Hoofdstuk 30

Lynsey pakte de chique envelop van geschept papier die boven op haar belangrijkste stapel post lag. De première van Myanmar was het meest gewilde evenement van die avond, en zij had zes kaartjes. Die waren per koerier bezorgd, gericht aan haar alleen. Wat een kick.

Eén voor haar, een voor Melanie. Twee waren er naar Amanda en Douglas gestuurd, die speciaal voor de première waren overgevlogen uit Londen en die in het Chateau Marmont logeerden. Dan bleven er dus twee kaartjes over, waarvan ze er één had beloofd aan Serena, die ze eindelijk had kunnen overhalen om een avondje uit te gaan. Ze tikte met het overgebleven kaartje op het tafelblad. Na een tijdje besluiteloos zo te hebben gezeten, pakte ze de telefoon.

'Hé Toby, met Lynsey. Heb je vanavond iets te doen?'

'Hallo,' zei hij. 'Hoe gaat het met je?'

'Heel goed, dank je. Ik heb toevallig een kaartje over voor een zeer feestelijke filmpremière vanavond. Stijlvol. En toen dacht ik: Ken ik iemand die stijlvol is? Waarna jouw naam me natuurlijk meteen te binnen schoot. Ik moet er met Melanie naartoe, maar misschien kunnen we elkaar op het feest treffen?'

'Is het voor Myanmar?'

Daar keek ze van op. 'Eh, ja. Hoe weet je dat?'

'Daar heb ik zelf ook kaartjes voor. Maar misschien zie ik je daar wel.'

'O. Oké. Ik zal naar je uitkijken.'

'Goed, doe dat. Sorry, ik moet ophangen.'

En dat was het dan. Haar gulle gebaar was totaal onopgemerkt gebleven. Ze had er geen seconde aan gedacht dat Toby zelf kaartjes zou hebben. En ze had verwacht dat hij wel wat blijer zou zijn om iets van haar te horen. Ze hadden het toch leuk gehad samen, die avond in de heuvels? Ze mocht dan geen serieuze relatie willen, ze was wel benieuwd waar dit op uit zou draaien. Ach, misschien zou ze dat vanavond wel merken.

Melanie wist dat ze enthousiast en opgewonden hoorde te zijn.

Ze was alleen op haar nieuwste hotelkamer. Het tijdelijke kindermeisje was net weg en over twee uur zou ze worden opgehaald voor de première. Daarna kon ze met een beetje geluk nog een paar uur slapen voordat ze weer uit bed moest voor de vroege opnamen. Dit was toch geen leven?

Ze probeerde nog ergens energie vandaan te halen. Een beetje enthousiasme kon geen kwaad. Vanavond zou het hoogtepunt van al dat harde werken moeten zijn. Een kans om de wereld te laten zien wat ze voor elkaar gekregen hadden daar in het oerwoud. Maar ze wist dat de pers alleen maar zou proberen een onflatteuze foto van haar te maken, haar in de val te lokken met vragen, of een plaatje of uitspraak te scoren waaruit bleek dat alles wat over haar werd beweerd echt waar was. Dat ze een slechte vrouw was.

Als ze genomineerd zou worden, vroeg ze zich af, zouden ze dan wel van haar houden?

Het was ondraaglijk om dag in dag uit met Fabien samen te werken. Ze schaamde zich voor haar prestaties. Ze hadden veel scènes samen, maar wanneer de camera's stopten met draaien, negeerde hij haar. Zodra hij de kans kreeg, flirtte hij met Serena Simon. Melanie wist dat hij dat alleen deed om haar op de kast te jagen. Ze kon zich moeilijk concentreren, maar wat gaf het? Als Justice haar contract verbrak, zou ze het toch wel redden. Dan was ze een actrice met een Oscarnominatie en had ze die veredelde soapserie niet meer nodig. Geen probleem.

