•73•

Om een over halfelf precies drong het tot King door dat hij met een groot probleem zat, of liever gezegd, met nog een groot probleem erbij. Snel keek hij even naar de lift. Als het heden hetzelfde patroon volgde als het verleden zou er heel binnenkort iets met die lift gebeuren. Het probleem was dat als die deuren openschoven en King niet opzij keek om te zien wat het was, Bruno en hij vanuit die richting konden worden aangevallen, maar dat wél kijken, zoals hij acht jaar geleden had gedaan, hun allebei ook fataal kon worden. Hij zag gewoon voor zich hoe Sidney Morse schuddend van het lachen stond toe te kijken terwijl het tot hem doordrong wat een netelige situatie dit was.

Toen de wijzer naar de noodlottige minuut toe schoof, stak King zijn ene hand naar achteren en greep Bruno bij zijn schouder. ‘Als ik “Duiken” zeg,’ fluisterde hij dringend, ‘dan laat u zich plat op de grond vallen!’

Het was net alsof King elke minuscule beweging van de wijzer kon zien terwijl die zich tergend langzaam naar twee over halfelf bewoog. Hij maakte zijn pistool gebruiksklaar en dacht erover om een schot te lossen om te zien of er echte kogels in zaten, maar het was heel goed denkbaar dat Morse hem juist om die reden één echte kogel had gegeven en die wilde hij niet verspillen.

Hij liet het pistool brede banen beschrijven en klemde met zijn andere hand Bruno’s jas nog steviger vast. De kandidaat begon nu zo snel te ademen dat King bang was dat hij zou flauwvallen. Hij dacht dat hij Bruno’s hartslag kon horen, maar toen drong het tot hem door dat het zijn eigen hartslag was. Goed. Hij was nu zo alert als hij maar zijn kon.

Het werd twee over halfelf en Kings pistool begon nog sneller heen en weer te zwaaien terwijl hij elke vierkante centimeter van de zaal probeerde te bestrijken. Het licht ging uit en ze stonden in het pikdonker. Toen begon er een caleidoscoop aan lichten te schijnen die in geen enkele disco misstaan zou hebben en stemmen donderden door de zaal. Het was een enorm spektakel en het licht was zo fel dat King zijn ogen moest zien te beschermen. Toen herinnerde hij zich de zonnebril. Soms waren die dingen dus toch ergens goed voor.

Toen hoorde hij het belletje van de lift.

‘Sterf, Morse!’ riep King.

De deuren schoven open, of was dat alleen maar schijn? King werd nu geteisterd door besluiteloosheid. Zou hij nou kijken of niet?

‘Duiken!’ zei hij tegen Bruno, en de man liet zich ogenblikkelijk plat op de vloer vallen. King keek om, vast van plan om maar een fractie van een seconde naar de lift te kijken. Maar zo ver kwam zijn blik niet eens.

Recht voor zich, op nog geen 3 meter afstand, zag hij Joan Dillinger. Het was net of ze aan een kruis hing, met haar armen en benen wijd, haar gezicht bleek en haar ogen dicht. King wist niet of ze echt was of niet. Hij deed een paar stappen naar voren, stak zijn hand uit en zag dat die recht door haar heen ging. Geschrokken keek hij naar de lift. Daar hing de echte Joan. Aan een kabel aan het dak van het lifthokje en aan alle kanten vastgebonden. Dat beeld was kennelijk met behulp van het een of andere mechanisme midden in de zaal geprojecteerd. Zo te zien was ze dood.

Toen hij de vrouw daar zag hangen, voelde hij een immense woede in zich opkomen. Dat was echter waarschijnlijk juist wat Morse wilde bereiken en alleen dat besef was al voldoende om King weer tot bedaren te brengen.

Toen hij zich weer omdraaide, voelde hij zich verstarren. Recht vóór hem, tussen twee kartonnen silhouetten, stond Kate Ramsey, met haar pistool op zijn borst gericht. ‘Leg dat pistool neer,’ zei ze.

King aarzelde en legde toen zijn pistool neer. Het licht werd weer normaal en de speciale geluidseffecten hielden op.

‘Opstaan,’ zei ze tegen Bruno. ‘Sta op, klootzak!’ gilde ze.

Bruno krabbelde overeind en stond nu duidelijk te trillen op zijn benen, maar King bleef tussen de kandidaat en diens aanstaande moordenares in staan.

‘Luister naar me, Kate. Dit wil je niet echt.’

Er klonk een dreunende stem door de ruimte. Het was Morse, in zijn rol als regisseur, en hij riep om de volgende shot.

‘Vooruit, Kate. Ik heb ze allebei aan je overgeleverd, precies zoals ik had beloofd: de man die je vaders carrière heeft geruïneerd en de man die hem van het leven heeft beroofd. De kogels in je pistool zijn voorzien van een stalen mantel, dus één schot en ze zijn er allebei geweest. Vooruit. Het is voor je arme vader. Dit zijn de mensen die hem kapotgemaakt hebben.’

Kates vinger klemde zich om de trekker.

