Hoofdstuk 23

De enige keer dat Lynsey bij cmg op de klok keek, deed ze dat in paniek: shit, al vijf uur en nog zoveel te doen. En wat de zaken er niet gemakkelijker op maakte, was dat Max erop stond dat hij bij ieder uitstapje werd vergezeld door minstens één en het liefst twee van zijn medewerkers. Hij hield van zijn gevolg.

Ze werkte nu een paar maanden voor Max - of zoals ze zelf liever zei: 'met Max' - en ze had nog geen enkel barstje gezien in zijn imago van de machtige, invloedrijke man. Hij werkte harder dan iedereen die ze ooit had gekend en hij verlangde hetzelfde van zijn assistenten. Als hij een vraag had, belde hij rustig midden in de nacht op, al hield hij wel graag zijn zondagen vrij. Lynsey had veel van hem geleerd, vooral dat je heel wat uren moest draaien voordat je er de vruchten van kon plukken.

Lynsey en Jerry waren met Max op weg naar Ruby Valentine, een oude klant van cmg en sinds kort eindelijk een ster op het witte doek. Hij moest ervan overtuigd worden dat het goed zou zijn voor zijn carrière om het contract te tekenen voor een goedbetaalde rol in een waardeloze televisiefilm. Jerry reed. Ruby Valentine woonde in een schitterend terracotta huis aan het strand even voorbij Malibu. Het was druk op de weg, maar er zat nog wel beweging in het verkeer en de airconditioning hield de temperatuur in de Bentley aangenaam koel. Max telefoneerde en Lynsey maakte aantekeningen. Geen onaardige baan.

'Oké,' zei Max toen. 'Geef het script eens.'

'Dat heb ik niet meegenomen,' zei Jerry.

Max gezicht werd uitdrukkingsloos. 'Stoppen.'

Jerry keek verbaasd om.

'Stoppen, zei ik.'

Jerry reed naar de kant van de weg. Andere automobilisten uitten hun ongenoegen toen hij vier banen doorkruiste tot aan de berm. Langs de snelweg stonden anonieme pakhuizen en er was geen teken van leven.

'Jerry.'

Lynsey zat stilletjes achterin. Max leek heel kalm, te kalm. Ze kende hem goed genoeg om te weten dat Jerry in de nesten zat.

'Jerry,' zei Max nog een keer. 'Waar is het script?'

'Max, ik heb het niet meegenomen. Het spijt me.'

'De auto uit.'

'Wat?'

'De auto uit.'

Het verkeer raasde voorbij en zo ver het oog reikte was er geen trottoir; niet het soort omgeving waarin je in je eentje wilde rondlopen. De hete weg glinsterde. Lynsey keek van Max naar Jerry en terug.

'Max!' zei Jerry.

Max staarde strak voor zich uit.

Lynsey zag dat hij zijn vuisten had gebald tot twee keiharde bonken die zijn stemming beter weergaven dan zijn gezicht. Ze voelde de nog niet aangesproken woede in hem zinderen als iets tastbaars, een hoorbaar gezoem, een voelbare temperatuurstijging.

Stap nou uit, Jerry, dacht ze. Bespaar jezelf een hoop ellende.

Jerry deed het portier open en stapte de snelweg op. Ze meende een onderdrukte snik te horen toen hij het portier achter zich dichtgooide.

'Kun jij autorijden?' vroeg Max.

Lynsey ging onmiddellijk achter het stuur zitten. De sleuteltjes zaten nog in het contact. Tijdens het invoegen ving ze een glimp op van Jerry die hen treurig nakeek, als een hondje dat een paar dagen na Kerstmis werd gedumpt.

De Bentley reed fantastisch, fijner dan ze ooit had meegemaakt. Ze probeerde haar hoofd koel te houden bij de gedachte dat ze een auto bestuurde die ze zich waarschijnlijk nooit van haar leven zou kunnen veroorloven.

'Oké,' zei Max toen. 'Heb jij het script bij je?'

'Nee,' zei ze. 'Maar ik heb het wel gelezen.'

'Dat is ook goed. Waar gaat het over?'

En zo maakte Lynsey promotie.

Terug op kantoor nam iedereen het plotselinge vertrek van Jerry luchtig op. Max haastte zich naar de volgende bespreking en tegen het eind van de middag zat Lynsey al achter Jerry's oude bureau. Bij het dossier met de cv's stond Sheridan samen met een nieuwe jongen, die dolgelukkig was met deze onverwachte promotie vanaf de postkamer.

Iedereen was vervangbaar.

Lynsey begon aan de meest recente stapel persverzoeken voor Melanie Chaplin. Ze was blij voor Melanie, echt waar, maar haar nieuwe roem bracht wel een hoop extra werk met zich mee. Iedere dag een verse lading faxen die ze moest bekijken. Een interview voor een tijdschrift, een bevestiging, een uitnodiging, een bijeenkomst voor het goede doel. Overal diende een toekenning, afwijzing of een verzoek om nadere informatie op te volgen. De fanmail - en er was veel fanmail - moest doorgestuurd worden. Er was maar één ding dat de fans nog fascinerender vonden dan een zwangere ster, en dat was de baby van de ster. Sinds de geboorte van Joseph wilde iedereen iets van Melanie - en ze was onbereikbaar.