Vlak voor zonsondergang begon het te regenen. Het goot, en binnen de kortste keren was de rode loper doorweekt. Los Angeles was hier niet op voorbereid geweest en had geen overkapping of iets dergelijks achter de hand. Even verderop moest een deel van de weg afgezet worden en de première werd uitgesteld vanwege de verkeerschaos. Net als Engeland tijdens een hittegolf functioneerde Los Angeles niet al te best wanneer het weer tegenzat.

Voor de bioscoop trotseerden de vertegenwoordigers van de Britse pers dapper de slechte weersomstandigheden, blij dat ze hun jas meegenomen hadden. Ze stonden nonchalant te kletsen. Vergeleken met een avondje op Leicester Square in januari was dit een peulenschil.

Binnen raakte de organisatie in paniek. Door het slechte weer was de drukte uitgebleven. Men probeerde koortsachtig om een deel van de lobby in te richten als alternatief voor de rode loper, met een systeem dat moest bepalen welke journalisten wel of niet binnen zouden mogen in de krappe ruimte.

En toen begon het. De eerste paar genodigden bleven buiten in hun auto zitten wachten tot er wat meer mensen waren. Toen, alsof het zo afgesproken was, liepen deze vreemden samen naar binnen. Op die manier hoefde niemand als eerste aan te komen. Vanaf dat moment kwam de stroom op gang. Eerst de lagere studiomedewerkers en de crew, twee totaal verschillende groepen die graag contact wilden maken, maar niet met elkaar. Gevolgd door vrienden en familie, keurig op tijd. En even later, in duurdere pakken, de echte machthebbers. En tot slot kwamen de sterren.

Lynsey en Melanie arriveerden samen in één auto. Lynsey was opgewonden. Het was niet haar eerste première, maar wel de eerste waarvoor ze officieel uitgenodigd was. Deze keer hoefde ze zich niet uit te geven voor iemand anders.

Melanie was nerveus. In haar ergste visioenen van deze avond had ze bij het uitstappen boegeroep gehoord. Ze had in gedachten spandoeken gezien met hatelijke opmerkingen, en rotte eieren en beschimmeld fruit die naar haar hoofd werden geslingerd.

Maar toen ze uitstapten, gebeurde er niets. Er stond geen noemenswaardige menigte, alleen een paar doorgewinterde fans die naar iedere willekeurige auto joelden. Door het slechte weer konden ze de beroemdheden er maar amper tussenuit pikken. Melanie dook onder een wachtende paraplu en rende naar de droge lobby. Lynsey, die vlak achter haar liep, werd nat.

De camera's klikten druk zodra ze binnenkwamen. Het flitslicht leek wel een stroboscoop. Melanie bleef even staan voor een paar haastig opgehangen filmposters om de fotografen de gelegenheid te geven hun plaatjes te schieten. Ze schoof de schouderbandjes van haar appelgroene Matthew Jacobson-jurk op hun plaats. Er mochten nu geen beha-bandjes onderuit piepen. Ze sloot zich af voor alle stemmen. Vanavond wilde ze geen vragen beantwoorden. Die zouden toch allemaal over haar privé-leven gaan in plaats van over de film. Ze probeerde zich te concentreren en in de lenzen van zoveel mogelijk camera's te kijken, af en toe van gezichtsuitdrukking te veranderen en ervoor te zorgen dat niemand zag dat haar glimlach op haar gezicht gebeiteld was. In gedachten telde ze tot vijf voordat ze de zaal in liep, zonder acht te slaan op de wanhopige laatste verzoeken van strakke blondjes met een microfoon die nu teleurgesteld achterbleven.

'Melanie!' riep een van hen. 'Hoe is het met je baby?'

Ze aarzelde, maar Lynsey hield haar stevig bij de arm en voerde haar mee. Melanie wierp een blik over haar schouder waarvan ze hoopte dat hij spijt uitdrukte, en ze zag nog net dat het strakke blondje haar een vuile blik toewierp.

'Zie je nou wel?' zei Lynsey. 'Dat viel best mee. Je hebt het goed gedaan.'

