•43•

Het privé-vliegtuig dat Joan had gehuurd, was net een dure club, maar dan wel een met vleugels en straalmotoren. De cabine was voorzien van mahoniehouten wanden, leren stoelen, een tv, een kombuis, een bar, een steward en zelfs een klein slaapkamertje. Joan was op bed gaan liggen om even een dutje te doen, terwijl King in zijn stoel was blijven zitten en daar enige tijd later in slaap was gesukkeld. Het vliegtuig bracht hen naar Washington. Er waren een paar dingen die Joan wilde nazoeken op kantoor voordat ze weer op pad gingen.

Toen het toestel de landingsbaan naderde, kwam Joan de slaapkamer uit gehold. ‘Mevrouw, u moet nu echt gaan zitten…’ zei de steward.

Ze keek hem woedend aan en holde verder over het gangpad.

Ze bleef naast King, die nog steeds diep in slaap was, staan. Ze schudde hem bij zijn schouder.

‘Sean, wakker worden. Nú!’

Hij verroerde zich niet. Ze stapte over zijn benen en ging schrijlings op zijn schoot zitten, met haar gezicht naar hem toe gekeerd, en gaf hem een paar keer met de vlakke hand een klap in het gezicht. ‘Word wakker, verdomme!’

Eindelijk kwam hij bij bewustzijn. Suffig staarde hij voor zich uit. Toen hij eindelijk in de gaten kreeg dat ze blootsvoets, met haar jurk hoog op haar heupen en haar benen wijd gespreid op zijn schoot zat, zei hij: ‘Jezus, Joan, ga van me af, wil je. Ik hoef heus niet zo nodig in een vliegtuig een nummertje te maken.’

‘Idioot! Het gaat over Mildred Martin.’

Sean ging rechtop zitten en zij ging nu eindelijk van hem af, ze liet zich in de stoel naast hem ploffen en maakte haar veiligheidsgordel vast.

‘Zeg op!’ zei hij.

‘Je hebt toch verteld dat Mildred zei dat Bruno kortgeleden had gebeld om Bill Martin te vertellen dat hij zich kandidaat had gesteld voor de presidentsverkiezingen? En dat zij hem ook aan de lijn had gehad?’

‘Precies. En?’

‘Je hebt dat mens horen praten. Ze had een stem als een misthoorn. Als Bruno haar stem pas nog had gehoord, zou iemand anders hem dan kunnen opbellen zonder dat hij in de gaten kreeg dat het doorgestoken kaart was?’

King gaf een harde klap op de armleuning. ‘Je hebt gelijk! Hoe kan iemand zo’n stem nou imiteren als ze niet vijftig jaar lang gerookt en gedronken heeft?’

‘En rondloopt met amandelen zo groot als golfballen.’

‘Dus Mildred heeft ons voorgelogen. Zij heeft Bruno zelf gebeld en hem gevraagd haar te komen opzoeken in dat uitvaartcentrum.’

Joan knikte. ‘En dat is nog niet alles. Ik heb agent Reynolds van de fbi gebeld en hij blijkt niet 100 procent eerlijk tegen ons geweest te zijn. Ze dachten al van meet af aan dat haar verhaal niet klopte. Hij is iets aan het natrekken waaruit definitief zal blijken of ze bij de ontvoering betrokken was of niet. Mildred en haar man waren bepaald niet rijk, dus hoe konden ze zich een verpleegster veroorloven?’

‘Geen idee. Misschien konden ze dat gewoon.’

‘Goed, helemaal uitgesloten is het niet, maar als ze zich dat hadden kunnen veroorloven, hadden ze vanwege hun hoge leeftijd ook een deel van de verpleegkosten vergoed kunnen krijgen van de nationale ziektekostenverzekering voor ouderen.’

King snapte wat ze bedoelde. ‘Dus daar zouden ze er dan weet van moeten hebben. Maar als Mildred geen financiële tegemoetkoming heeft aangevraagd, als ze beweert dat ze die vrouw uit eigen zak heeft betaald…’

Ze maakte zijn zin voor hem af: ‘… dan zal dat blijken uit haar bankrekening. En dat laat Reynolds nu uitzoeken. Toen hij haar vroeg hoe ze de vrouw had betaald, gaf Mildred heel ongeloofwaardige antwoorden. Om geen argwaan te wekken heeft hij er niets van gezegd. Hij heeft agenten geposteerd in de straat waar ze woont, maar wel ver genoeg van haar huis om te zorgen dat ze hen niet opmerkt. Hij wil niet dat ze ervandoor gaat.’

‘Dus als dit allemaal waar is, weet zij misschien wie Bruno heeft ontvoerd.’

Terwijl het toestel landde en tot stilstand kwam, ging Joans telefoon.

‘Ja.’ Ze luisterde even, zei ‘dank u wel’ en nadat ze de verbinding had verbroken, keek ze King aan en glimlachte. ‘God, soms kan de fbi toch echt wonderen doen. Geen aanvraag bij Medicare, geen cheques op naam van de verpleegster en geen ongebruikelijke geldopnamen. En de uitsmijter is dat Bill Martin een levensverzekering van een half miljoen dollar had, waarvan Mildred de enige begunstigde is. De fbi wist dat al, maar omdat Bill Martin toch terminaal was en hij die polis al jaren had, hadden ze niet het idee dat die polis een goede reden vormde om hem te vermoorden. Ze gaan Mildred nu ophalen. Zij is degene die Bruno heeft gebeld, waarschijnlijk vanuit een telefooncel.’

‘Ik kan gewoon niet geloven dat ze haar man heeft vermoord om het geld. Ze leek zo toegewijd.’

‘Je bent heel intelligent en beschaafd, schatje, maar van vrouwen snap je niks.’