Lynsey belde haar nog een keer. Ze verwachtte niet dat ze zou opnemen en ze zat al klaar om voor de zoveelste keer het antwoordapparaat in te spreken, zo beheerst mogelijk ('Hallo Melanie, ik weet dat je het vast heel druk hebt, maar bel me even zodra je kunt'), maar Melanie nam bij de tweede rinkel op.

'Hallo?'

Op de achtergrond hoorde ze apparatuur. Niet de rustige omgeving voor een pasgeboren baby die ze had verwacht.

'Hallo Melanie, met mij.'

'Lynsey? Wacht even, ogenblikje.'

Lynsey hoorde met een klap de hoorn vallen, waarna het lawaai op de achtergrond abrupt ophield.

'Dat is beter,' zei Melanie.

'Wat was dat?'

'De Stairmaster. Of nee, zo'n crosstrainer. Een martelwerktuig.'

'Hoe gaat het met je?'

'Ik ben pissig. De kostuumafdeling wil dat ik vóór de vijftiende tien kilo afval. Ik bedoel, hallo! Ik heb net een kind gekregen. Ik ben druk bezig.'

'Zal ik eens met ze gaan praten?' vroeg Lynsey.

'Zou je dat willen doen? Zeg maar dat ik zal kijken wat ik kan doen, maar het gaat er gewoon niet af.'

'Misschien kunnen ze een personal trainer voor je inhuren.'

'Wat een goed idee,' zei Melanie. 'Zou je dat willen vragen?'

Lynsey maakte een aantekening: personal trainer voor MC. 'Ik moet het een en ander met je bespreken,' zei ze. 'De première komt eraan en er zijn nogal wat verzoeken van de pers en zo.'

'Stuur me maar een fax met de gegevens, dan neem ik contact met je op zodra ik een gaatje heb.'

Ze namen afscheid, en toen Lynsey had opgehangen, had ze het gevoel dat ze was afgescheept.

Toen realiseerde ze zich dat Melanie niets over de baby had gezegd, en zelf was ze vergeten ernaar te vragen.

Ze had ook Serena nog. Haar grote debuutrol werd dat weekend uitgezonden en de belangstelling die dat met zich meebracht, betekende dat Lynsey zich gedwongen had gezien een callcenter in te schakelen om alle telefoontjes voor Serena af te handelen. Zodra ze haar weer zag, zou ze erop aandringen dat Serena zelf een goede agente zocht. Nog los van het extra werk dat ze haar opleverde, zou Serena beter af zijn met iemand die verstand van zaken had. Want al leerde Lynsey snel, ze wist dat ze het tempo van Serena's stijgende bekendheid niet kon bijhouden.

Pasgeleden hadden de castingdirectors van Justice nog banden van haar bekeken, en mocht dat iets opleveren dan zou Lynseys bedrog zeker uitkomen. Ze voelde zich er verschrikkelijk ongemakkelijk onder, alsof er een tikkende bom voor haar neus lag die ieder moment een hoop shit kon uitbraken. Het beheerste haar gedachten voordat ze ging slapen en het was het eerste waar ze aan dacht wanneer ze 's ochtends wakker werd, een spanning die aanvoelde als nerveuze opwinding, maar die in werkelijkheid gewoon ijskoude angst was. Geen geheimen, had Max gezegd.

Ze besloot van de gelegenheid gebruik te maken en Serena meteen te bellen. Ze kreeg het antwoordapparaat.

'Hallo, met Serena Simon. Spreek een boodschap in.'

Lynsey deed geen moeite. Ze zou een afspraak met Serena maken om onder vier ogen met haar te praten. Ze beschouwde zichzelf als haar vriendin, en in die hoedanigheid wilde ze haar advies geven. Serena moest voorzichtig zijn. Ze moest zichzelf omringen met de juiste mensen. In sommige voorbesprekingen werd ze al een grote nieuwe ster genoemd. Serena stond op het punt om een serieuze deelnemer te worden.

Gek. Van de twee vrouwen had Lynsey eerder gedacht dat Melanie een vriendin van haar zou worden. Per slot van rekening kende ze haar al langer. Maar sinds Melanie bij Fabien was ingetrokken en ze aan de tweede serie van Justice was begonnen, leek ze wel een of andere onzichtbare ladder te hebben beklommen, tot aan een volkomen onbereikbare positie. Ergens tussen de sterren, waarschijnlijk. Het klassensysteem draaide op volle toeren in Hollywood.

Maar Lynsey vond het er leuk. Het beviel haar wel dat ambitie in Hollywood geen vies woord was en dat zelfvertrouwen werd beloond met resultaten. Ze vond het leuk dat bijna iedereen ergens anders vandaan kwam; dat gaf de mensen de vrijheid om te zijn wie ze wilden zijn.

En wanneer zij 'die maffe Engelse' wilde zijn die in een motel aan het strand woonde, dan was dat prima.

