•45•

Joan en King logeerden in een hotel in Washington toen Joan te horen kreeg dat Mildred Martin was vermoord. Ze belde het toestel in Kings kamer en bracht hem op de hoogte.

‘Verdomme!’ riep hij uit. ‘Weer een eventuele getuige weg.’

‘En je weet wat dit betekent, Sean.’

‘Ja, dat degene die Loretta Baldwin heeft vermoord ook Mildred Martin uit de weg heeft geruimd.’ En sarcastisch voegde hij daaraan toe: ‘Tenzij je ervan uitgaat dat twee verschillende moordenaars hun slachtoffer ieder op precies dezelfde manier hebben vermoord.’

‘Dus het is bevestigd. Ze heeft inderdaad gelogen. Zij is degene die Bruno heeft gebeld. Ze heeft zelf haar man vergiftigd en dat verhaal over Lizzie Borden was maar een verzinsel. Maar waarom zou ze zijn vermoord?’

Geen van beiden had daar een antwoord op.

Pas aan het eind van de ochtend gingen ze op weg naar Wrightsburg, waar ze met Parks en Michelle hadden afgesproken voor een lunch bij King thuis.

Michelle en Parks hadden wat van de afhaalchinees meegenomen en ze gingen met zijn allen op de veranda aan de achterkant zitten om de zaak te bespreken.

‘Ik dacht dat jullie tweeën wel honger zouden hebben na al dat detectivewerk,’ zei Parks. Hij nam een grote hap kip met zoetzure saus. ‘Ik heb van de fbi gehoord dat jullie onderzoek naar de ontvoering van John Bruno een hoop airmiles heeft opgeleverd.’

‘Wel een hoop airmiles, maar weinig resultaat,’ zei King.

Joan nam een paar minuten de tijd om te vertellen over hun onderzoek, hun gesprekken met Catherine Bruno en Mildred Martin én het gesprek dat ze niet hadden kunnen voeren met Sidney Morse.

‘Zo te horen heeft Peter Morse dus de jackpot gewonnen,’ zei Michelle. ‘Waar zou hij nu uithangen?’

‘Niet in Ohio, dunkt me,’ zei King. ‘Hij zal wel ergens op een eilandje in de zon zitten.’

‘Klinkt heerlijk,’ zei Joan. ‘Dat zou ik ook wel eens willen proberen.’

Parks keek in zijn aantekeningen en zei toen: ‘Oké, Michelle heeft me verteld over jullie gesprek met Ramseys ouwe makker op het Atticus College, Horst.’

‘Nee, Jorst,’ zei Michelle.

‘Juist. Zo te horen heeft die ook niet veel licht op de zaak kunnen werpen.’

‘Het is duidelijk dat Ramsey iets tegen Clyde Ritter had,’ zei King.

‘Alleen maar politiek,’ vroeg Parks, ‘of was het iets persoonlijkers?’

King haalde zijn schouders op. ‘Ramsey had gedemonstreerd tegen de oorlog in Vietnam en was een in Berkeley opgeleide superradicaal, in elk geval toen hij jong was. Ritter was een voormalige tv-dominee en net zo rechts als Ritter links was. Shit, als Ritter een pistool had gehad, had hij Ramsey waarschijnlijk al afgeknald voordat die kans had gezien hém neer te schieten.’

‘Volgens mij is die Thornton Jorst een nader onderzoek waard,’ zei Michelle. ‘Alles wat hij ons heeft verteld bleek te kloppen, maar het klopte allemaal veel te mooi, alsof hij een zorgvuldig van tevoren bedacht verhaal voor ons ophing en ons precies vertelde wat hij dacht dat we wilden horen. En er was iets in zijn manier van doen wat vreemd aandeed.’

‘Interessante theorie,’ zei Joan en ze nam een slokje thee.

‘En we stellen een nader onderzoek in naar Kate Ramsey zodra ze terug is in Richmond,’ zei Michelle.

‘Wat is er met je overplaatsing gebeurd?’ vroeg King.

‘Ze hebben er een vakantie van gemaakt.’

‘Tjonge,’ zei Joan. ‘Zo inschikkelijk was de Secret Service vroeger niet.’

‘Volgens mij heeft de marshal daar de hand in gehad.’

Alle blikken waren nu op Parks gericht, die zich daar duidelijk niet bij op zijn gemak voelde.

Hij legde zijn Chinese eetstokjes neer en nam een slok wijn. ‘Lekker.’

‘Dat mag ook wel,’ zei King.

‘Duur?’

‘De prijs heeft vaak heel weinig met de kwaliteit te maken. Die fles heeft hooguit 25 dollar gekost, en het zal je grote moeite kosten om zelfs voor drie keer dat bedrag een betere bordeaux te vinden.’

‘Daar moet je me echt eens iets meer over vertellen, Sean. Echt héél indrukwekkend,’ zei Joan voordat ze haar aandacht nadrukkelijk op Parks richtte. ‘Zo, Jefferson, dus jij bent degene die de redding van agent Maxwell heeft geregeld? Waar hebben we dat grootmoedige gebaar aan te danken?’

