maag, de vlinders van opwinding en verwachting, niet weg. Ze wist dat ze hem weer moest zien. Snel. Ze kon er niets aan doen. Haar lichaam verlangde wanhopig naar hem. Goed, ze had net gedaan alsof het niet belangrijk was, alsof ze gewoon gek was op seks. Ze was niet van plan Carlo te laten weten dat ze warmliep voor hem. Warmliep voor hem? Jezus, dat was het understatement van het jaar. Ze stond in vuur en vlam! Zodra Sasha zich in een ruimte met hem bevond, werden haar tepels hard en wilde ze dat hij haar aanraakte en kuste en… Jezus, alleen al de gedachte aan hem maakte haar bloedheet.

Naar bed gaan met Carlo had haar overdonderd. Ze had zich nog nooit zo sexy, levendig en opgewonden gevoeld. Aan de andere kant wist ze al maanden dat het zo zou zijn. Ze had haar uiterste best gedaan om extra grof en bitcherig tegen hem te doen, om hem weg te duwen, om de seksuele aantrekkingskracht tussen hen te ontkennen omdat hij Carlo LaFata was, verdomme! Wat een cliché! Ze was nu net zo erg als al die bewonderende meisjes die hem overal volgden en voor hem kropen, die het pikten dat hij hen zo afschuwelijk behandelde en die hun slipjes uittrokken zodra hij maar naar hen keek.

Nee, Sasha zou niet net als die andere meiden zijn. Ze was meer waard. Als Carlo haar wilde, zou hij het spel op haar manier moeten spelen. Het zou haar alle walskracht kosten die ze had, maar Sasha zou zich onverschillig blijven gedragen. Ze zou hem haar nummer niet geven, hoe graag ze ook wilde dat hij belde. Ze zou niet lief en vriendelijk tegen hem doen, ook al werd zijn vader vermist en leek hij zo verloren en overweldigd door verdriet dat ze alleen maar haar armen om hem heen wilde slaan en de pijn wilde wegkussen. Nee. Nee. Nee. Nee. Nee!

Bonk, bonk, bonk. Haar voeten stampten nog steeds op de loopband terwijl haar hersenen op hol sloegen. En Christian? Wat moest ze in vredesnaam met Christian doen? Ze had alleen met die arme jongen aangepapt omdat hij Carlo níét was. Alsof dat logisch was. Ze was er zo gebrand op geweest om zichzelf en alle anderen ervan te overtuigen dat ze Carlo haatte, dat ze ja had gezegd toen Christian haar voor het eerst mee uit vroeg. En daarna was hij zo beleefd en beschaafd geweest dat het moeilijk was geweest om van hem af te komen. Bovendien was hij goed bevriend met Carlo, zodat ze met Carlo kon omgaan, en met Carlo kon bekvechten, en met Carlo kon dansen zonder dat ze een van de vele namen in zijn kleine zwarte adresboekje werd. Behalve dat ze nu naar Carlo was toegegaan en met hem naar bed was gegaan. Als het bij die ene keer was gebleven, toen ze dronken was, had ze het zichzelf bijna kunnen vergeven. Maar nee, Sasha had er de volgende ochtend toen ze nuchter was weer aan toegegeven en gisteravond opnieuw. Ze was naar zijn appartement gegaan omdat ze niet weg kon blijven. Daarna had ze een afspraakje met Christian gehad. Waar was ze mee bezig? Ze kon niet meer helder nadenken .

Jezus, ze zou het uit moeten maken met Christian. Niet om het schuldgevoel, daar kon ze mee leven, maar hoe kon ze ooit nog een keer met Christian vrijen? Lieve, aardige, saaie Christian, die zo slecht was in bed? Ze kon het niet. Wilde het ook niet. Het was alsof ze een hap haasbiefstuk had gehad en daarna weer cornedbeef moest eten. Sasha kon zich gewoon niet voorstellen dat ze ooit weer met Christian naar bed zou gaan, maar dat was niet het angstaanjagende aan de situatie. Nee, het echt angstaanjagende was dat ze zich niet kon voorstellen dat ze ooit nog met een andere man dan Carlo naar bed zou gaan. Dat had ze hem natuurlijk niet verteld. Jezus, nee. Ze had haar rol gespeeld, had net gedaan of ze vrij wilde zijn om met veel jongens af te spreken om seks met ze te hebben. Het was allemaal onzin. Sasha wilde Carlo helemaal; zijn hersenen, zijn lichaam en zijn ziel. Het was niet alleen de seks waarvoor ze was gevallen.

