Hoofdstuk 2

Toen Melanie Chaplin besloot de rol in deze film aan te nemen, had ze zich een tropisch paradijs voorgesteld, maar nu ze in haar caravan naar de stromende regen keek, deed die haar denken aan Londen op de dag van haar vertrek. Ze betrapte zich erop dat ze zich afvroeg of ze de achterdeur thuis wel goed op slot had gedaan en of de melkboer wel wist dat ze er niet was. Drie weken op locatie in het oerwoud van Indonesië klonk als een pluspunt, een 'voor' op de lijst met 'voors & tegens' die ze bij iedere beslissing maakte, maar het weer was verschrikkelijk. Haar dagdromen van tussen de opnamen door luieren in een hangmat gingen sissend in rook op, als de eerste regendruppels op gloeiend asfalt.

Een harde windvlaag blies het weinig doeltreffende plastic raampje open, en toen Melanie door de caravan liep om het weer vast te maken, zag ze zichzelf in de spiegel. Haar haar, dat die ochtend nog prachtig in de krul was gezet, kroesde en piekte alle kanten op. Het hing los op haar schouders en in haar ogen. Een insectenbeet in haar gezicht prijkte trots dwars door de make-up heen. Mooie filmster was ze. Ze hoorde iemand vloeken in een zwaar Australisch accent. Overal om haar heen heerste bedrijvigheid, en als het niet zo drukkend heet was geweest had ze overal ter wereld op locatie kunnen zijn. Ze zat nu al twee uur in deze caravan van twee bij drie meter, met als enige gezelschap haar eigen gedachten.

Dit was het dan. Haar doorbraak. Een rol in een echte film. En niet zomaar één; een film van Bob Rosenburg. Geregisseerd door Davey Black. En dan te bedenken dat ze hier na de toneelschool slechts twaalf jaar op had hoeven wachten. Ze werd er nerveus van. Melanie beschouwde zichzelf als een rustige, beheerste vrouw, maar in werkelijkheid was ze regelmatig het spoor bijster. Ze wekte bij buitenstaanders de indruk dat ze haar zaakjes perfect op orde had, maar de touwtjes in haar leven stonden altijd zo strak gespannen dat er maar één hoefde te knappen en de hele boel zou in elkaar storten.

Ze probeerde haar gedachten af te leiden van de enorme druk die vol verwachting op haar schouders rustte.

Ze had de hoofdrol gehad in een nieuw stuk in de Royal Court toen de toneelmeester naar haar toe was gekomen met de mededeling dat Davey Black bij de artiesteningang stond en haar wilde spreken. Davey was de grote man van dat moment, jong en hot. De door hem geregisseerde videoclips domineerden MTV. Zijn eerste korte film was genomineerd voor een Academy Award. Sterke, flitsende dialogen in combinatie met visuele waagstukjes waren zijn handelsmerk geworden, volgens de vakbladen en de gesprekken op feestjes. Davey Black was een man die je in de gaten moest houden.

Melanie had gehoord dat Davey in de stad was voor de casting van zijn eerste grote speelfilm. Hij voerde gesprekken met de gebruikelijke grote namen en wimpelde al te enthousiaste impresario's en dwepende producenten af die allemaal met hem wilden werken. Tijdens de pauze ging het gerucht dat Davey in het publiek zat, en de acteurs speculeerden over wie van hen degene was op wie hij zijn oog had laten vallen. Toen Davey naar Melanie vroeg, was ze verrast en heel gelukkig.

Ze keek in de spiegel, blij dat ze een van haar weinige designeroutfits had aangetrokken; je wist maar nooit of hij waarde hechtte aan dure merken. Ze deed haar dikke bos haar in een staart om het uit haar gezicht te houden en verwijderde de laatste restjes toneelmake-up van haar gezicht om haar huid te laten ademen. Ze keek nog een keer in de spiegel; haar groen gespikkelde ogen fonkelden vol verwachting, en door de gezichtsreiniger hadden haar normaalgesproken bleke wangen een natuurlijke gloed gekregen. Ze poetste twee keer haar tanden en probeerde niet in paniek te raken.

