Amy Elliott Dunne

Acht weken na de terugkeer

Niemand heeft me gearresteerd. De politie is gestopt met vragen stellen. Ik voel me veilig. Nog even en ik zal me nóg veiliger voelen.

Eén voorbeeld om aan te geven hoe goed ik me voel. Gisteren kwam ik beneden voor het ontbijt en stond de pot waarin ik mijn braaksel had bewaard leeg op het aanrecht. Nick – de klaploper – had zich van mijn laatste stok achter de deur ontdaan. Ik gaf geen krimp en gooide de pot weg.

Het maakt nu eigenlijk niet meer uit.

Het gaat de goede kant op.

Ik heb een boekcontract: ik ben nu officieel heer en meester over ons verhaal. Hoe heerlijk symbolisch. Want is dat in wezen niet de kern van elk huwelijk? Een eindeloos spel van hij-zei, zij-zei? Hoe dan ook, zíj zegt iets en de wereld zal naar haar luisteren, en Nick zal het met een glimlach moeten bevestigen. Ik zal hem beschrijven zoals ik wil dat hij is: romantisch en beschouwend en vooral erg berouwvol over de creditcards en de aankopen in het schuurtje. Als ik hem dan toch niet zover kan krijgen dat hij het hardop zegt, laat ik het hem toch in mijn boek zeggen? En als we dan op tournee gaan door het land zal hij een en al glimlach zijn.

Ik noem het boek simpelweg: Amazing. Het zal grote verwondering of verbazing wekken. Verbijstering. Mijn verhaal in een notendop, dunkt me.