'We hebben geluk gehad met het weer,' zei Melanie.

'Jij bent de enige die er zo over denkt,' antwoordde Lynsey.

Serena Simon en Fabien Stewart kwamen samen aan. Ze hadden een gezamenlijke scène opgenomen die was uitgelopen en het was praktischer geweest om de eerste auto te nemen die beschikbaar was, zeker met dit weer. Althans, zo had Fabien het gebracht, maar Serena maakte zichzelf wijs dat er veel meer achter zat. Op de rode loper pakte hij haar hand.

Serena's platinablonde haar viel altijd meteen op, en een paar mensen in het groepje toeschouwers riepen haar naam. Er stond iemand met een paraplu klaar om hen naar binnen te begeleiden, maar Serena liep naar de fans toe.

'Twee minuutjes maar,' zei ze. 'Ze hebben zo lang gewacht.'

Serena glimlachte, deelde handtekeningen uit, zei 'hallo' in een mobiele telefoon toen iemand daarom smeekte, vroeg of iedereen het naar zijn zin had en maakte er voor de fans een sprankelende avond van.

Fabien wachtte op haar en keek geamuseerd toe.

Toen ze terugkwam was ze drijfnat, maar het was een erg sexy gezicht. Ze wierp nog een handkusje naar de fans en haastte zich naar binnen.

'Dat was aardig van je,' zei Fabien.

'Ik weet waar het geld zit,' zei ze. 'Je had mee moeten komen.'

'In dit pak? Echt niet!' Toen hij grijnsde, werd Serena helemaal warm van binnen, ondanks haar natte jurk.

'Ik ga even mijn gezicht bijwerken,' zei ze, en Fabien gaf een kneepje in haar arm voordat ze wegliep. Ze kon niet wachten tot ze weer terug zou zijn.

Maar ze was vergeten dat ze niet naast elkaar zaten.

'Ik ben hier als vriend van Davey,' zei Fabien. 'Ik zit daarginds bij hem.'

Serena keek op haar kaartje. 'Ik zal wel bij Lynsey zitten,' zei ze. 'Maar ik zie je straks toch wel? Op het feest?'

'Ik ben helemaal de jouwe,' zei hij met een knipoog. Serena liep met een brede glimlach de trap op. Maar toen ze later bij haar plaats aankwam, zag ze tot haar afschuw dat ze niet alleen bij Lynsey zat, maar ook bij Melanie, haar zus Amanda en Douglas Mullraine.

Het deed er ook niet toe. Vanavond kon niets haar humeur bederven. Ze stak haar borst naar voren en glimlachte. 'Hallo allemaal.'

Alleen Lynsey glimlachte terug. Melanie keek verveeld en geërgerd. Douglas reageerde een beetje angstig en Amanda leek zwaar teleurgesteld.

De stilte die viel, duurde lang genoeg om onaangenaam te zijn. 'Ik geloof dat je iedereen kent, hè?' zei Lynsey. 'Behalve Amanda.'

'Amanda!' riep Serena uit. 'Wat ontzettend leuk om je eindelijk te ontmoeten. Douglas heeft me zoveel over je verteld. Hij is ontzettend aardig voor me geweest toen ik hier pas was en ik wil je heel graag leren kennen. Hoe gaat het met je?'

Amanda liet Douglas' arm los om Serena een hand te geven. Ze had haar onmiddellijk herkend van de foto's, maar zo'n hartelijke begroeting had ze niet verwacht. Haar weerstand verdween. Tot haar eigen verbazing zei ze: 'Ja, heel leuk om je te ontmoeten.' Toen Serena haar sjaaltje bewonderde, bood ze aan haar er een te sturen vanuit Engeland. Hoe had dat nou kunnen gebeuren?

Melanie keek geërgerd naar Serena's aanpak. Zag Amanda dan niet dat het allemaal nep was? Iedereen wist wat Serena en Douglas samen hadden gehad, al leek de verhouding de laatste tijd bekoeld te zijn, en nu stortte Serena zich als een goede vriendin op zijn vrouw.

