Amy Elliott Dunne

Elf dagen vermist

Vanavond is Nicks veelbesproken interview met Sharon Schrieber. Ik was van plan er na een heet bad naar te kijken onder het genot van een fles wijn en het op te nemen, zodat ik aantekeningen kan maken bij zijn leugens. Ik wil elke overdrijving, elke halve waarheid en schaamteloze leugen opschrijven zodat ik me kan concentreren op mijn woede. Die begon na het blog-interview – één dronken, spontaan interview! – weg te ebben en dat kan ik me niet veroorloven. Ik mag niet verslappen. Ik ben niet achterlijk. Toch ben ik benieuwd naar zijn mening over Andie nu ze met hem heeft gebroken. De draai die hij zal maken.

Ik wil alleen kijken, maar Desi hangt al de hele dag om me heen en in welke kamer ik me ook terugtrek, hij wipt om de zo veel tijd even binnen, onvermijdelijk als een plotselinge onweersbui. Ik kan hem niet vragen te vertrekken, het is zijn eigen huis. Dat heb ik al eens geprobeerd en het werkt niet. Hij zal zeggen dat hij het sanitair in het souterrain wil controleren of dat hij de koelkast wil inspecteren om te kijken of er nog boodschappen moeten worden gedaan.

Daar zal weinig verandering in komen, denk ik. Zo zal mijn leven eruitzien. Hij duikt op wanneer hij wil, blijft zo lang als hij wil, schuifelt rond en begint een gesprek, gaat zitten en gebaart dat ik ook moet gaan zitten, opent een fles wijn en voor ik het weet zitten we samen te eten en is hij op geen enkele manier af te remmen.

‘Ik ben echt doodmoe,’ zeg ik.

‘Verwen je weldoener nog heel even,’ reageert hij, en hij strijkt met zijn vinger langs de vouw van zijn broekspijp.

Hij is op de hoogte van Nicks interview vanavond, dus hij gaat weg en komt terug met mijn favoriete eten en drinken: manchegokaas, chocoladetruffels en een fles oude sancerre. Hij legt zelfs met een kritisch opgetrokken wenkbrauw een zak chili-kaaschips van Fritos neer waaraan ik verslaafd ben geraakt toen ik nog Ozark Amy was. Hij schenkt de wijn in. We zijn stilzwijgend overeengekomen dat we het niet over de baby zullen hebben. We weten allebei dat er veel miskramen in onze familie voorkomen en dat het te pijnlijk voor me is om erover te praten.

‘Ik ben benieuwd wat dat zwijn nu weer te zeggen heeft,’ zegt hij. Desi zegt zelden ‘klojo’ of ‘klerelijer’. Hij zegt ‘zwijn’, wat uit zijn mond zelfs nog giftiger klinkt.

Een uur later hebben we een lichte avondmaaltijd genuttigd die Desi heeft bereid en de wijn gedronken die Desi heeft meegebracht. Hij heeft me één hapje van de kaas gegeven en een truffel met me gedeeld. Hij heeft me op de kop af tien Fritos gegeven en de zak toen weggemoffeld. Hij houdt niet van de geur; hij stoort zich eraan. Maar waar hij zich vooral aan stoort is mijn gewicht.

We zitten naast elkaar op de bank onder een zachte, wollen deken. Desi heeft de airconditioning zo hoog gezet dat het herfst in juli is. Ik vermoed dat hij dat doet om de open haard te kunnen aansteken en onder een deken te kunnen zitten; kennelijk krijgt hij een oktobervisioen als hij aan ons beiden denkt. Hij heeft zelfs een cadeau voor me gekocht – een heidekleurige coltrui die ik meteen moet aantrekken – en het valt me op dat de trui perfect kleurt bij de deken en Desi’s donkergroene trui.