‘Niet naar hem luisteren, Kate,’ zei King. ‘Híj is degene die je vader erin heeft geluisd. Hij is degene die je vader ertoe heeft aangezet om Ritter te vermoorden. Daar heeft Bruno nooit iets mee te maken gehad.’

‘Je liegt,’ zei ze.

‘De man die je die avond met je vader hebt horen praten, was Sidney
Morse.’

‘Niet waar. De enige naam die ik heb gehoord, was die van Thornton Jorst.’

‘Die naam heb je niet gehoord, Kate. Dat dacht je alleen maar. Wat je hebt gehoord, was niet Thornton Jorst, maar Trojan Horse.’

Kate straalde plotseling iets minder zelfvertrouwen uit.

King maakte gebruik van dit kleine succesje. ‘Ik weet zeker dat Morse je alles heeft verteld wat je tegen ons moest zeggen, maar wat je ons hebt verteld was waar. Je hebt je alleen niet gerealiseerd wat het betekende.’ Er verscheen een verwarde uitdrukking op Kates gezicht en haar vinger leek zich iets minder strak om de trekker te spannen.

King bleef snel doorpraten. ‘Morse was het paard van Troje, de man bij de presidentscampagne die in werkelijkheid voor de tegenstander werkte. Zo heeft hij het je vader uitgelegd. Morse wist dat Arnold zich vreselijk kwaad maakte over alles wat Ritter met het land deed. Maar Ritters politieke overtuigingen interesseerden Morse helemaal niet. Waarom had hij zich dan bij de campagne aangesloten? Omdat Morse van je moeder hield. Zij was zijn toekomstige Broadway-ster. Als je vader eenmaal was verdwenen, zou ze de zijne worden. Toen dat anders bleek te lopen, heeft hij haar vermoord. En nu spant hij je voor zijn eigen karretje, net zoals hij destijds bij je vader heeft gedaan.’

‘Dat is krankzinnig. Als dat allemaal waar is, waarom doet hij dit nu dan?’

‘Dat weet ik niet. Hij is krankzinnig. Wie zou er anders zoiets in scène zetten?’

‘Hij staat te liegen dat hij barst, Kate!’ klonk Morses dreunende stem. ‘Ik doe dit allemaal voor jou. Zodat jou recht wordt gedaan. En nu schieten!’

King bleef Kate recht in de ogen kijken. ‘Je vader heeft iemand vermoord, maar hij heeft dat gedaan omdat hij meende dat het voor een goede zaak was. Maar die man dáár…’ King wees in de richting waaruit Morses stem had geklonken. ‘... die man is een koelbloedige moordenaar, die alleen maar heeft gemoord uit jaloezie.’

‘Jij hebt mijn vader doodgeschoten,’ zei ze bot.

‘Ik deed alleen maar mijn werk. Ik kon niet anders. Jij hebt niet gezien hoe je vader keek op dat moment. Maar ik wel. Weet je hoe hij keek? Wil je dat echt weten?’

Ze keek hem aan, met tranen in de ogen, en ze knikte.

‘Hij keek verbaasd, Kate. Verbáásd. Eerst dacht ik dat het kwam door het besef dat hij werkelijk iemand had vermoord, maar toen drong het tot me door dat hij zo verbaasd was omdat Morse zijn pistool niet had getrokken en geen schot had gelost. Morse stond vlak naast me. Ze hadden een pact gesloten. Je vader stond naar hém te kijken. En op dat ogenblik drong het tot hem door dat hij was bedrogen.’

‘Dit is je laatste kans, Kate,’ riep Morse. ‘Als jij het niet doet, doe ik het.’

King keek haar smekend aan. ‘Kate, dit kun je niet doen, dit kán gewoon niet. Ik spreek de waarheid, dat weet je best. Wat hij je ook voor leugens heeft verteld, jij bent geen moordenares en dat kan hij van jou ook niet maken.’

‘Nú!’ krijste Morse.

In plaats daarvan liet Kate het pistool iets zakken. Plotseling vloog de deur open. Kate werd even afgeleid, King greep het fluwelen koord beet en trok het omhoog, zodat het pistool haar uit de handen werd geslagen. Ze gaf een gil en viel achterover.

‘Lopen!’ riep King naar Bruno. ‘De zaal uit!’

Bruno draaide zich om en rende naar de deuropening waar Michelle net op dat ogenblik doorheen kwam hollen.

Alle lampen gingen nu aan, zodat iedereen even verblind raakte. Michelle was de eerste die het zag. Ze dook naar voren en gilde: ‘Bruno, duiken!’

Er klonk een schot. Michelle sprong vóór de kandidaat en de kogel trof haar in de borst.

King schreeuwde, mikte in de richting waaruit het schot had geklonken en haalde de trekker over. En toen kwam hij erachter dat Morse nooit van plan was geweest hem een eerlijke kans te geven. Het pistool was geladen met losse flodders.

‘Michelle!’ riep hij.

Bruno rende de deur uit, maar zij lag roerloos op de grond. En toen ging het licht weer uit, zodat het aardedonker werd.