•9•

Terwijl haar huis in een in Virginia gelegen voorstad van Washington werd belegerd door de pers, boekte Michelle een kamer in een hotel in de stad zelf. Van de adempauze die dat haar bood, maakte ze gebruik om te gaan lunchen met een vriendin die bij de fbi werkte. De Secret Service en de fbi waren niet altijd dikke vrienden. In de wereld van de Amerikaanse politiediensten gedroeg de fbi zich tegenover de andere organisaties vaak als een 400 kilo zware gorilla. Michelle had er echter plezier in om haar maatjes van de fbi eraan te herinneren dat toen hun organisatie was opgericht, de eerste zeven werknemers uit de Secret Service waren gerekruteerd.

Beide vrouwen waren ook lid van wifle, oftewel Women in Federal Law Enforcement. Dit was een ondersteunend netwerk voor vrouwen die bij de politiediensten van de federale overheid werkten. wifle was een grote organisatie, compleet met conventies en jaarvergaderingen, en hoewel haar mannelijke collega’s haar er graag mee plaagden, was het netwerk voor Michelle uiterst nuttig gebleken bij kwesties die iets te maken hadden met het feit dat ze een vrouw was. Haar vriendin vond het duidelijk niet prettig om op dit moment met Michelle aan een tafeltje te zitten. Michelle was echter niet alleen lid van wifle maar had haar ook geholpen een olympische medaille te winnen. En dát had een band tussen hen gesmeed die door niets te verbreken viel.

Nadat de caesarsalade en de ijsthee waren opgediend, werd Michelle op de hoogte gebracht van de stand van zaken bij het onderzoek. Simmons was een van de particuliere beveiligingsmedewerkers geweest die waren gedetacheerd bij het uitvaartcentrum, al werd hij helemaal niet verondersteld die dag dienst te hebben. Het uitvaartcentrum werd namelijk alleen ’s nachts bewaakt. Inmiddels was Simmons – die natuurlijk helemaal niet zo heette – verdwenen en het papieren spoor dat hij had achtergelaten, was nutteloos. Niets van Simmons’ informatie bleek te kloppen: zijn ziekenfondspasje was gestolen, zijn rijbewijs en de referenties waren uitstekende vervalsingen. Hij had nog geen maand bij het beveiligingsbedrijf gewerkt. Tot nu toe was Simmons een doodlopend spoor.

‘Toen hij naar me toe kwam hollen, dacht ik dat hij gewoon een onervaren huuragentje was, en omdat het allemaal zo’n chaos was, heb ik hem maar aan het werk gezet. We hebben niet eens zijn busje doorzocht. Het is wel duidelijk dat Bruno daar ergens achterin verstopt heeft gezeten. En daardoor heeft Simmons kans gezien om een van mijn mensen te vermoorden.’ Michelle sloeg haar handen voor haar gezicht, zo ellendig voelde ze zich. Met enige inspanning herstelde ze zich weer, duwde een vork vol sla in haar mond en begon zo hard te kauwen dat haar kiezen er pijn van deden.

‘Voordat ik eruit werd geschopt, ben ik nog te weten gekomen dat ze de kogel in Neal Richards’ lijk hebben gevonden. Het was een dumdumkogel, dus het zal ons waarschijnlijk niet lukken om het wapen te identificeren waaruit die is afgevuurd, zelfs als we het vermoedelijke moordwapen in handen krijgen.’

Haar vriendin was het met haar eens en vertelde Michelle dat het bestelbusje in een verlaten schuur was aangetroffen. Het werd onderzocht op vingerafdrukken en andere microscopische sporen, maar tot dusverre was er nog niets gevonden.

Mildred Martin, de vrouw van de overledene, was levend en wel aangetroffen in de tuin van haar huis, waar ze aan het werk was. Ze was van plan geweest om later op de avond met vrienden en familie afscheid van haar man te gaan nemen. Ze had John Bruno niet gebeld om te vragen of hij naar het uitvaartcentrum wilde komen. Haar man had vroeger met Bruno samengewerkt en als de presidentskandidaat haar overleden echtgenoot wilde bezoeken, stond hem dat vrij. Zo eenvoudig lag dat, had ze tegen de rechercheurs gezegd.

‘Maar waarom heeft Bruno op het allerlaatste moment zijn schema omgegooid om naar dat uitvaartcentrum te gaan?’ vroeg Michelle. ‘Voor ons kwam dat volstrekt onverwacht.’

‘Volgens zijn staf is hij die ochtend gebeld door iemand die beweerde Mildred Martin te zijn en die hem vroeg of hij afscheid wilde komen nemen van haar man. Volgens Fred Dickers, Bruno’s chef-staf, was hij daarna erg uit zijn doen.’

‘Nou, hij had zojuist te horen gekregen dat een naaste vriend van hem was overleden.’

‘Volgens Dickers wist Bruno al dat Martin gestorven was.’

‘Dus volgens jou zit er meer achter?’

‘De beller heeft in elk geval een tijdstip gekozen waarop er niet veel mensen in dat uitvaartcentrum waren. En uit een paar dingen die Bruno na het telefoongesprekje heeft gezegd, maakt Dickers op dat er meer achter zat dan simpel afscheid nemen.’

‘Dus misschien was dat wel de reden waarom hij zo graag met haar alleen wilde zijn?’

Haar vriendin knikte. ‘Het hangt er natuurlijk van af wat de weduwe te zeggen had, maar ik kan me wel voorstellen dat Bruno wilde dat zoiets onder vier ogen bleef.’

‘Maar Mildred Martin zei dat ze niet had gebeld.’

‘Iemand heeft zich voor haar uitgegeven, Michelle.’

