•44•

Toen ze zich meldde bij het plaatselijke bureau van de Secret Service in Washington kreeg Michelle te horen dat ze komende maand aan een bureau zou moeten doorbrengen.

‘Ik heb een paar weken vakantie te goed en die wil ik nu opnemen,’ zei ze tegen haar chef, maar die schudde van nee.

‘Waarom niet? Ik heb hier toch niks te doen.’

‘Sorry, Mick, maar dit komt van hogerop.’

‘Walter Bishop?’

‘Sorry, maar dat mag ik niet zeggen.’

Ze ging rechtstreeks naar het kantoor van Walter Bishop om hem erop aan te spreken. Wat had ze te verliezen? Zijn eerste woorden waren niet bemoedigend. ‘Eruit jij!’ blafte hij.

‘Twee weken vakantie, Walter. Daar heb ik recht op en ik wil ze nu opnemen.’

‘Dat meen je toch zeker niet? Ik verlies je niet uit het oog.’

‘Ik ben geen kind. Ik hoef niet in de gaten gehouden te worden.’

‘Je mag van geluk spreken dat je hier nog werkt. En een goede raad: blijf uit de buurt van Sean King.’

‘Zo? Ga je me nu ook nog voorschrijven welke vrienden ik wel of niet mag hebben?’

‘Vrienden? Niemand die zich met die man afgeeft, overleeft het. Je bent zelf bijna dood geweest.’

‘Hij ook!’

‘O, ja? Dat heb ik anders gehoord. Hij heeft een buil op zijn hoofd. Bij jou werd je hoofd bijna van je romp getrokken.’

‘Je hebt het mis, Walter.’

‘Weet je, toen Ritter werd vermoord, ging het gerucht dat King was betaald om de andere kant uit te kijken.’

‘En daarna de moordenaar dood te schieten, zeker. Dat slaat toch nergens op?’

‘Wie weet? Maar het blijft een feit dat hij nu in een heel groot huis woont en een heleboel geld verdient.’

‘Ja, ja. Wat een briljant plan van hem dan om zijn leven zo te ruïneren.’

‘Misschien heeft hij iemand tegen zich in het harnas gejaagd, iemand met wie hij acht jaar geleden een deal heeft gesloten, en is diegene nu wraak aan het nemen.’

‘Dit is echt waanzin.’

‘O, ja? Ik denk dat jouw beoordelingsvermogen ernstig wordt ondermijnd doordat je met een knappe man te maken hebt die allemaal nare dingen meemaakt. Als je nou eens als een professional begint te denken, zou dat wel eens heel verhelderend kunnen werken. En tot het zover is, blijf jij hier aan een bureau zitten.’

De telefoon ging. Bishop griste de hoorn van de haak.

‘Ja? Wát? Wie heeft dat…?’ Bishops gezicht liep knalrood aan. Hij legde de hoorn met een klap op de haak en keek Michelle niet aan.

‘Neem maar vakantie,’ zei hij zachtjes.

‘Hè? Ik snap het niet.’

‘Ga maar meedoen met de anderen. Als je hier weggaat, kun je je identiteitsbewijs en pistool ophalen. En nu mijn kamer uit!’

Michelle ging er snel vandoor, voordat degenen die dit soort dingen besloten van mening konden veranderen.

In hetzelfde gebouw dat Michelle nu verbaasd verliet, met haar pistool en haar identiteitsbewijs van de Secret Service, zat een aantal grimmig kijkende mannen in een vergaderzaaltje. Het waren vertegenwoordigers van de Secret Service, de fbi en de US Marshal’s Service. De man aan het hoofd van de tafel legde de hoorn neer.

‘Goed. Maxwell is nu officieel met vakantie.’

‘Je geeft haar genoeg vrijheid om zichzelf erin te luizen?’ vroeg een man die van de fbi was.