‘Door de eeuwen heen hebben dergelijke zielige mannen sterke vrouwen die een bedreiging vormen voor hun mannelijkheid mishandeld,’ zegt Desi. ‘Ze zijn geestelijk zwak en hebben die controle over anderen nodig…’

Ik denk aan een ander soort van controle. Ik denk aan controle onder het mom van zorg: Hier heb je een trui voor de kou, lieverd, dus trek hem maar snel aan zodat je eruitziet zoals ik wil dat je eruitziet.

Nick deed dit soort dingen tenminste niet. Nick liet me mijn gang gaan.

Ik wil dat Desi stilzit en zijn mond houdt. Hij is onrustig en nerveus, alsof zijn rivaal bij ons in de kamer zit.

‘Sst,’ zeg ik als mijn mooie gezicht op het scherm komt. Daarna volgt de ene foto na de andere, als vallende bladeren. Een Amy-collage.

‘Ze was het meisje dat élk meisje graag zou willen zijn,’ zegt Sharons voice-over. ‘Mooi, briljant, inspirerend en heel rijk. Hij was de jongen die door alle mannen werd bewonderd…’

‘Niet door deze man,’ mompelt Desi.

‘… knap, geestig, slim en charmant. Maar op 5 juli stortte hun schijnbaar perfecte wereld in toen Amy Elliott Dunne op hun vijfde trouwdag verdween.’

Herhaling, herhaling, herhaling. Foto’s van mij, Andie, Nick. Fotokopieën van een zwangerschapstest en onbetaalde rekeningen. Ik moet zeggen dat ik mijn werk goed heb gedaan. Het is alsof je een muurschildering hebt gemaakt en dan een stap terug doet en denkt: perfect.

‘Nu doorbreekt Nick Dunne speciaal voor dit programma zijn stilte, niet alleen over de verdwijning van zijn vrouw maar ook over zijn ontrouw en de geruchten.’

Ik voel een golf van genegenheid voor Nick omdat hij mijn favoriete stropdas draagt die ik voor hem heb gekocht en die hij te meisjesachtig vindt, of beter, vond. De das heeft een pauwpaarse kleur die zijn ogen bijna violet maakt. Hij is niet meer zo onuitstaanbaar dik als een maand geleden: hij is zijn buikje kwijt, zijn gezicht is niet meer pafferig, zijn kin niet meer zo rond. Zijn haar is bijgepunt maar niet geknipt. In gedachten zie ik Go nog snel even met een schaar wat haar wegknippen en in de Mama Mo-rol schieten door met een natte duim een vlekje op zijn kin weg te werken voordat hij voor de camera moet. Hij draagt mijn stropdas, en als hij een gebaar maakt met zijn hand, zie ik dat hij ook het vintage Bulova Spaceview draagt dat ik voor zijn drieëndertigste verjaardag heb gekocht en dat hij nooit droeg omdat hij het niet bij zich vond passen, wat juist wel het geval was.

‘Hij ziet er wel érg verzorgd uit voor een man wiens vrouw wordt vermist,’ snauwt Desi. ‘Maar goed dat hij zijn manicure niet heeft overgeslagen.’

‘Nick zou nooit een manicure laten doen,’ zeg ik met een zijdelingse blik op Desi’s gepolijste nagels.

‘Laten we meteen ter zake komen, Nick,’ zegt Sharon. ‘Heb je iets te maken met de verdwijning van je vrouw?’

‘Nee. Nee, absoluut niet. Honderd procent zeker,’ zegt Nick. Hij heeft geleerd oogcontact te blijven houden. ‘Maar laat ik je dit zeggen, Sharon, ik ben allesbehalve de onschuldige, goede echtgenoot die ik zou moeten zijn. Als ik me niet zo veel zorgen zou maken om Amy, zou ik zeggen dat haar verdwijning me op de een of andere manier… goed uitkwam.’

‘Het spijt me, Nick, maar ik denk dat veel mensen hun oren niet zullen geloven. Dat je zoiets zegt terwijl je vrouw wordt vermist.’