Parks schraapte zijn keel. ‘Ik zal mijn kaarten gewoon op tafel leggen. Ik ben niet echt iemand voor valse voorwendsels.’

‘Klinkt goed,’ zei ze. ‘Ik hang aan je lippen.’

‘Hou op, Joan,’ zei King. ‘Vertel het nou maar gewoon,’ zei hij tegen Parks.

‘De fbi, de Secret Service en de US Marshal’s Service hebben een gemeenschappelijke task force gevormd om uit te zoeken wat er in vredesnaam aan de hand is met de verdwijning van John Bruno en de moorden op Howard Jennings, Susan Whitehead, Loretta Baldwin en, als tot nu toe laatste, Mildred Martin. Van Baldwin en Martin weten we dat ze door een en dezelfde persoon zijn vermoord.’

‘Dit is een lesje elementaire logica,’ zei Michelle. ‘Baldwin heeft iets te maken met Ritter en Martin heeft iets te maken met John Bruno. Daaruit volgt dat als de moord op Loretta Baldwin en de moord op Mildred Martin iets met elkaar te maken hebben, de zaak-Ritter en de zaak-Bruno ook iets met elkaar te maken moeten hebben.’

‘Zou kunnen,’ zei Parks behoedzaam. ‘Ik trek nog geen conclusies.’

King ging even weg. Toen hij terugkwam, overhandigde hij Parks een velletje papier. Het was een afschrift van het briefje dat hij op het lijk van Susan Whitehead had aangetroffen. King keek even naar Joan, die in elkaar kromp, maar daarna onmiddellijk opstond en over Parks’ schouder meelas.

Parks was klaar met lezen en keek op. ‘De fbi had me al over dit briefje verteld. Wat denk jij ervan?’

‘Dat ik misschien het middelpunt van dit alles vorm.’

‘Een positie pushen en voeten geven?’ vroeg Parks.

‘Secret Service-jargon,’ zei Michelle.

‘Volgens mij is dit een briefje van iemand die wraak heeft genomen,’ concludeerde Parks.

‘En het heeft iets te maken met de aanslag op Ritter,’ merkte Joan op.

‘Ramsey heeft zijn doelwit getroffen en Sean heeft Arnold Ramsey vermoord,’ zei Parks. ‘Dus wie is er nog over om wraak te nemen?’ voegde hij daar argwanend aan toe.

‘En dan die revolver in Loretta’s achtertuin nog,’ zei King. ‘Misschien zijn er die dag wel twee aanslagplegers geweest en heb ik de ene doodgeschoten terwijl de andere heeft weten te ontkomen, tot Loretta hem begon te chanteren. Als ik me niet vergis, hebben we nu met diegene te maken en heeft Loretta voor haar bemoeienissen de hoogste prijs moeten betalen. Net als Mildred Martin, toen die hem in de zaak-Bruno voor de voeten begon te lopen.’

Parks schudde het hoofd. ‘En nu heeft die kerel het dus op jou gemunt? Maar waarom nú? En waarom heeft hij Bruno en meneer en mevrouw Martin er dan bij gehaald? Dat is een hoop onnodige moeite. Je moet dit niet verkeerd opvatten, maar als die gek je iets betaald wilde zetten, had hij je die avond waarop Michelle bijna gewurgd is, gemakkelijk kunnen vermoorden.’

‘Ik denk niet dat hij Sean toen al dood wilde hebben,’ zei Joan. Ze keek naar Michelle. ‘Wat jou betreft, lag dat duidelijk anders.’

Michelle bracht een van haar handen naar haar keel. ‘Dat is een hele geruststelling.’

‘Het is niet mijn gewoonte om mensen gerust te stellen,’ zei Joan. ‘Meestal is dat alleen maar tijdverspilling.’

Parks zakte onderuit op zijn stoel. ‘Oké, laten we er eens van uitgaan dat de zaak-Bruno en de zaak-Ritter iets met elkaar te maken hebben. Dat zou een verklaring vormen voor de moorden op meneer en mevrouw Martin en Loretta Baldwin. De moord op Susan Whitehead zou voor de moordenaar wel eens een manier kunnen zijn geweest om het briefje dat hij bij jou heeft achtergelaten nog wat kracht bij te zetten. Maar wat heeft Howard Jennings met dit alles te maken?’

‘Hij werkte voor mij,’ zei King, die zijn intuïtieve gevoel dat Parks er niet alleen op uit was om de moordenaar van Howard Jennings op te sporen, maar even van zich af zette. ‘Misschien is dat wel voldoende. Volgens mij is Susan Whitehead alleen maar vermoord omdat de moordenaar haar met mij heeft zien praten, misschien wel op de ochtend dat ik het lijk van Jennings heb gevonden. Hij wilde een briefje voor me achterlaten en besloot een lijk bij te sluiten als een gestoorde manier om te laten zien dat het menens was.’

