DERDE BEDRIJF, TWAALFDE SCÈNE
DROOM, GODERICS EIND, HET KERKHOF
JONGE HARRY staart naar een graf dat overdekt is met bloemen. Hij heeft zelf ook een klein bosje bloemen in zijn hand.
TANTE PETUNIA
Nou, vooruit, leg je zielige bloemetjes neer en laten we gaan. Wat een verschrikkelijk oord is dit. Ik snap niet waarom ik op het idee kwam – Goderics Eind, ammehoela. Goddeloos Eind, kun je beter zeggen. Je ziet meteen dat het hier een en al vuiligheid en verderf is. Vooruit, schiet een beetje op.
JONGE HARRY loopt naar het graf en blijft dan even staan.
Schiet op, Harry... ik heb hier allemaal geen tijd voor. Dirk moet vanavond naar de padvinders en je weet dat hij niet graag te laat komt.
JONGE HARRY
Tante Petunia, wij zijn toch hun laatste nog levende familie?
TANTE PETUNIA
Ja. Jij en ik, ja.
JONGE HARRY
En – ze waren niet populair. U zei dat ze weinig vrienden hadden?
TANTE PETUNIA
Lily deed wel haar best – arme meid – ze deed haar best – het was haar schuld niet, maar ze stootte mensen gewoon af – door haar karakter. Het kwam door haar intensiteit, door haar – manier van doen, door – hoe ze was. En je vader – nou, die was gewoon een verschrikking – echt een verschrikking. Nee, geen vrienden. Geen van beiden.
JONGE HARRY
Maar waarom dan – waarom zoveel bloemen? Waarom is het hele graf bedekt met bloemen?
TANTE PETUNIA kijkt eens wat beter. Het is alsof ze de bloemen nu pas ziet en dat ontroert haar diep. Ze loopt naar het graf van haar zus, knielt en doet vergeefs haar best om de emoties die in haar opwellen te onderdrukken.
TANTE PETUNIA
O. Tja. Nu je het zegt, er liggen inderdaad wel – een paar bosjes. Zeker komen aanwaaien vanaf andere graven. Of iemand heeft leuk willen zijn. Ja, dat zal het zijn, een of ander rotjoch dat zich verveelde heeft de bloemen van andere graven verzameld en toen hier neergelegd –
JONGE HARRY
Maar overal staat hun naam op... Lily en James, we zullen nooit vergeten wat jullie gedaan hebben... Lily en James, jullie offer –
VOLDEMORT
Ik ruik slechte gewetens, ik ruik de stank van schuldgevoelens.
TANTE PETUNIA (tegen JONGE HARRY)
Weg hier. Maak dat je wegkomt.
Ze trekt hem mee. VOLDEMORT s hand rijst boven de grafsteen van de Potters uit, gevolgd door de rest van zijn gedaante. We kunnen zijn gezicht niet zien, maar zijn silhouet is grillig, puntig en angstaanjagend.
Ik wist het wel. Het is gevaarlijk hier. Hoe eerder we weg zijn uit Goderics Eind hoe beter.
JONGE HARRY wordt meegetrokken, maar keert zich toch om naar VOLDEMORT.
VOLDEMORT
Zie je nog steeds door mijn ogen, Harry Potter?
JONGE HARRY gaat angstig af terwijl ALBUS uit de mantel van VOLDEMORT tevoorschijn springt. Hij steekt een vertwijfelde hand uit naar zijn vader.
ALBUS
Vader... vader...
We horen woorden in Sisselspraak.
Hij komt. Hij komt. Hij komt.
En dan een gil.
En van helemaal achter uit de zaal, om iedereen heen fluisterend, woorden in een onmiskenbaar stemgeluid. De stem van VOLDEMORT...
Haaaarry Pottttter...