•75•

Op de hielen gezeten door de rook van de steeds verder om zich heen grijpende brand liepen ze de trap naar de kelder af. Er brandde licht, zodat ze tamelijk goed zicht hadden.

‘Goed, wat nu?’ zei King, en hij keek naar de lange gang die halverwege was geblokkeerd door het puin van de ingestorte vloer van de begane grond. ‘Ik zei toch dat er geen uitgang was? Dat hebben we al gecontroleerd toen we hier waren met Ritter.’

‘Nee, híér,’ zei Michelle, en ze maakte de deur van de goederenlift open. ‘Hiermee kunnen we naar de tweede verdieping.’

‘De tweede verdieping!’ zei Bruno boos. ‘Wat moeten we daar nou? Naar beneden springen soms? Briljant, agent Maxwell. Echt briljant!’

Met haar handen in haar zij ging Michelle recht voor Bruno staan. ‘Deze keer doet u precies wat ik zeg, dus kop dicht en die lift in… menéér.’ Ze duwde Bruno de lift in en keek toen om naar Kate.

King deed een stap naar voren. ‘Als jij nou met Bruno meegaat, dan kom ik straks achter je aan met Joan en Kate.’

Michelle knikte en gaf hem het pistool. ‘Hier zitten échte kogels in, dus pas op.’

Ze stapte in de goederenlift en begon samen met Bruno aan de hijstouwen te trekken.

Terwijl King bezig was Joan weer bij kennis te krijgen zakte Kate in elkaar. ‘Laat mij hier straks maar achter,’ zei ze. ‘Ik wil niet verder leven. Ik ben het zat.’

Hij knielde naast haar neer. ‘Morse heeft rare spelletjes met je gespeeld, zowel met je hoofd als met je hart, en dat is een nare combinatie. Maar toch ben je sterk genoeg geweest om de trekker niet over te halen.’

‘Ik voel me zo’n idioot. Ik wil alleen maar dood.’

‘Nee, dat wil je niet. Jij hebt nog een lang leven voor je.’

‘Ja, in de gevangenis.’

‘Wat heb je dan misdaan? Je hebt niemand vermoord. Voorzover ik weet, heeft Morse jou ook ontvoerd en hier gevangengehouden.’

Ze keek hem aan. ‘Waarom doe je dit voor me?’

Hij aarzelde even en zei toen: ‘Omdat ik je wel je vader heb afgenomen. Ik deed gewoon mijn werk, maar als je een eind aan iemands leven maakt, is het feit dat je gewoon je werk deed toch misschien net niet voldoende reden.’

Ze hoorden de lift weer naar beneden komen.

‘Mooi, we moeten hier snel weg,’ zei King.

Hij hoorde Kate gillen en draaide zich razendsnel om.

Vanuit de dichte rook kwam Sidney Morse op hen afgelopen. Met een metalen staaf haalde hij uit naar King, die zich echter net op tijd plat op de vloer liet vallen.

King lag nu op zijn rug. Hij trok Michelles pistool en richtte het op Morse.

‘Nu heb je wel genoeg gebluft,’ zei Morse met een gemene grijns.

‘Ja, nu heb ik wel genoeg gebluft,’ zei King.

De kogel trof Morse in zijn borst. Met een stomverbaasde uitdrukking op zijn gezicht zakte de man op zijn knieën en liet hij de metalen staaf uit zijn handen vallen. Hij boog zijn hoofd, tuurde even vol aandacht naar het bloed dat uit de wond in zijn borst stroomde en keek toen met doffe ogen weer op.

King kwam langzaam overeind, maar bleef het pistool recht op Morses hart gericht houden. ‘Het eerste schot was voor mij. En dit schot is voor Arnold Ramsey.’ Hij schoot nog eens en Morse viel achterover. Dood.

‘Je had toch echt wat meer respect moeten hebben voor de Secret Service,’ zei King zachtjes terwijl hij over het lijk heen gebogen stond.

Toen King het bloed aan het uiteinde van de metalen staaf zag, verstarde hij even, draaide zich toen langzaam om en stond vol ongeloof te kijken. Kate lag op de grond. De zijkant van haar hoofd was verbrijzeld. Morse had hem gemist, maar haar geraakt. De levenloze ogen van de jonge vrouw staarden hem aan. Morse had zowel vader als dochter gedood. King knielde neer en sloot zachtjes haar ogen.

Vanuit de liftschacht hoorde hij Michelle zijn naam roepen.

Een eindeloos durend ogenblik bleef hij naar de overleden vrouw staan kijken. ‘Het spijt me zo, Kate. Het spijt me verschrikkelijk.’

Hij tilde Joan op en nadat hij haar in de lift had gelegd ging hij naast haar staan en begon uit alle macht aan het touw te trekken.

In een kamer aan de keldergang sprong de timer van de detonator die Morse had ingeschakeld voordat hij aan zijn moorddadige aanval begon op dertig seconden.

Op de tweede verdieping tilde King Joan uit de lift en vertelde Michelle wat er met Kate en Morse was gebeurd.

‘We verdoen hier onze tijd,’ zei Bruno, die het duidelijk niets kon schelen. ‘Hoe komen we hier weg?’

‘Deze kant uit,’ zei Michelle, en ze holde de gang in. Aan het eind wees ze naar de vuilstortkoker die aan het venster was bevestigd. ‘Onderaan staat een container.’

‘Ik ga niet in een vuilstortkoker springen,’ zei Bruno verontwaardigd.

‘O, jawel hoor,’ zei Michelle.

Bruno leek een woedeaanval te krijgen, maar toen zag hij de dodelijke ernst in haar ogen. Hij klom in de vuilstortkoker en na een duw van Michelle roetsjte hij krijsend van angst naar beneden.

‘Nu jij, Michelle,’ zei King.

Ze klom in de vuilstortkoker en verdween uit het zicht.

Toen King met Joan in zijn armen de koker in klom, sprong de timer met een klikkend geluid op vijf seconden.

Precies op het moment dat King en Joan in de container ploften begon het Fairmount Hotel in elkaar te zakken. Door de kracht waarmee dat gebeurde, werd de container omvergeworpen, wat waarschijnlijk alleen maar goed was, omdat de metalen bodem het grootste deel van de klap, de rook en het rondvliegende puin opving. De kracht van de schokgolf was zo groot, dat de zware container wel 3 meter over de bestrating schoof en op niet meer dan een meter van het onder hoogspanning gezette hek tot stilstand kwam.

Toen het stof was opgetrokken, klommen ze uit de metalen bak en keken naar de puinhoop die zojuist nog het Fairmount Hotel was geweest. De schimmen van Arnold Ramsey en Clyde Ritter waren spoorloos verdwenen, net als het schuldgevoel dat King al die jaren als een spookbeeld had achtervolgd.

Hij keek om toen Joan kreunde, en zag hoe ze langzaam rechtop ging zitten en verdwaasd om zich heen keek. Even later verscheen er weer een heldere blik in haar ogen. Toen herkende ze John Bruno en ze schrok op. Toen ze vervolgens ook King opmerkte, verscheen er een blik van volslagen verbijstering in haar ogen.

Hij haalde zijn schouders op en zei: ‘Als ik jou was zou ik maar een cursus catamaranzeilen boeken.’

Hij keek eens naar Michelle. Ze lachte zwakjes. ‘Het is voorbij, Sean.’

Hij tuurde nog eens naar de rokende puinhoop. ‘Ja, misschien is het nu eindelijk voorbij.’