Hoofdstuk 20

Iedereen zei steeds maar weer dat haar contract voor Justice zeker verlengd zou worden, dus toen haar laatste officiële filmdag aanbrak, wist Melanie niet of er van haar werd verwacht dat ze afscheid zou nemen.

Ze verwachtte heus geen feestje. Ze was nooit populair geweest op de set, maar de crew was haar uiteindelijk wel schoorvoetend gaan respecteren. Fabien en Melanie vonkten bijna van het televisiescherm en aan de vooravond van de eerste aflevering had iedereen er het volste vertrouwen in dat Justice een groot succes zou worden. Melanie zou pas in de vierde week te zien zijn in de Amerikaanse huiskamers.

Dus zonder afscheid maar ook nog zonder een datum voor haar terugkeer, viel Melanie in een vreemd gat. Niemand had gezegd dat ze haar motelkamer uit moest en niemand had haar de gegevens verstrekt van een vlucht terug naar Londen. Was het de bedoeling dat ze gewoon maar afwachtte? Ze rende naar de telefoon bij de gedachte aan al die lege dagen die voor haar lagen, dagen waarin ze met haar hoofd tegen de muur bonkte en alleen maar kon wachten. Wat had het voor zin om tien procent af te dragen als je er de vruchten niet van kon plukken? Ze gaf telefonisch haar eisen door en binnen achtenveertig uur zat ze in het vliegtuig naar huis. Thuis kon ze beslissingen nemen. In de echte wereld, ver weg van de fantasie, zou alles duidelijker zijn. Hoopte ze. Ze vond het fijn om terug te zijn en weer over de vertrouwde landweggetjes te rijden, waar ze precies op tijd, vlak voor de overbekende blinde bochten vaart minderde. Geen verrassingen. Hier was niets veranderd.

Ze was op weg naar haar moeder. Meteen na haar terugkeer in Londen had Amanda erop aangedrongen dat ze dat weekend allemaal een bezoekje zouden brengen aan Norfolk, 'een echte familiebijeenkomst'. Melanie was te moe geweest om een goede smoes te bedenken, dus had ze ja gezegd. Het vervelende van familieleden was dat ze je te goed kenden. Amanda merkte het altijd meteen wanneer ze loog, dus dat hoefde ze niet eens te proberen. Haar moeder, Linda, had nooit een hechte band gehad met haar dochters. Ze was energiek en levenslustig, leuk in de omgang, maar niet iemand bij wie je je hart uitstortte. Melanie verwachtte een rustig weekend met lekker eten en weinig vragen. In zekere zin was het ideaal.

Ze reed zwierig door de geopende houten hekken, die half schuilgingen achter een heg, en ze schakelde terug zoals ze al duizend keer eerder had gedaan op het zandpad met de diepe groeven dat naar het huis voerde. Linda stond haar al op te wachten op het trapje voor de voordeur, zoals altijd. Melanie had nooit begrepen hoe ze wist wanneer ze daar moest gaan staan - misschien stond ze er al de hele dag? Maar in werkelijkheid ging haar moeder zitten wachten in de vensterbank van het torentje aan de noordzijde, met onbelemmerd uitzicht, tot Melanies auto de hoofdweg af draaide. Dan stormde Linda de trappen af om haar te begroeten. Linda was in haar jonge dagen beeldschoon geweest, een fonkelende diamant, en hoewel de schittering was afgenomen, was ze nog altijd een glanzende parel.

Toen Melanies vader bij hen wegging, had Linda het daar erg moeilijk mee gehad. Een tijdlang dreigden ze het huis in Norfolk uit te moeten, maar Linda had haar oude werk als verpleegkundige weer opgepakt en ze had de meisjes van hun dure school gehaald om het ouderlijk huis te kunnen behouden. De laatste jaren hadden Melanie en Amanda op de plaatselijke dorpsschool gezeten. Amanda had het er vanaf de allereerste dag verschrikkelijk gevonden. Ze was de klas in geparadeerd op lakleren schoentjes met hoge hakken en had prompt te horen gekregen dat ze naar huis moest om zich te verkleden. In plaats daarvan was ze het dorp ingegaan en had ze de rest van de dag donkerbruin bier gedronken met de mannen uit de buurt. Melanie had de verandering juist heerlijk gevonden; kostschool was nooit iets voor haar geweest. Meisjes als Amanda, met henna in hun haar en op Doc Martens-schoenen, pasten bij de rest. Meisjes als Melanie - die op haar veertiende al één meter vijfenzeventig lang was en de hele dag Tennessee Williams zat te lezen - voelden zich er niet thuis. Thuis was een gapend gat waar eens haar vader was geweest, en dat gat vulde Melanie met taal en literatuur. Amanda hield meer van jongens. Ze zouden nooit meer zo'n hechte band met elkaar hebben als in hun kindertijd.