Ze kwam 's avonds zelden vóór negen uur terug in Flamingo Park. Het verkeer was zonder uitzondering een ramp. In de auto luisterde ze altijd naar een praatprogramma op de lokale radiozender, en dan onderdrukte ze de neiging om op te bellen wanneer ze iets kwijt wilde. In plaats daarvan schreeuwde ze naar de radio alsof die haar kon horen en ging ze in discussie met de presentator wanneer ze het niet met hem eens was. Ze had geen airco in de auto, en vaak was ze de enige weggebruiker die met een open raampje reed en tegen niemand in het bijzonder zat te schreeuwen. Geen mens schonk er aandacht aan, en de radio zei nooit iets terug.

De lege weekends waren gemakkelijk te vullen. Er waren altijd wel scripts die gelezen moesten worden en ze had al uitstapjes gemaakt naar Palm Springs en San Diego, maar de laatste tijd verkoos ze de rust van haar eigen buurt. Ze ging naar de film in Third Street in Santa Monica en dronk 's avonds een biertje op het dak met Jack en Lou. Telkens wanneer ze naar huis belde, vroeg haar moeder of ze al aardige mannen had ontmoet, en toen Lynsey haar over Jack en Lou vertelde, zei ze er expres niet bij dat beiden de zestig gepasseerd waren.

Haar telefoon ging. Receptie. 'Hij komt eraan.'

Max kwam terug van zijn bespreking en zoals gewoonlijk waarschuwde de receptioniste hen dat hij binnen was. Sheridan zat al klaar met zijn eerste telefoontje, maar toen Max in zicht kwam, keek hij strak naar Lynsey. Hij had een blik in zijn ogen die haar nerveus maakte.

'Jij daar,' zei hij. 'Hier komen.'

Hij deed de deur achter hen dicht. Daardoor wist Lynsey dat het menens was.

'Zo,' zei hij. 'Vertel me eens hoe het zit tussen jou en Serena Simon.'

Op dat moment had ze hem alles moeten opbiechten. Ze had Serena's bliksemcarrière aan iemand anders moeten overdragen en zelf een stapje terug moeten doen. Maar nee, ze zei: 'Serena is gewoon een vriendin van me.'

'O ja? Ik heb anders net in het Four Seasons horen fluisteren dat je haar agente bent.'

'Wat een onzin.' 'Ja?'

Het was nog niet te laat. Ze kon het nog vertellen. Max zou het best begrijpen. Maar aan de andere kant kon ze beter eerst met Serena overleggen, zodat hun verhalen overeenkwamen, en haar daarna op kantoor aan iedereen voorstellen. Dan hoefde Max nooit te weten wat Lynseys rol in het hele verhaal was geweest. 'Hoe zou ik haar agente kunnen zijn? Ik werk voor jou, denk je dat het hier onopgemerkt was gebleven als ik nóg een baan had gehad?'

Max keek aandachtig naar haar gezicht. Lynsey probeerde haar gelaatstrekken te ontspannen en er een tikkeltje verbazing in te leggen.

'Oké,' zei Max. Lynsey stond op om weg te gaan. 'Wie is dan wél haar agent?' vroeg hij langs zijn neus weg.

'Hm?'

'Van Serena. Wie is haar agent? Weet je dat niet? Ik dacht dat ze een vriendin van je was. Serena Simon schijnt het helemaal te zijn, dus misschien kunnen we haar wegkapen.'

'Eh, een of ander vaag bureautje in Venice, geloof ik,' zei Lynsey. 'Wil je haar ontmoeten? Dat kan ik wel voor je regelen.'

'Graag,' zei Max.

Lynsey voelde zijn priemende blik toen ze terugliep naar haar bureau. God, waarom had ze het hem niet gewoon verteld? Maar goed, ze had er stiekem alle vertrouwen in dat hij erin getrapt was. Dat was een teken, een teken dat ze ermee moest stoppen nu het nog kon. Maar waar hing Serena verdorie uit?

Honderdvijftig dollar was een smak geld voor een taxirit. Serena kon bijna niet wachten tot ze oud genoeg was om zelf te rijden.

De beheerder raadpleegde zijn papieren en gaf Serena de gewenste informatie. Ze volgde zijn aanwijzingen op en liep tussen de graven door tot ze bij nummer S732 kwam. Daar knielde ze neer bij de eenvoudige steen, waarvan het zwarte grafiet vaal was geworden door het stof van vele jaren. De inscriptie luidde emma mindell, geliefde echtgenote en moeder. Ze veegde de letters schoon.

'Hé mam,' zei ze. 'Ik kom vanavond op televisie.'

'U spreekt met Frank Mindell.' De naam zei Riley niets. 'De vader van Serena Simon.'

Riley duwde met zijn voet de deur van zijn kantoor dicht en klemde de hoorn tussen zijn nek en schouder terwijl hij, zoals het een goed journalist betaamt, pen en papier pakte.

Eerst was Frank overdreven terughoudend. Hij eiste een gegarandeerde betaling voordat hij zelfs maar wilde vertellen waar Serena had gewoond.

