17

'Aan het geachte publiek...

Onlangs heb ik de zaak van Tack en Brighten gekocht en ik heb de eer u mede te delen dat het in mijn voornemen ligt de zaak voort te zetten onder de naam Kerry's Magazijnen, waarbij ik enige nieuwe methodes zal invoeren.

Van nu af zal men ook dames- en kinderuitzetten kunnen kopen en herenondergoed.

Alles wat men op confectiegebied in Oxford Street kan kopen, zal men ook in Kerry's Magazijnen aantreffen. Het gebouw heeft grote veranderingen ondergaan, er is een nieuwe lunchroom aan toegevoegd, twee snelle liften zijn aangebracht en op de eerste verdieping is een kamer ingericht waar de klant kan uitrusten.

Om de zaak in te wijden worden de artikelen een jaar lang tegen de halve prijs verkocht.

Twaalf maanden lang kunt u goederen betrekken tegen precies de halve prijs voor wat u voor dezelfde goederen in welke andere zaak in Oxford Street moet betalen.

Maar dit is nog niet alles.

Er zal een ploegensysteem ingevoerd worden en de zaak zal dag en nacht geopend zijn... behalve op zondag en gedurende twee uren per dag. Alle goederen zullen geprijsd zijn waarvoor ze in andere zaken verkocht worden en de volgende reducties worden toegepast:

Kopers tussen 10 uur en 20 uur krijgen wat ze kopen voor de halve prijs. Van 20 uur tot 23 uur met 55% reductie; van 23 uur tot 1 uur met 60%; en van 1 uur tot 8 uur met 65% reductie. Van 8 tot 10 uur gaat de zaak dicht om schoongemaakt te worden. Bijvoorbeeld: Een artikel is geprijsd 10 sh. Van 10 uur tot 20 uur is onze prijs 5 sh.

Van 20 uur tot 23 uur is onze prijs 4sh. 6 pence.

Van 23 uur tot 1 uur is onze prijs 4 sh.

Van 1 uur tot 8 uur is onze prijs 3 sh. 6 pence.

(1 pond = 20 shilling = € 5 in die tijd en 1 shilling = 12 pence)

U zult bediend worden door personeel dat hoger salaris krijgt en korter werktijden dan welk ander personeel ook in Londen. Alle artikelen zullen duidelijk leesbaar geprijsd staan. Kies in de toonkamer uit wat u nodig hebt; het zal u in de wachtkamer overhandigd worden.

Deze advertentie zal 3 dagen achtereen verschijnen, na die tijd zal de zaak voor zichzelf spreken.

Uw dienstwillige dienaar, King Kerry.

-

P.S. In de loop van de volgende twaalf maanden geef ik minstens 300.000 pond weg; het is aan u om hiervan te profiteren. Er zal geen tekort zijn aan welk artikel ook. Ik heb met de tien grootste manufacturengroothandelaren een contract afgesloten om me voor het halve jaar dat december 1923 eindigt, goederen te leveren voor een waarde van 600.000 pond en voor het daarop volgend halve jaar voor een waarde van 800.000 pond.'

Deze advertentie besloeg een volle, meest in het oog lopende pagina in elke Londense krant. De eerste aankondiging van de verkoop verscheen op maandag in de vorm van een groot biljet op elk aanplakbord van de wereldstad. De mededeling was kort en krachtig:

-

Kerry's magazijnen Oxford Street, W. 989-997

-

Mevrouw, elk kledingstuk dat u in welke winkel dan ook in heel Oxford Street in de etalage ziet liggen, kunt u in mijn zaak krijgen en vanaf aanstaande maandag tegen precies de helft van de prijs en zelfs nog minder. Voor bijzonderheden verwijs ik u naar de kranten van woensdagavond.

k.k.

