Nick Dunne

Tien dagen vermist

De dag van het interview brachten we op een kluitje door in de gastenkamer van Tanners suite. We oefenden mijn antwoorden en mijn blik, die niet mocht afdwalen. Betsy besliste wat ik aan moest, en terwijl Go het haar boven mijn oren bijknipte met een nagelschaartje probeerde ze me over te halen poeder op mijn gezicht te doen tegen het glimmen. We praatten gedempt omdat Sharons personeel zich al buiten onze kamer had verzameld. Het interview zou gehouden worden in de zitkamer van de suite met de St. Louis Arch op de achtergrond. St. Louis Arch: de poort naar het westen. Ik ken het idee achter het gebouw niet, behalve dat het een vaag symbool is voor het midden van het land: Je Bent Hier.

‘Je kunt wel wat poeder gebruiken, Nick,’ besluit Betsy. Ze komt met de poederdoos naar me toe. ‘Je zweet op je neus als je nerveus bent. Nixon heeft een verkiezing verloren door neuszweet.’ Tanner keek toe en hield als een dirigent het overzicht. ‘Niet te veel aan die kant eraf, Go,’ zei hij, of: ‘Bets, voorzichtig met dat poeder, beter te weinig dan te veel.’

‘We hadden hem moeten botoxen,’ zei ze. Kennelijk helpt Botox niet alleen tegen rimpels maar ook tegen zweet. Sommige cliënten van hen hadden voor hun rechtszaak injecties in de oksels gekregen en die mogelijkheid opperden ze nu ook voor mij. Een voorzichtig, subtiel voorstel, mócht ik gedagvaard worden.

‘Ja, goed voor mijn imago als de pers ontdekt dat ik me heb laten botoxen terwijl mijn vrouw werd vermist,’ zei ik. ‘Wordt vermist.’ Ik wist dat Amy niet dood was, maar ik wist ook dat ze zo ongrijpbaar was dat het op hetzelfde neerkwam. Ze was een vrouw in de verleden tijd.

‘Goede reactie,’ zei Tanner. ‘Corrigeer jezelf de volgende keer voordat het je mond uit komt.’

’s Middags om vijf uur ging Tanners telefoon. ‘Boney,’ zei hij, van het display opkijkend. Hij liet het telefoontje overgaan naar zijn voicemail. ‘Ik bel haar na de opnamen wel terug.’ Hij wilde niet dat nieuwe informatie uit een verhoor of roddel ons zou dwingen onze strategie bij te stellen. Ik ging akkoord. Ik wilde op dit moment niet aan Boney hoeven denken.

‘Wil je echt niet weten waarom ze belt?’ zei Go.

‘Ze zal wel weer wat te zeiken hebben,’ zei ik. ‘We bellen haar over een paar uur terug. Het kan wel wachten.’

We herpakten ons, in een poging elkaar over en weer gerust te stellen dat we ons niet druk hoefden te maken over het telefoontje. Het bleef een halve minuut stil in de kamer.

‘Ik vind het eerlijk gezegd best spannend om Sharon Schieber te ontmoeten,’ zei Go uiteindelijk. ‘Zo’n stijlvolle dame. Heel andere koek dan Connie Chung.’

Ik lachte, zoals haar bedoeling was. Onze moeder was altijd een groot fan van Sharon Schieber geweest en had een hekel aan Connie Chung. Ze had het Chung nooit vergeven dat ze de moeder van Newt Gingrich op televisie voor schut had gezet omdat Newt Hillary Clinton een k-r-e-n-g had genoemd. Het interview zelf herinnerde ik me niet meer, maar wel dat mijn moeder er woedend om was geworden.

Om zes uur gingen we de kamer binnen. Bij het raam waren twee stoelen tegenover elkaar gezet zodat de Arch goed zichtbaar was op de achtergrond. Het gesprek was zo getimed dat de Arch zou gloeien in het zonlicht maar de ramen niet werden verblind. Een van de belangrijkste momenten in mijn leven, besefte ik, werd gedicteerd door de hoek van de zon. Een producer van wie ik de naam niet zou onthouden kwam op gevaarlijk hoge hakken tiktakkend op ons af en legde me uit wat ik kon verwachten. Vragen konden meerdere keren worden gesteld om het interview soepel te laten lopen en diverse shots van Sharons reactie te kunnen maken. Ik mocht niet overleggen met mijn advocaat voordat ik antwoord gaf. Ik mocht een antwoord wel anders formuleren, maar niet inhoudelijk veranderen. Hier, een glas water, dan doen wij je intussen een microfoontje om.

Toen we naar mijn stoel liepen, gaf Betsy me zachtjes een por. Toen ik omlaag keek, liet ze me een zak vol met snoepjes zien. ‘Denk erom…’ zei ze, en ze stak waarschuwend een vinger op.

Op dat moment zwaaide de suitedeur open en trad Sharon Schieber binnen. Ze bewoog zich alsof ze werd gedragen door een team van zwanen. Ze was een beeldschone vrouw die er waarschijnlijk nooit meisjesachtig had uitgezien. Een vrouw die waarschijnlijk nooit het zweet op haar neus had staan. Ze had dik haar en enorme bruine ogen die je onschuldig maar ook meedogenloos konden aankijken.

‘Daar heb je Sharon!’ zei Go zacht en met een opgewonden trilling in haar stem om mijn moeder te imiteren.

Sharon wendde zich tot Go, knikte verheven en kwam ons toen begroeten. ‘Ik ben Sharon,’ zei ze met warme, diepe stem terwijl ze Go’s beide handen vastpakte.

‘Onze moeder was een groot fan van u,’ zei Go.

‘Wat fijn om te horen,’ zei Sharon. Het lukte haar warm te klinken. Ze draaide zich naar me om en wilde net iets zeggen toen haar producer op haar hoge hakken naderde en iets in haar oor fluisterde. Ze wachtte op Sharons reactie en fluisterde toen nog iets.

‘O. O mijn god,’ zei Sharon. Toen ze zich weer naar me omdraaide, was haar glimlach verdwenen.