Hoofdstuk 7

Melanie betwijfelde of ze wel het geestelijke vermogen had om deze beslissing te nemen. Betekende dat dat ze nee zou zeggen? Los Angeles was een door jetlag beïnvloede dagdroom geweest. In die context had ze het aanbod van Max Parker eenvoudigweg ervaren als het bizarre hoogtepunt van een vermoeiende reis. Maar nu was ze terug en moest ze er serieus over nadenken. Melanie had Max aardig gevonden, grappig en bijna vaderlijk. Voor haar voldeed Max Parker aan de eisen van een topagent: een dodelijke combinatie van stijl en macht, en ook een tikkeltje nichterig. Zijn welgemanierdheid had iets ouderwets en zijn kennis van films was verbluffend. Ze had het op dat moment niet geweten, maar de bespreking die een uur had geduurd, was ingepland op twintig minuten en hij had zijn assistenten tot wanhoop gedreven met de onverwachte verlenging. Als Max iemand graag mocht, kon hij uren doorpraten.

Ze hadden het ook gehad over de problemen met Rob Rosenburg aan het begin van de opnamen, en Max had haar in vertrouwen verteld dat hij Bob een bullebak vond, een vrouwenhater die Melanie had beschouwd als een obstakel voor zijn hebzucht.

'Wacht maar tot de film een groot succes wordt,' zei Max. 'Dan gaat hij beweren dat hij je heeft ontdekt.'

Tegen de tijd dat Max haar op haar wangen had gezoend bij wijze van afscheid, was Melanie zwaar van hem gecharmeerd geweest. Ze was gevleid dat hij zoveel moeite had gedaan om alles over haar te weten te komen - ze wist niet dat zijn assistente een gedetailleerde levensloop van internet had gehaald, zoals ze altijd deed wanneer Max iemand voor het eerst ontmoette. Het maakte allemaal deel uit van een zorgvuldig uitgestippeld plan om de indruk te wekken dat CMG het meest betrokken, geïnformeerde artiestenbureau van allemaal was.

Nu hoefde ze alleen nog de feiten te bekijken en haar mogelijkheden af te wegen.

Ze had wel geweten dat er door de film veel zou veranderen in haar leven, maar ze had niet verwacht dat het zo snel zou gaan.

Max en Jim spraken van een groot contract voor vele maanden, misschien wel jaren. Een contract dat haar leven ingrijpend zou veranderen. Ze moest weg van haar hypotheek en haar vriend, naar een vreemd land waar ze niemand kende. Ze kon natuurlijk altijd haar huis onderverhuren en korte metten maken met Jonathan, maar ze was nog maar net terug van een verre reis; wilde ze nu al aan de volgende beginnen? Deze keer misschien wel voorgoed?

De beslissing speelde iedere minuut van de dag door haar hoofd. Het dilemma dook op in haar dromen: Marilyn Monroe dronk thee met Melanies vader en haar nieuwe leven dronk thee met haar oude. Toen pakte haar vader de theepot en goot gloeiend heet water over Marilyns gezicht, en bij het wakker worden wist Melanie niet wat deze droom kon betekenen. Ze maakte lijstjes. Ze las haar horoscopen. Ze had zelfs tarotkaarten geprobeerd, maar ze kon het boekje niet vinden waarin stond wat iedere kaart betekende, en zonder die uitleg had ze er niets aan. Het antwoord was niet duidelijk.

Slechts tijdens vluchtige momenten van zelfvertrouwen zag ze in wat voor prachtkans haar werd geboden, maar dan stak haar onzekerheid weer de kop op en werd de moed die ze nodig had om de juiste beslissing te nemen, erdoor opgeslokt.

Ze praatte er met niemand over en kropte al het gepieker op, zodat het voortdurend aan het analytische deel van haar hersenen knaagde. Iedereen zou zeggen dat ze gek was als ze dit afsloeg, maar ze kon nu niet helder denken en wilde het niet horen. Ze had het te druk met nadenken.