'Ik begrijp wat u bedoelt, maar ik heb toch iets van bewijs nodig. Kunt u me identiteitspapieren doorfaxen om aan te tonen dat u inderdaad bent wie u zegt dat u bent?'

'Ik heb geen fax,' zei Frank koppig.

'Dan denk ik niet dat we zaken kunnen doen. Het spijt me, meneer Mindell, maar zoals u zich wel zult kunnen voorstellen krijgen we hier een hoop telefoontjes van bedriegers en grappenmakers.'

'Dit is geen bedrog of grap! Verderop in de winkel hebben ze wel zo'n apparaat, geef me maar een nummer. Je kunt je bewijs krijgen, maar als er iets gepubliceerd wordt zonder mijn toestemming dan krijg je met mijn advocaat aan de stok.' Zoals hij het uitsprak, rijmde het woord lawyer op 'voyeur'.

Riley hield de rest van de ochtend met een half oog het faxapparaat in de gaten. Uiteindelijk werd hij beloond.

Tussen de gebruikelijke persberichten en ongevraagde verhalen zat een foto van een meisje van elf. De kwaliteit was slecht, maar er was geen twijfel mogelijk dat dit engeltje dat zo vroegwijs de camera in keek, Serena Simon was. Ze was amper veranderd; toen al had ze haar expressieve gezicht gehad, met die ogen die je niet loslieten, en haar beroemde rondingen kwamen op de foto al voorzichtig tot bloei. Onderaan op het vel faxpapier was iets gekrabbeld. 'Heb nog veel meer foto's. Bel dit nummer.'

'Eerst geld,' eiste Frank even later toen Riley hem terugbelde.

'U wordt door iemand gebeld om het financiële gedeelte af te handelen, maar kunt u me een indruk geven van het aantal foto's dat u hebt? Het aantal góéde foto's?'

'Ik heb niet alleen foto's,' zei Frank. 'Er schuilt heel wat meer in mijn dochter dan je zou vermoeden.'

Dat betwijfelde Riley toch een tikkeltje. Serena had zich sinds haar aankomst in Los Angeles behoorlijk blootgegeven. 'We zitten hier met een zekere tijdsdruk,' zei hij. 'Misschien kunnen we beginnen met de foto's, dan kijken we daarna wel verder.' De foto's waren het interessantst voor hem. Verhalen van ouders sloegen zelden aan. Ze vielen in twee categorieën: 'Ik heb de pest aan mijn kind omdat hij/zij me heeft buitengesloten,' met andere woorden: 'Ik ben jaloers,' en de categorie 'Ik hou van mijn kind en ik heb altijd geweten dat hij/zij het zou gaan maken,' met andere woorden: 'Je staat bij me in het krijt.' Geen van beide invalshoeken waren erg flatteus voor de artiesten. Tot nu toe had Serena niets aanstootgevends gedaan en Junket zou haar alleen maar goed doen. Schattige kinderfoto's deden het veel beter dan een of ander subjectief interview.

'Geef me de man van het geld maar, dan praten we daarna verder,' zei Frank.

Riley keek naar de foto die voor hem lag. Deze wilde hij in ieder geval kopen, dus hij besloot mee te spelen. 'Ik laat u bellen door mijn assistente Kerry om over de bedragen te praten.'

'Doe dat,' zei Frank. 'En zorg maar dat ze veel ruimte heeft op haar cheque, voor een hoop nullen. Wat ik te bieden heb is niet goedkoop.'

Serena was pas drie jaar geweest toen haar moeder stierf. Bobby was nog maar een baby. Frank had er niet aan moeten dénken om de kinderen helemaal alleen groot te brengen, en hij had ze in de auto geladen en was met hen naar Maine gereden, waar zijn zus woonde. Californië was Emma's droom geweest, niet die van hem. Hij had geen reden om er te blijven. Al haar foto's liet hij achter, de foto's van zijn ideale vrouw en zijn ideale leven. Alles werd anders.

Serena had maar één herinnering aan haar moeder. Ze wist nog dat ze onder een bed had gespeeld in een glimmend wit ziekenhuis terwijl haar moeder boven haar hoofd dood lag te gaan. Dat was haar laatste herinnering aan haar kindertijd. In Maine was ze heel snel volwassen geworden.

Nu zat ze op haar knieën voor haar moeder en vroeg ze om haar goedkeuring, en ze voelde zich meer kind dan ze in jaren had gedaan.

'Het ging goed,' zei ze. 'Ze vonden me goed.'

De droge aarde zweeg ten antwoord.

Serena sloeg haar handen voor haar gezicht en begon te snikken.

Kerry had een frustrerend halfuur met Frank Mindell gepraat. 'Voor minder dan twintigduizend doet hij niks.' De man gedroeg zich alsof hij werd verhoord door de politie. Op een bepaald moment leek Frank te vergeten dat hij Junket had gebeld en niet andersom.

'Is hij het waard?' vroeg Riley.