Melanie stapte uit op de oprijlaan en stikte bijna in de omhelzing van haar moeder; een en al zijden sjaaltjes en patchoeli-olie. De afgelopen jaren had ze haar spirituele kant verkend met de pioniersdrift van iemand die denkt dat ze de eerste is. Twee keer per week ging ze naar haar gids en healer, en sinds ze van hem had gehoord dat ze helderziende gaven had, had Linda geprobeerd die aan te scherpen door diverse vrouwen uit het dorp uit te nodigen om samen rond te keukentafel te gaan zitten, zich te concentreren op de doden en er natuurlijk op die manier ook een zakcentje bij te verdienen. Verder had ze erop gestaan het hele huis opnieuw in te richten om de chi-energie beter in banen te leiden, hetgeen betekende dat Melanies oude slaapkamer nu een opslagruimte was. Wanneer ze op bezoek kwam, moest ze in een van de onpersoonlijke logeerkamers slapen. 'Je hebt al die jaren onder de wc gelegen, schat! Dat verklaart een hele hoop.'

'Rijd je nog steeds in die doodskist op wielen?' vroeg Linda, doelend op de Golfcabriolet die Melanie al sinds haar twintigste had. Hij reed nog steeds als een zonnetje en begon al weer een beetje cool te worden, lekker retro-camp.

'Ik blijf erin rijden tot jij een nieuwe auto voor me koopt,' zei Melanie.

Linda ging haar voor naar de keuken. 'Dat zou al bijna kunnen, weet je dat? Ik geef tegenwoordig feng-shui-adviezen. De mensen betalen een vermogen om een paar vuilnisbakken te laten verplaatsen en een bamboegordijn te laten ophangen.'

Het leek Melanie niet verstandig om Linda erop te wijzen dat ze zelf ook ooit tweehonderd pond had betaald voor een feng-shui- consult.

'Je ziet er moe uit, wat zou je zeggen van een lekkere acupunctuurbehandeling? Ik word er zo langzamerhand echt goed in. En ik heb schone naalden.'

'Weet je dat jij het heel goed zou doen in LA?' zei Melanie. 'Ik heb liever een kopje thee.'

Linda zette water op en diepte een fles whisky op uit het gootsteenkastje. Ze deed een flinke scheut in haar eigen thee en bood Melanie de fles aan. Melanie trok een afkeurend gezicht. Zwanger of niet, het was zonde van die goede whisky om hem in de thee te gooien.

'Vertel op. Alles,' zei Linda, en ze leunde lui achterover in de grote fauteuil naast het Aga-fornuis.

'Wat wil je weten?'

'Hoe was Fabien Stewart?'

'Professioneel, heel zakelijk,' zei Melanie. Ze ging het haar écht niet vertellen. Haar moeder was nogal een fan van Fabien Stewart. Ze had een paar jaar geleden de soap gevolgd waarin hij speelde. Toch moest Melanie wel iéts zeggen. 'Ik ben bij hem thuis op een feestje geweest.'

Linda viel meteen in zwijm en zaagde Melanie de komende twintig minuten door over de inrichting van Fabiens huis. Toen ze eindelijk tevreden was, had haar blik iets post-coïtaals.

'Wat had je aan?' vroeg Linda.

'O, de kostuums waren prachtig. De nieuwste collectie van Calvin Klein, het komt allemaal pas in de winkel na de eerste uitzending van de serie.'

'Nee, toen je naar Fabien Stewart toe ging, bedoel ik.'

'Dat weet ik niet meer.'

'Kom op, zeg! Nou, ik mag hopen dat het iets fatsoenlijks was. Heb je het nog over mij gehad?' Linda huiverde van opwinding, als een giechelend schoolmeisje.

'Ja, je krijgt de groeten,' zei Melanie. 'Maar we hebben genoeg over mij gepraat. Hoe is het met jóu?''Ik doe veel aan feng-shui en handlezen. Geef de jouwe eens,' zei Linda, en ze pakte de hand van haar dochter. 'Er zijn speciale boeken te koop waarin je kunt lezen wat de lijnen betekenen. Het is heel makkelijk. Wacht, ik zal het even pakken.'

Linda schoof op de overvolle boekenplanken potjes kruiden, wierookbranders en allerlei schalen en pannen opzij tot ze het gezochte boek eindelijk te pakken had. Daarop volgde een soortgelijke speurtocht naar haar bril. Melanie keek toe hoe haar moeder rondscharrelde in de kamer. Ondanks de weeë lucht van een pasgebrand wierookstokje had de keuken nog altijd die warme, citroenachtige geur die haar aan haar jeugd deed denken. Ze kon soms kilometers van huis een kamer binnenkomen, een vleugje van diezelfde lucht ruiken en zich meteen op haar gemak voelen.

Toen ze het boek en de bril eindelijk had gevonden, ging Linda weer in de stoel zitten en draaide ze Melanies hand met de palm naar boven. Met het boek onhandig in haar schoot zocht ze de juiste bladzijde op. Uiteindelijk bekeek ze Melanies hand, staarde er een hele tijd naar, zette haar bril af en keek Melanie recht in de ogen.

