•5•

De auto kwam tot stilstand voor een omvangrijk bouwsel van cederhouten balken diep in het bos. Het gevaarte was ingenieus ontworpen en hoewel het meer op een hotel leek dan op een eengezinswoning, bood het toch onderdak aan niet meer dan één persoon. Nadat de man was uitgestapt, rekte hij zich eens uit. Het was nog vroeg en de zon was nog maar net boven de horizon verschenen.

Sean King liep over de brede, met de hand uitgehakte balken van de trap naar boven, maakte de deur van zijn huis open en liep naar de ruime keuken om koffie te zetten. Terwijl de percolator bezig was, keek hij het vertrek eens rond, waarbij hij vooral aandacht besteedde aan het keurige verstekwerk in de hoeken, de manier waarop de balken waren geplaatst en de welgekozen verhouding tussen het oppervlak van de vensters en dat van de wanden. In vier jaar had hij deze ‘blokhut’ min of meer eigenhandig gebouwd, aan de rand van een 6 hectare groot stuk bos in de Blue Ridge Mountains, een kilometer of 50 buiten Charlottesville. Al die tijd had hij in een kleine caravan gewoond.

De blokhut was ingericht met leren banken en stoelen, houten tafels, Perzische tapijten, koperen lampen en eenvoudige olieverfschilderijen en aquarellen – voornamelijk van plaatselijke kunstenaars – en allerlei andere voorwerpen die hij in de loop van zijn leven had verzameld of geërfd. De vele boekenplanken waren gevuld met een zorgvuldig bij elkaar gezochte collectie boeken. De 44 jaar oude King had inmiddels minstens twee levens achter de rug en hij had geen zin om nog een keer een heel nieuw bestaan te moeten opbouwen.

Hij ging naar boven, maakte een rondje over het inpandige balkon rondom het huis en stapte daarna zijn slaapkamer binnen. Net als in de rest van de woning was alles hier keurig opgeruimd en zorgvuldig ingedeeld. Geen centimeter ruimte werd verspild.

Hij trok zijn hulpsheriffuniform uit, stapte onder de douche en nadat hij het zweet van de afgelopen nacht van zich af had gespoeld, schoor hij zich, waste zijn haar en liet het litteken op zijn middelvinger even weken in het hete water. Hij had al lang geleden leren leven met dit kleine aandenken aan zijn tijd als agent van de Secret Service.

Als hij nog bij de Service had gezeten, in plaats van in een prachtige blokhut in het heerlijke Centraal-Virginia te wonen, dan zou hij nu vermoedelijk nog steeds hebben gewoond in een woning in een doodsaaie slaapstad vol exact op elkaar lijkende huizen ergens buiten de ringweg om Washington, en dan zou hij ook nog steeds met zijn ex zijn getrouwd. Dan zou hij nu ook geen aanstalten maken om naar zijn uiterst goed lopende advocatenpraktijk te gaan. En hij zou al helemaal niet één nacht per week als onbezoldigd hulpsheriff in deze plattelandsgemeente actief zijn. In plaats daarvan zou hij nu in het zoveelste vliegtuig stappen, of staan wachten tot iemand een moordaanslag zou plegen op een leugenachtige politicus die glimlachend baby’s stond te kussen. Wat een baan, voor ongeveer 100.000 dollar per jaar en al de airmiles die hij maar wilde!

Hij trok een pak aan, strikte zijn das en ging toen met een kop koffie en de krant in de zonnekamer naast de keuken zitten. De voorpagina werd grotendeels in beslag genomen door berichten over de ontvoering van John Bruno en het onderzoek dat de fbi daarnaar instelde. King las het hoofdartikel en alle daaraan verwante artikelen aandachtig door en nam zorgvuldig alle relevante details in zich op. Hij zette de tv aan, zocht de nieuwszender op en keek naar de presentator die vertelde over de dood van Neal Richards, een ervaren agent van de Secret Service. De man liet een vrouw en vier kinderen achter.

Het was ongetwijfeld een tragedie, een verdrietige zaak enzovoort, maar in elk geval zorgde de Service goed voor de nabestaanden. Neal Richards’ gezin zou alle steun krijgen. Het verlies konden ze niet ongedaan maken, maar het was tenminste iets.

Daarna zei de verslaggever dat de fbi geen commentaar had. Natuurlijk niet, zei King in zichzelf. Ze gaven nooit ergens commentaar op, maar toch zou uiteindelijk iemand zich schijnbaar per ongeluk iets laten ontvallen tegenover iemand die het weer zou doorgeven aan een vriendje bij de Washington Post of de New York Times , en dan lag het op straat. Over het algemeen waren dergelijke nieuwtjes niet juist, maar het mediamonster had een onstilbare honger naar feiten en geen enkele organisatie, zelfs de fbi niet, kon zich veroorloven het van honger te laten omkomen.

Hij ging rechtop zitten en tuurde naar het beeldscherm. Een vrouw stond dicht bij een groepje mensen op een podium. King had onmiddellijk in de gaten dat dit over de Secret Service ging. Hij kende dit soort mensen goed. De vrouw zag er professioneel uit. Rustig en met de ontspannen waakzaamheid die King zo vertrouwd was. En op haar gezicht stond nóg iets te lezen, al kon hij niet goed zien wat dan wel. Ergens in haar innerlijk brandde een inwendig vuur – dat hadden ze allemaal in meerdere of mindere mate – maar hier zag hij nog iets méér dan dat: subtiele weerspannigheid wellicht?