‘En als Bruno niet was gekomen?’ Ze gaf zelf al antwoord op die vraag. ‘Dan waren ze gewoon weggegaan. En als ik met hem mee naar binnen was gegaan, zouden ze het niet gedaan hebben en zou Neal Richards…’ Haar stem stierf weg. ‘Wat ben je verder nog te weten gekomen?’

‘We gaan ervan uit dat dit al geruime tijd van tevoren is voorbereid. Ze hebben namelijk een heleboel dingen op elkaar moeten afstemmen en dat hebben ze perfect gedaan.’

‘Ze moeten hulp van binnenuit hebben gehad. Hoe hadden ze anders kunnen weten hoe zijn schema eruitzag?’

‘Nou, via zijn officiële campagnewebsite, bijvoorbeeld. De manifestatie waarnaar hij op weg was toen hij een omweggetje maakte naar dat uitvaartcentrum was al ruim van tevoren aangekondigd.’

‘Verdomme, ik heb hun nog zo gezegd dat ze dat schema niet op zijn website moesten zetten. Weet je dat een serveerster in een van de hotels waar we logeerden, Bruno en zijn medewerkers er zoveel over had horen praten dat ze meer over zijn geplande route wist dan ik? Wij krijgen zoiets altijd pas op het allerlaatste moment te horen.’

‘Als het zó gaat, snap ik eerlijk gezegd niet hoe je erin slaagt om je werk te doen.’

Michelle wierp haar een scherpe blik toe. ‘En het kwam ook wel heel goed uit dat Bruno’s mentor net op dat moment de geest gaf, hè? Want daarmee is deze reeks gebeurtenissen in gang gezet.’

De vrouw zat al te knikken. ‘Bill Martin was bejaard, had vergevorderde terminale kanker, en is ’s nachts in zijn slaap overleden. Gezien de omstandigheden is er geen overlijdensmelding ingediend bij de patholoog-anatoom, die dan ook geen lijkschouwing heeft verricht. De overlijdensverklaring is getekend door de behandelend arts. Naar aanleiding van alle gebeurtenissen sindsdien is er alsnog sectie verricht. Daarbij is ook een toxicologisch onderzoek gedaan.’

‘En wat heeft dat opgeleverd?’

‘Onder meer grote hoeveelheden Roxonal, een soort vloeibare morfine die hij slikte tegen de pijn, en een liter balsemolie. In zijn maag is verder niets aangetroffen, want die was bij het balsemen al leeggepompt. Dus niets wat ondubbelzinnig op moord wijst.’

Michelle keek haar vriendin strak aan. ‘Zo te zien ben je niet overtuigd.’

De vriendin haalde haar schouders op. ‘Balsemolie dringt niet alleen door in alle grote bloedvaten, maar ook in alle lichaamsholten en organen, dus het is moeilijk om nog met zekerheid iets te zeggen. Daarom heeft de patholoog-anatoom een monster genomen uit het middelste deel van de hersenen, waar de balsemolie meestal niet in doordringt, en daar heeft ze een flinke hoeveelheid methylalcohol aangetroffen.’

‘Methylalcohol! Maar dat is toch een bestanddeel van de balsemolie? Stel dat het spul wél in de hersenen is doorgedrongen?’

‘Daar zullen we rekening mee moeten houden. En voor het geval dat je dat niet wist, er zijn allerlei soorten balsemolie. Dure balsemolie bevat minder methylalcohol en meer formaldehyde dan goedkopere soorten. De soort die bij Martin is gebruikt, was goedkoop en bevat veel methylalcohol. Daar komt dan nog bij dat er een heleboel andere dingen zijn waar ook methylalcohol in zit. Wijn en bier, bijvoorbeeld. Martin schijnt een zware drinker te zijn geweest. Dat zou een verklaring kunnen vormen voor de grote hoeveelheid methylalcohol in zijn hersenen, maar daar was de patholoog-anatoom niet zeker van. Waar het uiteindelijk op neerkomt, is dat zelfs een lage dosis methylalcohol voor iemand die zo doodziek was als Bill Martin al dodelijk kan zijn.’

‘Maar iemand vergiftigen met methylalcohol, terwijl je weet dat hij vermoedelijk zonder lijkschouwing zal worden gebalsemd, dat is wel héél doortrapt, vind ik,’ zei Michelle.

‘Ik vind het vooral ook erg éng.’

‘Maar hij moet toch wel vermoord zijn,’ zei Michelle. ‘Ze konden natuurlijk niet rustig blijven wachten tot Martin op eigen houtje doodging en dan maar hopen dat hij net op het moment dat Bruno langskwam toevallig opgebaard zou liggen.’ Ze liet een korte stilte vallen. ‘Is er een lijstje met verdachten?’

‘Dat mag ik echt niet zeggen. Dit is een lopend onderzoek en ik heb je al veel meer verteld dan eigenlijk had gemogen. Ik moet misschien nog aan de leugendetector, weet je.’

Toen de rekening werd gebracht, griste Michelle die snel van tafel en terwijl ze naar buiten liepen, vroeg haar vriendin: ‘Wat ga je nu doen? Je gedeisd houden? Een andere baan zoeken?’

‘Me gedeisd houden, ja. Een andere baan zoeken, nee, nog niet.’

‘Wat ga je dan wél doen?’

‘Ik ben er nog niet aan toe om zonder slag of stoot af te zien van mijn carrière bij de Secret Service.’

Haar vriendin keek haar wat argwanend aan. ‘Die blik in je ogen komt me maar al te bekend voor. Wat ben je van plan?’

‘Jij werkt bij de fbi en ik denk dat je dat daarom maar beter niet kunt weten. Zoals je net zei, misschien moet je ooit nog eens aan de leugendetector.’