Omdat ze wist dat ze dat moest doen, ging Melanie langs bij haar zus Amanda in hun herenhuis in Chelsea, aan een rustig pleintje dat net ver genoeg van King's Road lag om het verkeer er niet te horen.

Amanda was de eerste actrice in de familie en ze was behoorlijk succesvol geweest halverwege de jaren tachtig, rond de tijd dat ze haar irritante man Douglas Mullraine had leren kennen en met hem was getrouwd.

Douglas was een theaterproducent die meer tijd doorbracht op de golfbaan dan op kantoor, om zijn buitensporige lunches er weer af te wandelen. Melanie zag hem vaker dronken dan nuchter, kwijlend over haar heen gebogen wanneer hij wijn inschonk en intussen probeerde in haar truitje te gluren. Douglas had meer dan eens geprobeerd de zus van zijn vrouw te versieren, en hij was er pas mee opgehouden toen Melanie dreigde hem te beschuldigen van verkrachting als hij nog één keer zelfs maar naar haar keek. Hij was blijven kijken, maar gelukkig had hij sindsdien wat meer afstand bewaard.

Douglas was naar zijn 'werk' en Amanda was druk bezig met haar eenjarige dochtertje, terwijl Sara, het Portugese kindermeisje, ongeïnteresseerd toekeek. Amanda's nieuwe zwangerschap was zichtbaar, en ze droeg een drukke bloemetjesjurk die haar niet stond. Haar kastanjebruine haar viel als een kaarsrecht gordijn steil over haar schouders, en ze was zoals gewoonlijk zwaar opgemaakt.

'Mei!' riep ze toen Melanie de keuken in kwam, waar Alessi en Smeg vochten om een ereplaats. 'Schat, wat ben je mager. Heb je wel goed gegeten daarginds? Kom gauw, ga zitten.' Amanda leverde het kind af bij Sara en joeg Melanie de keuken uit. 'Sara, kun jij thee voor ons zetten?''Wacht nou, mag ik mijn nichtje niet even zien?' zei Melanie.

'Ach ja, natuurlijk. Ik vergeet steeds dat er meer mensen voor mijn dochter komen dan voor mij. Sara, geef Olivia eens aan Melanie.'

Melanie grijnsde naar het kleine meisje in haar armen. Ze was een stuk groter en zwaarder geworden en haar haar krulde aan de uiteinden. Melanie hield van kinderen, maar ze vond ze ook een beetje eng. Ze waren te onvoorspelbaar. Met dit kleintje had ze medelijden. Haar zus reageerde net zo warm en hartelijk op haar kind als ze op een nieuwe auto of een paar schoenen zou reageren. Wanneer andere mensen Olivia bewonderden, keek ze op de achtergrond zuchtend en verveeld toe, alsof ze niet begreep wat iedereen zo leuk vond aan een baby. Ze kon geen wandeling maken in het park of wildvreemden keken in de wandelwagen en bogen zich over Olivia heen, die iedere keer van slag raakte van al die aandacht en hun rustige ommetje bedierf.

Nu leek Amanda vol ongeduld te wachten tot Melanie het kind zou teruggeven aan Sara, zodat ze in de zonnige serre konden gaan zitten. Hier hingen gelukkig geen foto's, vanwege de glazen wanden, maar de rest van het huis was behangen met afbeeldingen van Amanda, als een soort godin die vereerd moest worden, inclusief naaktfoto's op het toilet waardoor Melanie het gewoon gênant vond om er te plassen. Het was aandoenlijk dat Douglas zo dol was op het perfecte figuur van zijn vrouw, maar moest hij het daarom aan de muur hangen? Een glimlachende Amanda, overal waar je keek, werkte nogal op haar zenuwen.

Zodra ze in de serre zaten, bracht Amanda haar eigen grote nieuws, met grote ogen en zo dramatisch dat het niet misstaan had in een soap.

'Douglas heeft een verhouding.'

Melanie stond perplex. Douglas had iedere vrouw die hij kende geprobeerd te versieren en was een schandalige flirt, en het zat er dik in dat zijn pogingen zo nu en dan slaagden. Amanda dacht toch niet echt dat haar casanova van een echtgenoot haar trouw was? Kennelijk wel.

