•59•

King en Michelle reden vanuit Holmgrens huis rechtstreeks naar de Virginia Commonwealth University in Richmond. Kate Ramsey was niet aanwezig op de faculteit openbaar bestuur, maar ze wisten de receptioniste zover te krijgen dat ze Kates telefoonnummer thuis gaf. Ze belden, maar toen er werd opgenomen, bleek het degene te zijn met wie Kate een flatje deelde. Ze wist niet waar Kate uithing. Ze had haar vanochtend gezien, maar verder niet meer. Toen Michelle vroeg of ze even konden langskomen, zei de vrouw aarzelend ja.

Op weg naar Kates flat vroeg Michelle: ‘Denk je dat Kate weet dat Bruno en haar vader iets met elkaar te maken hebben gehad? Nee toch? Dat kan niet.’

‘Ik heb het akelige gevoel dat je je daar wel eens in zou kunnen vergissen.’

In Kates flat hadden ze een kort gesprek met Kates huisgenote. Ze heette Sharon en aanvankelijk had ze geen zin om hen te woord te staan, maar toen Michelle haar identiteitsbewijs van de Secret Service liet zien, werd ze heel wat mededeelzamer. Met haar toestemming keken ze in Kates kleine slaapkamer rond, maar zonder daar iets bruikbaars te vinden. Kate was dol op lezen en haar kamer stond vol met hoge stapels boeken die zelfs voor de meeste academici zware kost zouden zijn. Toen zag King op de bovenste plank van de kast een doos staan. Hij maakte hem open en trof daarin een trommeltje aan met schoonmaakspullen voor een revolver en een doosje met 9mm-patronen.

‘Wist je dat Kate een revolver bij zich draagt?’ vroeg hij aan Sharon.

‘Ze is een keer aangevallen op straat. Dat heeft ze mij in elk geval verteld. Ze heeft het ding een maand of zeven geleden gekocht. Ik vind het niet prettig om een vuurwapen in huis te hebben, maar ze heeft er een vergunning voor. En ze gaat regelmatig naar de schietbaan om te oefenen. Ze kan goed schieten.’

‘Dat is een hele geruststelling. Had ze hem bij zich toen ze hier vanochtend de deur uit ging?’

‘Dat weet ik niet.’

‘Heeft Kate de afgelopen tijd bezoek gehad van buiten de universiteit? Van een man bijvoorbeeld?’

‘Voorzover ik weet, gaat ze nooit echt uit. Ze is altijd de hort op om mee te doen aan een protestbijeenkomst, om te gaan demonstreren of op de publieke tribune te gaan zitten bij een vergadering van de gemeenteraad. Ze is voortdurend aan het protesteren. Er gaat zoveel om in dat koppie van haar! Soms word ik er duizelig van. Ik heb er al mijn handen aan vol om college te lopen en mijn vriendje een beetje gelukkig en tevreden te houden, en voor het wereldleed heb ik helemaal geen tijd.’

‘Ja, dat snap ik. Maar ik bedoelde een oudere man, in de vijftig of zo.’ Hij gaf een signalement van Thornton Jorst, maar Sharon schudde van nee.

‘Volgens mij niet, al heb ik wel een paar keer een auto voor de flat zien staan. Ik kon niet zien wie er aan het stuur zat, maar het leek me een man. Toen ik haar ernaar vroeg, wilde ze er niets over vertellen.’

‘Wat was het voor een auto?’

‘Een Mercedes. Een grote.’

‘Dus hij was rijk,’ zei Michelle. ‘Wanneer heb je die Mercedes voor het eerst gezien?’

‘Een maand of negen geleden, hooguit tien. Ik weet dat nog omdat Kate toen nog maar net met haar postdoctorale opleiding was begonnen. Veel vrienden heeft ze niet. Als ze regelmatig iemand ontmoet, dan toch niet hier. Ze is er bijna nooit.’

Terwijl ze stonden te praten hield Michelle het trommeltje met schoonmaakspullen bij haar oor en schudde ermee. Er klonk een zacht geluidje. Ze duwde haar vingernagels onder de stof aan de binnenkant van het trommeltje, en nadat ze die eruit had getrokken, vond ze een sleutel. Ze liet hem, aan Sharon zien. ‘Enig idee waar deze van is? Zo te zien is het de sleutel van een opslagruimte.’

