13

King Kerry las nog eens voor een tweede keer de brief die met de ochtendpost gekomen was, en stak die daarna in tegenstelling tot zijn gewone manier van doen in de binnenzak van zijn jas. Zijn secretaresse sloeg deze handelwijze enigszins achterdochtig gade, ze zag daarin een terugkeer tot de moeilijke dagen van vroeger; maar hij glimlachte en schudde het hoofd. Hij had de gave haar diepste gedachten te kunnen lezen en dat was wel eens griezelig en verbijsterend.

'Dit is een "echte" brief,' zei hij en doelde daarbij op een woordenwisseling die ze gehad hadden en die erover ging wanneer een brief 'echt privé' was of alleen maar 'privé'; ze had tientallen brieven geopend waar 'privé' op gestaan had en die niets anders waren dan gewone bedelbrieven. Daarna was hij begonnen de privé-brieven de revue te laten passeren en beoordeelde dan aan het handschrift onder welke categorie die gerangschikt dienden te worden.

Kerry bleef geruime tijd achter zijn bureau zitten; toen haalde hij de brief weer tevoorschijn en las hem nog eens. En wat de inhoud ook mocht zijn, uit alles bleek dat die hem uit zijn evenwicht gebracht had; een ogenblik later draaide hij een nummer en ze merkte dat hij een detectivebureau belde dat contact had met Pinkerton.

'Stuur iemand naar me toe om instructies te halen,' zei hij en legde de hoorn op de haak.

Geruime tijd bleef hij verwoed aan het schrijven en toen de detective aangekondigd werd, moest hij nog een paar bladzijden meer schrijven. Eindelijk was hij klaar en gaf de vellen papier aan de wachtende man.

'Deze papieren moeten zorgvuldig gelezen worden, verwerkt en daarna vernietigd,' beval hij. 'De bevelen moeten zonder enige restrictie uitgevoerd worden en zeg uw chef dat hij over net zoveel geld kan beschikken als hij voor de uitvoering van mijn bevelen nodig heeft.'

Toen de man vertrokken was, wendde hij zich tot het meisje, "t Is voor vrouwen een harde wereld,' verklaarde hij terneergeslagen en dat was het enige dat hij losliet met betrekking tot de brief en tot zijn handelwijze na het ontvangen daarvan.

Aan de muur van het kantoor hing een opmerkelijke kaart. Het was een op grote schaal getekende kaart van Londen die expres voor 'The King' gemaakt was. (De pers noemde hem ironisch 'The King of London'.) Er ging nauwelijks een dag voorbij waarin de ondergeschikte van de tekenaar niet verscheen om een klein vierkantje aan te geven dat een winkel of een huis moest voorstellen. Hij deed dat dan met groene waterverf; King Kerry stond er vlak naast en gaf precies aan waar de tekeningetjes aangebracht moesten worden. Het groen nam op de kaart steeds meer ruimte in. De Trust kocht grond en huizen op in het noorden, het zuiden en het westen. Ealing, Forest Hill, Brockley en Greenwich waren haast helemaal groen. Kennington, Southwark, Wandsworth, Brixton, Clapham en Tooting vertoonden groene stukken, maar het doel van de Trust was klaarblijkelijk om een groene ring te leggen rond een centrum dat uit een stuk bestond halverwege Oxford Circus en Piccadilly. Binnen deze cirkel met een straal van anderhalve kilometer lag het onmiddellijk doel van de Trust.

Het meisje keek ook op de kaart en ze zag dat de drie nieuwe groene plekjes welke er die ochtend opgetekend waren, nu al bijna droog waren. Toen zag ze dat de ogen van King Kerry met een vrolijke uitdrukking op haar gevestigd waren. 'Hoe zou je het vinden om een bezoek te brengen aan het toneel van je vroegere dienstbaarheid?' vroeg hij goedgeluimd. 'Aan Tack?' veronderstelde ze verwonderd.

Hij knikte.

'Ik weet niet,' mompelde ze. 'Ik geloof dat ik me erg verlegen zou voelen.'

'Daar moet je overheen,' vond hij opgewekt. 'Bovendien zul je er niet veel mensen meer aantreffen in dezelfde functies als toen jij er nog was.'

Een paar tellen later kwam de auto voor en ze ging naast hem zitten.

'De mensen vragen zich af wat mijn verdere plannen zijn,' begon hij of hij haar gedachten raadde, 'en deze oude stad schudt haar grijze hoofd tegen me. Verleden jaar heeft Tack een waarde van honderdduizend pond aan goederen verkocht... het volgend jaar verkopen ze voor een waarde van een half miljoen.'

Ze glimlachte als hoorde ze een goede grap.

'Geloof je het niet?' informeerde hij met die goedmoedige klank in zijn stem die haar altijd een kleur deed krijgen.

'Weet u iets van manufacturen af?' beantwoordde ze zijn vraag met een wedervraag.

