•71•

‘Je bent erg veranderd, Sidney,’ zei King. ‘Je bent flink afgeslankt. Ik zou je nauwelijks herkend hebben. Je broer ziet er minder goed uit.’

Sidney Morse, Clyde Ritters briljante campagneleider, van wie iedereen dacht dat hij in een inrichting in Ohio zat, keek King geamuseerd aan, maar hij hield wel een pistool op Kings borstkas gericht. Hij ging gekleed in een duur kostuum, en met zijn gladgeschoren gezicht en zijn grijzende haar, dat wat dun was geworden maar goed in model zat, maakte de slanke Morse een gedistingeerde indruk.

‘Indrukwekkend. Hoe ben je te weten gekomen dat het niet de onfortuinlijke meneer Scott was die hierachter zat?’

‘Het briefje dat je op mijn badkamerdeur hebt achtergelaten. “Dat was nog eens een positie om te pushen.” Een echte Secret Service–agent zou dat nooit zo geschreven hebben. Die zou er gewoon “Dat was nog eens
pushen” van gemaakt hebben. Dat zette me aan het denken: waarom Bowlington? Waarom het Fairmount Hotel? Omdat het maar dertig minuten rijden van het huis van Arnold Ramsey lag. Als campagneleider zou het je weinig moeite hebben gekost om dat te regelen.’

‘Maar dat hadden een paar anderen ook wel gekund, onder wie Doug Denby en Ritter zelf. En iedereen denkt dat ik een zombie ben die in een inrichting in Ohio zit.’

‘Maar een agent van de Secret Service doorziet dat wel. Ik moet toegeven dat het even tijd heeft gekost, maar uiteindelijk ben ik erachter gekomen.’ Hij knikte naar het pistool dat Sidney in zijn hand hield. ‘Jij bent linkshandig, dat wist ik nog. Bij de Secret Service hebben we de neiging om ons op kleine details te richten. Die “zombie” in Ohio vangt tennisballen met zijn rechterhand. En op een van de foto’s op zijn kamer had Peter Morse een honkbalknuppel in zijn rechterhand. Dus dat klopte wel.’

‘Die arme broer van me. Veel heeft hij eigenlijk nooit voorgesteld.’

‘Maar hij heeft wel een belangrijke rol gespeeld in jouw plan,’ zei King aanmoedigend.

Morse glimlachte. ‘Je beschikt duidelijk niet over voldoende intelligentie om het zelf allemaal uit te puzzelen en je wilt dat ik het je allemaal voorkauw. Goed, mij best. Ik denk niet dat je hier later nog een getuigenverklaring over zult afleggen. De vuurwapens waar Arnold en ik over beschikten, heb ik van mijn broer.’

‘En toen Ritter was vermoord heb je die revolver verstopt in de gangkast?’

‘Waar dat kamermeisje me heeft gezien, zodat ze me daar zeven jaar lang mee heeft kunnen chanteren. Ze is er pas mee opgehouden toen ze dacht dat ik in een inrichting was beland. Zonder dat ze er erg in had, heeft je vriendinnetje Michelle me haar identiteit onthuld. En toen heb ik het haar betaald gezet. Met rente.’

‘Net zoals met Mildred Martin.’

‘Dat mens was gewoon niet in staat om te doen wat haar gezegd was. Ik heb een pesthekel aan domme mensen.’

‘Daar hoorde je broer zeker ook bij?’

‘Het was waarschijnlijk een vergissing om hem hierbij te betrekken, maar hij was per slot van rekening familie en hij was maar al te graag bereid om te helpen. In de loop der tijd ging hij echter steeds meer drugs gebruiken en ik werd bang dat hij loslippig zou worden. Ik had ook al het geld van de familie in mijn bezit en er was altijd het risico dat hij zou proberen me te chanteren. Je kunt je “problemen” altijd maar beter op een plek bewaren waar iedereen ze goed kan zien, en dus heb ik hem bij me gehouden en hem financieel gesteund. Toen het tijd werd om met hem van identiteit te wisselen heb ik hem laten opnemen.’

‘Maar waarom wilde je van identiteit wisselen?’