‘Misschien wel, misschien niet.’ Hij keek naar het andere uiteinde van de tafel. ‘Wat denk jij ervan?’

Jefferson Parks zette zijn glaasje prik neer en dacht even na.

‘Nou, laten we eerst eens kijken wat we hebben. Loretta Baldwin heeft misschien iets te maken met de aanslag op Clyde Ritter. King heeft tegenover de politie verklaard dat het wapen dat hij in haar achtertuin heeft gevonden de revolver zou kunnen zijn die Loretta heeft zien verbergen in de voorraadkast van het Fairmount. Ze heeft degene die de revolver verborg gechanteerd en uiteindelijk is ze door hem vermoord.’

De man aan het hoofd van de tafel was de directeur van de Secret Service en hij leek niet gelukkig met deze theorie. ‘Dat zou kunnen betekenen dat Arnold Ramsey hulp heeft gehad.’

De fbi-agent zei: ‘Zou Sean King niet de moordenaar van Loretta kunnen zijn? Misschien is hij wel degene die door haar werd gechanteerd. Hij krijgt van Michelle Maxwell te horen wie zij is en vermoordt haar. Hij graaft het wapen op en raakt het dan weer kwijt. Komt dat even goed uit?’

Parks schudde van nee. ‘King heeft een alibi voor de moord op Loretta. En waarom had hij een revolver moeten verstoppen in een bergkast in dat hotel? Hij had net Arnold Ramsey doodgeschoten. Toen het wapen dat hij had gevonden, werd gestolen, is hij gewond geraakt, en het had maar een haartje gescheeld of Maxwell had het niet overleefd. En het nieuwe bestaan dat King had opgebouwd, kan hij nu ook wel vergeten.’

‘Dus jij denkt dat hij onschuldig is?’

Parks ging rechtop zitten. Zijn ontspannen manier van doen en zijn air van ‘ik ben maar een heel gewone jongen, zonder fratsen’ had hij nu laten varen en zijn stem klonk helder en afgemeten. ‘Nee, dat niet per se. Ik ben al lang genoeg actief in dit vak om het door te hebben als iemand niet de waarheid spreekt. Hij houdt iets verborgen, maar ik weet niet wát. Ik heb wel een theorie. Misschien is King op de een of andere manier betrokken geweest bij de moord op Ritter en heeft hij zijn sporen uitgewist door Ramsey te vermoorden.’

Nu was de directeur degene die zijn hoofd schudde. ‘Hoe zou dat dan moeten werken? Wat zou Ramsey hem als tegenprestatie te bieden hebben gehad? Hij was hoogleraar aan een tweederangsuniversiteit. En ik neem aan dat King geen verraad heeft gepleegd om financiële of politieke reden.’

‘Nou, wat weten we eigenlijk over Kings politieke overtuigingen? En iedereen hier heeft die video-opnamen gezien. Hij kéék niet eens naar Ritter.’

‘Hij zegt dat hij werd afgeleid.’

Parks leek niet overtuigd. ‘Hij kan zoveel zeggen. Maar stel dat hij zich met opzet heeft laten afleiden.’

‘Als dat zo is dan had hij ons dat wel verteld.’

‘Niet als hij iemand in bescherming wilde nemen, en al evenmin als hij van meet af aan bij de aanslag betrokken was. En als je het over een financiële reden hebt, hoeveel vijanden denk je dat Clyde Ritter had? Hoeveel machtige lieden uit de andere partijen zouden het niet heerlijk vinden als Ritter uit de running was? Denk je dat ze er niet een paar miljoen voor over zouden hebben om King even de andere kant op te laten kijken? Hij krijgt een tijdje een hoop ellende over zich heen omdat hij niet heeft opgelet en dan gaat hij rentenieren.’

‘Oké, maar waar zijn al die miljoenen dan?’

‘Hij woont in een groot huis, hij heeft een mooie auto en een comfortabel leventje,’ zei Parks.