‘We hebben in de kelder een stel boxen,’ zei Sharon. ‘Ik wist niet dat Kate er een had.’

Michelle en King liepen snel naar de kelder, vonden daar een berging, zochten de box met het nummer dat op de sleutel stond en maakten die open. Toen King het licht aandeed, zagen ze grote stapels dozen.

King haalde eens diep adem en zei: ‘Goed, dit wordt een flop of een goudmijn.’

Vier dozen later wisten ze welke van de twee het was. Hele plakboeken vol keurig ingeplakte krantenknipsels over twee verschillende onderwerpen. Een daarvan was de aanslag op Ritter. King en Michelle keken tientallen artikelen en foto’s door, waaronder verschillende van King, twee van een veel jongere Kate Ramsey die een verdrietige en eenzame blik in haar ogen had, en zelfs een van Regina Ramsey. De tekst op de pagina’s was met pen dik onderstreept. ‘Zo raar is het niet dat ze deze heeft verzameld,’ zei Michelle. ‘Het was per slot van rekening haar vader.’

Het andere onderwerp dat in de knipselboeken was gedocumenteerd, was echter veel angstaanjagender. Ze gingen allemaal over John Bruno, van zijn jonge jaren als openbare aanklager tot en met zijn kandidaatstelling voor de presidentsverkiezingen. King trof twee vergeelde knipsels aan die betrekking hadden op een onderzoek naar corruptie in het kantoor van de openbare aanklager van Washington. In beide artikelen werd Bill Martins naam regelmatig genoemd, maar die van Bruno niet. Toch had Kate boven aan elke pagina john bruno geschreven.

‘O, shit,’ zei King. ‘Onze politieke activiste is bij ernstige zaken betrokken geraakt. En los van de vraag of Bruno het nou heeft verdiend om ontvoerd te worden of niet, zij beschouwt hem duidelijk als de corrupte aanklager die haar vader te gronde heeft gericht.’

‘Ik snap niet waar ze die twee knipsels vandaan heeft,’ zei Michelle. ‘Die zijn afkomstig uit kranten uit het eind van de jaren zeventig, maar toen was Kate nog niet eens geboren.’

‘De man in de Mercedes,’ zei King. ‘Dat is vermoedelijk degene die haar ertoe heeft gebracht Bruno te haten om wat hij haar vader heeft aangedaan. Of juist om wat hij achterwege heeft gelaten om haar vader te verdedigen tegen een valse beschuldiging. Misschien geeft ze Bruno wel de schuld van de dood van haar vader. Misschien denkt ze dat haar vader wél gelukkig zou zijn geweest als hij aan Harvard of Stanford had kunnen doceren, zodat zijn vrouw niet bij hem zou zijn weggegaan en hij nooit een aanslag op iemand als Ritter zou hebben gepleegd.’

‘Maar wat zou het doel van dat alles kunnen zijn geweest?’

‘Wraak misschien? Uit naam van Kate of van iemand anders?’

‘Hoe laat zich dat dan rijmen met de moorden op Ritter, Loretta Baldwin en de anderen?’

King maakte een machteloos gebaar. ‘Wist ik het maar, verdomme! Maar één ding weet ik wel: Kate is niet meer dan het topje van de ijsberg. En nu schuift er nog een stukje van de puzzel op zijn plaats.’ Ze keek hem vragend aan. ‘Kate wilde ons spreken om ons te vertellen over Thornton Jorst, die plotseling op onverwachte wijze bij deze zaak betrokken leek te zijn.’

‘Denk je dat iemand haar daar opdracht toe heeft gegeven? Om ons op een dwaalspoor te brengen?’

‘Zou kunnen. Of misschien heeft ze het wel uit eigen initiatief gedaan, om een andere reden.’

‘Of misschien heeft ze gewoon de waarheid gesproken,’ zei Michelle.

‘Dat meen je toch niet? Tot nu toe heeft iedereen tegen ons gelogen, dus waarom zou dat nu ineens anders zijn?’

‘Als Kate heeft gelogen, dan is ze wel een heel goede toneelspeelster. Ik heb geen ogenblik gedacht dat zij hierbij betrokken zou kunnen zijn.’

‘Nou, haar moeder had een groot actrice kunnen worden en misschien heeft Kate haar talent wel geërfd.’ King keek even peinzend voor zich uit en zei toen: ‘Bel Parks en vraag hem wat hij te weten is gekomen over Bob Scott. Ik heb ineens heel veel belangstelling voor mijn voormalige pelotonsleider.’