‘Omdat ik er daardoor zeker van kon zijn dat iedereen dacht dat ik ergens anders was terwijl ik met dit plan bezig was. Anders zou er misschien wel eens iemand in mijn verleden kunnen gaan wroeten.’ Morse rekte zijn armen uit. ‘Denk er eens over na. Verscheidene mensen die bij die hele toestand rond Clyde Ritter een belangrijke rol hebben gespeeld en die allemaal samen worden gebracht op zo’n buitengewoon grootschalig decor als dit? Het was onontkoombaar dat er mensen aan mij zouden gaan denken. In een inrichting zitten was nog beter dan dood zijn. Hun dood kunnen mensen in scène zetten, maar ik had er alle vertrouwen in dat niemand zou ontdekken dat ík Peter had laten opnemen en niet omgekeerd.’ Morse glimlachte. ‘En als je dan toch iets doet, waarom dan niet met stijl?’

King schudde het hoofd. Hij had besloten zo veel mogelijk tijd te winnen door Morse aan de praat te houden. Het was duidelijk dat de man graag in geuren en kleuren over zijn grote plan wilde vertellen en King kon die extra tijd goed gebruiken om een strategie uit te werken. ‘Ik zou het anders aangepakt hebben. Ik had hem eerst laten opnemen en hem dan vermoord. Op die manier was je er zeker van geweest dat iedereen zou denken dat je dood was.’

‘Een natuurlijke dood was prima geweest, maar moord zou tot een lijkschouwing kunnen leiden en als zijn oude gebitsfoto’s en zijn medische dossier erbij gehaald werden, zou daaruit kunnen blijken dat Peter mij niet was. En bovendien leken we sterk op elkaar en waren de andere details die ik had bedacht overtuigend genoeg. Als het om details gaat, ben ik geniaal. Neem deze zaal nou, die is voorzien van geluidwerende wanden. Waarom die moeite nemen in een volkomen verlaten hotel? Omdat je het maar nooit weet met geluid: het plant zich voort op vreemde en onvoorspelbare manieren en ik kan nu echt niet onverwacht gestoord worden. Dat zou de hele voorstelling bederven en ik heb mijn toeschouwers nog nooit teleurgesteld. Bovendien vind ik het prettig om de dingen met een zekere flair te doen. Zoals dat briefje waar je het net over had. Ik had het ook gewoon bij je in de bus kunnen gooien, maar een lijk dat aan de deur hangt, dat heeft toch klasse? Zo doe ik dat nou eenmaal.’

‘Maar waarom heb je Bob Scott hierbij betrokken? Zoals je al zei: niemand zou jou verdacht hebben.’

‘Denk eens na, agent King. Denk nou eens ná! Elk drama heeft een schurk nodig en bovendien heeft agent Scott me in de tijd dat ik voor Ritter werkte nooit het verschuldigde respect betoond. Dat heeft hij moeten bezuren.’

‘Oké, dus je hebt de hersenen van je broer helemaal naar de filistijnen geholpen met enorme hoeveelheden drugs, zijn gezicht verminkt om hem wat minder herkenbaar te maken, en hem vetgemest terwijl jijzelf juist een vermageringskuur bent gaan doen, en toen je ook nog eens naar Ohio was verhuisd, waar niemand jullie kende, ben je met hem van identiteit gewisseld. Je hebt er echt enorm veel werk van gemaakt. Net als bij de verkiezingscampagne van Clyde Ritter.’

‘Clyde Ritter was niet meer dan een middel tot een doel.’

‘Juist. Dit had niets met Clyde Ritter te maken en alles met Arnold Ramsey. Hij had iets wat jij wilde, iets wat je zo graag wilde hebben, dat je hem zijn dood tegemoet hebt laten gaan om het in handen te krijgen.’

‘Ik heb hem een gunst verleend. Ik wist dat Arnold een enorme hekel had aan Ritter. Zijn geliefde echtgenote had hem verlaten. Zijn academische loopbaan was al een hele tijd over zijn hoogtepunt heen. Hij zat echt op het dieptepunt van zijn leven en hij was rijp voor het aanbod dat ik hem heb gedaan. Ik heb hem in staat gesteld om zijn verleden als linkse actievoerder te laten herleven. Door mijn toedoen is hij de geschiedenis ingegaan als de moordenaar van een weerzinwekkende, van elk moreel besef gespeende politicus. Arnold Ritter is een onsterfelijke martelaar geworden. Prachtig toch?’

