•46•

Ze rolden de kabels uit en sloten ze aan op de springladingen. De kabels hadden een van tevoren nauwkeurig afgemeten lengte en de springstoffen waren aangebracht op dragende punten. Ze werkten langzaam en systematisch, want vergissingen konden ze zich nu niet veroorloven.

‘Draadloze detonators zouden een stuk gemakkelijker zijn geweest,’ zei ‘agent Simmons’ tegen de andere man. ‘Dan hadden we niet met al die kabels hoeven sjouwen.’

De Buick-man hield op met zijn werk en draaide zich om, zodat ze elkaar konden aankijken. Omdat het hier pikkedonker was, droegen beide mannen een plastic helm met een lantaarn erin. Het was zo donker dat het leek of ze ver onder de grond zaten, op een plek waar het nooit licht werd.

‘Dat is hetzelfde als met mobiele telefoons en gewone telefoons. Op mobieltjes kun je niet vertrouwen, zeker niet als het signaal door duizenden tonnen beton heen moet dringen. Doe nou maar gewoon wat je gezegd wordt.’

‘Ik gaf gewoon mijn mening,’ zei Simmons.

‘Ik zit echt niet om nog meer meningen verlegen, en al helemaal niet om die van jou. Je hebt al genoeg problemen veroorzaakt. Ik dacht dat jij een professional was.’

‘Ik bén een professional.’

‘Gedraag je dan ook zo! Ik heb genoeg van amateurs die maar wat aanklooien en zich niet aan hun instructies houden.’

‘Nou, van Mildred Martin hoeven we geen geklooi meer te verwachten. Daar heb je wel voor gezorgd.’

‘Ja, en laat dat een lesje voor je zijn.’

De zware draagbare generator werd in een hoek van de ruimte opgesteld en de Buick-man begon de lijnen, de brandstoftank en het instrumentenpaneel te controleren.

‘Weet je zeker dat het ding voldoende vermogen heeft? Voor alles wat je van plan bent, bedoel ik. Dat gaat een hoop stroom kosten.’

De man nam niet eens de moeite om Simmons aan te kijken. ‘Meer dan genoeg. In tegenstelling tot jou weet ik wat ik doe.’ Met een moersleutel wees hij naar een grote rol elektriciteitskabel. ‘Zorg nou maar dat de leidingen goed liggen, naar alle locaties die ik je heb opgegeven.’

‘En je zult alles natuurlijk heel grondig controleren.’

‘Natuurlijk.’

Simmons keek naar het uitgebreide instrumentenpaneel dat in de tegenovergestelde hoek van het vertrek was geplaatst. ‘Goed spul. Het allerbeste, zelfs.’

‘Doe nou maar gewoon wat je gezegd is,’ zei de andere man kortaf.

‘Ach ja, een feestje zonder licht en geluid stelt nu eenmaal niets voor.’

Ze reden de zware dozen op wagentjes naar binnen, maakten ze open en stapelden de inhoud ervan netjes op in een andere hoek van het vertrek.

De jongste man keek naar een van de voorwerpen uit de dozen. ‘Daar heb je mooi werk mee geleverd.’

‘Ze moesten zo realistisch mogelijk zijn. Ik hou niet van slordigheid.’

‘Ja, dat weet ik maar al te goed.’

Toen hij een doos optilde, vertrok Simmons’ gezicht ineens. Hij zette de doos neer en voelde aan zijn zij.

De Buick-man had het gezien en zei: ‘Dan had je Maxwell maar gewoon moeten neerschieten in plaats van haar te wurgen. Is het nooit bij je opgekomen dat een agent van de Secret Service wel eens gewapend zou kunnen zijn?’

‘Ik wil dat mijn slachtoffers weten dat ik er ben. Dat is nou eenmaal míjn manier van werken.’

‘Zolang je voor mij werkt, heb je je maar aan te passen. Je mag van geluk spreken dat die kogel je alleen maar heeft geschampt.’

‘Ik neem aan dat je me daar had achtergelaten als ik zwaar gewond was geraakt?’

‘Nee, dan had ik je een genadeschot gegeven.’

Simmons keek de andere man lang en indringend aan. ‘Dat zou je nog echt gedaan hebben ook.’

‘Ja, inderdaad.’

‘Nou, we hebben het wapen terug, en daar was het om begonnen.’

De Buick-man onderbrak zijn bezigheden en nam hem aandachtig op. ‘Je bent bang voor die Maxwell, hè?’

‘Ik ben voor niemand bang, en zeker niet voor een vrouw.’

‘Ze heeft je bijna gedood. Het was pure mazzel dat je bent ontkomen.’

‘De volgende keer lukt het me wél.’

‘Dat is je geraden ook, want als het dan misgaat, zal ik jou zeker niet missen.’