'Wanneer had je het me willen vertellen?'

'Wat?' De blik in haar moeders ogen maakte haar bang. Linda keek haar bezorgd en een tikkeltje verdrietig aan.

'Je bent zwanger.'

'Doe niet zo gek,' zei Melanie. 'Het wordt tijd dat je een ander handboek koopt. Of een nieuwe bril.'

'Kijk maar eens naar die rode ring rondom je handpalm. Dat is een duidelijk teken dat je zwanger bent.'

'Staat dat in dat boek van je? Goed, zeg.'

'Nee,' zei Linda. 'Dat heb ik tijdens mijn verpleegopleiding geleerd.'

Melanie trok haar hand terug en draaide hem om. Ze bekeek haar nagels, nog altijd lange, valse exemplaren, een souvenir van de Golden State. Het andere souvenir groeide in haar buik. Ze durfde Linda niet in haar nieuwsgierige ogen te kijken. Als ze dat deed, zou haar moeder het meteen weten. Daar twijfelde Melanie niet aan. Zo gaat dat met familie.

'Doe niet zo gek,' zei ze nog een keer. En Melanie wist niet of Linda haar geloofde of dat ze haar dochter gewoon goed genoeg kende om aan te voelen dat ze er niet over wilde praten.

Amanda kwam drie uur te laat, prachtig hoogzwanger. Het leek wel alsof ze ieder moment kon barsten; Melanie durfde haar niet aan te kijken. De kleine Olivia was het ene moment een schattig, hulpeloos meisje en het volgende moment een krijsende ramp. Beide persoonlijkheden maakten Melanies verwarring alleen maar groter.

Ze bracht een rusteloze nacht door in het bed waarin ze als tiener had geslapen, alleen was het nu met matras en al verplaatst naar de 'beter gelegen' slaapkamer op het noorden. Ze moest steeds denken aan de seksuele voorlichting vroeger op school. Twee meisjes in de klas waren flauwgevallen bij de aanblik van de wel erg plastische plaatjes, en Melanie wist nog dat ze zelf alleen maar had gedacht: Goh, is het zo eenvoudig? Als je geen baby wilt, moet je het niet doen - of heel, heel voorzichtig. Het had zo'n gemakkelijk te onthouden regel geleken. Maar tijdens de seksuele voorlichting was met geen woord gerept over verlangen en de gekke dingen die het met je kan doen.

Het vroege zonlicht gloorde nog maar vaag aan de horizon toen Melanie haar poging om nog even te slapen, opgaf. Ze liep op haar tenen de trap af en sloeg dankzij een diepgewortelde herinnering feilloos de krakende trede over voordat ze de keuken in sloop. Daar vulde ze in het donker de fluitketel, zo stilletjes als ze kon, en ze keek uit over de enorme achtertuin. Tegen de langzaam lichter wordende hemel verdwenen de sterren langzaam, alsof ze smolten. De tuin was nog donker. Bij de trap stond een lachend boeddhabeeld dat eruitzag als een waterspuwer. Enorme gladiolen wierpen hun schaduwen over het ongemaaide gras. Eén enkel vogeltje zong dapper in de stilte.

Het duurde even voordat het tot haar doordrong dat de gewelfde gestalte een paar meter verderop geen beeld was, maar Linda die in lotushouding zat, met haar gezicht naar het oosten gericht.

Melanie ging op een keukenkruk zitten en keek hoe haar moeder de opkomende zon begroette. Ze dronk met kleine slokjes van haar thee en genoot van de rust van het tafereel. Haar stormachtige gedachten werden enigszins getemperd door de trage onvermijdelijkheid van het plaatje. De zon zou toch wel opkomen, wat zij ook deed. De wereld draaide hoe dan ook door. Daar had ze geen keus in.

Ik wil dit kind, besefte ze. Maar ik ben bang.

Ze dacht aan de keren in haar leven dat ze bang was geweest. Toen haar vader bij hen wegging, toen ze naar Londen was verhuisd en telkens wanneer ze het toneel op ging of voor een camera stapte. En tot nu toe, ondanks die angst, had iedere hindernis die ze had overwonnen haar een beetje sterker gemaakt, een beetje minder angstig.

Ze zag de gele rand van de zon, die al zo fel was dat Melanie een dansende rode schaduw op haar oogleden zag zodra ze haar ogen dichtdeed.

Linda, haar moeder, zat zo doodstil dat het leek alsof ze deel uitmaakte van het landschap. Ze was een constante.

Ik doe het.

En terwijl de storm in haar hoofd eindelijk ging liggen, kreeg ze het gevoel dat ze de juiste keuze had gemaakt.

