•55•

King en Michelle overnachtten in een motel niet ver van het Atticus en reden de volgende ochtend terug naar Wrightsburg. Parks wachtte hen op bij Kings huis.

‘Heb je iets van Joan gehoord?’ vroeg King. ‘Ik heb het gisteravond geprobeerd, maar er werd niet opgenomen.’

‘Ik heb haar gisteravond gesproken. Ze had in de doos die ik had meegenomen iets gevonden over Bob Scott.’ Hij vertelde King en Michelle over het aanhoudingsbevel dat in Tennessee was uitgevaardigd.

‘Als het hier om dezelfde Bob Scott gaat, kan híj misschien een aanknopingspunt bieden, zodat we eindelijk meer te weten kunnen komen,’ zei King.

‘Bel Joan nog eens, dan spreken we af hoe we dit aanpakken.’

King toetste Joans nummer in, maar er werd nog steeds niet opgenomen. Daarna belde hij het nummer van de receptie van het hotel waar ze logeerde. Terwijl hij naar de baliemedewerker luisterde, werd zijn gezicht lijkbleek en zijn knieën begonnen te knikken.

Parks en Michelle stonden hem allebei ongerust aan te kijken.

‘Sean. Wat is er?’ vroeg ze zachtjes.

King schudde vol ongeloof het hoofd. ‘Joan is ontvoerd.’

Joan had gelogeerd in een huisje aan de achterzijde van het terrein. Haar tasje en mobiele telefoon lagen op de vloer van haar kamer. Het dienblad met eten was onaangeroerd. De schoenen die ze de vorige dag had gedragen, lagen op de vloer. Van een van de schoenen was de hak afgebroken. Het huisje had een achterdeur die toegang bood tot een achterplaatsje, waar de auto geparkeerd had kunnen staan waarmee Joan weggehaald had kunnen worden zonder dat iemand daar ook maar iets van zou merken. Toen King, Michelle en Parks het hotel bereikten was sheriff Williams al met een paar van zijn manschappen bezig verklaringen op te nemen en het schaarse bewijsmateriaal te verzamelen.

De ober die het eten was komen brengen, was inmiddels grondig verhoord. Het was een jonge man die al een paar jaar bij het hotel werkte en die duidelijk overstuur was van de gebeurtenissen. Hij vertelde dat hij toen hij Joan haar eten was gaan brengen, was aangesproken door een jonge vrouw. Nadat hij had gezegd dat dit eten inderdaad voor Joan was bedoeld, had die hem verteld dat ze Joans zus was en dat ze net was aangekomen. Ze wilde haar zus verrassen door zelf het eten te brengen. Het had hem heel onschuldig geleken, het was een knappe meid geweest én ze had hem 25 dollar fooi gegeven voor de moeite. Hij had haar dan ook meteen het dienblad gegeven en was teruggelopen naar het hotel. Meer kon hij niet vertellen. Het signalement dat hij van de vrouw had gegeven, was zo algemeen dat ze er niet veel aan zouden hebben.

Sheriff Williams kwam naar hen toe gelopen. ‘Verdomme, ik hol echt van de ene moord en ontvoering naar de andere. Nog niet zo heel lang geleden was dit een vreedzaam oord.’

Met toestemming van de sheriff namen ze de archiefdoos met informatie over Bob Scott mee, en op het parkeerterrein hielden ze met zijn drieën even kort overleg. Parks herhaalde het gesprek dat hij met Joan had gevoerd woord voor woord.

‘Ze moet niet lang nadat ik had opgehangen, zijn ontvoerd. Ze vertelde me over Bob Scott. Ik weet dat jullie niet van zijn schuld overtuigd zijn, maar ik heb gezegd dat het zeker niet onmogelijk was dat Scott zich tot een verrader had ontwikkeld en dat hij de volmaakte mol zou zijn geweest voor iedereen die plannen had om Ritter te vermoorden. We zouden wachten tot jullie tweeën terug waren van jullie gesprek met Kate Ramsey voordat we zouden beslissen wat ons nu te doen stond.’

King ging naar Joans bmw kijken en Parks liep even het hotel binnen om sheriff Williams te vragen of hij die al had laten doorzoeken. Dat bleek het geval te zijn, maar er was niets gevonden.

Michelle liep naar King toe en legde een hand op zijn schouder. ‘Alles in orde?’

‘Ik had dit moeten zien aankomen,’ zei hij.

‘Hoe dan? Je bent toch niet helderziend?’

‘We hebben een hoop mensen gesproken. Vrijwel onmiddellijk nadat wij bij haar waren langsgegaan, is Mildred Martin vermoord. Dus het viel te verwachten dat ze achter Joan aan zouden gaan.’

‘Ze hadden toch ook jou op de korrel kunnen nemen? En wat had je dan moeten doen? Je bent toch haar babysitter niet? Ik ken Joan niet zo heel goed, maar het leek me geen doetje dat zich zonder slag of stoot zal laten ontvoeren.’

‘Ik heb zelfs geen moeite gedaan, Michelle. Ik heb me helemaal niet om haar veiligheid bekommerd. En nu…?’

‘Het is toch nog best mogelijk dat we haar terugvinden… levend en wel?’

‘Ik wil niet lullig doen, maar zoveel mensen hebben we nog niet levend en wel terug weten te vinden.’

‘Het spijt me,’ zei Michelle.

‘Het is echt ellendig.’

Parks kwam weer terug. ‘Hoor eens, ik ga de achtergrond van die Bob Scott uit Tennessee wat grondiger natrekken en als dat degene is die we zoeken, dan gaan we met een stel mensen naar hem toe om eens een hartig woordje met hem te wisselen. Als jullie willen, mogen jullie mee.’

‘Ja, dat willen we wel,’ zei Michelle namens hen beiden.