Nick Dunne

Dertig dagen na de terugkeer

Amy denkt dat ze de situatie weer meester is, maar ze heeft het mis. Of: het zal nog blijken dat ze het mis heeft.

Boney, Go en ik werken samen. De politie, de FBI, niemand toont nog serieus interesse in de zaak. Gisteren belde Boney totaal onverwacht. Zonder zich voor te stellen, viel ze met de deur in huis alsof we elkaar al jaren kenden: Zullen we ergens een kop koffie gaan drinken? Ik heb Go bij de arm gepakt en ben met haar naar het Pannenkoekhuis gegaan waar we hadden afgesproken en waar Boney al in een nis aan een tafeltje zat te wachten. Ze stond op toen ze ons zag en glimlachte zwakjes. Ze had veel kritiek over zich heen gehad in de pers. Er volgde een ongemakkelijke begroeting waarin we twijfelden tussen omhelzen of een hand geven. Boney koos voor een knikje.

‘Ik heb een dochter,’ was het eerste wat ze tegen me zei toen ons eten was geserveerd. ‘Ze is dertien. Ze heet Mia. Naar Mia Hamm. Ze is geboren op de dag dat we de wereldcup wonnen. Dus dat is mijn dochter.’

Ik trok mijn wenkbrauwen op. Interessant. Vertel eens wat meer.

‘Dat heb je me al eens gevraagd en toen… Ik was onbeleefd. Ik was ervan overtuigd dat je onschuldig was en toen… toen wees alles wat je zei op het tegendeel en werd ik boos. Dat ik me door jou om de tuin had laten leiden. Vandaar dat ik in jouw nabijheid mijn dochters naam niet wilde zeggen.’ Ze schonk ons koffie in uit de thermoskan.

‘Ze heet dus Mia,’ zei ze.

‘Oké. Dank je,’ zei ik.

‘Nee, ik bedoel… Shit.’ Ze blies haar pony uit haar gezicht. ‘Ik weet dat Amy je voor haar verdwijning wilde laten opdraaien. Ik weet dat ze Desi Collings heeft vermoord. Ik wéét het. Ik kan het alleen niet bewijzen.’

‘Waar is de rest mee bezig nu jij aan deze zaak werkt?’ vroeg Go.

‘Er is geen zaak meer. Iedereen gaat weer over tot de orde van de dag. Gilpin is op het matje geroepen, en dan druk ik me zwak uit. Ik heb van hogerhand te horen gekregen dat ik die puinhoop moet afsluiten. Ik moest er meteen een streep onder zetten. We worden in de nationale media afgeschilderd als domme provinciaaltjes. Ik kan dus alleen actie ondernemen als jij iets voor me hebt, Nick. Heb je iets voor me?’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik heb net zo veel als jij. Ze heeft alles aan me bekend, maar…’

‘Ze heeft alles bekénd?’ zei ze. ‘Verdomme, Nick, dan kunnen we je een zendertje geven.’

‘Dat heeft geen zin. Dat heeft echt geen zin. Ze denkt overal aan. Ik bedoel, ze weet precies hoe jullie te werk gaan. Ze heeft er een studie van gemaakt, Rhonda.’

Ze goot neonblauwe siroop over haar pannenkoek, ik prikte de punten van mijn vork in mijn eigeel en roerde in het zonnetje.

‘Ik erger me dood aan dat “Rhonda”.’

‘Ze heeft er een studie van gemaakt, mevrouw de rechercheur.’

Ze blies haar pony weer uit haar gezicht en nam een hapje van haar pannenkoek. ‘Nou ja, ze geven me op dit moment toch geen zendertje.’

‘Kom op, jongens, er moet toch iets zijn,’ zei Go kortaf. ‘Waarom blijf je in godsnaam in dat huis wonen, Nick, als je toch niets loskrijgt?’

‘Het kost tijd, Go. Ze moet weer vertrouwen in me krijgen. Zodra ze me dingen tussen neus en lippen door vertelt en we niet allebei naakt zijn…’

Boney wreef in haar ogen en wendde zich tot Go. ‘Wil ik dit weten?’

‘Ze praten altijd naakt onder de douche met de kraan open,’ zei Go. ‘Kun je geen zendertje in de douche monteren?’

‘Ze fluistert alles in mijn oor, en dat ook nog onder stromend water,’ zei ik.