Melanie ging naar haar huisarts in Londen. Ze moest in een bekertje plassen en twintig minuten wachten, zodat hij de uitslag van haar eigen zwangerschapstest kon bevestigen. Terwijl Melanie in de wachtkamer zat, vroeg ze zich af wat ze zou doen als zou blijken dat ze toch niet zwanger was. Ze probeerde zich voor te stellen hoe ze zich dan zou voelen. In zekere mate opgelucht, maar ze wist dat de opluchting nu al doortrokken zou zijn van teleurstelling. Ze begon aan het idee te wennen. Ze zou zo'n trendy alleenstaande moeder worden die in de laatste maanden van haar zwangerschap in een Gucci- kaftan over het strand liep, die grote, vrolijke lunches hield met al haar vriendinnen en hun kinderen op Primrose Hill en die ieder jaar in september een villa met acht slaapkamers boekte in Toscane. Ze had wel geen vriendinnen met kinderen, maar die zouden vanzelf wel komen - en zo niet, dan had ze altijd Amanda nog.

'Melanie Chaplin?'

Het cockneyaccent van de verpleegkundige deed haar opschrikken uit haar Baby Gap-dagdroom, en tien minuten later was ze officieel zwanger en had ze een stapel foldertjes en een lijst met aanbevolen boeken in haar hand. Ze had het gevoel dat ze zich had ingeschreven voor een vervolgopleiding.

De arts had vaag naar de vader verwezen, maar dat had ze behendig ontweken, vond ze zelf. Hoorden trendy alleenstaande moeders zich eigenlijk wel opgelaten te voelen?

Ze verwachtte niets van de vader van het kind - ze wist niet eens of ze wel iets van hem zou willen aannemen - maar het kwam geen moment bij haar op om hem niets te vertellen. Melanie had zelf haar halve leven haar vader gemist; die voortdurende leegte zou ze haar eigen kind nooit willens en wetens aandoen. Fabien moest wel de vader zijn, maar dat wilde ze eerst zeker weten.

Het definitief van de lijst schrappen van de kennelijk zaadcelloze Jonathan was een mooie manier om het moment uit te stellen waarop ze Fabien Stewart, vrijgezel nummer één, het goede nieuws zou vertellen dat ze niet alleen zwanger was van zijn kind, maar dat ze het ook wilde houden.

Ze kon het Jonathan niet door de telefoon vragen, ze wilde zijn gezicht zien om zeker te weten dat hij niet loog. Terwijl ze door de Time Out bladerde, probeerde ze zich in Jonathan te verplaatsen, waarna ze een kaartje reserveerde voor een speciale filmvertoning in de Barbican, een eerbetoon aan Peter Sellers. Ze was ervan overtuigd dat hij er ook zou zijn - en inderdaad, hij was er. Even wist ze niet of ze trots moest zijn op haar instinct of depressief moest worden van Jonathans voorspelbaarheid.

Ze tikte hem op de schouder. 'Hallo.'

Jonathan draaide zich om en liet bijna zijn glas gin-tonic vallen. 'Melanie.' Hij reageerde gespannen, alsof hij bang was dat ze hem zou slaan. 'Wat doe jij hier nou? Je houdt niet van Peter Sellers.'

'Iedereen houdt van Peter Sellers,' zei ze glimlachend.

Jonathan keek haar verward aan, als een vis in een vangnet op zoek naar een ontsnappingsmogelijkheid. Hij wist dat hij Melanie een rotstreek had geleverd - terecht, vond hij zelf - en hij had geen glimlach verwacht. Maar goed, als ze zo aardig deed, ging hij geen scène maken.

Ze praatten wat en Melanie bracht het gespreksonderwerp op kinderen, op de minst onhandige manier die ze kon bedenken. 'Amanda heeft een buik! De baby kan ieder moment komen. Twee kinderen, en ze is nog geen dertig.'

Opeens werd het Jonathan duidelijk. Melanie was uit op een verzoening.

'Moet je horen, Melanie,' zei hij. 'Ik weet dat je graag kinderen wilt.'

'Wanneer heb ik dat gezegd?' 'Je hoeft het niet te zeggen.'

Tot Melanies afschuw sloeg hij zijn armen om haar heen. Ze deinsde al bijna achteruit, maar ze wilde hem niet van het gespreksonderwerp af houden.

'Ik weet dat dat een belangrijke oorzaak van onze breuk is geweest. Het is het enige wat ik je niet kan geven.'

Ja, naast respect, steun en meervoudige orgasmes.

'Weet je het zeker?'

'Ik kan geen kinderen verwekken.'

'Weet je het zeker?' vroeg ze nog een keer. Ze keek hem strak in de ogen.

'Melanie, waarom vraag je dat? Het is uit, laat me los.'

Dank je wel.

Dus het moest Fabien zijn.

Toen ze thuiskwam, knipperde het lampje van haar antwoordapparaat één keer. Ze voelde zich meteen geliefd.

Davey Black.

Hij zei dat hij in Londen was voor een bespreking en vroeg of ze zin had om ergens te gaan eten.

Dat was een teken.