‘Daar zou ik in kunnen meegaan als Jennings niet bij het witsec had gezeten.’

‘Wat dacht je dan hiervan?’ zei King. ‘Jennings komt laat op de avond om de een of andere reden mijn kamer binnen en loopt daar die maniak tegen het lijf die mijn spullen aan het doorzoeken is. En dat kost hem zijn leven.’

Parks streek over zijn kin en was duidelijk niet overtuigd, terwijl Joan peinzend een knikje gaf.

‘Dat zou best kunnen,’ zei ze, ‘maar laten we even terugkomen op die wraak. Als hij wraak wilde nemen op Sean, waarom dan? Omdat Ritter is doodgeschoten terwijl Sean hem had moeten beschermen?’

‘Misschien is de moordenaar een gestoorde fanaticus uit Ritters politieke partij?’ zei Michelle.

‘Nou, als dat zo is, dan is hij lang boos gebleven,’ zei King.

‘Denk eens na, Sean,’ drong Joan aan. ‘Er moet toch wel iemand zijn die de pik op je heeft?’

‘Ik heb eigenlijk helemaal niet veel contact met zijn aanhangers gehad. Alleen maar met Sidney Morse, Doug Denby… en misschien nog een handjevol anderen.’

‘Morse zit in een inrichting,’ zei Joan. ‘Dat hebben we met eigen ogen gezien. Hij kan nog wel tennisballen opvangen, maar hij is echt niet meer in staat om zoiets als dit te organiseren.’

‘En bovendien,’ zei King, ‘als degene die we zoeken dezelfde is als degene die de revolver in de voorraadkast heeft verstopt en daarna door Loretta is gechanteerd, dan kan het geen aanhanger van Ritter zijn geweest.’

‘Je bedoelt dat hij dan zijn eigen presidentskandidaat zou hebben vermoord?’ zei Parks.

‘Precies. Dat is de reden waarom we Sidney Morse buiten beschouwing kunnen laten, zelfs als hij niet in een inrichting had gezeten. En dat geldt ook voor Doug Denby. Die twee hebben geen enkel motief.’

Plotseling verscheen er een opgewonden uitdrukking op Michelles gezicht. ‘En Bob Scott, de detachementleider?’

‘Maar ook die kan het niet zijn,’ zei King. ‘Bob Scott had heus geen revolver hoeven te verbergen. Niemand zou hem gefouilleerd hebben. En als ze hem wél hadden gefouilleerd, zou het geen argwaan hebben gewekt als hij een revolver bij zich had. Het zou juist eigenaardig zijn geweest als hij níét gewapend was.’

Michelle schudde van nee. ‘Dat bedoelde ik niet. De moord op Ritter is voor zijn carrière net zo rampzalig geweest als voor die van jou. Dat zou een motief kunnen zijn om wraak te nemen. Weet iemand waar hij uithangt?’

‘Daar komen we wel achter,’ zei Joan.

Kings gezicht betrok. ‘Maar dat verklaart nog steeds niet waarom ik een revolver in Loretta’s achtertuin heb gevonden en waarom ze is vermoord. Ze is vermoord omdat ze iemand chanteerde, en diegene kan Bobby Scott niet zijn geweest omdat die geen reden gehad kan hebben om een revolver te verstoppen.’

‘Goed,’ zei Parks, ‘dan kunnen we Scott wel wegstrepen. Maar die Denby, wie was dat?’

‘De chef-staf van Clyde Ritter,’ zei Joan.

‘Enig idee waar die nu uithangt?’

‘Nee,’ zei Joan. Ze keek naar King. ‘En jij?’

‘Ik heb hem sinds Ritters overlijden niet meer gezien. Hij is min of meer van de aardbodem verdwenen. Hij zal heus geen baan hebben gevonden bij een van de grote partijen. Ik denk dat hij vanwege zijn betrokkenheid bij Ritter een soort paria is geworden.’

‘Ik weet dat het vanwege hun sterk uiteenlopende politieke achtergronden erg onwaarschijnlijk is, maar zouden Denby en Arnold Ramsey elkaar gekend kunnen hebben?’ vroeg Michelle zich af.

‘Dat kunnen we natrekken,’ zei Parks.

‘Ons lijstje met verdachten neemt nu wel heel snel toe,’ merkte Joan op. ‘En we zijn er niet eens zeker van of al die verschillende onderzoekslijnen iets met elkaar te maken hebben.’

King knikte. ‘Er zijn een heleboel mogelijkheden en als we deze zaak tot een oplossing willen brengen, zullen we moeten samenwerken. Ik denk dat de marshal en Michelle wel van de partij zijn, maar kunnen we ook op jou rekenen?’ vroeg hij aan Joan.

Ze glimlachte ingetogen. ‘Natuurlijk. Zolang iedereen maar goed begrijpt dat ik deelneem in het kader van een betaalde opdracht.’