‘Hij heeft een rechtszaak gewonnen wegens smaad,’ zei de directeur. ‘En dat heeft hem een flinke smak geld opgeleverd. En ik kan niet zeggen dat ik de man dat misgun, als je bedenkt wat hij niet allemaal over zich heen heeft gekregen. Hij was per slot van rekening geen kneus. Hij heeft zo’n beetje elke prijs gewonnen die er bij de Secret Service maar te winnen valt. En hij is twee keer gewond geraakt tijdens het vervullen van zijn plicht.’

‘Oké, hij was een goede agent, maar wat dan nog? Goede agenten kunnen ook gecorrumpeerd raken. En wat het geld betreft: als hij het geld van de schadevergoeding doet bij het geld dat hij betaald heeft gekregen, wie zal het verschil dan opmerken? Heb je zijn financiën doorgelicht?’

De directeur leunde naar achteren en straalde ineens heel wat minder zelfvertrouwen uit.

‘En hoe zou zich dat dan laten combineren met de ontvoering van John Bruno?’ vroeg de fbi-agent. ‘Of denk je dat die twee zaken los van elkaar staan?’

‘En,’ zei Parks, ‘wat zou de connectie zijn met míjn zaak: de moord op Howard Jennings?’

‘Laten we het nou niet ingewikkelder maken dan nodig is,’ zei de fbi-agent. ‘We zouden hier ook best met drie afzonderlijke zaken te maken kunnen hebben: Ritter, Bruno en die witsec-moord van jou.’

‘Maar het valt me wel op dat King en Maxwell telkens weer opduiken,’ zei de directeur. ‘Bekijk het eens van deze kant: acht jaar geleden heeft King een zaak verknoeid of verraad gepleegd, en daardoor zijn we een presidentskandidaat kwijtgeraakt. Nu heeft Maxwell een fout begaan en met precies hetzelfde resultaat.’

‘Niet precies hetzelfde,’ merkte Parks op. ‘Ritter is ter plekke neergeschoten, Bruno is ontvoerd.’

De directeur boog zich naar voren in zijn stoel. ‘Het doel van deze inderhaast gevormde task force is om zo snel mogelijk van deze hele puinhoop verlost te zijn, zodat die niet kan uitgroeien tot een enorm schandaal. En jij, Parks, jij hebt al contact met ze, dus ga daar maar gewoon mee door.’

‘De andere variabele is Joan Dillinger,’ zei Parks. ‘Ik begrijp helemaal niks van dat mens.’

De directeur glimlachte. ‘Je bent niet de eerste die dat zegt.’

‘Nee, het is meer dan dat. Ik heb haar kortgeleden nog gesproken en ik vond dat ze rare dingen zei. Dat ze King iets schuldig was, bijvoorbeeld. Ze wilde niet zeggen waarom dan wel, maar ze deed echt haar best om me ervan te overtuigen dat hij onschuldig was.’

‘Nou, zo gek is dat nou ook weer niet. Het waren collega’s.’

‘Inderdaad, en misschien nog wel iets meer dan dat. En ze waren toch allebei ingedeeld bij het detachement dat Clyde Ritter moest bewaken?’ zei Parks, en in de stilte daarna bleven zijn woorden nadrukkelijk hangen.

Het voorhoofd van de directeur zat nu vol rimpels. ‘Joan Dillinger was een van de beste agenten die we ooit hebben gehad.’

‘Juist, en nu werkt ze voor een of ander supersnel particulier bedrijf. Ze stelt een onderzoek in naar de ontvoering van John Bruno en als ze hem opspoort, levert dat haar ongetwijfeld een enorme bonus op. Bovendien ben ik erachter gekomen dat ze King heeft gevraagd om haar te helpen bij het onderzoek en ik denk niet dat hij dat gratis doet.’ Hij liet een korte stilte vallen en voegde er toen aan toe: ‘Het is natuurlijk niet moeilijk om iemand op te sporen als je al weet waar hij is.’