Davey Black zag er ouder uit dan ze had verwacht, maar dat kwam voornamelijk door zijn vroegtijdig zilvergrijze haar. Hij had kunnen doorgaan voor een oudere surfer die de golven even achter zich had gelaten. Hij keek haar recht in de ogen toen hij opstond om haar te begroeten; iets wat voor veel mannen niet gemakkelijk was wanneer Melanie hoge hakken droeg. Toen hij glimlachte, lachten zijn ogen mee. Melanie ging meteen voor de bijl door zijn manier van lopen: hij had de soepele tred van een man die te zelfverzekerd en ontspannen was om zich te haasten.

Davey nam haar mee naar een Italiaans restaurantje in Draycott Street, en onder het genot van een fles goedkope wijn en een bord verrukkelijke pasta vroeg hij haar of ze zou willen overwegen auditie te doen voor zijn eerste film. Melanie begon bijna hardop te lachen. Zij, een onbekende actrice uit Londen die reclamespotjes insprak om haar vaste lasten te kunnen betalen, werd gevraagd om te overwégen auditie te doen voor wat wel eens de meest veelbelovende film van het jaar zou kunnen zijn. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Zonder ongeïnteresseerd te willen lijken, zei ze dat ze erover zou nadenken, zich er niet van bewust dat Davey haar dankzij die koele, afstandelijke reactie helemaal graag wilde hebben.

De film van Davey Black speelde zich af in een afgelegen oerwoud, en Melanie had de rol van een vindingrijke journaliste die gekidnapt was met twaalf westerse toeristen en een verborgen camera. Het geheel werd opgenomen met een combinatie van DV en film, korrelig en ontoegankelijk. Davey was vastberaden zijn debuut ingetogen en goedkoop te houden en de grote budgetten die hem waren aangeboden achter de hand te houden totdat hij had geëxperimenteerd met zijn stijl. Het script zinderde van spanning. Melanie had de volgende ochtend meteen auditie gedaan, met weinig voorbereiding maar verschrikkelijk gretig om de rol van haar leven binnen te slepen. Die wanhoop was precies goed voor de scène die ze moest spelen, en binnen vierentwintig uur had ze de rol aangeboden gekregen.

In het begin was ze in paniek geraakt. Het was te hoog gegrepen. Ze was wel actrice, maar geen ster. Ze begon haar leven eindelijk op orde te krijgen. Ze had een eigen huis en een vriend, en die zou ze nu allebei moeten achterlaten. Stel je voor dat het huis afbrandde en de vriend ervandoor ging. Ze moest stoppen met het stuk in de Royal Court, ze moest mensen teleurstellen. Het was alsof ze onverwacht promotie maakte. Stel je voor dat ze niet aan de verwachtingen zou voldoen en heel slecht zou spelen? Of dat het een vreselijke film werd? Haar zorgvuldig uitgestippelde pad zou wel eens een onherstelbaar verkeerde wending kunnen nemen. Het leven was toch goed zoals het nu was? Misschien kon ze beter geen risico's nemen. Ze had maar twee dagen de tijd om te beslissen.

Gelukkig had Melanie mensen om zich heen die door haar onzekerheid heen konden kijken en haar erop wezen dat dit de kans van haar leven was, dat ze alleen maar uitvluchten zocht uit angst.

De Royal Court had vol protest met haar contract gezwaaid en Melanie ervan beschuldigd haar ziel te verkopen aan het gehate Hollywood. Maar Melanie had tien jaar gewacht tot ze zichzelf aan de hoogste bieder kon verkopen, en voor een regisseur als Davey Black zou ze nog wel gratis willen werken. De filmmaatschappij kocht haar contract met de Royal Court af voor een flinke som geld, dankbaar als altijd voor het talent dat het theater had voortgebracht, zodat er weer een nieuwe ster gelanceerd kon worden. Het theater nam het loze dreigement van een rechtszaak terug en zocht een nieuwe actrice voor haar rol.