Iets in de gevoelens die ze voor Carlo had maakte haar doodsbang. Als ze bij hem was, voelde ze dat ze geen grip meer op de situatie had, niet alleen fysiek, maar ook mentaal en emotioneel. Eindelijk was het gebeurd. Nu wist ze waar al die sentimentele liefdesliedjes over gingen. Ze snapte het. Ze begreep het. Dit was liefde, en dat had Sasha nog niet eerder meegemaakt. Ze had nog nooit iemand nodig gehad of gewild, maar nu wilde ze Carlo. Ze wilde hem dolgraag en ze wilde hem voor altijd. Sasha was slim. Ze had een psychologische graad aan Yale gehaald. Als er iemand in Carlo’s hersenen kon kruipen en hem kon manipuleren, dan was zij het. Sasha wilde monogaam zijn. Ze was een vrouw voor één man, en Carlo was haar man. Hij wist het alleen nog niet.

Ze zette de loopband op het snelste tempo en voelde het bloed door haar aderen pompen. Geen lusten zonder lasten, zei ze tegen zichzelf. Ze genoot van een uitdaging. Ze was vasthoudend en vastbesloten en ontzettend koppig, maar ze kon ook geduldig zijn. Sasha zou een lang spel met Carlo spelen. Een jongen als Carlo moest kunnen jagen. Hij had het te gemakkelijk gehad, alles was hem op een zilveren presenteerblaadje aangeboden, maar Sasha zou zichzelf niet op een presenteerblaadje aan Carlo aanbieden. Hij zou voor haar moeten vechten. Alleen dan zou hij haar echt waarderen en willen hebben. Alleen dan was hij voor altijd van haar.

‘Ik weet dat ik heb gezegd dat je een metamorfose nodig hebt, maar wat is dit? Een midlifecrisis?’ vroeg Dan terwijl hij nieuwsgierig naar Robbies boodschappentassen keek. ‘Prada? Gucci? Hugo Boss? Jezus, Robbie, die krant van je betaalt je vast te veel.’

Robbie voelde zijn wangen branden van schaamte en schoof zijn tassen schuldig onder de tafel. ‘Was het maar zo,’ mompelde hij nog steeds blozend. ‘Ik heb al jaren niets nieuws gekocht en na wat je gisteravond hebt gezegd, dacht ik dat het misschien tijd werd om mezelf een beetje op te knappen. Je weet hoe flitsend iedereen er hier uitziet, en ik dacht dat ik serieuzer genomen zou worden als ik me ook zo kleedde…’ Robbie wist dat hij bazelde, maar hij probeerde zijn gedrag meer voor zichzelf dan voor Dan te rechtvaardigen. Hij verstopte zich achter de menukaart en deed alsof hij nadacht over de lunch.

‘En, hoe gaat het werk?’ vroeg Dan. ‘Niet goed, neem ik aan, als je een nieuwe garderobe moet kopen om ergens te komen.’

‘Nee, het gaat goed,’ antwoordde Robbie naar waarheid. ‘Weet je dat ze zijn auto hebben gevonden?’

Dan knikte. ‘Snap je dat ze daar drie dagen voor nodig hebben gehad? Terwijl hij maar twee straten van de haven stond geparkeerd.’

‘Krankzinnig,’ beaamde Robbie. ‘Ik vraag me af hoe ze hem over het hoofd hebben kunnen zien.’

‘Geen idee, maar dat bevestigt het min of meer, denk je niet? LaFata is de klos,’ zei Dan nadenkend.

Robbie knikte. ‘Er zijn geen kleren of bezittingen uit zijn huis verdwenen, zijn bankrekeningen zijn niet aangeraakt, zijn paspoort ligt in zijn kluis en zijn auto stond het hele weekend stof te verzamelen in La Condamine. Hij is absoluut dood.’

‘Zijn bankrekeningen zijn niet aangeraakt?’ Dan sperde zijn ogen open. ‘Hoe weet je dat?’