‘Het is echt een afgrijselijk rotgevoel en ik wil niets liever dan haar vinden. Het enige wat ik zeg is dat ik op een heel wrede manier ben geconfronteerd met het feit dat ik een slechte echtgenoot ben geweest. Het is een vreselijk idee dat er zoiets als dit moest gebeuren om me uit die zelfzuchtige spiraal te halen en me te doen inzien dat ik de gelukkigste man ter wereld ben. Ik bedoel, ik had een vrouw die mijn gelijke was, mijn betere helft, in alle opzichten, en dan laat ik me door mijn onzekerheden – over mijn werkloosheid, niet voor mijn gezin kunnen zorgen, ouder worden – van het rechte pad afbrengen.’

‘O, alsjeblieft, hè…’ begint Desi. Ik maan hem tot stilte. Voor Nick is een televisiebekentenis dat hij een slechte man is een kleine dood, en dan bedoel ik niet de petite mort.

‘En Sharon, ik wil nog iets zeggen, en wel hier en nu. Ik ben vreemdgegaan en dat was respectloos tegenover mijn vrouw. Ik wilde niet de man worden die ik was geworden, maar in plaats van aan mezelf te werken, koos ik voor de gemakkelijkste weg. Ik bedroog haar met een jonge vrouw die me nauwelijks kende. Zodat ik kon dóén alsof ik heel wat voorstelde. Ik kon doen alsof ik de man was die ik wilde zijn – slim, vol zelfvertrouwen en succesvol – omdat deze jonge vrouw me niet anders kende. Deze jonge vrouw had me niet midden in de nacht in de badkamer zien huilen in een handdoek omdat ik was ontslagen. Ze kende mijn zwakke plekken en tekortkomingen niet. Ik was een idioot die dacht dat mijn vrouw niet van me zou houden als ik niet perfect was. Ik wilde Amy’s held zijn, maar toen ik mijn baan verloor, verloor ik mijn zelfrespect. Ik kon die held niet meer zijn voor haar. Sharon, ik weet het verschil tussen goed en kwaad. En ik… ik heb het gewoon niet goed gedaan.’

‘Wat zou je tegen je vrouw willen zeggen, mocht ze daarbuiten ergens zijn en je vanavond kunnen zien en horen?’

‘Ik zou zeggen: Amy, ik hou van je. Je bent de beste vrouw die ik ken. Je bent meer dan ik verdien, en als je terugkomt, dat zal ik het de rest van mijn leven proberen goed te maken. We zullen een manier vinden om deze ellende achter ons te laten en ik zal de beste man van de wereld voor je zijn. Kom alsjeblieft terug, Amy.’

Hij legt heel even het topje van zijn wijsvinger in het kuiltje in zijn kin, een oude geheime code van ons om aan te geven dat we elkaar niet voor de gek houden: die jurk staat je echt heel mooi, dat artikel is echt goed. Ik ben nu honderd procent serieus, ik steun je en zal je nooit belazeren.

Desi buigt zich voor me langs om me het zicht op het scherm te ontnemen en pakt de fles sancerre. ‘Nog wat wijn, lieverd?’ zegt hij.

‘Sst.’

Hij zet het programma op pauze. ‘Amy, je bent een zachtaardige vrouw. Ik weet dat je gevoelig bent voor… smeekbeden. Maar alles wat hij zegt is gelogen.’

Nick zegt precies wat ik wil horen. Eindelijk.

Desi keert de tv de rug toe zodat hij recht in mijn blikveld komt te zitten en ik niets meer van het scherm zie. ‘Nick voert een toneelstukje op. Hij wil overkomen als een goede, berouwvolle man. Ik moet toegeven dat hij dat heel knap doet. Maar het is niet echt. Hij rept met geen woord over het misbruik en de mishandelingen. Ik snap niet wat voor macht die man nog over jou heeft. Het moet wel een soort stockholmsyndroom zijn.’

‘Ik snap wat je bedoelt,’ zeg ik. Ik weet precies wat ik tegen Desi moet zeggen. ‘Je hebt gelijk. Je hebt helemaal gelijk. Ik heb me in lange tijd niet zo veilig gevoeld, Desi, maar ik ben nog steeds… Ik zie hem en… Ik verzet me ertegen, maar hij heeft me jarenlang… pijn gedaan.’