Davey Black had het naar zijn zin in Londen. Hij moest hier echt zijn: er was een bespreking met enkele Europese distributeurs en Davey wilde zijn gezicht laten zien en ze te vriend houden. Het was puur geluk dat Melanie ook in de stad was, zodat hij kon gaan eten met een vriendin in plaats van te moeten optrekken met een stelletje marketingfiguren die ongetwijfeld allemaal serieuze regieaspiraties hadden. Het zou leuk zijn om Melanie weer te zien. Het was alweer een tijdje geleden, dat was alles. Hij was er de man niet naar om vreemd te gaan. Davey was erg snel met Mary Ann getrouwd, maar ze waren het er destijds over eens geweest dat als ze het samen wilden gaan maken in Los Angeles, ze hun relatie officieel moesten bekrachtigen. Los Angeles was immers de stad der verleiding.

Maar hij was nu niet in Los Angeles.

Beneden bij Odette's zag Melanie Davey dankzij de spiegelnissen al zitten voordat hij haar had gezien.

Het was gek om hem in wéér een andere omgeving te zien. Niet in het oerwoud, niet in Hollywood. Hier, in een van haar lievelingsrestaurants, waar hij een stukje zoute focaccia in de goudgele olijfolie doopte. Hij zag er goed uit. Misschien konden ze na het eten een glas wijn gaan drinken bij Montbretia, aan een tafeltje op het terras, waar hij haar kon vertellen hoe fantastisch ze uit de verf kwam in zijn film.

Dat aantrekkelijke plaatje zette ze snel uit haar hoofd. Ze was hier met een doel.

'Hoe is het met je?' vroeg Davey toen ze gingen zitten. De plek op zijn wang waar ze hem had gekust, was nog warm.

Wist hij het? Nee, wat een onzin. Voor haar betekende deze zwangerschap alles, voor de rest van de wereld bestond die niet.

'Ik heb het druk gehad,' zei ze. 'Familiezaken.'

'Toch niets vervelends?'

'Hoe gaat het met Mary Ann?' vroeg ze.

Davey merkte dat ze de vraag ontweek. Hij wist niets van Melanies leven in Engeland, niet eens meer of ze een vriend had. Het verbaasde hem hoe graag hij het antwoord wilde weten. Ze had hem iets gevraagd. O ja, over zijn vrouw. 'Heel goed, echt heel goed. Ze zou met me meegekomen zijn, maar ze kreeg een beter aanbod. Een fotosessie in Brazilië, voor een groot cosmeticamerk. Het is een doorbraak.'

'Ze is al zo enórm,' zei Melanie. Ze bedoelde beroemd, maar in gedachten zag ze een dikke Mary Ann voor zich en dat beeld stond haar wel aan. Het zou een fraaie cover van de Cosmo opleveren.

'Ja, maar ze wil de allerbeste zijn. Ze is gek op aandacht. Gek op overdrijven. Ach, dat gaat wel over.' Hij lachte bijna beschaamd.

Het eten was verrukkelijk. Zo lekker dat het serieuze concentratie vergde, waardoor ze er genoeg aan hadden om over koetjes en kalfjes te praten. Davey vertelde over zijn film (hij sprak van 'hun' film), de distributiedeal die hij in Londen kwam bespreken en de voorbarige geruchten over een mogelijk debuut in Cannes.

'Davey, mag ik je iets vragen?' Haar hand ging instinctief naar haar buik en haar besluit stond vast. Melanie en Davey hadden samen duizenden moeilijke gesprekken overleefd tijdens de opnamen. Ze had hem altijd een gemakkelijke gesprekspartner gevonden. Hij kende geen schaamte. Nu probeerde ze het hypothetisch te houden. 'Stel je voor dat je op een avond zo dronken zou zijn geweest dat je niet meer wist hoe je thuisgekomen was.'

'Dat kan ik me moeilijk voorstellen, maar ik doe mijn best,' zei Davey.

'Maar stel je voor dat je een heel vreemde herinnering aan die avond had, niet meer dan een flits. Dat je je herinnerde dat je... met iemand naar bed was geweest.'

'Ben je met iemand naar bed geweest en weet je niet meer met wie?' vroeg Davey.

'Ik weet wel met wie, maar ik weet niet zeker of we echt met elkaar naar bed zijn geweest.'

Ze speurde zijn gezicht af naar een reactie, maar hij glimlachte openlijk naar haar, geamuseerd door wat hij als een indiscretie beschouwde. Hij leunde met zijn ellebogen op tafel, de witte hemdsmouwen opgerold tot boven zijn bruine en gespierde onderarmen. Heel even voelde Melanie een golf van seksuele opwinding. Alsof hij het ook voelde, verdween de glimlach van Daveys gezicht, samen met de warme lachrimpels rond zijn ogen. Hij boog zich naar haar toe tot hun gezichten vlak bij elkaar waren.

'Was het lekker?'

'Pardon?'