Ze maakte verdorie haar zus belachelijk! Melanie wist wel beter, Serena was niet te vertrouwen. Geen enkele vrouw die er zo uitzag, was te vertrouwen.

'Ben je hier alleen?' vroeg ze vals.

'Nee, ik ben met Fabien meegereden. Hij zit daarginds,' antwoordde ze. 'Bij Davey.'

Ze wees, en toevallig keek Fabien op dat moment om. Hij zwaaide naar haar. Ze zwaaide terug zonder zich iets aan te trekken van de moordende blik van Melanie.

Voor in de zaal zag Davey naar wie Fabien zwaaide. 'Wel een beetje jong, hè?' zei hij. 'Zelfs voor jou.'

'Ja, ze is gewoon een maatje van me,' zei Fabien. 'Ze lacht om mijn grapjes. Leuke meid. Pienter ook.'

'Dat zal wel,' reageerde Davey sarcastisch. 'Pienter, ja. Heb ik ook gehoord.'

'Zo is het helemaal niet. Ik begin niets meer met vrouwen met wie ik samenwerk. Heb jij dan nooit een vrouwelijk maatje gehad?'

Davey lachte. 'Nooit een met wie ik niet had willen neuken, nee.'

De lichten werden gedimd, het geroezemoes in de zaal ebde weg en de film begon. Het was de eerste keer dat Melanie met plezier naar zichzelf keek op het grote doek. Ze zag er goed uit. Dat was haar beste tijd geweest, en ze had het niet eens geweten. Zo mooi zou ze nooit meer worden.

De film was behoorlijk indringend, en van tijd tot tijd keek Melanie om zich heen om de reactie van het publiek te peilen. De eerste keer dat ze iemand zag huilen juichte ze in stilte. Ze was zo op zichzelf gericht dat het moeilijk was om zich op het verhaal te concentreren, maar ze had het script toch gelezen?

Toen de film afgelopen was en de aftiteling over het doek rolde, hield ze haar adem in. Het bleef heel even stil, lang genoeg om haar nerveus te maken, en toen hoorde ze de zoete klanken van het applaus.

'Ze vinden me goed,' fluisterde ze tegen Lynsey. 'Luister maar. Ze vinden me goed.'

Het feest na afloop was verrassend uitgelaten. Het leek wel alsof iedereen zich wilde ontladen na de emotioneel zware film. Meestal waren party's als deze vrij bedaard, zo'n avondje waarop je voor de vorm een rondje liep maar waar je niet lang bleef. Vanavond leek het wel het einde van de wereld.

Het feest was verdeeld over drie ruimtes. Van het balkon was een besloten vip-gedeelte gemaakt, met genoeg zitplaatsen voor iedereen die het juiste pasje had. Beneden in de grote zaal deden de gasten in de massa alsof ze het helemaal niet erg vonden dat ze tussen wildvreemden gepropt stonden en niet konden zitten. In het souterrain probeerde een deejay de dansvloer te vullen met harde R&B.

'Als iemand me zoekt,' zei Lynsey, wijzend naar de plek waar de muziek vandaan kwam, 'dan ben ik daar.'

De dansvloer stond bomvol mensen die met een drankje in de hand totaal geen acht sloegen op de muziek. Maar Lynsey was dronken genoeg om in haar eentje te dansen, dus bleef ze een beetje aan de rand, waar ze de beat over zich heen liet komen en toekeek hoe de dj als een concertpianist zijn handen over de draaitafels liet gaan. Hoewel de muziek hard was, kwamen sommige schelle stemmen er nog bovenuit. Lynsey hoorde de superlatieven roekeloos rondvliegen wanneer de film werd besproken. Als ze heel eerlijk was, begreep ze er niets van. Het was een knap gemaakte film en iedereen acteerde goed, maar het geheel liet haar koud. Ze ging naar de bioscoop om vermaakt te worden, en martelingen en bloedvergieten vond ze niet bepaald vermakelijk.