De Service werkte in alle opzichten samen met de fbi, zei een van de mannen, en er werd natuurlijk ook een intern onderzoek ingesteld. Dat zou worden verricht door de afdeling Inspectie, wist King, want die had hij na de moordaanslag op Ritter zelf ook over zich heen gekregen. Uit al dat bureaucratische gezeur maakte King tussen de regels door op dat de schuldige al was aangewezen en dat haar naam bekendgemaakt zou worden zodra de betrokken partijen het met elkaar eens waren over de draai die ze aan het afschuwelijke nieuws zouden geven. Toen was de persconferentie voorbij. De vrouw liep weg en stapte in een zwarte personenauto. In opdracht van de Service zei ze niets tegen de verslaggevers, zei de commentaarstem, die daar vervolgens behulpzaam aan toevoegde dat ze Michelle Maxwell heette en de leiding had over het detachement dat John Bruno beschermde en was kwijtgeraakt.

Maar waarom lieten ze haar dan voor de pers paraderen? vroeg King zich af. Het was net of ze als een stuk rood vlees voor het hongerige mediamonster heen en weer werd gezwaaid. En vrijwel onmiddellijk beantwoordde hij zijn eigen vraag: om de schuld die straks toegewezen zou worden, alvast van een menselijk gezicht te voorzien. De Service was vaak heel goed in het beschermen van zijn eigen mensen. Agenten die in de fout waren gegaan, kregen over het algemeen administratief verlof en werden daarna ergens anders ingedeeld. In deze zaak zou er echter wel eens sprake kunnen zijn van politieke druk, zodat er dringend koppen moesten rollen. ‘Hier is ze, mensen,’ hadden ze net zo goed kunnen zeggen. ‘Grijp haar maar. Het officiële onderzoek komt nog, maar laat je daar vooral niet door weerhouden.’ En nu begreep King de blik van subtiele weerspannigheid in de ogen van de vrouw. Ze had heel goed in de gaten wat er aan de hand was. Ze was aanwezig bij haar eigen openbare terechtstelling, en dat beviel haar helemaal niet.

King nam een slokje koffie, knabbelde wat aan een stukje toast, en zei tegen haar en de tv: ‘Nou, je kunt zo nijdig zijn als je maar wilt, Michelle, maar hangen zúl je.’

Daarna verscheen er een foto van Michelle Maxwell op het scherm en werd er wat achtergrondinformatie over de vrouw gegeven. Op de highschool had ze niet alleen met basketbal in de All-American League gespeeld, maar ze was daar ook met hardlopen in uitgekomen. En voor haar studievakken had ze ook nog eens uitstekende cijfers gehaald. Na de highschool was ze in drie jaar afgestudeerd aan Duke University met rechten als hoofdvak. En alsof dat allemaal nog niet gedreven genoeg was, had ze tijdens haar collegetijd haar grote talenten op een andere tak van sport gericht en vervolgens bij de Olympische Spelen een zilveren medaille gewonnen bij het roeien. Een geleerde atlete, wat kon er nou nog inspirerender zijn dan dat, dacht King. Na een jaar als politieagente in haar geboortestaat Tennessee was ze in dienst gekomen bij de Secret Service, waar ze vervolgens met onstuimige energie in een enorm tempo was opgeklommen, zodat ze nu de geweldige status van zondebok mocht genieten.

En nog een stoere zondebok ook, dacht King, en hij besefte toen dat het een beetje vreemd was om dat woord voor een vrouw te gebruiken. Maar ze had inderdaad iets mannelijks over zich, en dat kwam door haar krachtige, bijna arrogante manier van lopen, haar indrukwekkend brede schouders – dat zou wel door al dat roeien komen – en haar wilskrachtige onderkaak, die leek te wijzen op vaak voorkomende, extreme koppigheid. Over vrouwelijke eigenschappen beschikte ze ongetwijfeld ook. Ze was bijna 1 meter 80 lang en hoewel ze ondanks haar brede schouders slank was, beschikte ze ook over subtiele, welgevormde rondingen. Ze had sluik zwart haar dat tot aan haar schouders reikte: keurig genoeg om aan de dienstvoorschriften te voldoen, maar toch stijlvol. Haar jukbeenderen waren hoog en krachtig, de ogen groen, stralend en intelligent; duidelijk ogen die niet veel ontgingen. Bij de Secret Service moest je dat soort ogen hebben.

Al met al voldeed ze niet aan het klassieke schoonheidsideaal, maar Michelle was vermoedelijk het meisje dat altijd sneller en slimmer was geweest dan al de jongens. Op de highschool had iedere jongen ongetwijfeld zijn uiterste best gedaan om goede maatjes met haar te worden, en ook wel méér dan dat. Te oordelen naar het uiterlijk van de vrouw betwijfelde hij echter of een van hen daarin was geslaagd op andere voorwaarden dan die van Michelle Maxwell zelf.

Nou, zei hij tegen de vrouw op het beeldscherm, er is ook nog leven na de Secret Service. Al lijkt het misschien onwaarschijnlijk, ook daarbuiten kan een mens toch redelijk gelukkig zijn. Maar vergeten doe je het nooit. Sorry, mevrouw Maxwell. Ook daarover spreek ik uit eigen ervaring.

Hij keek op zijn horloge. Het was tijd om naar zijn echte werk te gaan, om tegen uurtarief testamenten en huurcontracten op te stellen. Lang niet zo opwindend als zijn vroegere werk, maar in dit stadium van zijn leven was King heel erg gericht op sleur en routine. Hij had in zijn leven al meer dan genoeg opwinding gehad.