'Ik moet er niet aan denken, Mei,' zei Amanda. 'Wat moet ik zonder hem?'

'Ho even,' zei Melanie. 'Hoe kom je erbij dat hij bij je weg zou gaan, mocht hij inderdaad een verhouding hebben? Je bent de moeder van zijn kind. Kinderen. Jullie zouden er samen toch wel uit komen als het zo was?'

'Dat zou ik niet kunnen. Ik zou me dood schamen.'

O, mijn hemel, dacht Melanie. Ze weet echt van niks.

'Waarom denk je dat hij een verhouding heeft?' vroeg ze.

'Dat weet ik gewoon. Eerst merkte ik allerlei kleine dingen aan hem: hij ging vroeg naar zijn werk, kwam overdag zomaar naar huis en gedroeg zich vreemd, en in de bladen zeggen ze altijd dat je moet opletten bij vreemd gedrag.'

Mijn zus, de Cosmo-koningin.

'Toen drong het tot me door met wié hij het doet, en alles viel op zijn plaats.'

'Met wie dan?' vroeg Melanie.

Amanda gebaarde naar de keuken.

'Sara?!' zei Melanie te hard.

'Ssst! Ik weet het zeker. Ze doet heel koel als hij in de buurt is, maar ik wéét het. Hij heeft bij Harvey Nichols voor tweehonderd pond lingerie gekocht. Ik dacht dat het voor mij was, maar de eerstvolgende keer dat Sara bleef slapen omdat we laat thuis kwamen, droeg ze een schitterend, duifgrijs satijnen onderjurkje. Van La Perla maar liefst. Ik bedoel, hoe stom kun je zijn? Het is zo'n cliché, betrapt worden vanwege ondergoed!'

'Hoe weet je dat, heb je de rekening van zijn creditcard bekeken?' vroeg Melanie. 'Dat wil niks zeggen. Misschien heeft hij bij Harvey Nichols iets voor zichzelf gekocht.'

'Nee, ik heb zijn auto doorzocht. Het tasje lag onder de stoel. Ik heb het verdomme zien liggen.'

'O,' zei Melanie, en toen ze in gedachten haar zus in de Audi-cabrio van Douglas zag rommelen, kon ze haar lachen bijna niet inhouden. Maar Amanda vatte dit heel serieus op, dus dat moest zij ook doen. 'En wat nu?'

'Ik weet het niet. Ik kan haar niet zomaar ontslaan zonder dat ik iemand anders heb. In mijn toestand kan ik niet in mijn eentje voor Olivia zorgen.'

Amanda gebruikte haar zwangerschap graag als excuus om onder alle taken uit te komen waar ze geen zin in had.

'Ik bedoelde eigenlijk wat je met Douglas gaat doen,' zei Melanie.

'Ik vroeg me af of jij niet eens met hem zou willen gaan praten.'

'Wat?'

'Zeg tegen hem dat ik het weet en dat hij ermee moet ophouden, zodat we verder kunnen gaan met ons oude leventje,' zei Amanda.

'Geen sprake van!' zei Melanie. 'Het is jouw man, zulke dingen ga ik niet tegen hem zeggen. Waarom gaan jullie vanavond niet samen om de tafel zitten voor een goed gesprek?'

'Ik kan nu geen stress gebruiken. Dat kan heel slecht zijn voor de baby.' Ze snifte. 'Jeetje, Melanie, ik vind je nogal bot. Ik had meer begrip verwacht van mijn eigen zus. Ik ben een bedrogen echtgenote! En Douglas gaat vanavond naar dat feest waar jij ook heen gaat. Je zou hem even apart kunnen nemen. Jij bent zo goed in die dingen. O Mei, alsjeblieft? Ik weet zeker dat hij het zo gênant zal vinden dat hij alles doet wat je vraagt.'

Of Melanie het misschien ook gênant vond, leek haar zus weinig te kunnen schelen. Het kwam gewoon niet in haar op dat Melanie deze kleine gunst zou kunnen weigeren. Dat deed ze immers nooit.