Er werd op haar schouder getikt. 'Hé Disco, hoe gaat-ie?'

'Riley. Ik dacht dat dit een besloten feestje was.'

'Je kent me toch? Voor mij is niets besloten. Ik heb een kaartje afgetroggeld van een man hierbuiten die net door zijn vriendin was gedumpt.'

'Ik praat niet meer met jou.'

'Waarom niet?'

'Melanie Chaplin, daarom niet. Wat een rotstreek van je om dat verhaal te publiceren. Je hebt er grote problemen mee veroorzaakt.'

Riley stak zijn handen omhoog alsof hij zich gewonnen gaf. 'Ik beken schuld. Maar ik weet zeker dat jij precies hetzelfde gedaan zou hebben.' 'Nee,' zei Lynsey, 'ik weet zeker van niet. Heb jij dan echt geen grenzen? Ethische grenzen, bedoel ik?'

'Ethisch?' Riley begon te lachen. 'Sorry, maar het is lang geleden dat ik dat woord heb gehoord. Nee, ik denk niet dat ik die heb. O jee! Ben ik nu een slecht mens?' Hij trok een quasi-verafschuwd gezicht. 'Kom op, meid. Dat hoort allemaal bij het spel van de roem.'

Lynsey kon zich niet herinneren wanneer iemand voor het laatst 'meid' tegen haar had gezegd. Ze voelde zich er erg ongemakkelijk bij.

'Kijk eens wie we daar hebben,' zei Riley. 'Je vriendje.'

Ze volgde zijn wijzende vinger. Toby. Hij stond helemaal alleen en had niet eens een drankje in zijn hand. Iemand moest die jongen eens leren wat feestvieren was. Net toen ze hem wilde roepen, kwam er een kleine, slanke blondine in een minuscuul rood jurkje naar hem toe gelopen met twee glazen champagne. Hij pakte er een aan en sloeg zijn vrije hand om haar middel. Samen liepen ze de trap op.

'Oeps,' zei Riley. 'Niet, dus.'

Zodra Melanie de toiletten binnenging, zag ze Serena staan, die met een papieren handdoekje haar lippenstift afdepte. Heel even vroeg Melanie zich af of ze zich nog kon omdraaien en weglopen voordat Serena haar zag, maar het was al te laat.

'Melanie!' riep Serena uit. 'Je was fantastisch in de film.'

Tot haar grote schrik wilde Serena haar omhelzen. Melanie deed snel een stapje opzij en keek in de spiegel. 'Dank je.'

'Je speelde de emoties ontzettend goed. Hoe ben je toch bij die plek gekomen?'

'Met het vliegtuig.'

Serena begon te lachen. 'Nee, ik bedoel zo dicht bij de emoties van je personage. Dat moet een bijzondere ervaring zijn geweest.'

Melanie deed eerst haar haar goed en draaide zich toen pas om naar Serena. 'Sorry, hoor,' zei ze. 'Hier heb ik geen tijd voor.'

'Pardon?'

'Een beetje het onschuldige vrouwtje uithangen. Doe dat maar bij iemand die er wél intrapt.'

'Ik heb nooit tegen je gelogen, Melanie. Beweert Douglas soms dat ik met hem naar bed ben geweest?'

'Ja,' zei Melanie.

'Nou, dat is gelul, maar als je hém wel gelooft en mij niet dan kan ik daar weinig aan veranderen.' Serena wilde Melanie opzij duwen. 'Neem me niet kwalijk,' zei ze. 'Sorry dat ik je heb gestoord.'

'Ik heb de bladen toch gelezen?' zei Melanie. 'Ik ken die types zoals jij. In Engeland hebben we daar een woord voor. Slapper, dat is een soort slet, maar dan met veel minder klasse.'