‘En jij ging er met de echte hoofdprijs vandoor. De hoofdprijs die je dertig jaar geleden bijna te pakken hebt gekregen, toen je hebt geprobeerd Ramsey te laten opdraaien voor de moord op een lid van de Nationale Garde. Maar die poging is daarna toch nog mislukt, en dat gold ook voor de aanslag op Ritter. Arnold was dan wel verdwenen, maar toch zou je niet winnen.’

Morse keek hem geamuseerd aan. ‘Ga door. Je doet het lang niet slecht. Wat heb ik dan niet gewonnen?’

‘De vrouw van wie je hield. Regina Ramsey, de actrice met een grote toekomst voor zich. Ik durf erom te wedden dat ze destijds in jouw producties een grote rol heeft gespeeld. En het was niet alleen maar zakelijk. Je hield van haar. Maar zij hield van Arnold Ramsey.’

‘Wrang genoeg heb ik die twee destijds aan elkaar voorgesteld. Ik had Arnold ontmoet toen ik bezig was met een toneelstuk dat iets te maken had met de betogingen voor gelijke burgerrechten voor blanken en zwarten. Daar moest wat onderzoek voor gedaan worden. Ik had nooit gedacht dat twee mensen die in alles zo volledig elkaars tegenpolen waren… Hij was haar natuurlijk niet waard. Regina en ik vormden een team, echt een geweldig team, een team waar de hele wereld op zat te wachten. We stonden op het punt van onze grote doorbraak. Met die enorme uitstraling die ze had zodra ze op het toneel verscheen, zou ze een Broadway-ster zijn geworden… een van de allergrootsten.’

‘En daarmee zou ze jou ook tot ster hebben gemaakt.’

‘Iedere grote impresario heeft een muze nodig. En laat je niets wijsmaken. Ik wist het beste in haar naar boven te halen. We zouden niet te stuiten zijn geweest. Maar zodra ze met hem was getrouwd verdween mijn artistieke kracht. En terwijl Arnold haar leven verspilde in dat pathetische academische wereldje van hem, aan een tweederangsuniversiteitje, werd mijn carrière ook verwoest.’

‘Dat was je eigen schuld. Jij bent degene die zíjn carrière heeft verwoest.’

‘Je hebt me inmiddels een heleboel vragen gesteld. Nu wil ik jou er een stellen. Hoe ben je ertoe gekomen om je aandacht op mij te richten?’

‘Door iets wat ik hoorde. Toen ben ik in je verleden gaan spitten en zo kwam ik te weten dat je vader de advocaat was die Ramsey destijds heeft weten vrij te pleiten van een aanklacht wegens moord. Ik denk dat je van plan was om Ramsey schuldig te laten lijken, zodat Regina niet meer van hem zou houden. Dan zou jij als de ridder op het witte paard tussenbeide kunnen komen, Arnold kunnen redden en Regina met je mee kunnen voeren als beloning. Net een filmscript.’

Morse tuitte zijn lippen. ‘Maar het werkte niet.’

‘Precies, en daarom heb je gewacht tot zich een andere gelegenheid aandiende.’

Morse knikte en glimlachte. ‘Ik ben een heel geduldig mens. Toen Ritter bekendmaakte dat hij zich kandidaat stelde voor het presidentschap wist ik dat mijn tijd gekomen was.’

‘Waarom heb je je rivaal niet gewoon vermoord?’

‘Dat is toch niet leuk? Daar zit toch geen drama in? Ik heb toch gezegd dat zoiets mijn stijl niet is? En bovendien, als ik dat gedaan had, was ze alleen maar meer van hem gaan houden. Ja, ik moest Arnold Ramsey zien te doden, maar zó dat ze niet om hem zou rouwen. Ik wilde dat ze hem weerzinwekkend zou vinden. Dan zouden we samen weer een team kunnen vormen. Natuurlijk was Regina inmiddels een stuk ouder, maar een talent zoals het hare raakt een mens niet kwijt. We konden samen nog steeds fantastische resultaten bereiken, dat wist ik gewoon.’