Davey barstte in lachen uit. 'Moet je jezelf eens zien zitten. Je kijkt zo doodernstig. Alsof het de zonde van de eeuw was. Je hoeft je niet te schamen. Je had een beetje te veel gedronken, wat kan daar nou van komen?' Eerlijk gezegd vond hij het wel sexy.

Dit kan er van komen, dacht Melanie, met haar hand nog op haar buik. 'Waar het mij om gaat...' zei ze toen. 'Zou jij het aan die ander vragen?'

'Het hangt ervan af. Denk je dat je hem nog eens zult zien?'

'Hij is een vriend van me.' Ze zweeg even. 'Je weet echt niet waar ik heen wil, hè?'

Davey keek haar niet-begrijpend aan, maar net toen hij iets wilde zeggen, viel het kwartje en hij deinsde achteruit.

'Ik? Jij en ik?'

'Ik weet dat het stom is, maar ik heb heel raar gedroomd. Ik moest het je vragen. Sorry.'

'Melanie, ik ben nooit met je naar bed geweest. Neem maar van mij aan dat ik dat niet snel zou vergeten.'

Melanie wist niet wat ze moest zeggen. Ze werd heen en weer geslingerd tussen acute schaamte en een emotie die ze onmiddellijk herkende als teleurstelling. Waar kwam die opeens vandaan? Davey was een vluchtige verliefdheid geweest, iets waaraan ze zich had kunnen vastklampen terwijl ze afstand nam van haar langdurige relatie. Toen ze hem terugzag in Los Angeles was er niets van over geweest, dus waarom wilde ze nu ineens dat hij haar mee zou nemen naar zijn kamer en met brute kracht het topje van haar Marimekkoslipdress aan flarden zou scheuren? Haar hart ging zo tekeer dat ze bang was dat hij het zou horen. Ze nam een slokje van haar alcoholvrije bloody mary en probeerde zichzelf tot bedaren te brengen. Diep in haar hart had ze gewild dat Davey de vader zou zijn. Davey, die hartstikke getrouwd was.

Davey keek in de spiegel naar de scherpe contouren van zijn profiel. Het kostte Melanie grote moeite om eindelijk het beeld van hun neukende lichamen uit haar hoofd te zetten.

'En?' vroeg hij toen hij haar in de spiegel aankeek. 'Was het een lekkere droom?'

Op de een of andere manier wist Melanie zich door het dessert en de koffie heen te slaan. Ze voelden zich allebei opgelaten door het gesprek en ze wisten dat ze elkaar tijdens de rest van zijn verblijf in Londen niet meer zouden zien. Het was te gevaarlijk.

De baby moest dus van Fabien zijn. Geen probleem.

Ze zou het hem rustig en vertrouwelijk vertellen en hem verzekeren dat ze niets van hem wilde. Fabien was in wezen een goede, ruimhartige man. Het enige wat hij hoefde te doen, was het kind een beetje zekerheid bieden voor het geval er iets met haar zou gebeuren.

Ze kon een vlucht boeken en binnen een paar dagen weer in Los Angeles zijn. Of hem gewoon opbellen. Dat was misschien het gemakkelijkst. Vliegen was vast niet goed voor de baby. Eigenlijk was het niet eens nodig om hem te spreken. Stel je voor dat Honey de telefoon zou opnemen, wat dan? In dat huis had je nooit echt privacy. Ze kon ook wachten tot ze werd teruggeroepen naar de set van Justice. Max had gezegd dat het nooit lang meer kon duren. Waarom zou ze halsoverkop het nieuws gaan brengen waar Fabien hoogstwaarschijnlijk toch niet blij mee zou zijn? Maar stel dat haar contract niet verlengd werd, dat de producenten zich bedacht hadden? Stel dat het nieuws van haar zwangerschap uitlekte. (Ja hoor, ze had het verteld aan twee mensen die ze vertrouwde en ze was wéreldberoemd!) Stel dat Fabien er dan zelf achter kwam. (Ja hoor, hij had de datum natuurlijk in het hoofdeinde van zijn bed gekerfd, naast die ontelbare streepjes voor zijn veroveringen.) Misschien zou ze het hem wel helemaal niet vertellen. Uiteindelijk, hoewel ze besefte dat het nogal belachelijk en puberaal was, schreef Melanie hem een brief.

Beste Fabien,

Er is geen manier om je dit voorzichtig te vertellen: ik ben zwanger en jij bent de vader. Watje met deze informatie doet is aan jou. Ik begrijp niet hoe ik het heb kunnen laten gebeuren, maar inmiddels ben ik er erg blij mee en ik wil het kind graag houden. Ik vond beslist dat je het moest weten, maar wees gerust: ik verlang verder geen enkele betrokkenheid van je, tenzij je die zelf zou wensen. Ik onderteken met alle plezier een formulier waarin ik je ontsla van iedere verplichting en waarin ik beloof deze kwestie niet naar buiten te brengen. Het moge duidelijk zijn datje dan formeel ook geen omgangsrecht of voogdij zult krijgen. Ik hoop dat we vrienden kunnen blijven. Hartelijke groet, Melanie Chapman.