Zodra het iets minder hard leek te gaan regenen, waagde Melanie zich naar buiten. Ze had behoefte aan menselijk contact, voordat ze zich zorgen zou gaan maken over de kans dat iedereen haar vergeten was. Als ze niet regelmatig haar gezicht liet zien, zouden de anderen misschien denken dat ze verwaand was. Misschien zouden ze haar wel uit de film schrijven. Of haar voorgoed in een caravan in het oerwoud laten zitten, waar ze zou verhongeren en nooit meer een rol zou krijgen.

Ze liep langs een aantal mensen van de cameraploeg die druk bezig waren hun apparatuur tegen de regen te beschermen en de lichtmeter te testen, voor het geval ze in deze weersomstandigheden toch zouden kunnen filmen. De sfeer leek een beetje gespannen, maar misschien lag dat aan haar.

Een omgebouwde bus deed dienst als eetzaal. Er zaten een paar mensen te eten en achterin werd druk gekaart. Davey zat in een hoekje over een script gebogen met Ella, de kostuumontwerpster, met hun assistenten erbij om aantekeningen te maken. Melanie was blij dat de meeste mensen glimlachten toen ze binnenkwam. Voordat ze had kunnen beslissen waar ze zou gaan zitten, hoorde ze het bulderende geluid van een snel naderende helikopter.

Wie was er zo stom om met dit weer te vliegen? Uit de ontstelde blik op Daveys gezicht kon ze opmaken dat het de grote baas moest zijn, die op zijn gebruikelijk extravagante manier langswipte om te kijken hoe het erbij stond met zijn nieuwste investering.

Bob Rosenburg. Een luidruchtige Amerikaan die het hele jaar door even bruin was en zichzelf graag 'het nieuwe type onafhankelijke producent' noemde. Hij verkeerde in de onterechte veronderstelling dat hij de juiste touch had. Na zeven succesvolle jaren bij een grote Hollywood-studio had hij in een midlifecrisis zijn scherpe zakeninstinct, zijn jaloersmakende oog voor succes en zijn overvolle adressenbestand meegenomen om voor zichzelf te beginnen. Zijn voormalige werkgevers hadden overal negatieve verhalen over hem verspreid om de prijs flink te drukken, en hem vervolgens gecontracteerd voor een vijfjarige deal voor een eerste optie op zijn films.

Bob beschouwde zichzelf als de held van elke auteur, de vriend van iedere regisseur, hoewel hij diep in zijn hart toch geweten moest hebben dat hij zijn reputatie van de man met de wurgcontracten en de meedogenloze creatieve zeggenschap nooit zou overstijgen. Jammer dan. Hij wist dat hij zijn mensen zou moeten koesteren, maar het was zo'n lekker gevoel om de boeman te spelen.

Bob had dit bezoekje gepland op zijn route naar de Fox-studio's in Melbourne. Hij wist dat Davey ervan uitgegaan was dat een filmset zo ver van de bewoonde wereld hem rust zou garanderen, maar dan had hij niet beseft hoe ver Bob Rosenburg wilde gaan wanneer er tien miljoen dollar op het spel stond, om maar te zwijgen van zijn reputatie.

Het lawaai van de helikopter was oorverdovend. De piloot had grote moeite met de landing.

Davey Black hoopte dat het ding zou neerstorten; hij had geen zin om vandaag Bobs hielen te likken. Met een hand boven zijn ogen tegen de regen keek hij hoe de piloot het toestel aan de grond zette en zag hij hoe de zwiepende propeller de regen alle kanten op spatte.

