•52•

Toen Kate belde, was Michelle nog maar net halverwege het dossier over Bob Scott en omdat het wel duidelijk was dat de jonge Secret Service-agente er voorlopig niet meer aan toe zou komen, had Joan de archiefdoos met zich meegenomen naar het hotel waar ze logeerde om daar verder te lezen. Na haar laatste gesprek met King had ze iets nodig om haar aandacht een beetje af te leiden.

Toen ze de archiefdoos openmaakte en de inhoud eens doorbladerde, werd haar al snel duidelijk dat Parks niet had overdreven. Het was een grote puinhoop. Toch bladerde ze de hele verzameling plichtsgetrouw door, bladzijde na bladzijde, en las elk document net zo lang door totdat duidelijk werd dat het over een andere Bob Scott ging. Na een paar uur lezen belde ze de roomservice en bestelde wat eten en een pot koffie. Ze zou hier nog wel een tijdje mee bezig zijn en ze had geen idee wanneer King en Maxwell terug zouden komen. Ze begon Kings nummer in te toetsen, maar bedacht zich.

Ze had bijna het hele dossier doorgewerkt toen ze plotseling veel aandachtiger begon te lezen. Ze haalde de laatste vellen papier uit de doos en spreidde die uit op het bed. Zo te zien was het een aanhoudingsbevel voor een zekere Robert Scott. Er stond een adres in Tennessee op vermeld, maar de plaatsnaam kwam Joan niet bekend voor. Voorzover ze kon zien ging het om een arrestatie wegens verboden wapenbezit. Deze Bob Scott had een paar vuurwapens in zijn bezit gehad zonder over de vereiste vergunningen te beschikken. Het was haar nog niet duidelijk of dit de Bob Scott was die ze zocht, maar de Bob Scott die zij bij de Secret Service had gekend, was wel een wapengek geweest.

Toen ze verder las, werd haar belangstelling steeds verder gewekt. Zoals wel vaker gebeurde, had de betrokken politieorganisatie, het Bureau of Alcohol, Tobacco and Fire-Arms (atf), de US Marshal’s Service ingeschakeld om de arrestatie uit te voeren. Dat was waarschijnlijk de reden waarom Parks dit document in handen had weten te krijgen. Als Bob Scott iets met deze zaak te maken had, dan zou dat toch via de zaak-Ritter moeten zijn. Ze hadden allemaal wel vermoed dat de zaak-Bruno en de zaak-Ritter iets met elkaar te maken hadden en de moorden op Loretta Baldwin en Mildred Martin hadden aangetoond dat er inderdaad een verband bestond, maar verder waren de twee zaken volkomen verschillend, dus hoe konden er nou nóg meer mensen bij allebei betrokken zijn? Wat was de gemeenschappelijke noemer? Het was om gek van te worden dat de oplossing van het raadsel wel eens vlak voor hun neus zou kunnen liggen en dat ze die nog steeds niet hadden opgemerkt.

Haar mobiele telefoon ging. Het was Parks.

‘Waar ben je nu?’ vroeg hij.

‘In het Cedars Hotel. Ik zit die archiefdoos door te werken die je bij ons hebt gedumpt. En ik denk dat ik misschien iets heb gevonden.’ Ze vertelde hem over het aanhoudingsbevel.

‘Verdomme, is Scott ook werkelijk opgepakt?’

‘Geen idee. Ik neem aan van niet, want als hij was gearresteerd, zou dat in de archieven zijn opgenomen, en dan waren we het inmiddels al te weten gekomen.’

‘Als er een aanhoudingsbevel tegen die vent is uitgevaardigd wegens verboden vuurwapenbezit, dan is hij misschien wel de gek die hierachter zit.’

‘Maar hoe kunnen we hem nou met al dit gedoe in verband brengen? Dat slaat toch nergens op?’

‘Dat ben ik met je eens,’ zei hij wat vermoeid. ‘Waar zijn King en Maxwell?’

‘Die zijn met Kate Ramsey gaan praten. Ze belde dat ze nog meer informatie had. Ze hebben afgesproken in Charlottesville.’

‘Nou, als haar vader niet alleen heeft gewerkt, dan moet de ander die ze heeft gehoord wel Bob Scott zijn geweest. Hij zou perfect in staat zijn geweest om van binnenuit een aanslag op touw te zetten. Echt een paard van Troje.’

‘Hoe zullen we hiermee verdergaan?’

‘We zetten er een flink aantal mensen op en laten die dit eens heel grondig uitzoeken. Goed werk, Joan. Misschien ben je wel net zo goed als iedereen zegt.’

‘Ik ben zelfs nog beter, marshal.’

Zodra Joan had opgehangen, sprong ze op alsof ze zojuist een elektrische schok had gekregen. ‘O, mijn god,’ riep ze uit terwijl ze naar de telefoon staarde. ‘Dat kán toch niet.’

Er werd op de deur geklopt. Ze deed open en de serveerster duwde een wagentje naar binnen.

‘Daar, mevrouw?’

‘Ja,’ zei Joan verstrooid. Het begon haar nu echt te duizelen. ‘Prima.’

‘Zal ik de koffie voor u inschenken?’

‘Nee, het is wel goed, zo.’ Ze zette een krabbeltje op de rekening en draaide zich om. ‘Dank u wel.’

Joan wilde net gaan bellen toen ze iemand achter zich voelde staan. Ze draaide zich om maar kreeg zelfs niet de tijd om te gillen voordat alles donker werd. Toen Joan op de vloer lag, ging de jonge vrouw wijdbeens over haar heen staan, bukte zich en ging aan de slag.