Ze had tientallen kladversies geschreven en vond het nog steeds een slechte brief. Zelf hield ze een kopie, zodat ze zichzelf kon kwellen met haar puberale gebaar en het geforceerd formele taalgebruik. Ze verstuurde de brief per koerier, en midden in de nacht werd ze wakker, vastbesloten om hem te laten terughalen, waarna ze drie keer van gedachten veranderde terwijl ze de geduldige Fed Ex-telefonist aan de lijn had.

Londen zuchtte onder een bloedhete voorzomer. Er was geen ontsnappen aan het klamme gevoel van de stad. Linda belde om Melanie uit te nodigen voor een boeddhistische retraite van een week in Yorkshire, en nadat ze de uitnodiging had afgeslagen dacht Melanie aan het huis dat Linda leeg achterliet. Ze snakte naar de ruimte van Norfolk. Ze zou erheen gaan en lekker ronddolen in de donkere hoekjes van het huis en tussen het zoetgeurende groen van de rommelige tuin. Weg van de telefoon en de brievenbus die onheilspellend stil bleven.

De rit erheen was een droom. De windstille blauwe lucht vroeg om verlaten wegen en soulmuziek. De koelte van het huis werkte meteen ontspannend. De stilte bracht haar op hol geslagen gedachten tot bedaren. Ze was bang. Trendy alleenstaande moeder, dacht ze steeds maar weer, trendy alleenstaande moeder. Ze ging in de invallende duisternis in de tuin zitten om te luisteren hoe de sprinkhanen de stilte overnamen.

Toen ze later die avond het bekende geknerp van grind op de oprijlaan hoorde, was haar eerste gedachte dat Amanda natuurlijk weer eens ruzie had met Douglas en had besloten langs te komen, of dat Linda weggestuurd moest zijn door de boeddhisten omdat ze whisky in hun groene thee had gedaan. En toen ging de bel. Amanda en Linda zouden geen van beiden aanbellen, nooit.

Voor de deur stond Fabien. De aanblik deed haar denken aan hun eerste ontmoeting. In de verte reed een zwarte Londense taxi terug naar de hoofdweg.

'Ik heb je brief ontvangen.' Hij hield een witte envelop omhoog.

Melanie stond als aan de grond genageld.

'Ongelooflijk, met achternaam en al!' zei hij terwijl hij langs haar heen naar binnen liep. 'Ik wist niet dat er nog persoonlijke post bestond. Ik had je wel een ouderwetse brief terug willen sturen, maar ik bedacht dat die er minstens een week over zou doen om je te bereiken, en aangezien de strekking ervan was dat we moesten praten, besloot ik je maar te bellen, alleen dacht ik toen: ik ben al een hele tijd niet meer in Londen geweest, dus laat ik eens naar... Waar zijn we hier precies?'

'Holt.'

'Sorry, ik ga een beetje te snel, hè?'

Hij had 'halt' verstaan. Ze kon er niets aan doen, ze moest lachen. 'Nee, Hólt. Norfolk.'

Hij zag er vreselijk misplaatst uit daar in de keuken van haar moeder, in zijn verkreukelde pak van duizend dollar tegen het beschadigde houten werkblad geleund, van achteren verlicht via het smalle keukenraampje. Het leek wel een geestverschijning. Wat zou Linda balen dat ze nu niet thuis was! Melanie moest eraan denken het gedeelte van het werkblad waar hij met zijn sterke hand tegen had geleund niet meer schoon te maken.

'Hoe heb je me gevonden?' vroeg ze.

'Via je zus. Amanda heet ze toch? Leuke meid.'

'Ik zal het doorgeven.'

'Heb je al gegeten?'

'Niet echt.'

'Mooi zo, ik rammel.'

Tijdens het eten praatten ze.

'Ik schrok me rot. Ik weet dat het ongeloofwaardig klinkt, maar ik heb dit nooit eerder meegemaakt. Of misschien toch wel en durfden de vrouwen het me niet te vertellen. Het zou best kunnen dat ze in stilte een abortus hebben gehad zonder het mij te vertellen. Toen bedacht ik dat ik misschien wel ergens een kind heb rondlopen en dat vond ik een trieste gedachte.' Hij ging met zijn hand door zijn pikzwarte haar en moest even op adem komen. Zijn eigen woorden klonken hem vreemd in de oren. Hij had het nooit makkelijk gevonden om eerlijk voor zijn gevoelens uit te komen. Even keek hij naar Melanie. Ze had zijn aanwezigheid zonder veel omhaal aanvaard. Hij had van tevoren niet geweten wat hij moest verwachten, maar op deze ingetogen, bijna hartelijke reactie had hij zeker niet gerekend. Ze was zo beheerst en kalm, terwijl zijn hoofd tolde. Ze at zelfs als een dame.