Bob stapte uit in een strandoutfit: een lichte broek en een poloshirt. Zijn assistente had hem verzekerd dat het in deze tijd van het jaar heerlijk weer was in Indonesië. Stom wijf. Hij hopte tussen de plassen door naar de bus, voorzichtig om zijn Prada-gympen niet vies te maken. Toen controleerde hij even zijn kunstmatige glimlach en liep met gespreide armen naar binnen.

Alle gesprekken vielen onmiddellijk stil en de luide, onoprechte begroetingen van Bob galmden tegen de wanden van de gesloten ruimte.

Melanie keek toe hoe Bob Davey onhandig omhelsde; een omhelzing die overging in een handdruk toen Ella aan haar zijde verscheen. Melanie had Ella meteen gemogen. Ze had een geweldig gevoel voor humor en kon heerlijk roddelen, vals maar niet té gemeen.

'Bob Rosenburg,' zei Ella. 'Zevenendertig, vrijgezel, hetero, talentvol, een eikel. Ik heb vier films met hem gemaakt en ik durf er duizend roepia om te verwedden dat hij niet meer weet hoe ik heet.'

Bob pakte een script en bladerde erin. De anders zo relaxte Davey sprong onmiddellijk in de houding, stijf van de spanning. Bob Rosenburg straalde macht uit zoals andere mannen seksuele aantrekkingskracht konden uitstralen. Het was een raar mannetje om te zien, met een slappe kin en borstelige wenkbrauwen; je moest zijn moeder zijn om van hem te kunnen houden.

'Heel goed script. Hoor je dat, Davey? Heel goed script. En zal ik je eens wat zeggen? Ik geloof niet dat ik dat ooit eerder over een script heb gezegd. Dus laten we het nou niet verknallen. Kom, kom, bespreking.' Hij knipte twee keer luid met zijn vingers.

Davey kookte van woede. Dit was zijn film en die lul durfde hier aan te komen zetten en met zijn vingers te knippen? Bob was executive producer, meer niet. Dat was een van de redenen waarom Davey bereid was geweest met hem samen te werken. Hij was van plan geweest vandaag een bespreking te houden met zijn eigen team om de details door te nemen, informeel met een drankje erbij. Nu wist hij dat hij zonder sigaretten in een bedompte caravan zou moeten luisteren naar wat die lul te zeggen had. Hij was niet van plan om ook maar één woord in het script te wijzigen, maar hij zou braaf glimlachen en de juiste geluiden maken. Davey wist hoe het spel werd gespeeld.

'Blijf je lang, Bob?' Hij probeerde hem vriendschappelijk op zijn schouder te meppen.

'Lang genoeg om jou een paar dingen duidelijk te maken en dan ben ik hier weg. Ik peins er niet over om in dat verdomde oerwoud te slapen.'

Davey slaakte een zucht van verlichting. Een paar uur, dat kon hij wel aan. Hij zou overal ja op zeggen, Bob uitzwaaien en dan gewoon op zijn eigen manier doorgaan.

'Laten we een rustig plekje opzoeken. Heb je een kantoor?'

Davey had een piepkleine caravan, net als alle anderen. De verontwaardiging op Bobs gezicht ontging hem niet toen hij een klapstoeltje voor hem neerzette.

'Die verdomde jungle!' Bob krabde zich herhaaldelijk. Hij was hierheen gekomen om de film aan te passen, en al was hij van plan geweest dat zo voorzichtig en pijnloos mogelijk te doen, het was een lange, vermoeiende reis geweest. Hij had een pesthumeur. Nu wilde hij alleen nog maar zo snel mogelijk weg uit dit zweterige derdewereldgedoe vol insecten, terug naar zijn helikopter en de luxe van vijfsterrenhotels. Davey zou hier niet blij mee zijn. Dan had hij pech, de hotelkamer met airco lokte.

'Davey, die Engelse meid moet eruit.'