'Slet', daar kon Serena niet mee zitten. Vroeger op school hadden de andere meisjes haar wel ergere dingen naar het hoofd geslingerd. Ze wist zelf dat het niet waar was. Maar ze had zich niet opgewerkt van een oude stacaravan naar Hollywood om dit te pikken. Zij las de bladen óók.

'Hoe durf jij iets te zeggen over klasse?' zei ze. 'Mij voor vuile vis uitmaken terwijl je niet eens weet wie de vader van je kind is. En denk je nou echt dat niemand in de gaten heeft dat je een oogje hebt op Davey Black?' Die laatste roddel was afkomstig van de kapster van die ochtend. Toen ze het hoorde had Serena niet geweten of ze het moest geloven, maar aan Melanies verbijsterde reactie te zien was het midden in de roos. 'Kijk maar niet zo verbaasd,' zei ze. 'In deze stad blijft niets geheim, dat weet je toch? Maar ik zal jou ook eens een geheim verklappen, een grote onthulling: ik ben nog maagd, Melanie. Maagd. Dus als ik een slet ben, wat ben jij dan wel niet?'

Melanie raakte al snel verzeild in een gesprek met Max Parker en een paar andere mensen van CMG. Ze vormden een beschermend kringetje rond hun waardevolle aanwinst, om de concurrentie op afstand te houden. Ze zagen allemaal in dat dit een Oscarnominatie zou worden. Melanie Chaplin was hot.

Ze stond daar in hun midden zonder veel overgave aan haar champagne te nippen en nam bescheiden hun complimenten in ontvangst. Ze vertelde een paar anekdotes uit de opnametijd, zei instemmend dat de nieuwe reeks van Justice fantastisch werd en glimlachte en knikte op de juiste momenten. Niemand had kunnen raden dat ze met haar gedachten mijlenver weg was en geen woord hoorde van wat er werd gezegd. Serena had haar gekwetst.

Dit is het dan, beter wordt het niet.

En wat stelt het nou voor?

'Neem me niet kwalijk,' zei ze. 'Ik geloof dat ik daar mijn zus zie.' Met tegenzin lieten ze haar gaan.

Melanie bleef recht voor zich uit kijken toen ze naar de andere kant van de zaal liep. Een paar mensen riepen haar naam, maar ze reageerde er niet op. Ze wilde nu geen gesprek voeren. Plotseling had ze grote behoefte aan frisse lucht. Haar blik was strak gericht op de deur aan de overkant, die uitkwam op een terrasje. Ze zette de ene voet voor de andere en concentreerde zich op de oversteek. Dit was haar grote avond, maar ze wilde alleen maar naar huis.

En ik heb niet eens een huis.

Tegen de tijd dat ze naar buiten liep, had ze vreselijk veel medelijden met zichzelf en was ze bijna in tranen.

Ze ademde de vochtige lucht diep in. Door de regen smaakte die een beetje naar Engeland.

Het terras was verlaten, op één gestalte na die half schuilging achter een plant in een grote pot. Er kringelde sigarettenrook boven zijn hoofd. Toen herkende ze hem. 'Davey?'

Hij draaide zich om en knipte de peuk weg over het balkon. 'Hé,' zei hij. 'Wat zie je er goed uit.'

'Dank je wel,' zei ze. 'En gefeliciteerd. Ze vinden de film geweldig.'

'En jij?' vroeg hij. 'Vind jij hem ook geweldig?'

'Ja.'

'Ik zelf ook.'

Ze keek hem aan en vroeg zich af hoe het zou voelen om zich gewoon in zijn armen te werpen en nooit meer weg te gaan. Om zo te leven, in zijn omhelzing. Het zou in ieder geval gemakkelijker zijn dan de wereld het hoofd te bieden. En was het nu echt zo verkeerd? Ja, hij was getrouwd. Maar wat kon dat huwelijk nog voorstellen? Zijn vrouw dook met Jan en alleman het bed in, en Melanie zag toch hoe hij naar haar keek. Er sprong duidelijk een vonk over tussen hen. En ze wist dat hij dat ook voelde.