'Stel dat ik het inderdaad doe,' zei Melanie lusteloos, met het gevoel dat ze zich ieder moment kon laten overhalen. 'Neem je hem dan terug en zeg je er nooit meer wat over? En hoe moet het dan met Sara?'

'Sara mag blijven. Het is gewoon een dom kind en ik weet zeker dat het zomaar een losse flodder is. Ik ga niet helemaal op zoek naar een nieuw kindermeisje. Ze is goed met Olivia, en als het straks voorbij is, ga ik het haar lekker inpeperen.' Amanda kreeg een akelige uitdrukking op haar gezicht, en haar gebruikelijke typisch Engelse bleke gelaat werd vuurrood. 'Ik bedoel, hoe durft ze? Brutaal kreng.'

Melanie was het feest van die avond helemaal vergeten. Het was de première van een nieuwe musical die geproduceerd werd door een van Douglas' grootste rivalen. Natuurlijk zou Douglas er ook zijn en met een brede grijns alle betrokkenen feliciteren, terwijl hij in stilte hoopte dat de musical zwaar zou floppen en slechte recensies zou krijgen. Zelf moest ze erheen omdat Jonathan uitgenodigd was en hij erop rekende dat ze meeging. Ze hadden elkaar amper gezien sinds ze terug was, en ze was per slot van rekening nog altijd zijn vriendin.

Ze had een hekel aan premières. Op het feest na afloop deden alle gasten zonder uitzondering alsof ze de voorstelling geweldig vonden, omdat je nooit wist wie je voor je had of wie er stiekem meeluisterde. De arme sterren kregen soms de hele avond te horen dat ze fantastisch waren, zodat ze zich voor het eerst in maanden durfden te ontspannen, om de volgende dag zulke vernietigende recensies onder ogen te krijgen dat ze zich afvroegen of ze hun bed nog wel uit zouden komen. Dan wisten ze dat de avond ervoor iedereen glashard had staan liegen.

Melanie had geen zin in het feest, ze had geen zin om tegen Douglas te moeten zeggen dat hij zijn lul niet langer achterna mocht lopen en ze had geen zin om Jonathans handje vast te houden en glimlachend gesprekken te voeren met mensen die ze niet kende. Ze wilde naar huis om nog meer na te denken. Alleen kon ze niet zo goed nee zeggen.

Ik ga wel met hem praten,' zei ze nu. 'Maar denk erom, dan sta je bij me in het krijt.'

De musical had een enorme cast, fantastische choreografen, de allerbeste componist en een ingewikkeld toneel dat ronddraaide. En toch was het een regelrechte ramp.

Lynsey voelde plaatsvervangende schaamte voor alle acteurs en actrices. Het was een slecht stuk. Ze konden het wel vergeten, en dat wisten ze.

Wat moesten ze blij geweest zijn toen ze de rol kregen - 'Schat, ik heb hem! De hoofdrol in een West End-musical!' Hadden ze zichzelf toegestaan om te dromen van een overstap naar Broadway en platencontracten, om vervolgens zó te eindigen? Daar stonden ze dan, een lied te zingen over een personage die iedereen al vergeten was. Grapjes te maken waar niemand om lachte en vals te zingen omdat het publiek zo angstaanjagend was.

Lynsey ging onrustig verzitten in haar stoel. Ze zat er pas een uur, maar het leek wel anderhalve week. Minstens een kwart van de bezoekers was al vertrokken. Hoe zou het voelen om mensen te zien weglopen terwijl je je werk probeerde te doen? Zo wreed kon alleen de showbusiness zijn.

Godzijdank kwam er nog een afterparty. Iedere olievlek heeft zijn regenboog.