Hij schudde het hoofd.

'Nee, ik weet er niet meer van dan van schoenen of van spoorweglorries. Mensen die geleidelijk aan een vak leren - er zijn honderden trotse vaders die zich erop beroemen dat hun zonen hun zaak van onderaf leren, van krullenjongen tot directeur - maar ik ben van mening dat die aan hun eigenlijke roeping voorbijgaan zo halverwege de top en de onderste tree. Je hoeft het leven niet als boodschappenjongen te beginnen om er achter te komen dat er een uitstekende handelsman in je steekt en omdat je een uitstekende handelsman bent, hoef je niet noodzakelijkerwijze een geboren president te zijn. Jullie noemt dat directeur.'

Ze vond het leuk om naar hem te luisteren als hij in zo'n stemming verkeerde. Het was jammer dat Tack zo dichtbij was, maar een enkel stratenblok was voor hem al voldoende om een exposé te geven van zijn zakenfilosofie.

'De man die de etalages bestudeert om de artikelen te bekijken die voor de verkoop staan uitgestald, kan veel leren als hij geduld heeft en een overvloed van tijd; maar hij zal wel koude voeten krijgen. Je moet het hele manufacturenvak onder de knie hebben om de verkoop te kunnen beoordelen en je moet naar de man toegaan die uit manufacturen geld weet te halen om er achter te komen dat mrs. Zo-en-zo liever vier knopen aan haar glacé handschoenen heeft dan drie. En het geld komt allemaal terug bij de man die achter de manufacturen staat. Er zijn maar weinig bankdirecteuren in Manchester die niet wisten wanneer kralen niet langer mode waren op de Fiji-eilanden.'

Hij keerde terug tot Tack en diens toekomst.

'Een half miljoen pond aan goederen!' lachte hij, 'en dat gaat allemaal verkocht worden in één jaar in een kleine zaak die totnutoe nooit een grotere omzet gehad heeft dan honderdduizend pond en dat betekent een dagelijkse omzet van zestienhonderd pond; en dat betekent nog een heleboel meer. Lieve kind, je zult nog eens wat beleven!'

Ze lachte van pure opwinding.

Hoewel ze nog maar kort bij Tack weg was, waren er toch al veel veranderingen merkbaar. Het gebouw was tamelijk modern. King Kerry was het echter al aan het veranderen en een klein leger van werklui was dag en nacht bezig de veranderingen aan te brengen die hij aangegeven had.

Er was een klein bijgebouwtje en dat woord was nog te veel eer voor het nietige geval. Het dankte zijn bestaan aan de ontdekking, nadat het hoofdgebouw al opgetrokken was, dat een stuk grond ongeveer zes bij zes meter dat Goulding als tijdelijke opslagplaats voor emballage gebruikt had en dat om de een of andere onbegrijpelijke reden nooit bebouwd was, deel uitmaakte van het onroerend goed. Voor Leete bij Goulding een vinger in de pap kreeg, had mr. Leete een klein gebouwtje daarop neergezet en dat diende als hulpopslagplaats. Werklui waren nu bezig de vloeren van boven tot onder te verwijderen.

'Ik laat hier twee grote liften plaatsen,' vertelde Kerry. 'Ze zullen ongeveer dezelfde afmetingen hebben als die bij de ondergrondse, maar ze zullen veel sneller zijn.'

Tack had zich altijd tegen liften verzet. Hij ging van de stelregel uit dat de mens over het algemeen veel te weinig lichaamsbeweging heeft en hij was niet van plan luiheid in de hand te werken.

'Maar worden ze dan niet erg groot?' vroeg Elsie.

Kerry schudde zijn hoofd.

'Zestienhonderd pond per dag betekent ongeveer zestienduizend kopers per dag of iets minder dan duizend per uur.' Ze meende een fout in zijn berekening te ontdekken, maar ze verbeterde hem niet; hij calculeerde zeker meer werkuren per dag! Verdere veranderingen hadden betrekking op nieuwe kleedkamers op de bovenste verdieping.

Een paar toonbanken waren weggehaald en de etalageruimten waren nu met zwart fluweel bekleed, waarop de uit te stallen goederen beter tot hun recht zouden komen.

'Elk artikel zal van een nummer voorzien worden en de prijs zal daarop duidelijk vermeld staan. Op de benedenverdieping komt een toonkamer; het enige dat de klant te doen heeft, is het nummer noemen van het artikel dat ze wil kopen. Wanneer ze haar keuze bepaald heeft, gaat ze naar boven naar de eerste verdieping en daar krijgt ze het verlangde artikel keurig ingepakt. Wachten is er niet meer bij. Elke bediende in de toonkamer krijgt een microfoon voor zich. Ze staan in doorlopende verbinding met de pakkamer. Ze zullen de aankopen doorgeven en de klant hoeft alleen naar de toonbank te gaan, ze moet haar naam noemen en dan kan ze het pak in ontvangst nemen.'