Ze wist dat ze kwetsbaar was. Ze voelde zich rot en zijn genegenheid als tijdelijke pleister op de wonde zou niet langer dan een nachtje duren. Ze wist dat dit een heel slecht moment was om een verhouding te beginnen. Ze wist dat seks met Davey niets zou oplossen, dat het alleen maar méér problemen zou geven. Nee, er zou niets gebeuren, daar zorgde ze wel voor. Ze moest sterk zijn. Het was een kwestie van wilskracht.

'Zullen we ergens anders naartoe gaan?' vroeg Davey.

'Graag.'

Serena had het uitstekend naar haar zin. Het was van haar gezicht af te lezen. Ze had Fabien meteen gevonden op het feest, aan het beste tafeltje van de hele vipruimte. Hij had haar voorgesteld aan een paar vrienden van hem, die haar moeiteloos in hun clubje hadden opgenomen. Ze nipte van haar mineraalwater en genoot van de uiteenlopende gesprekken. De tafel stond precies zo dat de mensen die langsliepen gemakkelijk even konden blijven staan om een praatje te maken. Ze week niet van Fabiens zijde. Het werd al minder druk, maar tot haar grote plezier wilde Fabien nog niet dat het feest afgelopen was.

'Zullen we nog ergens wat drinken?' vroeg jij.

'Ik drink niet,' zei Serena.

'Dan gaan we wat anders doen.'

Ze was er klaar voor. 'Bij jou thuis?'

'Nou, dat weet ik niet, Serena. We moeten morgen allebei vroeg beginnen.'

'Dan blijven we gewoon de hele nacht op.'

Hij krabde aan zijn kin. Zijn nagels maakten een raspend geluid op de stoppels van die dag. 'Ik geloof dat je vergeet hoe oud ik ben.'

'Dat kan me niks schelen.' Een huivering van opwinding maakte dat de lichtblonde haartjes in haar nek overeind gingen staan. Ze werd overspoeld door adrenaline en verlangen. Het ging gebeuren. Vanavond zou Fabien haar enige kostbare bezit van haar afnemen. Dit was de laatste stap. Na vannacht zou ze geen meisje meer zijn.

Fabien keek vertederd en een beetje geamuseerd naar de twinkeling in haar ogen. Zo was ze al de hele avond. Hij had nog nooit iemand zo enthousiast gezien tijdens een première. Hij zou bijna vergeten hoe spannend het in het begin allemaal was. Ze was nog maar een kind, aan het begin van haar grote avontuur. Wat kon het hem ook schelen, hij kon best een nachtje doorhalen.

'Oké, schatje,' zei hij. 'Afgesproken.'

'Dan gaan we,' zei ze. 'Ik zie je buiten.' Ze gaf hem een kus op zijn wang en ging naar het toilet. Even haar gedachten op een rijtje zetten. Ze wilde niet overkomen als een giechelende puber. Ze moest even rustig worden. Maar van binnen danste ze.

Fabien keek haar grijnzend na. Hij moest vaker met Serena optrekken, dat hield hem jong. Na alle ellende van de afgelopen weken had hij wel een feestje verdiend. Het zou een beetje leven brengen in het huis dat zo leeg voelde zonder Melanie en de baby.

'Mensen,' zei hij tegen de inmiddels grote groep aan zijn tafel. 'Laten we bij mij thuis verder feesten. Iedereen is welkom.'

Een paar vrouwen die vlakbij stonden, giechelden hoopvol en keken zijn kant op.

'Iedereen die weet waar ik woon,' voegde hij eraan toe. Toen zag hij de zwoele vrouw met het bruine haar die in het midden stond, met en warme, gulle mond. 'En jij ook, schat. Rij maar met hem mee, oké?' De vrouw knikte en Fabien fluisterde zijn vriend in het oor dat hij haar zeker moest meenemen. Serena had gelijk, een feestje was een uitstekend idee.

Op weg naar buiten kwam Serena Lynsey tegen.