'Wat? Melanie? Vergeet het maar.' Davey begreep er niets van; niemand had problemen gehad met de acteurs. Hij wist dat Melanie Chaplin geen voor de hand liggende keuze was geweest, maar hij had haar beste werk en de zeer lovende recensies gebundeld en aan Bob laten zien met de mededeling dat een serieuze actrice als Melanie de film diepgang zou geven en een breder publiek zou aanspreken. Bob had de beslissing goedgekeurd.

'Moet je horen, de studio is in alle staten omdat een onbekende toneelactrice de beste rol in deze film heeft gekregen. De beste rol in welke film dan ook op dit moment, voor een vrouw van haar leeftijd. Als we haar op het eerste vliegtuig naar huis zetten, garandeer ik je dat Julia of Gwyneth meteen hierheen komt.'

'Daar valt niet over te praten, Bob. Het heeft me een halfjaar gekost om haar te vinden en ik heb de beslissende stem als het om de casting gaat. Bovendien heeft ze een contract.'

'Maar dat is nog niet getekend.'

Davey voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen. Hij moest rustig blijven. Hij was bereid om aardig te doen tegen Bob tijdens zijn obligate bezoekje aan de set, maar de rol van Catherine was van cruciaal belang. Absoluut van cruciaal belang. Als hij een bleek, jongensachtig Amerikaans prinsesje had gewild zouden ze allemaal om de rol hebben gevochten. Hij wilde een echte vrouw, sterk en hartstochtelijk, en toen hij zag hoe Melanie het toneel in Londen domineerde, haar ogen fonkelend van woede en pijn, was hij meteen gefascineerd geweest.

'Natuurlijk is het contract nog niet getekend, ik heb haar net pas aangenomen. Het zou me verbazen als de papieren al bij jouw zakenbehartigers in Londen zijn aangekomen.'

'Moet je luisteren, Davey.' Bob veinsde begrip en betrokkenheid. 'Ik weet dat je haar graag mag, en dat is logisch. Het is een mooie vrouw. Maar ik zeg je dat we deze film niet met haar gaan maken. Je had haar nooit mogen casten.'

'Dat mocht ik wel, kijk maar in mijn contract. Het is mijn script.'

'Nou, het lijkt me eerder óns script, aangezien wij je ervoor hebben betaald. Het aankoopbedrag is gisteren op je rekening bijgeschreven. Je stuurt haar weg, en als je dat niet doet... Ik zou het heel vervelend vinden, maar dan zullen we jou helaas moeten ontslaan.'

Davey balde zijn vuist in zijn schoot. Regel één: geef je executive producer nooit een stomp in zijn gezicht, hoe graag je dat ook zou willen.

'Davey, we moeten dit samen doen,' zei Bob. Hij wist dat hij het contract in zijn eigen voordeel kon interpreteren en dat hij onder de afspraak met Davey uit zou kunnen komen. Voor Bob Rosenburg was een contract nog minder waard dan het papier waarop het was geprint. Hij had er nog nooit een gezien waar hij niet onderuit kon komen.

De afgelopen dagen was het script in heel Hollywood uitgelekt en hadden alle grote agenten hem gebeld om hem de grootste namen in hun bestand aan te bieden, waaronder een paar gegarandeerde kaskrakers. Bob had moeten toegeven dat hij deze productie onderschat had en dat hij meer aandacht had moeten hebben voor het scenario, maar omdat het budget zo klein was had hij die taak uitbesteed. In het vliegtuig hierheen had hij het voor het eerst in al die maanden serieus gelezen en nu begreep hij waarom zijn telefoon roodgloeiend stond. Hij had de geplande releasedatum al uitgesteld tot het awards-seizoen en was niet van plan om zich door een of andere onbekende actrice een nominatie voor Beste Film door de neus te laten boren. Niks low budget, hij had een kapitaal over voor de juiste actrice.

'Ik zal het vuile werk opknappen. Ik zeg wel tegen haar dat het een formaliteit is en koop haar af. Met een flinke smak geld op de bank zal ze het heus niet erg vinden. Hoe heet ze?'