'Ik weet het niet. De foto's zijn allemaal goed, zegt hij, maar hij blijft aandringen op een exclusief interview. Ik heb hem duizend dollar per foto geboden, met een maximum van tienduizend, en tweeduizend voor het interview. Maar hij zegt dat hij iets te bieden heeft wat veel meer waard is.'

'Ga tot vijftien voor alles samen, maar dan houdt het op.'

'En als hij niet overstag gaat?' vroeg Kerry.

'Dan zeg je dat we hem nog wel zullen bellen.'

'En dat doen we dus niet?'

'Natuurlijk niet,' zei Riley. Hij had zijn belangstelling voor Frank Mindell nu al verloren.

'Oké,' zei Kerry. 'Maar ik heb het gevoel dat hij iets goeds te bieden heeft.'

'Hoezo?'

'Verschillende achternamen. In de knipsels is niks te vinden over haar familie. Echt helemaal niks, zelfs niet in jouw artikelen. Heb je er ooit naar gevraagd?'

'Dat moet wel,' zei Riley. 'Ik zal eens in mijn aantekeningen kijken. Waarschijnlijk was het het vermelden niet waard.'

'Dat bedoel ik dus. Misschien is het het vermelden wél waard en wil ze het stilhouden.'

'Ga maar op je instinct af.'

Serena wilde zoveel zeggen, maar het kwam eigenlijk allemaal op één ding neer.

'Ik mis je,' zei ze. 'Ik mis je zo verschrikkelijk.'

Het is gewoonweg niet waar dat je datgene wat je nooit hebt gehad niet kunt missen. Serena had maar één herinnering aan haar moeder en kende het gevoel van haar troostende armen of de warmte van haar onvoorwaardelijke liefde niet, maar toch miste ze die.

'Ik heb gisteravond Bobby gesproken,' zei ze. 'Hij heeft een vriendinnetje. Ongelooflijk, hè? Hij zou me een foto sturen. Die kan ik wel voor je meebrengen, als je wilt.'

Ze snikte nog een keer. Haar hart was gebroken; ze voelde het lichamelijk, als de zeurende pijn van een botbreuk. En het enige waaraan ze kon denken was die ene herinnering, steeds maar weer. Spelend op de steriele ziekenhuisvloer, waar ze haar vinger natmaakte om iets op de tegels te tekenen. Een plaatje dat opdroogde en als bij toverslag verdween. Als ze het had geweten, als ze het maar had beseft, dan had ze zich op het bed gestort, op haar moeder, om het leven vast te houden. Om nog een herinnering te hebben.

'Het spijt me,' zei ze.

Kerry sloeg met de deur van Rileys kantoor om zijn aandacht te trekken. Hij zat op zijn hurken over een berg tijdschriftenknipsels gebogen die voor hem op de grond lagen. 'We zitten op tien voor de foto's en zes voor het verhaal,' zei ze.

'Ik dacht dat we hadden afgesproken dat je niet hoger zou gaan dan vijftien.'

'Dat weet ik, maar het valt hem tegen. Hij had gedacht dat hij er een miljoen voor zou vangen. Je zou eens moeten horen wat hij allemaal te vertellen heeft. Het is een verknipte vader en hij werd in de loop van de ochtend steeds dronkener. Ze heeft een jong broertje dat ze in de steek gelaten heeft om een ster te worden. Ze is van huis weggelopen.'

'Er zijn zo veel kinderen die weglopen,' zei Riley.

'Dat is niet alles. Hij staat bij de fax in een of ander dorpswinkeltje te wachten tot ik hem de bevestiging van de banktransactie stuur, en dan zegt hij ineens dat hij er iets voor terug zal sturen waarvan ik steil achterover zal slaan.'

'Denk je echt dat het de moeite waard is? Misschien is het wel gewoon een foto van Serena met blote borsten.'

'Instinct, heb je gezegd. Ik zou zeggen dat we hem niet moeten laten schieten. The Enquirer betaalt hem alleen voor de foto's rustig twintigduizend.'

'Zeg dat niet tegen hem, hè?' zei Riley.

'Denk je nou echt dat ik achterlijk ben? Wat is nou eigenlijk het probleem? Serena is een van je favorieten,' zei Kerry.

'Waarschijnlijk ben ik niet bepaald haar favoriet als we dadelijk met haar pa op de proppen komen,' zei Riley. Voordat Serena doorbrak was Junket haar grootste fan, en ze mocht hen graag. Hoe moeilijk hij het als roddelverslaggever ook vond om toe te geven, dat was de belangrijkste reden van zijn aarzeling. Kerry leek het te merken.

'Als wij het niet doen, doet iemand anders het wel. En een ander blad zal waarschijnlijk minder rekening houden met Serena. Op deze manier hebben we er nog iets over te zeggen,' zei ze.

'Goed, doe het maar.'

Serena huilde de hele weg naar huis. De taxichauffeur had haar de rit vooraf laten betalen toen hij zag hoe ze eraan toe was, en hij negeerde haar tot ze bij haar straat kwamen en hij moest vragen op welke hoogte ze wilde stoppen.

