PLOOI VIJF

waarin alvast een wintervoorraadje tegen de kou wordt aangelegd

De hand in eigen boezem zegt:

Soms overvalt je plotseling de wreedheid van de schrijver in zijn eigen boek. De snoerende wreedheid van een rokriem zou ik ook niet platonisch willen noemen maar als je met eigen ogen ziet hoe je pen, ter typering van wat dan ook, rustig zesendertig oesters op een balkon neerschrijft om ze goed te houden in de winterkou, en hoe diezelfde oesters al een paar alinea's later compleet aan hun lot worden overgelaten omdat ze niet langer van pas komen, zul je moeten toegeven: dat is pas kaltstellen. Dan kun je nog altijd beter verorberd worden in de gezelligheid van een goed verwarmde kerstkamer.

Oesters, arme oesters, hoe vergeefs is de sluitspier! Te bedenken dat jullie als je de kans gekregen had, zeewater in dit geval, hadden kunnen uitgroeien tot zwaargewichten van een paar kilo. Bijna niemand die het weet, toch is het zo. Kijk maar in het Guinness Book of Records. En de parel, if any, is een ziekte. Maar ook om een mooie ziekte te ontwikkelen, eentje die hout snijdt, moet iemand de kans krijgen, enz, enz. Een zwarte bladzijde is zo geschreven.

Onlangs werd een schrijver met een prijs onderscheiden omdat hij zich zou hebben ingezet voor het 'behoeden van de waarden van het fragiele individu'. Begrijpelijk dat de laureaat de waarde van die prijs, ƒ 15.000,- onmiddellijk in zijn zak stak. Maar de waarden behoeden van het fragiele individu kan natuurlijk niet. God zelf kan het niet eens. Sterker, hij heeft die fragiliteit er met opzet ingebakken. Bij iedereen. Met de waarden erbij. Ter behoeding van zijn almacht en ter voorkoming van de onze. Uit premature jaloezie. Reden waarom ik liever van God de Moeder spreek dan van God de Vader.

Kluif af die waarden en bied je kale, breekbare gebeente aan de helhond aan - in de hel is de temperatuur stukken aangenamer dan in de hemel —, word goeie maatjes met de boswachter en stop als het even kan je boek vol houtblokken. Dat is zielig voor de fragiliteit van de boom, ik weet het, maar die was voor al het papier toch al omgekapt. Dan kan de lezer zelf bepalen of hij zich ermee verwarmen wil of niet en dan heb jij weliswaar geenszins de waarden van zijn fragiliteit behoed, maar hem tenminste ook niet in de kou laten staan. Wat wil hij nog meer. Eeuwig Zingende Bossen? Laat Rachel daar nou nog nooit van gehoord hebben.