'Ik ga weg,' zei ze. 'Met Fabien.' Ze kreeg al kippenvel van plezier door alleen zijn naam uit te spreken.

Lynsey lachte voorzichtig. 'Bel me maar als er iets is, oké?'

'Ik heb niks nodig.'

Serena's blijdschap werkte aanstekelijk. In een opwelling sloeg Lynsey haar armen om haar heen bij wijze van afscheid.

Het feest liep duidelijk ten einde. Na het veelbelovende begin was het tegen halfelf zo'n beetje uitgedoofd. Lynsey keek om zich heen, op zoek naar een bekend gezicht. Ze had Melanie al een tijdje niet meer gezien. De enige die ze zag was Toby. Hij stak zijn hand op en kwam naar haar toe geslenterd. De blondine in het rode jurkje was nergens te bekennen.

Toen ze hem naar zich toe zag komen, vroeg ze zich af of ze niet te snel over hem had geoordeeld. Ze was niet smoorverliefd of zo, maar ze zag toch wel dat hij iets had. En het feit dat ze blij was dat de blondine in het rode jurkje weg was, wilde zeggen dat ze toch wel iets voor hem moest voelen. Misschien.

'Heb je het naar je zin?' vroeg hij.

'Altijd,' zei ze. 'Wat doe jij hier eigenlijk?'

'Ik heb ook mijn connecties, hoor.'

'Zin om te dansen?' vroeg ze. De muziek zou vast snel stoppen en ze kon haar voeten nog niet stilhouden.

Toby keek om zich heen. 'Nee, beter van niet. Ik ben hier met iemand.'

'Een date? O ja, ik geloof dat ik haar heb gezien.'

'Dat vind je toch niet erg? Ik bedoel, jij hebt me duidelijk gemaakt dat je geen relatie wilt. Ik wel, dus ik blijf maar gewoon zoeken.'

'Nee joh, prima. Natuurlijk. Ik eh... ga maar weer eens naar mijn vrienden.'

'Tot kijk,' zei hij.

Ze zag hoe hij zich aan de andere kant van de dansvloer bij zijn date voegde. En het zat Lynsey dwars dat haar dat dwarszat.

Amanda en Douglas kwamen van de andere kant aangewaggeld, allebei vrolijk dronken.

'We gaan,' zei Douglas.

'Heb jij Melanie nog gezien?' vroeg Amanda.

'Al een tijdje niet meer,' zei Lynsey. 'Misschien is ze al weg.'

'Ze zou nooit vertrekken zonder iets te zeggen,' zei Amanda.

'Jawel, hoor,' zei Douglas. 'Ze was de hele avond al chagrijnig. Kom, vrouwtje van me, we gaan nog wat drinken in het hotel.'

Hij gaf een klapje op haar achterste en Amanda giechelde. 'Mocht je haar zien,' zei ze tegen Lynsey, 'wil je haar dan de groeten doen?'

'Goed, hoor,' zei Lynsey. Amanda en Douglas liepen gearmd weg. 'Nog een fijne avond.'

Overal om haar heen gingen mensen twee aan twee naar huis. Ze hoorde vaag iets over een feest ergens in de heuvels. Het was nog vroeg, misschien kon ze er nog een leuke avond van maken. Waar was Melanie toch gebleven? Dit was haar grote avond en ze was nergens te zien. Het was niets voor Melanie om een kans om in het middelpunt van de belangstelling te staan, te laten schieten.

Lynsey geeuwde.

Ze geeuwde nooit. Misschien werd ze oud.

Of misschien was ze gewoon moe.

Ze wist niet of je in Hollywood wel gewoon moe mocht zijn; het was pure uitputting of niets. Tijd was geld en er mocht geen geld worden verspild aan de gebruikelijke kwetsbaarheden van het menselijke gestel. Alles moest snel, met spoed, onmiddellijk. Dat vond ze toch zo leuk aan deze stad? Want zo niet, wat deed ze hier dan?