Ze liep de trap op naar haar piepkleine flatje en dronk meteen twee glazen water. Het koude water klotste in haar maag; een nieuwe pijn die haar welkom was.

Serena waste haar gezicht en verwijderde ieder spoortje make-up. De zorgvuldige gebaren bedaarden haar hoog opgelopen emoties. Ze borstelde haar haar uit haar gezicht en maakte er een lange vlecht van, links, rechts, links, rechts. Toen ze klaar was, keek ze een hele tijd intensief in de spiegel naar haar mooie gezicht.

Ze wist het niet, maar ze had de ogen van haar moeder.

Ze wipten in de hoeken een beetje omhoog wanneer ze glimlachte.

'Hebbes!' zei Kerry een uur later triomfantelijk. 'Ik heb hem duizend dollar gestuurd als aanbetaling en ik denk dat het geld hem naar het hoofd is gestegen. Moet je kijken.'

Het was gewoon een vel faxpapier, een fotokopie van een geboorteakte. Maar het was zulk heet nieuws dat het voor hetzelfde geld in vlammen geschreven had kunnen zijn.

'Is ze pas vijftien?' vroeg Riley.

'Bijna,' zei Kerry.

Riley pakte de fax op en bestuurde hem aandachtig. 'Ik neem aan dat dit echt is?'

'Ik heb het nagetrokken bij het geboorteregister. Het klopt.'

'Veertien! Jezus.'

'Had je zelfs geen vermoeden?' vroeg Kerry. Zo'n groot geheim in zo'n nieuwsgierige stad, hoe kon hij dat nou gemist hebben?

'Ik had geen flauw idee. Ik voel me ineens een oude viespeuk.'

'Daar zal de rest van de Westkust ook wel last van hebben. Ik dacht dat je het misschien al wist en dat je de informatie voorlopig vóór je had gehouden. Je bent toch zo dik bevriend met Lynsey Dixon? Het zou toch kunnen dat zij je had gevraagd erover te zwijgen.'

'Waarom?'

'Het is natuurlijk niet zo fraai dat ze wordt gepresenteerd als een ontzettend lekker ding terwijl ze minderjarig is,' zei Kerry. 'Moet je je eens voorstellen hoeveel kerels zich thuis afrukken bij de plaatjes van een kind van veertien.'

'Ik ga even douchen,' zei Riley.

Frank Mindell voelde zich rijk. Zeventienduizend dollar. Hij kon Arnold Leibwitz wel zoenen. Arnies vrouw had Serena op televisie gezien in een of ander jankprogramma en toen had Arnie meteen Frank gebeld. Gelukkig had hij toen de bewuste zender opgezet, ook al had hij daardoor het eind van de honkbalwedstrijd moeten missen. Als het geld binnen was, moest hij Arnold maar eens op een drankje trakteren. Sterker nog, zijn vrouw kreeg ook wat.

Om kwart voor tien stond Riley voor het flatgebouw waar Serena woonde. Hij had tijd nodig om zich voor te bereiden. Wat zou hij gaan zeggen? Kerry had erop aangedrongen dat hij een cassette-recorder meenam. Ze had zelfs gewild dat hun fotograaf Luke met hem meeging.

'Vergeet het maar,' zei Riley. 'Dat doe ik haar niet aan. Ze is nog maar een kind.'

'Gisteren wist je dat niet.'

'Nou en? Vandaag wel,' zei Riley. 'Ik doe het op mijn manier.'

Kerry had zich verder gedeisd gehouden. Hij was de baas.

Maar nu het zo ver was, wist Riley niet meer zo zeker wat 'zijn manier' inhield. Hij had Serena rechtstreeks om commentaar willen vragen: aanbellen en haar ermee overvallen. Maar nu voelde hij zich schuldig.

Serena kwam naar beneden om open te doen.

Riley vond dat ze er vanavond extra mooi uitzag. Ze had haar haar in een vlecht gedaan en haar gezicht was puur natuur, zonder make-up. Nu hij het wist, begreep hij dat die volwassen blik in dat onschuldige gezicht het geheim was van haar aantrekkingskracht. Hij kreeg opeens iets beschermends over zich, maar hij probeerde het te verdringen door zichzelf voor te houden dat ze al bijna een jaar lang helemaal alleen in deze stad woonde en werkte.

'Ik heb vandaag een telefoontje gekregen,' begon hij, en hij voelde het zweet op zijn voorhoofd parelen - iets wat hem zelden gebeurde. Hij had nooit last gehad van zenuwen, hij kon elke situatie aan. Maar nu hij naar dat lieve gezichtje keek, schaamde hij zich. 'Frank Mindell belde naar mijn kantoor.'

Serena huiverde. Riley zou te weten komen wat voor vader ze had, hoe ze hadden geleefd. Serena schaamde zich, alsof hij zojuist haar baljurk van haar lijf had gerukt om de vodden die ze eronder droeg, te onthullen.

'Dan weet je het dus,' zei ze. 'Niet bepaald een sprookje, hè?'

'Nee,' zei Riley behoedzaam. 'Niet bepaald.'