‘Misschien is het beter dat we niet meer kijken,’ zegt hij, en hij speelt met mijn haar en buigt zich te dicht naar me toe.

‘Nee, laat de tv maar aan,’ zeg ik. ‘Ik zal erdoorheen moeten. Met jou. Met jou erbij kan ik het aan.’ Ik leg mijn hand in de zijne. En hou nou verdomme je kop.

Ik wil gewoon dat Amy terugkomt zodat ik het de rest van mijn leven goed kan maken en haar kan behandelen zoals ze verdient.

Nick vergeeft me. Ik heb jou het leven zuur gemaakt, jij het mijne, zand erover. Stel dat zijn codetaal oprecht is? Nick wil me terug. Nick wil me terug zodat hij een goede man voor me kan zijn. Zodat hij me de rest van zijn leven kan behandelen zoals hij me zou behoren te doen. Dat klinkt best goed. We zouden terug naar New York kunnen gaan. De Amazing Amy-boeken gaan sinds mijn verdwijning als warme broodjes over de toonbank; drie generaties lezers herinnerden zich hoe dol ze op me waren. Mijn inhalige, domme, onverantwoordelijke ouders kunnen me eindelijk het trustfonds terugbetalen. Mét rente.

Omdat ik terug wil naar mijn oude leventje. Of mijn oude leventje met mijn oude geld en mijn Nieuwe Nick. De Liefhebbende-Respecterende-Gehoorzamende Nick. Misschien heeft hij zijn lesje geleerd. Misschien wordt hij weer zoals hij was. Omdat ik heb zitten dagdromen toen ik gevangenzat in mijn Ozark-hut, en daarna hier in Desi’s villa, waar ik tijd genoeg heb om te dagdromen over de Nick uit onze begindagen. Ik dacht dat ik zou dagdromen over Nick die wordt verkracht in de gevangenis, maar dat komt de laatste tijd steeds minder vaak voor. Ik denk aan die begintijd toen we nog naast elkaar in bed lagen, onze naakte lijven op het koele katoen, en dat hij dan alleen maar naar me staarde en zijn vinger van mijn kin naar mijn oor liet glijden terwijl ik huiverde onder de lichte tinteling in mijn oorlel, en vervolgens langs alle zeeschelprondingen van mijn oor en langs mijn haarlijn, tot hij één haarlok pakte, zoals die eerste keer dat we elkaar kusten, zijn vingers naar het uiteinde liet glijden en eraan trok, alsof het een bel was. En dan zei hij: ‘Je bent beter dan welk boek ook, beter dan alles wat iemand zou kunnen verzinnen.’

Door Nick voelde ik me verbonden met de aarde. Nick was niet zoals Desi, die me geeft wat ik wil (tulpen, wijn) om me dingen te laten doen die híj wil (van hem houden). Nick wilde gewoon dat ik gelukkig was, meer niet, heel puur. Misschien zag ik dat aan voor luiheid. Ik wil alleen maar dat je gelukkig bent, Amy. Hoe vaak heeft hij dat niet gezegd en dat ik dacht dat het betekende: Ik wil alleen maar dat je gelukkig bent omdat me dat minder inspanning kost. Maar misschien zag ik het verkeerd. Of beter, verwarde het me. Niemand van wie ik ooit heb gehouden had géén eigen agenda. Dus hoe had ik dat kunnen weten?

Het is echt waar. We moesten in deze verschrikkelijke situatie komen om dat te beseffen. Nick en ik passen bij elkaar. Ik ben een tikje te veel, hij een tikje te weinig. Ik ben een doornstruik, vol stekels door te veel aandacht van mijn ouders, hij is een man met duizenden kleine steekwonden die zijn vader hem heeft toegebracht. Mijn doornen passen daar precies in.

Ik moet naar hem terug.