Het geslijm op het feest was al in volle gang toen Melanie eindelijk de beveiliging was gepasseerd en ze de roze gestreepte tent inliep die midden op Great Devon Square was opgezet. Normaalgesproken was het gewoon een pleintje in een woonwijk in Londen, maar vanavond was het omgetoverd tot een Victoriaanse kermis. Obers in historische kostuums serveerden drankjes aan vrouwen die hun best deden om niet met hun naaldhakken in de modder te blijven steken. Er was een gewelf van vele gekleurde lampjes, op dun doek dat tussen de bomen was gespannen. In een van de hoeken was een bar waar cocktails werden gemaakt, zo snel als de dorstige menigte kon drinken, en in een andere hoek stond een blok ijs met alle denkbare zeevruchten erop, en daarnaast twee obers die op verzoek blini's bakten.

Het was een bizar schouwspel, een tijdelijke kermis, compleet met achtbaan en suikerspinnen. De huizen rondom het plein zagen er verlaten uit, misschien omdat het theatergezelschap de bewoners een nachtje in het Halcyon had ondergebracht of ze stuk voor stuk een reisje naar Parijs had aangeboden. Het feest moest een kapitaal gekost hebben, en waarvoor? Voor het geval de musical vreselijk zou zijn en er een kansje bestond dat de gasten zich alleen de heerlijke kreeft zouden herinneren? In dat geval had men volgens Melanie de cynische aard van de gemiddelde theaterbezoeker onderschat. De musical was slecht, daar kon geen hoeveelheid wodka-cranberry tegenop.

Verderop bij de gratis champagne zag Lynsey Dixon dat Melanie lusteloos om zich heen keek, en ze besloot naar haar toe te gaan. Ze had al gehoopt dat Melanie vanavond haar gezicht zou laten zien. Ze wilde dolgraag weten hoe het ervoor stond; ze was niet goed in afwachten. Als het op belangrijke beslissingen aankwam, had Lynsey graag zelf de touwtjes in handen. Als er dan iets misging, had ze het in ieder geval aan zichzelf te wijten. Ze had de hele week in spanning gezeten en haar best gedaan om nergens op te rekenen, maar intussen had ze haar zomerkleren al uitgezocht. Nu was ze nuchter genoeg om eraan te denken dat Jim haar had gevraagd niet met Melanie te praten, maar dronken genoeg om zich daar niets van aan te trekken.

'Hé, Melanie. Hoe gaat het met je?'

Melanie draaide zich om en zag dat aardige meisje dat bij Jim op kantoor werkte. Het meisje dat de problemen in Indonesië had opgelost, lang voordat ze bijna-beroemd was geweest. Het was pas een paar weken geleden, maar het leek een heel mensenleven. 'Goed, dank je, Lynsey. En met jou?'

'Ik ben een beetje aangeschoten, eerlijk gezegd. Komt door de achtbaan, denk ik. Ik ben er net een keertje te vaak in geweest. Of zou het door de gratis drankjes komen? Ik ben een ramp met gratis drankjes.'

'De musical is pas een uur afgelopen,' zei Melanie.

'Ja, dat weet ik, maar hij was zo slecht! Wij zijn in de pauze weggegaan en meteen hier aan een tafeltje gaan zitten. O, shit, niet tegen Jim zeggen, hoor,' zei Lynsey.

Het leek wel alsof haar woorden een eigen leven leidden. Misschien had ze haar nuchterheid toch overschat. Te laat bedacht ze dat ze een goede indruk moest maken.

'Ik zeg niks, wees maar niet bang. Met wie ben je hier?' vroeg Melanie.

'O, gewoon. Alice, Stewart en Fi. Jim is er ook, zal ik hem voor je gaan zoeken? Wil je iets drinken? Zullen we bij de anderen gaan zitten?'

'Lynsey, rustig maar. Het geeft echt niet,' zei Melanie, en ze meende het. Ze had Lynseys verfrissende eerlijkheid altijd heel leuk gevonden, maar die werd steeds minder naarmate ze langer voor Jim Taylor werkte.

'Nog nieuws?' vroeg Lynsey zo luchtig mogelijk.

'Heb je het al gehoord van de tv-serie?'

'Ja, gefeliciteerd.'

'Ik heb nog geen besluit genomen.'

Lynsey probeerde begripvol te knikken, maar omdat ze er niets van begreep, lukte dat niet helemaal.