'En wat ga je nu doen?' vroeg Serena.

'Ik ben bang dat we het verhaal zullen moeten publiceren. Je bent populair, de lezers willen zo veel mogelijk over je weten.'

'Wat?' zei Serena. 'Je kunt toch gewoon beroemd zijn om wat je dóét? Tegenwoordig ben je beroemd om wie je bent. Ik ben Serena Simon en Frank Mindell is een zatlap. Dat moet je weten, en toch geloof je hem op zijn woord en mij niet.' 'Je weet niet eens wat hij heeft gezegd en toch ontken je het,' zei Riley.

'Wat heeft hij dan gezegd?'

'Dat je veertien bent.'

'Nou en?' zei Serena. Ze maakte de vlecht los en liet haar zilverkleurige lokken over haar schouders dansen. Haar ogen fonkelden opstandig en Riley vroeg zich nogmaals af hoe God, of wie dan ook, een jong meisje zo'n uiterlijk had kunnen geven.

'Dat is nieuws.'

'Ik doe mijn werk en ik ben er goed in. Dan maakt het niet uit hoe oud ik ben.'

'Dat zou inderdaad niets uit moeten maken,' zei Riley, terwijl hij de bruikbare quote in gedachten meteen opsloeg. Serena praatte bijna uitsluitend in krantenkoppen. 'Maar je moet toch toegeven dat het bijzonder is.'

'Publiceer het niet, Riley. Alsjeblieft? Ik zal alles voor je doen.' Het was duidelijk waar ze op doelde.

'Serena, hou op. Ik kan je niet meer op die manier bekijken.'

Ze liet zijn arm los alsof ze zich eraan had gebrand. 'Ik kan heel goed de kost verdienen aan mannen die me wel op die manier bekijken. Dat neem jij me nu af.'

'Het is mijn werk,' zei Riley.

Serena liep bij hem vandaan, terug het gebouw in.

Riley keek haar na en besefte dat hij het mis had gehad. Hij kon haar nog altijd op die manier bekijken.

Maandagochtend stond Lynsey in de file. Ze werd misselijk van de uitlaatgassen. De dag was grijs en zweterig, als een vergeten T-shirt onder in een sporttas. Stikken van de hitte of sterven aan een chemische vergiftiging? Met tegenzin draaide ze het raampje open. In geen honderd jaar had ze gedacht dat ze het openbaar vervoer van Londen ooit zou missen, maar nu zou ze graag boven in zo'n vrolijke dubbeldekker stappen in plaats van hier nog een uur te moeten blijven zitten.

De spanning kroop haar nek en schouders binnen alsof ze op de tocht zat. Ze schudde haar hoofd om haar spieren los te maken, maar de knoop zat stevig verankerd, helemaal tot in haar maag. Serena's telefoon was het hele weekend in gesprek geweest. Waarschijnlijk vrienden en familie die haar feliciteerden met de televisie-uitzending. Maar Lynsey moest met haar praten. Ze wist dat Max meteen weer over Serena zou beginnen zodra ze op kantoor kwam. Sinds hun gesprekje had hij haar als een argwanende leraar in de gaten gehouden en ze was ervan overtuigd dat hij wist dat ze loog. En het zou ook niet echt helpen dat ze te laat kwam, tenzij er een wonder gebeurde. Ongeduldig drukte ze op de claxon. Het valse getoeter versterkte haar stress alleen maar. Ze deed het nog een keer. 'Schiet op!' riep ze naar de rij remlichten vóór haar.

Ja, ze wist ook wel dat de andere weggebruikers net zo machteloos waren als zij, maar ze durfde te wedden dat zij geen baas hadden zoals Max. Hoewel... dit was Hollywood, waarschijnlijk hadden ze allemaal een baas zoals Max. Toen ze voor de derde keer wilde claxonneren, zag ze zichzelf ineens bezig. Het was volkomen zinloos om je druk te maken om het verkeer, iets waar ze toch geen invloed op had. Kwaad worden op auto's was nutteloze energieverspilling. Ze moest er maar het beste van maken en gebruikmaken van de vertraging. Het zat gewoon tussen de oren. Dit was geen file, dit was een onverwacht cadeautje: extra tijd.

Ze zette haar telefoon aan en belde het callcenter. Toen ze haar naam had genoemd, werd ze in de wacht gezet. Er was kennelijk iets aan de hand, iets met ongebruikelijk veel binnengekomen telefoontjes. Na een tijdje werd ze doorverbonden met een vijandige telefonist die zei dat ze meer zou moeten betalen voor hun diensten als het zo druk bleef met bellers.

'Hoezo?' vroeg ze hem. 'Hoe vaak is er dan gebeld?'

'Ongeveer driehonderd keer. Maar dat aantal stijgt met de minuut.'

Haar mobiele telefoon piepte. Nieuwe voicemail. Ze belde het nummer en kreeg te horen dat haar mailbox vol was. Ze beluisterde het eerste bericht.