‘En dus was de aanslag op Ritter je volgende grote productie?’

‘Het was eigenlijk helemaal niet moeilijk om Arnold over te halen. Regina en hij woonden inmiddels al niet meer onder één dak, maar ik wist dat ze nog steeds van hem hield. Dat was hét moment om hem aan haar te tonen als een moordlustige gek en niet als de nobele en briljante actievoerder met wie ze destijds was getrouwd. Ik had Arnold in het geheim al vaker ontmoet. Tijdens zijn magere jaren had ik hem financieel gesteund. Hij beschouwde me als een vriend. Ik herinnerde hem aan zijn jonge jaren, toen hij de wereld wilde veranderen, en ik daagde hem uit om nog één keer een held te zijn. Toen ik hem zei dat ik bereid was om me bij hem aan te sluiten en dat Regina toch zo trots op ons zou zijn, toen had ik hem. En het plan werkte perfect.’

‘Behalve dan dat de treurende weduwe je opnieuw afwees. En deze keer was dat veel kwetsender, omdat nu duidelijk was dat ze echt niet van je hield.’

‘Dat was niet het hele verhaal, King. Daarom zijn we hier ook.’

King keek hem verbaasd aan. ‘Ze heeft naderhand toch zelfmoord gepleegd? Of niet soms?’

‘Ze ging hertrouwen. Met iemand die opmerkelijk veel op Arnold Ramsey leek.’

‘Thornton Jorst.’

‘Ze moet een aangeboren zwakte voor dat soort mannen hebben gehad. Ik begon te beseffen dat mijn “ster” toch niet zo volmaakt was als ik had gedacht. Maar als ik haar na al die jaren nog niet kon krijgen, kon ik toch ook niet toelaten dat iemand anders er met haar vandoor ging.’

‘Dus je hebt haar óók vermoord?’

‘Ik zou het wat anders willen formuleren: ik heb haar in de gelegenheid gesteld om zich te herenigen met die ellendige echtgenoot van haar.’

‘En nu komen we bij Bruno.’

‘Weet je, agent King, elk groot toneelstuk heeft minstens drie bedrijven. Het eerste was die man van de Nationale Garde. Het tweede was Ritter.’

‘En dit is het derde bedrijf. Bruno en ik. Maar waarom? Regina is overleden. Wat heb je met al dit gedoe nou nog te winnen?’

‘Agent King, je beschikt niet over genoeg artistieke visie om te kunnen begrijpen wat ik hier heb gecreëerd.’

‘Sorry, Sid, ik ben maar een gewone jongen. En ik werk niet meer bij de Secret Service, dus je hoeft ook niet de hele tijd “agent” te zeggen.’

‘Nee, vandaag ben je weer agent,’ zei Morse streng.

‘Goed. Maar jij bent een psychopaat. En als dit achter de rug is, zal ik ervoor zorgen dat je bij je broer in die inrichting komt te zitten. Dan kunnen jullie balletjes heen en weer gooien.’

Sidney Morse richtte zijn pistool nu op Kings hoofd. ‘Ik zal je precies zeggen wat je straks gaat doen. Als de klok aangeeft dat het vier over halfelf is, stel je je op achter het koord. De rest is geregeld. Jij speelt een uiterst belangrijke rol in dit stuk en ik weet zeker dat je wel weet welke rol het is. Ik wens je veel pech bij het spelen ervan.’

‘Dus dit wordt een nauwkeurige enscenering van 1996?’

‘Niet helemaal 100 procent nauwkeurig. Ik wil niet dat het saai voor je wordt.’

‘Hé, misschien heb ik ook wel een paar verrassingen voor jou in petto.’

Morse grinnikte. ‘Jij bent echt niet van hetzelfde kaliber als ik, agent King. Maar vergeet niet: dit is geen try-out, dit is de echte voorstelling. Dus doe je best. En het is maar dat je het weet: deze voorstelling is volstrekt eenmalig.’