‘Ze weet inderdaad wel wat ze doet,’ zei Boney. ‘Ik heb de auto waarmee ze terug naar huis is gereden bekeken. Je weet wel, Desi’s Jaguar. Ik heb de kofferbak laten onderzoeken waarin Desi haar zou hebben vervoerd toen hij haar ontvoerde. Ik had gedacht dat we niets zouden aantreffen en haar op een leugen zouden kunnen betrappen. Ze is in de kofferbak gaan liggen, Nick. Haar geur werd herkend door onze honden. En we hebben drie lange blonde haren gevonden. Lánge blonde haren. Haren van voor dat ze haar haar afknipte. Hoe ze dat heeft geflikt…’

‘Kwestie van plannen. Ik weet zeker dat ze wat lange haren heeft bewaard voor het geval ze die ergens moest achterlaten om het bewijs in mijn richting te laten wijzen.’

‘Jezus, je moet er toch niet aan denken dat je haar als moeder zou hebben? Je zou nóóit kunnen jokken. Ze zou je altijd drie stappen vooruit zijn. Altijd.’

‘Boney, kun je je voorstellen hoe het is om haar als vrouw te hebben?’

‘Het kan niet anders of ze maakt een keer een fout,’ zei ze. ‘Er komt een moment dat ze zich verspreekt.’

‘Vergeet het maar,’ zei ik. ‘Kan ik niet beter gewoon tegen haar getuigen?’

‘Je bent niet geloofwaardig,’ zei Boney. ‘Je ontleent je geloofwaardigheid alleen aan Amy. Zij heeft jou in haar eentje gerehabiliteerd. Dat kan ze dus ook weer zo tenietdoen. Als ze met het antivriesverhaal naar buiten komt…’

‘Ik moet het braaksel vinden,’ zei ik. ‘Als ik dat kan weggooien en we haar op een paar leugens kunnen betrappen…’

‘We moeten het dagboek doorspitten,’ zei Go. ‘Zeven jaar dagboekaantekeningen? Daar moeten tegenstrijdigheden in zitten.’

‘We hebben Rand en Marybeth gevraagd het dagboek door te nemen om te zien of er zaken niet kloppen,’ zei Boney. ‘Drie keer raden hoe ze reageerden. Marybeth had me bijna de ogen uitgekrabd.’

‘En die Jacqueline Collings dan? Of Tommy O’Hara? Hilary Handy?’ zei Go. ‘Zij kennen de ware Amy. Er moet iets te vinden zijn.’

Boney schudde haar hoofd. ‘Geloof me, het zal niet genoeg zijn. Ze zijn lang niet zo geloofwaardig als Amy. Het gaat om de publieke opinie en dat is op dit moment het enige wat de politie interesseert.’

Ze had gelijk. Jacqueline Collings was in een paar kabelprogramma’s verschenen en had volgehouden dat haar zoon onschuldig was. Ze begon altijd rustig, maar haar moederliefde werkte in haar nadeel. Al snel kwam de rouwende vrouw in haar naar boven die wanhopig in de goedheid van haar zoon wilde geloven en hoe meer medelijden de presentator kreeg, hoe kribbiger ze werd en hoe onsympathieker ze overkwam. Ze werd al snel afgeschreven. Zowel Tommy O’Hara als Hilary Handy had me gebeld. Ze waren woedend dat Amy vrijuit ging en wilden ergens hun verhaal doen, maar niemand toonde interesse in gestoorde gevallen uit het verleden. Houd moed, zei ik, er wordt aan gewerkt. Hilary, Tommy, Jacqueline, Boney, Go en ik zouden aan het langste eind trekken. Ik zei tegen mezelf dat ik daar echt in geloofde.

‘En als we Andie nu eens aan onze kant proberen te krijgen?’ zei ik. ‘Als zij zou getuigen dat we op al die plekken waar Amy haar aanwijzingen heeft verstopt… eh, seks hadden? Andie is geloofwaardig. Het publiek is dol op haar.’

Andie was na Amy’s terugkeer weer even opgewekt als daarvoor. Dat leidde ik af uit de foto’s in de roddelbladen die ik soms inkeek. Daarin had ik ook gelezen dat ze nu een vriendje van haar eigen leeftijd heeft, een leuke jongen met een wilde haardos en van die eeuwige oortelefoontjes om zijn nek. Ze vormen een leuk stel, jong en gezond. De pers is weg van hen. De beste kop: Love Finds Andie Hardy!, een woordspeling op een film met Mickey Rooney uit 1938 die misschien twintig mensen begrepen. Ik stuurde haar een sms’je. Het spijt me. Voor alles. Ze heeft er niet op gereageerd. Maar beter ook. Dat meen ik.