‘Ik heb het vijf minuten geleden op de radio gehoord,’ zuchtte Robbie. ‘Het is lastig om een primeur voor het verhaal te krijgen nu hier zoveel journalisten rondrennen. Hoe gaat het bij jou? Gedraagt Angel zich een beetje?’

‘Gelukkig niet,’ grinnikte Dan. ‘Ze is gisteravond opnieuw gaan stappen. Ze is geëindigd op haar jacht, met een paar Australische rugzaktoeristen. Lang verhaal, maar ze was ongelofelijk dronken en high, Robbie. Je had haar moeten zien.’

‘Ik ben blij van niet,’ zei Robbie. ‘Ik kan er niet tegen om een mooi jong meisje in zo’n toestand te zien. Dat doet me denken aan die twee van mij. Het duurt niet lang voordat die zich ook gaan bezighouden met jongens en make-up en kleren en God weet wat nog meer.’

Dan grinnikte. ‘Je klinkt als een oude vrouw. Neem iets te eten en te drinken, ga terug naar je hotel en trek je midlifecrisiskleren aan, zodat je je weer jong voelt.’

‘Donder op, Dan,’ lachte Robbie.

‘Ik donder nu op,’ grinnikte Dan. ‘Ik ga met die Australische kinderen over hun avond met Angel praten. Een van hen is net uit het ziekenhuis ontslagen. Dat moet een feest zijn geweest!’

Hij schudde verwonderd zijn hoofd en stond op. ‘Trouwens, Robbie,’ voegde hij er over zijn schouder aan toe. ‘Nu je toch bezig bent met je metamorfose, kun je meteen iets aan je haar doen. Het is een beetje…’

‘Een beetje wat?’ vroeg Robbie terwijl hij zijn zandblonde haar aanraakte. Zijn haar was zijn trots. Heather had altijd gezegd dat ze het prachtig vond. Nu ja, dat had ze één keer gezegd, toen ze elkaar ontmoet hadden.

‘Tja, het is een beetje I994, vind je niet?’ zei Dan. ‘Een beetje Britpop.’

Robbie vroeg zich af of hij tijd had voor een bezoekje aan de kapper. Jezus, wat was er in hem gevaren? Hij kende zijn fouten, en ijdelheid had daar niet bij gehoord. En nu zat hij hier, midden in het grootste verhaal van zijn carrière, en hij maakte zich zorgen over zijn uiterlijk! Het was natuurlijk allemaal voor haar – de kleren, de schoenen, de aftershave, de dure scheerolie. Hij had eindelijk de moed gevonden om haar een sms te sturen om haar te laten weten dat hij in de stad was en te vragen of ze elkaar konden ontmoeten. Ze had echter niet geantwoord en daar rekende hij ook niet op. Waarom deed hij dit dan?

De politie was vandaag op kantoor om alle computers en archieven te doorzoeken. Ze leken te denken dat ze in het bedrijf een aanwijzing konden vinden voor wat er met haar vader was gebeurd, maar Francesca was ervan overtuigd dat ze het bij het verkeerde eind hadden. LaFata International had misschien onlangs een aantal tegenslagen gehad – ze hadden wat filialen van Fatty’s moeten sluiten en de Dubai-onderneming was op een compleet fiasco uitgelopen – maar wie had het afgelopen jaar geen problemen gehad? Er was een mondiale recessie aan de gang. Ook in Monaco!

De LaFata’s hadden te horen gekregen dat ze tot nader order uit het kantoor weg moesten blijven. Francesca wist niet wat ze moest doen. Ze was na een paar uur onderbroken slaap om vijf uur wakker geworden en had zichzelf beziggehouden met het huis schoonmaken. Ze hadden natuurlijk dienstmeisjes en huishoudsters om dat te doen, maar ze vond het therapeutisch. De politie had een enorme chaos achtergelaten en ze wilde dat alles gewoon weer op zijn plek stond, weer naar normaal. Het huis was nu echter schoon en het voelde nog steeds verkeerd. Francesca wist dat Le Grand Bleu nooit meer hetzelfde zou zijn nu Fatty er niet meer was. Het zou nooit meer als thuis voelen.