‘Wat wil je daarmee zeggen?’ zei de directeur nijdig. ‘Dat twee voormalige agenten van de Secret Service een presidentskandidaat hebben ontvoerd en zich nu een fortuin laten uitbetalen om hem op te sporen?’

‘Ja, dat wil ik daarmee zeggen,’ zei Parks bot. ‘Ik ben hier niet om je naar de mond te praten en overal doekjes om te winden. Daar ben ik niet goed in. Als je dat wilt, kan ik regelen dat deze vergadering voortaan wordt bijgewoond door een andere marshal.’

‘En je denkt ook dat Howard Jennings door King is vermoord?’ zei de directeur boos.

‘Dat weet ik gewoon niet. Maar ik weet wél dat Kings pistool is geïdentificeerd als het pistool waarmee Howard Jennings is neergeschoten en dat King daar in de buurt is geweest zonder over een deugdelijk alibi te beschikken.’

‘Voor iemand die van plan is om een moord te plegen, is dat anders behoorlijk stom.’

‘Of juist heel doortrapt, omdat een rechter en een jury wel eens hetzelfde zouden kunnen denken en tot de conclusie zouden kunnen komen dat het doorgestoken kaart was.’

‘En het motief voor de moord op Jennings?’

‘Nou, als King en Dillinger van plan zijn geweest om John Bruno te ontvoeren en Jennings, die voor King werkte, is daarachter gekomen, dan zou hun dat wel een reden kunnen geven om hem te vermoorden.’

De mannen zwegen een paar minuten tot de directeur met een lange zucht de stilte verbrak. ‘Nou, we hebben ze nu allemaal op de radar. King, Maxwell en Dillinger, en als je er even over nadenkt, is dat een heel onwaarschijnlijk driemanschap. Ga maar weer aan de slag en hou ons op de hoogte.’

Parks keek om zich heen. ‘Akkoord, maar verwacht niet al te snel resultaat. En ook niet alleen maar het resultaat dat je wilt.’

‘Voorlopig,’ zei de directeur, ‘zitten we alleen maar te wachten op de volgende klap. Dát die komt lijkt wel zeker, maar we weten niet wanneer.’ En toen Parks zich omdraaide om de kamer uit te lopen, voegde hij daaraan toe: ‘En, Parks, pas maar op dat die klap jou niet raakt.’

In de parkeergarage zag Parks de vrouw in haar auto stappen.

‘Agent Maxwell,’ zei hij, en Michelle stapte weer uit. ‘Ik heb gehoord dat je met vakantie gaat. Daar was je zeker hard aan toe?’

Ze keek hem verwonderd aan tot ineens tot haar doordrong hoe het zat. ‘Hebt u daar soms iets mee te maken?’

‘Waar ga je naartoe? Wrightsburg?’

‘Waarom wilt u dat weten?’

‘Hoe gaat het met je nek?’

‘Prima. Binnenkort kan ik weer gillen. Maar u hebt geen antwoord gegeven op mijn vraag. Bent u de reden dat ze me hebben laten gaan?’

‘Zou kunnen, al voel ik me meer een pion in andermans schaakspel dan een echte reden. Als je naar Wrightsburg gaat, wil ik graag een lift.’

‘Waarom?’

‘Je bent een intelligente dame, dus ik denk dat je het antwoord daarop zelf wel kunt bedenken.’

Terwijl ze in de auto stapten, zei Parks: ‘Zo te zien zijn Sean King en jij tegenwoordig echt heel goede vrienden.’

‘Ik mag hem graag en ik heb veel respect voor hem.’

‘Je bent wel bijna vermoord.’

‘Dat was zijn schuld toch zeker niet?’

‘Nee, dat zal wel niet.’

Hij zei dat op zo’n toon dat Michelle hem even een scherpe blik toewierp, maar de marshal zat inmiddels al naar buiten te kijken.