Parks bleek de afgelopen uren erg druk in de weer te zijn geweest. Hij had navraag gedaan naar Bob Scotts adres in Tennessee en vertelde dat het over een paar intrigerende eigenschappen beschikte. Het was een terrein van 30 hectare in het bergachtige oostelijke gedeelte van de staat, en tijdens de Tweede Wereldoorlog en de twintig jaar daarna had het deel uitgemaakt van een legerplaats. Toen was het verkocht aan een particulier en sindsdien was het verscheidene keren in andere handen overgegaan.

‘Toen ik erachter kwam dat het ooit eigendom was geweest van het Amerikaanse leger begon ik me af te vragen waarom Scott zoiets in zijn bezit zou willen hebben. Hij heeft een tijdje in Montana gewoond en volgens mij is hij echt een type voor de blanke weerkorpsen daar, dus waarom is hij dan verhuisd? Ik heb een heleboel kaarten, blauwdrukken en diagrammen doorgekeken en ik ben te weten gekomen dat in een heuvel op dat terrein een ondergrondse bunker is aangelegd. De Amerikaanse overheid en de militairen hebben tijdens de Koude Oorlog duizenden schuilkelders laten aanleggen, van klein en eenvoudig tot een reusachtig grote op het terrein van het Greenbrier Resort in West Virginia, waar het Amerikaanse Congres tijdens een kernoorlog kon worden ondergebracht. Scotts schuilkelder is behoorlijk uitgebreid, met slaapkamers, een keuken, badkamers, een schietbaan, en installaties om lucht en water te filteren. Toen het leger het terrein verkocht, zijn ze het bestaan van die bunker vermoedelijk gewoon vergeten. En dan is er nog iets interessants: de bunker beschikt ook over cellen om krijgsgevangenen in onder te brengen. Dat zal wel bedoeld zijn voor als er een invasie kwam.’

‘Een gevangenis,’ zei Michelle. ‘Handig als je ontvoerde presidentskandidaten wilt opsluiten.’

‘Dat dacht ik nou ook. En bovendien ligt dat terrein maar twee uur rijden van het hotel waar Ritter is neergeschoten en het uitvaartcentrum waar Bruno is ontvoerd. Samen vormen die drie plekken de hoekpunten van een min of meer gelijkzijdige driehoek.’

‘En je weet zeker dat het om onze Bob Scott gaat?’ vroeg Michelle.

‘Vrij zeker. Maar als dat ene oude aanhoudingsbevel er niet was geweest, zou het erg moeilijk zijn geweest om hem op te sporen. Hij is behoorlijk diep ondergedoken.’

‘En ben je nog steeds van plan om daar naartoe te gaan?

‘Een rechter in Tennessee was zo vriendelijk om een bevel tot huiszoeking uit te vaardigen, dus we zullen daar maar eens langsgaan, maar wel met een dekmantel, want ik wil niet dat er doden vallen. Als we daar eenmaal binnen zijn, dan zien we wel verder. Juridisch gezien is het allemaal wat dubieus, maar als we Bruno daar weg weten te krijgen voordat hem iets overkomt, en dan ook Scott weten op te pakken, kunnen we ons dat volgens mij wel veroorloven. Dat moeten de juristen naderhand maar uitvechten.’

‘Wanneer ga je naar Tennessee?’

‘Het zal wel even duren voordat we alles geregeld hebben, en het moet overdag gebeuren. Ik wil niet dat die kerel het vuur opent omdat hij denkt dat we ons zonder toestemming op zijn terrein bevinden. Het is een uur of vijf rijden, dus ik ga morgenochtend vroeg weg. Willen jullie nog mee?’

‘Ja,’ zei Michelle met een blik op King. ‘En misschien vinden we daar dan ook nog iemand anders.’

‘Wie dan?’ vroeg Parks.

‘Een postdoctoraal studente die al heel lang een grief koestert.’ Ze verbrak de verbinding en bracht King op de hoogte van de gebeurtenissen. Daarna pakte ze een vel papier en begon een puntenlijstje te maken.