Ze had de hoop opgegeven dat ze haar vader ooit nog levend terug zou zien. Ze wist dat Carlo hetzelfde gevoel had. Er was geen logische verklaring. Fatty’s paspoort lag in de kluis in zijn slaapkamer en William had zijn persoonlijke bankrekeningen gecontroleerd. Haar vader had zijn bankpasjes na vrijdag niet meer gebruikt. De laatste aankoop die hij had gedaan was de fles Hennessy Beauté du Siècle-cognac.

Angel ontkende nog steeds alles. Ze ging uit, sprak af met haar vrienden en vriendinnen en gedroeg zich alsof er niets aan de hand was. Het was natuurlijk een façade. Ze stelde het onvermijdelijke uit en stopte haar emoties weg zodat ze niet om hoefde te gaan met de enorme, verpletterende golf van verdriet die haar zou overspoelen. Het enige dat Francesca kon doen was wachten tot de realiteit Angelica had ingehaald. En wie weet wat er dan zou gebeuren – Francesca wist dat ze deze keer niet in staat was haar zusje te redden.

Normaal gesproken zou Francesca troost op kantoor zoeken, maar daar mocht ze niet komen. En bovendien, na het bezoek van de Rus gisteren wist ze niet zo zeker of ze daar vandaag naartoe wilde. De jongens waren op school, Carlo was in zijn appartement, Jade lag in bed – alweer! – en Angel was gisteravond bij Christian blijven slapen. Christian had vanochtend gebeld om te zeggen dat hij haar in de stad was tegengekomen en dat hij haar had uitgenodigd om bij hem te blijven. Hij zei dat ze nog sliep, maar dat alles goed met haar was. Het was een beetje vreemd dat hij belde. Misschien begonnen Angel en Christian gevoelens voor elkaar te krijgen? Dat zou leuk zijn. Christian was precies het soort stabiele jongen om voor Angel te zorgen en ervoor te zorgen dat ze niet ontspoorde. Ja, als er tussen hen een romance opbloeide zou er een last van Francesca’s schouders vallen.

Ze klopte op Williams deur terwijl haar hart keihard bonkte. Ze wilde hem niet vertellen wat er de vorige dag op kantoor was gebeurd, maar ze wist dat ze geen keus had. Ondanks de kloof tussen hen had ze zijn hulp nodig zoals ze die nog nooit nodig had gehad.

Hij keek op van zijn beeldscherm toen ze zijn kamer binnenkwam, deed zijn laptop dicht, zette zijn bril af en legde die voorzichtig op het bureau, maar hij glimlachte niet. De uitdrukking op zijn gezicht was onbeweeglijk en verraadde niets, behalve een glimp van iets kouds in zijn ogen. Wat was dat? Haat? Verontwaardiging? Wantrouwen? Het was weg voordat ze het wist. Francesca vroeg zich af of ze paranoïde begon te worden door de spanning en het gebrek aan slaap.

‘William,’ zei ze terwijl ze op de stoel naast hem ging zitten. ‘Er is gisteren iets vreemds op kantoor gebeurd. We hebben een probleem.’

‘Nog een probleem?’ vroeg William terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok. ‘Er schijnen de laatste tijd heel wat problemen te zijn.’

‘Ik ben bang dat dit heel ernstig is,’ zei ze. Ze haalde diep adem en vertelde over het verrassingsbezoek van Andrea Dubrovski. Ze vertelde hoe bang ze was geweest toen ze alleen met de dreigende Rus was. Dat hij haar had opgewacht in Fatty’s kantoor, in Fatty’s stoel. Dat hij op de een of andere manier had geweten dat ze daar zou zijn en dat het hem was gelukt om zonder sleutel binnen te komen. Ze vertelde hem ook over het pistool in zijn tailleband.

‘Moeten we het de politie vertellen?’ vroeg ze terwijl ze weer begon te trillen nu ze de gebeurtenissen van de vorige dag opnieuw beleefde. ‘William, ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil papa niet in problemen brengen en hij is blijkbaar op de een of andere manier betrokken bij deze man, maar we kunnen toch niet toestaan dat er mensen in het kantoor inbreken?’

‘Natuurlijk kunnen we de politie er niet bij halen. Dit is een zakelijke kwestie. Maar we moeten duidelijk iets doen aan het beveiligingssysteem,’ antwoordde William nuchter. ‘Zodat dit soort situaties niet meer voorkomt.’