En waar de Londenaars ook liepen, overal werden ze geconfronteerd met deze aanplakborden waarop in grote letters deze mededeling prijkte. Ze kregen het nieuws onder ogen in de ondergrondse en in de liften die hen weer naar het straatoppervlak brachten. Het stond op spoorwegstations aangeplakt en op blinde muren. In kleine letters stond het aan de achterzijde van tramkaartjes gedrukt en op de zijkanten van bussen en trams. Met honderden tegelijk droegen sandwichmannen het door de Londense straten. Het verscheen onverwacht op het scherm in bioscopen en kroop zelfs in de pagina's van kerkblaadjes.

Een week later verscheen de advertentie in de kranten en die morgen tegen 11 uur stond er een queue zoals Londen er nog nooit een gezien had. Dat was om 7 uur al begonnen. Tegen 9 uur moest de politie eraan te pas komen om de orde te handhaven. De mensen stonden in rijen van vier vanaf Kerry's Magazijnen tot New Oxford Street, een lengte van bijna twee kilometer.

De zuinige Londenaar twijfelde er geen moment aan of de goederen waren van de beste kwaliteit. De etalages hadden drie dagen lang vol gelegen met alle schatten die binnen te verkrijgen zouden zijn. Evenmin twijfelde men aan de onbaatzuchtigheid van de edelmoedige eigenaar om alles tegen de helft van de prijs te verkopen.

Maar wel vroeg men zich af hoelang deze goedkope aanbieding zou duren.

De deuren gingen om 11 uur open en Kerry's systeem werkte uiterst soepel. Zo gauw de klanten bediend waren, verdwenen ze door de nieuwe deuren aan de achterzijde van het gebouw. Ze leerden al bij het eerste bezoek dat ze bij een volgende gelegenheid van te voren hun keus bepaald moesten hebben. Waren ze eenmaal van de toonkamer in de wachtkamer aangeland, dan bestond er geen mogelijkheid nog eens terug te gaan. Als ze zich herinnerden dat ze graag nog iets wilden hebben, dan moesten ze hun plaats in de queue opnieuw innemen.

In deze mammoetjacht op koopjes waren alle lagen van de bevolking vertegenwoordigd. Auto's hielden stil om hun in bont gehulde inzittenden uit te laden die dan zij aan zij geduldig gingen wachten naast povere vrouwtjes uit de armere straten van het oosten en westen. Vrouwen die in hun portemonnaie geld te over hadden om te besteden, kwamen ook trots uit de zaak in het gelukkige besef dat ze voor dezelfde prijs een dubbele hoeveelheid gekocht hadden,

's Middags om 3 uur was de queue ongeveer een halve kilometer lang, 's avonds tegen 10 uur liepen een vijftienhonderd mensen langzaam op de deuren af en toen het 2 uur sloeg, stond een queue van aanzienlijke lengte nog te wachten op de extra reducties,

"t Is geweldig!'

Elsie sloeg 's middags tegen half één het schouwspel gade vanachter een bovenraam van het gebouw. De straat achter de zaak stond vol vrachtauto's en bakfietsen die nieuwe voorraad aansleepten vanuit het pakhuis dat King Kerry in het zuiden van Londen gekocht had en terwijl een ploeg mannen druk bezig was met afladen, was een andere bezig de kisten uit te pakken en de inhoud naar de voorraadkamer te brengen op de vierde verdieping waar alles gesorteerd werd.

King Kerry stond met een sigaar in de mond naast haar.

'Het gaat fijn,' zei hij. 'We kunnen onmogelijk meer dan duizend pond verloren hebben. Misschien nog wel minder. Ik had me voorgesteld dat het verlies een duizend pond zou zijn,' vervolgde hij, 'maar de winstmarge op al deze artikelen is zo groot dat we na een jaar misschien nog gelijk spelen.' Er waren meer toeschouwers die nieuwsgierig en geïnteresseerd waren. Leete en Zeberlieff zaten in het donkere interieur van Hermanns auto en sloegen te middernacht de queue gade.

'Hoe lang zal deze bespotting voortduren?' gromde Leete. De ander gaf geen antwoord.