'Ik weet dat ik een zekere reputatie heb en die klopt ook, woord voor woord, ik hou van vrouwen en ik kan niet trouw zijn. Het zit in mijn genen.' Hij stond zichzelf een glimlach toe. 'Maar ik zou graag vader worden, dat is de enige vorm van vastigheid waarvan ik weet dat ik ervan zou genieten. Ik besef dat je waarschijnlijk liever hebt dat ik er buiten blijf, maar dat wil ik niet. Jij lijkt me een leuke meid, dat meen ik, en ik weet zeker dat je een fantastische moeder zult zijn. Ik wil er alleen graag op de een of andere manier bij betrokken blijven.'

Melanie probeerde in gedachten de baby die ze al als de hare beschouwde, met hem te delen. Dit had ze niet verwacht.

'Wil je met me trouwen?' vroeg hij toen.

Melanie liet haar glas vallen. Het spatte uit elkaar op de stenen vloer. 'Dat meen je niet.'

'Heel eerlijk? Nee. Totaal niet. Maar ik probeer te doen wat het beste is.'

'Ik wil niet met je trouwen, Fabien.'

'Dat is een hele opluchting. Niet lullig bedoeld, hoor. Dus hoe gaan we nu verder?'

'Ik weet het niet. Ik zal het Max moeten vertellen en dan zie ik wel of ik het contract voor Justice kwijtraak, maar ik hoop dat ze de zwangerschap in de serie verwerken.'

'Dus je komt terug naar de States?'

'Ik denk het wel. Ik weet het niet.' Ze besefte dat ze nog geen plannen had gemaakt die verder reikten dan Fabien het nieuws vertellen. Hopelijk zag hij niet hoe nerveus ze was en hoe hulpeloos ze zich voelde. 'Ik zal toch moeten werken. Dus, ja, als Justice doorgaat wordt het een Californische baby.' Haar hoofd liep over met beelden van een baby, haar baby, die zijn of haar eerste levensjaar doorbracht in de zon, en haar hart maakte onverwacht een vreugdesprongetje.

'Perfect. Kom bij mij wonen. Puur platonisch,' voegde hij eraan toe toen hij Melanies verbaasde gezicht zag. 'Toe nou, ik heb kamers genoeg, je kunt een hele vleugel krijgen als je wilt. Ik zie erop toe dat je gezond leeft en na de bevalling zijn we er allebei voor het kind.'

'Nou, nee.' Wat een belachelijk idee. Ze kreeg de indruk dat Fabien niet eens fatsoenlijk voor zichzelf kon zorgen, laat staan voor een kersverse moeder en haar baby.

'Waarom niet? Zo gek is het toch niet? Zoals ik al zei, je hebt er zoveel privacy als je maar wilt, en als het niets wordt kun je altijd nog vertrekken. Je krijgt alle hulp die je maar wenst, een kindermeisje of wat dan ook.'

Dit plan speelde al door zijn hoofd sinds hij die ochtend uit Los Angeles was vertrokken. Hij vond Melanie echt heel leuk. Hij nam meteen van haar aan dat het kind inderdaad van hem was en hij wilde haar helpen. Het idee om anoniem alimentatie te betalen of zelfs een soort weekendvader te worden, vond hij maar niks. In zijn ogen was samen onder één dak wonen de ideale oplossing. Het zou een enorme kick zijn om een kind in huis te hebben. Zijn kind.

'Je gaat nu toch niet terug naar een motel?' vroeg hij. 'Mijn deur staat altijd open voor vrienden, dat weet je. En wij zijn toch vrienden?'

'Wat zullen de mensen ervan zeggen?'

'Dat maakt toch geen donder uit? Je kunt doen wat je wilt. Als je niet bij me wilt intrekken, regel ik een appartement voor je, maar alleen als je het niet ziet zitten. Denk niet dat je het niet kunt aannemen. Het is jouw leven, jullie leven, en jij beslist.'

Daar had ze niets tegen in te brengen.

Nu hoefde ze het alleen nog aan de producenten van Justice te vertellen - en dan maar hopen dat ze geen trendy, alleenstaande werkloze moeder zou worden.

'De contracten zijn klaar,' zei Lynsey toen Melanie haar belde om te informeren. 'Je wordt over twee weken terugverwacht.'

'Wil je iets voor me doen?' zei Melanie. 'Bekijk de ontslagclausules eens goed. Echt goed, begrijp je wat ik bedoel?'

'Ik denk het wel, ja,' zei Lynsey. 'Weet je zeker dat je niet met Max wilt gaan praten?'

'Nog niet. Dat komt wel, maar kijk toch eerst maar naar die clausules.'

'Gefeliciteerd,' zei Lynsey.

Melanie kromp ineen. Er was geen weg terug.

'Met het contract,' voegde Lynsey er snel aan toe. 'Het is echt een heel goede deal.'

De eerste aflevering van Justice werd de volgende dag uitgezonden in heel Amerika en werd door het merendeel van degenen die dat soort regels bepaalden, uitgeroepen tot dé hitserie van die zomer.