Francesca was geschokt over Williams gebrek aan sympathie. Goed, ze deelden niet langer een bed, maar ze waren acht jaar getrouwd, ze was de moeder van zijn kinderen en ze was bedreigd door een man met een pistool!

‘Maak je je geen zorgen?’ vroeg ze. ‘Om mijn veiligheid? Ónze veiligheid?’

‘Nee,’ zei William kil. ‘Niet bepaald. De Russen doen de dingen nu eenmaal op een andere manier, dat is alles.’

‘Op een andere manier?’ Francesca kon haar oren niet geloven. ‘William, die kerel heeft ingebroken. Hij had een pistool!’

‘Doe niet zo naïef, Francesca,’ zei William. Hij klonk bijna ongeduldig.

Zijn woorden echoden in haar oren. ‘Si è ancora ingenua, bambina.’ Wat ben je nog naïef, kind. Het was het laatste dat haar vader tegen haar had gezegd en nu zei William hetzelfde. Wat zag ze over het hoofd?

‘Luister, je moet weten dat je vader met een aantal behoorlijk kleurrijke figuren rotzooide,’ zei William iets vriendelijker. ‘Toen hij er nog was, praatten we daar niet over. We deden net of het niet gebeurde. Maar je moet het hebben geweten, Francesca. Natuurlijk wist je het! En nu Fatty er niet meer is, zijn wij degenen die regelingen met die mensen moeten treffen zodat alle schulden van je vader worden betaald.’

Francesca’s hoofd tolde. Kleurrijke figuren? Schulden? Waar had William het over?

‘Ik begrijp het niet,’ zei ze duizelig. ‘Jij en ik zijn toch degenen die het bedrijf leiden?’

‘Francesca, ben je blind, doof en stom?’ vroeg William ongelovig. ‘Ik dacht dat je een intelligente vrouw was. Wij leiden de saaie, eerbiedwaardige, officiële kant van LaFata International. Je vader heeft daarnaast altijd zijn eigen zaken gedaan. Grote zaken. Het zeer riskante spul. En de mannen met wie hij zakendoet – of deed, moet ik zeggen – zijn geen aardige, vriendelijke accountants van Fulham, of charmante bankiers van Wall Street. Nu je vader er niet meer is, zullen we de rotzooi moeten opruimen die hij heeft achtergelaten. Ik dacht dat je dat begreep.’

‘Nee,’ zei Francesca. Ze voelde tranen van frustratie, teleurstelling en angst in haar ogen opwellen. ‘Ik begrijp er helemaal niets van. Wat voor schulden? Ik dacht dat het goed ging.’

‘Francesca, het gaat niet goed,’ zei William. ‘Er kruipen links, rechts en in het midden kakkerlakken uit het houtwerk die beweren dat Fatty hun geld schuldig is. Wat denk je dat ik de hele dag op mijn computer doe, elke dag sinds hij is verdwenen?’

Francesca haalde haar schouders op en veegde de tranen aan haar mouw af. ‘Ik wist het niet,’ zei ze zachtjes. ‘Ik wist het echt niet.’

‘Hoeveel wil die Dubrovski hebben?’ vroeg William zuchtend, alsof de Rus gewoon een nieuwe irritatie op een lange lijst van ergernissen was.

‘Tien miljoen,’ zei ze beverig.

William haalde zijn schouders op. ‘Tja, dat is niet slecht,’ zei hij. Hij klonk bijna opgelucht. ‘Dat moet lukken. En wanneer wil hij het hebben?’

‘Vrijdag,’ zei Francesca. Ze voelde zich plotseling uitgeput. Het was allemaal te veel om te bevatten. Ze had het gevoel alsof haar hersenen op slot gingen.

‘Goed, dat is geen probleem,’ zei William terwijl hij zijn agenda pakte en de datum noteerde.

‘William, komt het goed?’ vroeg Francesca. ‘Financieel, bedoel ik?’

William zuchtte opnieuw en keek recht in haar ogen. ‘Tja, de situatie zal anders worden, Francesca, dat is een ding dat zeker is. Niets zal hetzelfde blijven.’