Hij zag er slecht en moe uit. Hij had donkere kringen onder de ogen die er anders niet waren. Hij keek woedend naar het gebouw dat de vijand huisvestte. Dat was dus de reden waarom hij zijn secretaresse van de straat had gehaald. Omdat ze op een wonderbaarlijke manier leek op het meisje aan wier dood Hermann schuld had.

Het was een tragedie geweest - voor het meisje. Hermann was alleen wat in verlegenheid gebracht, maar meer ook niet. Wel was de kloof tussen hem en King Kerry daardoor veel breder geworden, want de grijze man - die toen nog niet grijs was - had op zijn manier van het meisje gehouden. Zelfs Hermann kon niets anders dan goeds van haar vertellen. In de ogen van Kerry was ze een kind, nauwelijks ontgroeid aan de poppen- en snoepgoedperiode toen heel Boston plotseling met een schok was ontwaakt en tot het besef kwam dat ze inderdaad een volwassen vrouw was met de eigenschap van de vrouw om lief te hebben en blij te zijn, te kunnen lijden, wat ook het lot is van de vrouw.

'Dat kan hij nooit volhouden,' zei Leete en Hermann schrok uit zijn sombere overpeinzingen op.

'Dat kan hij niet!' smaalde hij. 'Dat kan hij wel en hij doet dat ook... je kent hem niet. Hij is een verdomde Yankee-magnaat... je hebt vermoedelijk nog nooit met dat soort te maken gehad. Dat kan hij niet! Vertrouw daar maar niet al te vast op. Heeft het Goulding schade berokkend?' De ander lachte somber. 'Ik geloof dat we nog geen tien pond geïnd hebben en de lopende onkosten bedragen veertig tot vijftig pond per dag. Ik zal deze queue laten inrukken; het is niet volgens de wet!'

'En voor hem reclame maken?' vroeg Hermann. 'Voor hem reclame maken zonder dat het hem iets kost? Onzin! We zullen er wel wat anders op zien te vinden.'

Nadenkend beet hij op zijn nagels, zijn ogen gleden onderzoekend langs de rij kopers die langzaam voortbewoog in de richting van de hel verlichte zaak.

'Stel je eens voor dat dit zo doorgaat,' vroeg hij, 'en dat jouw inkomsten dalen tot tien pond en nog minder, wat is dan het resultaat?'

In de donkere ruimte moest mr. Leete even iets wegslikken. 'Dat betekent totale ondergang,' mompelde hij. 'We kunnen niet concurreren, we kunnen geen dividend uitkeren, want we hebben geen reserves.

En wij zijn het heus niet alleen. Er zijn minstens zes zaken in de buurt die er nog erger aan toe zijn dan wij. We gaan allemaal kapot!'

'En als jullie nu eens besloten om gezamenlijk te concurreren?'

Leete schudde zijn hoofd en uitte een zware vloek. 'Wat geeft al dat geklets? We kunnen niet tegen hem op. Hij kan het zich permitteren om een miljoen pond in de goot te smijten. Wij kunnen het niet. Wie zal onder de gegeven omstandigheden een zaak willen financieren? D'r is in heel de city geen enkele bank die ons een penny zal lenen tot bekend is hoever King Kerry wil gaan. Onze enige hoop is dat hij er genoeg van krijgt.'

'Dat krijgt hij nooit,' hield de ander vol.

Hij keek het trottoir langs waar de auto geparkeerd stond. Een troepje mensen stond nieuwsgierig het vreemde toneel van een Londense verkoop in het holst van de nacht gade te slaan. Een van deze toeschouwers was een jongeman wiens gezicht Hermann bekend voorkwam; hij meende dat al eens eerder gezien te hebben. Eerst kon hij de 'onbekende' niet thuis brengen, toen herinnerde hij zich hem in Park Lane gezien te hebben. Het was Vera's galante jonge student. Hij was blijkbaar alleen en sloeg het vreemde schouwspel met grote aandacht gade.

Vlakbij stond nog een jongeman, die rookte een sigaar en keek goedkeurend toe.