‘Toeval.’ Boney haalde haar schouders op. ‘Ik bedoel, een vreemd toeval, maar… niet genoeg om een zaak te beginnen. Niet in dit klimaat. Je moet zorgen dat je vrouw je iets vertelt wat we kunnen gebruiken, Nick. Jij bent het enige wapen dat we hebben.’

Go sloeg haar koffie achterover. ‘Belachelijk dat we dit gesprek voeren,’ zei ze. ‘Nick, ik wil niet dat je nog langer in dat huis woont. Je bent toch geen undercoveragent? Het is jouw taak niet. Je woont samen met een moordenaar. Ga daar weg. Het spijt me dat ik het zeg, maar maakt het dan niemand iets uit dat ze Desi heeft vermoord? Ik wil niet dat ze jou ook nog vermoordt. Straks laat je een keer per ongeluk haar tosti aanbranden en dan word ik gebeld met de mededeling dat je van het dak bent gevallen of zo. Ga bij haar wég.’

‘Dat kan niet. Nog niet. Ze zal me nooit helemaal loslaten. Ze houdt te veel van dit spel.’

‘Stop dan met dat spel.’

Ik kan er niet mee stoppen. Ik word er steeds beter in. Ik blijf in haar buurt totdat ik haar ten val kan brengen. Ik ben de enige die nog over is die dat kan. Op een dag verspreekt ze zich en vertelt ze me iets wat ik kan gebruiken. Vorige week ben ik naar onze slaapkamer verhuisd. We hebben geen seks, we raken elkaar nauwelijks aan, maar we zijn man en vrouw in ons eigen bed, wat voor Amy op dit moment genoeg is. Ik streel haar haren. Ik neem een lok tussen wijsvinger en duim, laat ze naar het uiteinde glijden en trek eraan, alsof ik aan een bel trek, en dat vinden we allebei leuk. En dat is het probleem.

We doen alsof we verliefd zijn en doen de dingen die we graag deden toen we verliefd waren. Soms voelt het bijna als liefde, omdat we elkaar op volmaakte wijze op de proef stellen. Herinneringen aan het begin van onze romance worden tot leven gewekt. Als ik er niet aan denk – soms vergeet ik even wie mijn vrouw is – vind ik haar zelfs leuk gezelschap. Althans de vrouw die ze speelt. Feitelijk is Amy een moordenaar die soms erg grappig is. Mag ik een voorbeeld geven? Toen ik laatst op een avond net als vroeger een kreeft had laten invliegen, deed ze net alsof ze me met die krengen achternazat terwijl ik deed alsof ik me verstopte en toen maakten we allebei tegelijk een Annie Hall-grap. Dat was zo volmaakt, zo hoe het zou moeten zijn, dat ik even de kamer uit moest. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik moest mijn mantra blijven herhalen: Amy heeft een man vermoord, en ze vermoordt jou ook als je niet heel erg op je hoede bent. Mijn vrouw, de grappige, mooie moordenaar, zal me iets aandoen als ik iets doe wat haar niet zint. Ik merk dat ik schrikachtig reageer in mijn eigen huis. Laatst stond ik ’s middags in de keuken een boterham te smeren en likte ik de pindakaas van mijn mes toen ik me omdraaide en besefte dat ik me in dezelfde ruimte bevond als Amy, met haar stille kattenvoetjes. Ik huiverde. Ik, Nick Dunne, de man die ooit zo veel details vergat, is nu een man die gesprekken in gedachten naloopt om er zeker van te zijn dat zijn opmerkingen niet beledigend waren en dat hij zijn vrouw niet heeft gekwetst. Ik schrijf alles op wat ze die dag heeft meegemaakt, wat ze leuk en niet leuk vindt, voor het geval ze me probeert uit te testen. Ik ben een modelman omdat ik bang ben dat ze me zal vermoorden.

We praten niet over mijn paranoia, omdat we doen alsof we verliefd zijn. Ik doe alsof ik niet bang voor haar ben. Soms roert ze het alleen even aan: Nick, je kunt wel bij mij in bed slapen, hoor, ik bedoel écht slapen. Er zal niks gebeuren, dat beloof ik. Wat er met Desi is gebeurd, was een incident. Sluit je ogen en slaap.

Maar ik weet dat ik nooit meer zal kunnen slapen. Ik kan mijn ogen niet sluiten als ik naast haar lig. Dat is als slapen met een spin.