'Hé Disco, met Riley. Je hebt het voor me verzwegen, maar dat geeft niet. Dat respecteer ik. Veertien, ongelooflijk! Maar goed, ik kom net bij Serena vandaan en ik wil je even waarschuwen. We hebben besloten het verhaal naar de pers te lekken en dan een exclusief artikel te plaatsen, zodat de losse verkoop optimaal zal zijn. Bel me even.'

Wat was er toch aan de hand?

Lynsey wist dat het mis was zodra ze het gebouw van cmg binnen kwam. De receptionistes bekeken haar met onverholen minachting. Toen ze door de gangen van de hoge dames en heren liep, voelde ze de priemende blikken. Zelfs het harnas van haar keurige zwarte broekpak kon haar niet beschermen.

Toen ze in haar kantoor kwam, zag ze naast haar stoel een kartonnen doos staan, en de nieuwe jongen van de postkamer zat aan haar bureau.

'Sheridan?' zei ze, maar Sheridan was aan het telefoneren en stak haar hand op om aan te geven dat ze moest wachten.

Maar Max was sneller. Hij rondde bliksemsnel zijn telefoongesprek af. 'Klinkt goed, ik bel je nog. Oké? Tot gauw.'

'Jij daar!' Hij wees naar Lynsey terwijl hij de hoorn neerlegde, en ze liep naar hem toe met het enthousiasme van een acteur die promotie moest maken voor een enorme flop. Ze kende Max inmiddels goed genoeg om te weten dat ze flink in de nesten zat.

'Je spullen pakken,' zei hij, 'en wegwezen.'

Lynsey deed haar mond open om iets te zeggen, maar hij hield haar tegen door nog een keer te wijzen en ieder woord kracht bij te zetten met zijn priemende vinger. 'Ik wil niks meer horen. Geen woord. Ik hoef het niet te weten. Ik heb de producent die jóuw cliënt heeft aangenomen aan de telefoon gehad en hij vertelde me dat de agente van Serena niet alleen Lynsey Dixon heet, maar ook nog een Brits accent heeft en, ik citeer, "zo'n lekker parmantig ding" is. Je hebt bovendien hetzelfde mobiele nummer als zij, dus probeer me alsjeblieft niet wijs te maken dat jij het niet bent.'

'Max, ik kan het...'

'Geen woord, zei ik. Als je me nu wilt excuseren, we hebben het hier nogal druk. En al die klotetelefoontjes voor jou over die meid maken het er niet gemakkelijker op.'

'Max,' zei ze. 'Het spijt me.'

'Mij ook. Ik heb je mijn vertrouwen geschonken en het enige wat ik van je terug verlangde, was dat je eerlijk en toegewijd was.'

Het kostte Lynsey grote moeite om niet te grijnzen. Max was pissig en dat kon ze hem niet kwalijk nemen. Eerlijkheid en toewijding waren heel belangrijk in een baan als deze en ze had nooit mogen liegen, maar Max klonk een beetje als een vrouw die door haar vriend was gedumpt.

Dit was geen grap, hij meende het. Ze had geen werk meer. Niet lachen.

'Zit je nou te lachen?' vroeg Max vol ongeloof.

'Nee,' zei ze. 'Nee Max, ik lach niet.'

'Maak nou maar dat je wegkomt,' zei hij. 'O ja, en zeg tegen die veertienjarige superster van je dat ze me kan bellen als ze een fatsoenlijke agent zoekt.'

Lynsey pakte haar kartonnen doos, waar alleen een wit T-shirt in zat dat ze had verpest met een druivensapvlek en een ansichtkaart met de beroemde hollywood-letters die ze naar haar moeder had willen sturen. Ze zag dat er aan de andere kant van de gang een cmg- medewerker naar haar stond te kijken, die snel zijn blik afwendde toen ze hem aankeek. Max was al bezig met zijn volgende telefoontje en de radertjes van de cmg-machine draaiden soepel door zonder haar. Haar aanwezigheid was niet langer vereist. Ze probeerde met opgeheven hoofd te vertrekken, maar het was een lastige scène om te spelen. De mensen doken opzij zodra ze eraankwam, alsof haar mislukking besmettelijk was.

Wacht eens even. Terugspoelen. Wat had Max gezegd? Véértien? Was Serena Simon, de heetste en lekkerste ster van de Amerikaanse Westkust, pas veertien jaar? Wat een schandaal, wat opwindend! Serena had altijd al iets geheimzinnigs gehad. Lynsey kon bijna niet wachten om haar te spreken. En Max wilde haar Serena als klant, dat was fantastisch nieuws. Ze verdiende een topagent zoals Max. En het deed er niet toe dat Lynsey hier niet meer werkte, want... want...

De consequenties daalden als hagelstenen op haar neer. Ze was haar baan kwijt. Wat nu? Terugvliegen naar Engeland en bij haar ouders gaan wonen terwijl ze op zoek ging naar nieuwe mogelijkheden? Ze waren zo enthousiast geweest, hoe moest ze hun uitleggen dat ze het had verpest?

Diep ademhalen. Ze was pas vijf minuten werkloos. Het was een beetje te vroeg om in paniek te raken. Het was nog niet afgelopen, mooi niet.