‘Goed, hier is mijn briljante theorie, die ervan uitgaat dat Jorst hier niet bij betrokken is. Laten we het maar punt voor punt afwerken,’ begon ze. ‘Scott regelt de aanslag op Ritter samen met Ramsey; hij is de mol, of het paard van Troje. Wat zijn drijfveren zijn, weet ik niet. Misschien doet hij het voor geld, misschien koestert hij wel een heimelijke grief tegen Ritter.’ Ze knipte met haar vingers. ‘Wacht eens, ik weet dat het krankzinnig klinkt, maar misschien hebben Scotts ouders al hun geld aan Ritter gegeven toen hij tv-dominee was. Weet je nog wat Jorst daarover heeft gezegd? En toen ik bezig was met mijn antecedentenonderzoek naar Ritter heb ik bevestigd gekregen dat hij zijn grote rijkdom voornamelijk te danken had aan dergelijke “donaties”. Die waren natuurlijk bestemd voor zijn kerk, maar op de een of andere manier is dat geld allemaal in zijn eigen zak terechtgekomen.’

‘Daar heb ik ook over gedacht, maar helaas klopt dat niet met de feiten. Ik heb jaren met hem samengewerkt en ik ken zijn levensverhaal. Zijn ouders zijn gestorven toen hij nog jong was. En bovendien waren ze helemaal niet rijk.’

Geërgerd liet Michelle zich achterover in haar stoel zakken. ‘Jammer, want dat zou een uitstekende reden zijn geweest. Hé, hoe zit het met Sidney Morse? Zijn ouders waren wél rijk. Misschien hebben zij hun geld wel aan Ritter gegeven. En misschien heeft Morse iets met Ritters dood te maken gehad.’

‘Nee. Toen Morses moeder stierf heeft ze haar geld aan hem nagelaten. Ik weet nog dat ik daar tijdens de campagne iets over heb gehoord, omdat ze is overleden rond de tijd dat Morse bij de presidentscampagne betrokken raakte. En bovendien weten we dat de zaak-Ritter en de zaak-Bruno op de een of andere manier verband met elkaar houden. Zelfs als Sidney iets met Ritter te maken heeft gehad, kan hij toch niet bij de ontvoering van John Bruno betrokken zijn. Of hij moet hem bewusteloos hebben geslagen door hem een tennisbal tegen zijn hoofd te gooien.’

‘Dat is zo. Laten we er dan nog maar even van uitgaan dat Bob Scott hierachter zit. Dat is het eerste deel. Laten we het er maar op houden dat hij is betaald om te helpen bij het opzetten van de aanslag. Het kost hem zijn carrière, maar dat moet dan maar. Daarna trekt hij zich terug in de wildernis van Montana en daar wordt hij krankzinnig.’

‘Maar hoe zit het dan met Bruno? Wat zou Scott nou met hem te maken kunnen hebben?’

‘Wat denk je ervan dat Scott heeft meegewerkt aan de aanslag op Ritter omdat hij vroeger met Ramsey bevriend is geweest? Het klinkt krankzinnig. Scott heeft in Vietnam gevochten en Ramsey liep mee in demonstraties tegen de oorlog, maar er zijn wel gekkere dingen gebeurd. Misschien hebben ze elkaar ontmoet bij een protestbijeenkomst en heeft Scott plotseling besloten dat hij doodziek was van die hele oorlog en dat hij het eigenlijk volkomen met Ramsey eens was. En als Scott heeft meegeholpen met de aanslag op Ritter, dan kent hij Kate Ramsey misschien ook wel. Bovendien wist hij dat Bruno met zijn valse beschuldigingen de loopbaan van haar vader heeft geruïneerd en misschien heeft hij dat wel aan Kate verteld. Kate groeit op met een vinnige haat jegens Ritter en Bruno. Op de een of andere manier verschijnt Scott als ze volwassen is weer ten tonele en samen ontvoeren ze Bruno om het hem eens goed betaald te zetten. Dat scenario zou het allemaal wel zo’n beetje verklaren.’

‘En degene die bij Arnold Ramsey is langsgegaan, degene die volgens Kate de naam van Thornton Jorst heeft genoemd… dat moet volgens jou dus Scott zijn geweest?’

‘Als Kate hier werkelijk bij betrokken is, dan kan ze daar ook gewoon over hebben gelogen om ons op een dwaalspoor te brengen. Wat denk je ervan?’

‘Dat zijn behoorlijk goede redeneringen.’

‘Nou, volgens mij vormen we dan ook een behoorlijk goed team.’

King ademde diep in. ‘We moeten maar zien wat er morgen allemaal gebeurt.’