'Melanie Chaplin.' David concentreerde zich op zijn ademhaling in een poging zich te beheersen, met gebalde vuisten onder de tafel, maar toen haalde Bob zijn contract tevoorschijn waarin hij de relevante clausules al had gemarkeerd. Zelfs met zijn rudimentaire juridische kennis wist Davey dat hij geen kant op kon.

Davey en Bob hadden bijna een uur in de caravan gezeten. Melanie zag ze naar buiten komen. Zo te zien was Davey woest. O god, problemen, ze had deze rol nooit moeten nemen, ze had bij de laatste twee kanshebbers gezeten voor een rol in een ziekenhuisserie, films van onafhankelijke producenten waren berucht om de financiële problemen, er ging altijd iets mis, dat had je bij de BBC niet. Melanie keek toe hoe Bob Rosenburg naar de andere caravans beende. Davey ontweek haar blik. Bob kwam op haar af gelopen.

De moed zonk Melanie in de schoenen toen ze besefte dat zij het probleem was.

'Melanie, ik kan niet meer doen dan je mijn excuses aanbieden, maar je weet hoe die dingen gaan.'

Bob had zelfs het lef om erbij te glimlachen.

'We zitten hier met een nog niet getekend contract en zonder jouw handtekening kunnen we ons niet verzekeren, en zonder verzekering komt er geen film. Denk je dat we hier allemaal een beetje duimen willen draaien terwijl de kosten veertigduizend dollar per uur bedragen? Als je nou aangesloten was bij de Amerikaanse filmvakbond zou het geen probleem zijn, maar dat ben je niet. Je bent immers Engels. Het spijt me, lieverd, maar we moeten je laten gaan.'

Melanie hoorde het zwijgend aan en liet langzaam tot zich doordringen wat de zongebruinde producent haar vertelde. Haar grote kans werd haar afgenomen vanwege een of andere formaliteit? En durfde dat zwetende, krabbende, lelijke ventje haar 'lieverd' te noemen? Van een afstand had Bob ondoorgrondelijk machtig geleken, maar van dichtbij vond ze hem afstotelijk.

'Daar zult u mijn agent over moeten spreken.' Ze probeerde het vastberaden en zelfverzekerd te laten klinken, al tolde haar hoofd. Het was afgelopen. Ze werd ontslagen en ze zou een slechte reputatie aan deze film overhouden. Niemand zou nog met haar willen werken. 'Er is vast een goede verklaring voor, of in ieder geval een bevredigende oplossing.'

'Te laat, lieverd.'

Daar had je hem weer met dat aanmatigende 'lieverd'.

'Ik moet de boel hier in gang zetten. Vandaag nog,' zei hij. 'Maar je krijgt je geld wel, hoor. Wees maar niet bang.'

'Daar maak ik me geen zorgen om, meneer Rosenburg,' zei Melanie. 'Waar ik me zorgen om maak is dat u me hier vertelt dat ik ontslagen word en dat u over clausules in het contract begint terwijl ik iemand in Londen tien procent betaal om dit soort dingen voor me te regelen. Ik zou het op prijs stellen als u dit via de gebruikelijke kanalen afhandelde. En noemt u me alstublieft geen "lieverd".'

Ze sprak met stemverheffing. Nu kreeg hij natuurlijk helemaal een hekel aan haar.

'Mij best, wie is je agent? Ik regel de dingen graag rechtstreeks, uit beleefdheid, maar als je het via een omweg wilt doen... Het resultaat is hetzelfde.'

'Jim Taylor.'

Bob fronste zijn voorhoofd; Jim was zo'n beetje de enige agent in Engeland voor wie hij tijd had, in ieder geval de enige met fatsoenlijke cliënten.

'Pak je spullen maar vast in terwijl ik hem bel. Lieverd.' Hij kon het niet laten.

Bob keek op zijn horloge. In Londen was het even over tweeën, met een beetje mazzel was Jim gaan lunchen en kon hij het afhandelen met een of andere domme assistente.