Het meisje staarde hem verbaasd aan. Het leek haar ongelooflijk toe dat hij dit alles uitgedacht had zonder dat zij daar iets van gemerkt had.

'Verwacht u een stormloop?' vroeg ze en wel op zo'n toon dat hij begon te lachen.

'Jij gelooft niet dat we het erg druk krijgen? Nou, nous verrons!'

Elsie ving menig jaloerse blik op die haar kant uitging. Oude bekenden hebben de eigenaardigheid zich vriendschappen te herinneren die nooit bestaan hebben, vooral met mensen die succes hebben in het leven. Ze had in de zaak geen echte vrienden gehad, maar er waren er nu een aantal die haar als boezemvriendin wilden bejegenen en die ook maar al te bereid waren zich gegriefd te voelen als zij hen niet in gelijke mate hartelijk behandelde. Sommigen noemden haar Elsie, mensen die vroeger nooit zo vrij geweest waren, koesterden ongetwijfeld het verlangen intiemer met haar te worden nu zij zulke goede vorderingen op het gouden pad van succes gemaakt had. Zo gaat het nu eenmaal in de wereld. Maar Elsie had een te goed hart om cynisch te zijn en ging hartelijk op hun vriendschapsbetuigingen in.

Hun salarissen waren flink verhoogd, dat vertelde 'Fluff', een aardig verkoopstertje uit de afdeling witgoed. Alle snertkerels hadden ontslag gekregen, drie van de chefs en het hoofd van de confectie, vervolgde het meisje enthousiast. 'O, miss Marion, u had eens mee moeten maken hoe dat beest van een Tack voor de allerlaatste keer de deur uitging!'

'Het liep nu allemaal even glad,' vertelde een ander. Elsie had alle tijd voor een gezellig kletspraatje, terwijl King een onderhoud had met de nieuwe directeur. 'Maar we verwachten een stormloop en die afschuwelijke boetes zijn afgeschaft. O, en er worden een heleboel nieuwe verkoopsters aangesteld, maar de hemel mag weten waar ze allemaal moeten staan; we zullen stampvol zitten!'

Het meisje had de spotnaam 'Agnes de kletskous' en niet zonder reden.

King Kerry voegde zich weer bij Elsie. Samen reden ze naar kantoor terug.

'Ik moet een groot pakhuis kopen om onze goederen in op te slaan,' vertelde hij. 'We zullen er dan gelijk nog maar een paar kopen. In deze straat is om de andere winkel een manufacturenzaak gevestigd. Ik heb voorgesteld om ze allemaal te kopen, maar ik vermoed zo dat ze de belangrijkheid van hun zaak geweldig overschatten.'

Maar of ze dat nu deden of niet, er waren er in elk geval een paar die de strijd met de 'Grote L' wilden aanbinden.

Diezelfde avond verscheen in alle grote Londense dagbladen de mededeling dat de Verenigde Londense Textielbedrijven een naamloze vennootschap hadden gevormd en daarin was opgenomen elke zaak in Oxford Street die hetzelfde verkocht als Tack en Brighten. Het doel van de vennootschap (zo stond in de mededeling) is wederkerige bescherming te verlenen tegen oneerlijke concurrentie. Elke betreffende zaak zal onafhankelijk kunnen handelen in zoverre het de financiën betreft en de belangen van de aandeelhouders zullen onaangetast blijven. Men hoopt dat door deze combinatie de verachtelijke praktijken van een zekere Amerikaanse trust met succes verijdeld worden.'

-

De lijst van directeuren bevatte onder andere Hermann Zeberlieff, Esq. (onafhankelijk) en John Leete (directeur van Goulding Ltd.)

'Verachtelijke praktijken!' herhaalde King Kerry. 'Die krant mag ons niet!'

Hij sloeg de bladen van de Evening Herald om. 'Een gezellig krantje,' peinsde hij. Toen haalde hij zijn chequeboek voor de dag en zette zijn handtekening rechts onderaan. Hij vloeide de handtekening af en gaf de cheque aan zijn secretaresse.

'Elsie,' zei hij en ze kreeg een kleur, want hij had haar nog niet eerder bij haar voornaam genoemd. 'De Evening Herald is te koop. Ze vragen er zestigduizend pond voor; misschien gaan ze ook met minder akkoord. Hier is een blanco cheque. Ga ernaartoe en koop dat verdomde blad.'

'Kopen!' hijgde het meisje, 'ik... ik weet niet... ik kan niet... ik ben geen zakenvrouw!'

'Het blad is te koop, ga erheen en koop het; zeg maar dat je de compagnon bent van King Kerry.' Hij glimlachte haar bemoedigend toe en legde zijn hand op de hare. 'Mijn compagnon,' zei hij zachtjes. 'Mijn kleine lieve compagnon!'