Morse verdween in de schaduwen en King ademde diep in. Morse was nog net zo intimiderend en dominant als vroeger, en hij merkte dat hij zijn zenuwen niet zo goed meer kon beheersen. Tegen hoeveel mensen moest hij het straks opnemen? Hij had maar één pistool, en hij wist zeker dat het geladen zou zijn met losse flodders. Hij keek eens op de klok. Nog tien minuten. Hij keek op zijn eigen horloge. Bijna halfeen, en het was hem niet duidelijk of dat ’s ochtends of ’s avonds was. Morse had de klok natuurlijk precies zo kunnen zetten als hij maar wilde.

Hij keek om zich heen en probeerde iets te vinden, het maakte niet uit wat, wat hem zou kunnen helpen om dit te overleven. Maar het enige wat hij zag was een nieuwe opvoering van een afschuwelijke scène, een scène waarover hij niet eens meer had willen dénken, laat staan dat hij die nog eens had willen doormaken.

Toen kwam er ineens een vraag in hem op: wie zou de rol van Ramsey krijgen? En in een flits zag hij het antwoord voor zich. Zo vader, zo dochter! Die klootzak. Hij ging het écht allemaal nog eens overdoen.

Michelle rende tussen de bomen door en keek goed om zich heen of ze in de buurt van het hotel iemand zag lopen. Terwijl ze daarmee bezig was, zag ze Jefferson Parks in een terreinwagen stappen en zo hard wegrijden dat het zand onder de banden wegspatte. Mooi, één tegenstander minder, dacht ze. Toen ze zich ervan had vergewist dat de kust veilig was, bukte ze zich en sloop half kruipend naar het hek. Net toen ze eroverheen wilde klimmen, hoorde ze een zacht gezoem. Ze aarzelde even, keek nog wat beter en zag toen dat er een draadje naar het hek toe liep. Ze deed een stap naar achteren, pakte een stok en gooide die tegen het hek. De vonken spatten eraf. Geweldig, het hek stond onder stroom. Het gat in het hek kon ze niet langer gebruiken. Ze had Parks erover verteld en omdat ze er niet zeker van konden zijn dat ze werkelijk was verdronken, lag daar nu misschien iemand op de loer. Die opening was trouwens zo klein dat ze ook daar onvermijdelijk het hek zou moeten aanraken.

Ze liep het bos weer in om eens goed na te denken en even later herinnerde ze zich wat ze bij haar eerste bezoek hier had gezien. Dat zou wel eens de enige manier kunnen zijn om het terrein op te komen. Ze holde terug naar de achterzijde van het gebouw, waar de steil aflopende helling een perfecte aanloop vormde voor een hoge sprong. Op de middelbare school was ze kampioen ver- en hoogspringen geweest, maar dat was inmiddels alweer een hele tijd geleden. Ze mat de juiste afstand, maakte even een paar proefloopjes, nam de hoogte van het hek goed in zich op en bepaalde de verhouding daarvan tot de plek waarvandaan ze haar aanloop zou beginnen. Daarna trok ze haar schoenen uit en gooide die over het hek, deed zachtjes een schietgebedje, ademde diep in en begon aan de aanloop. Zoals haar vroeger was geleerd, telde ze zorgvuldig haar stappen af. Toen het elektrische hek hoog voor haar opdoemde, was ze bijna gestopt. Als dit niet lukte, zou ze niet alleen even wat moeten huilen om een nederlaag bij een atletiekwedstrijd. Deze nederlaag zou ze niet overleven.

Toen sprong ze. Haar kleine hersenen bleken zich alle bewegingen nog goed te herinneren en in één soepele beweging met haar benen, armen en rug draaide ze zich met 15 centimeter speling over het hek heen. Er lag geen zachte mat om haar val te breken en het duurde dan ook even voordat ze met pijn in haar hele lijf weer overeind kwam om haar schoenen aan te trekken. Nadat ze zich voorzichtig een weg naar het gebouw had gezocht, vond ze een andere gebroken ruit en klom daardoor naar binnen.