Melanie zag het en ging in de verdediging. 'Het is nogal wat. Ik weet niet of ik zomaar in een week tijd mijn hele leven achter me kan laten. Zou jij dat kunnen?'

Lynsey zou het binnen een dag kunnen als het moest. Die gedachte maakte haar een tikkeltje somber.

'Ik bedoel, het is een hele verandering.'

Lynsey haalde haar schouders op. 'Ik hou van veranderingen.'

'Echt? Ik heb er juist een hekel aan.'

'Verandering is de moeder van de mogelijkheden. En ik hou van mogelijkheden.'

Melanie keek zo ongelukkig dat Lynsey zich schuldig voelde. Ze krabbelde een beetje terug. 'Maar ja, mijn leven is op verandering ingesteld. Ik heb geen enkel meubelstuk dat niet achter in een taxi past.'

'Ik heb een huis vol.'

'En ik heb hier geen banden, geen vriend, en mijn familie woont heel ver weg. Jij hebt je zus en eh... Jonathan, was het toch?'

'Jonathan, ja.'

'Dan heb je meer te verliezen dan ik. Ik snap best dat je overweegt om het aanbod af te slaan.'

Ze zaten samen op een doodgewoon parkbankje dat zou blijven staan wanneer morgen alle chique aankleding werd weggehaald en het plein weer gewoon een plein werd. Lynsey viste een pakje kauwgum uit haar knalroze handtas. Ze hield het Melanie voor en samen bleven ze een tijdje kauwend zitten.

'Ik heb ook niets te verliezen,' zei Melanie toen. 'Niet echt. Mijn huis zal er heus nog wel staan wanneer ik terugkom en mijn zus loopt ook niet weg.'

'En Jonathan?'

'We verspillen alleen maar elkaars tijd tot de juiste persoon zich aandient. Het type naar wie je over zijn schouder op zoek bent wanneer hij tegen je staat te praten, of wanneer iemand anders tegen je praat.' Melanie zuchtte. Het was geen pretje om haar leven op deze manier te analyseren. Waarom bleef ze ook alweer hier? De keuze dobberde al zo lang door haar hoofd dat hij dreigde te verdrinken. Ze wist het niet meer.

Na een tijdje zei ze: 'Zo had het niet moeten gaan.'

'Wat niet?'

'Mijn leven. Ik had het me heel anders voorgesteld.'

Lynsey wist wat ze wilde zeggen - 'Ho, wacht even! Nu ga je wel erg ver!' - maar in plaats daarvan zei ze: 'Nou, ze hebben je toch maar mooi die rol aangeboden, dus je zult het wel niet helemaal verkeerd hebben gedaan.'

'Misschien niet, nee.'

'Zeker weten. Het is een prachtige rol, voor jou of voor een ander. En ze waren erg tevreden over je.'

'Echt waar?'

'Natuurlijk, Melanie. Gaat het wel goed met je? Voor iemand die zojuist een schitterende baan aangeboden heeft gekregen, kom je niet erg blij over. Als ik zo'n kans zou krijgen...' Ze maakte de zin niet af, want ze besefte dan ze die kans ook min of meer kreeg, en dat ze op het punt had gestaan het aan Melanie te vertellen. Als deze vrouw iets niet kon gebruiken, was het wel druk van buitenaf. Een schop voor haar kont misschien, maar geen druk van buitenaf.

'Als jij die kans kreeg, wat dan?'

'Ik zou het fantastisch vinden,' zei Lynsey een beetje mat.

'Wat wil je daarmee zeggen? Dat je me voor gek verklaart?' Melanie besefte met een glimlach dat er maar één antwoord op die vraag was.

'Eigenlijk wel, ja.'

'Wat zou jij doen dan?'

'Mijn huis verhuren, mijn vriend dumpen, in het vliegtuig stappen en aan de slag gaan.'

'Is het zo eenvoudig?'

'Zo eenvoudig kan het zijn. Niets is zo gemakkelijk als van gedachten veranderen. Contracten kunnen verbroken worden en vliegtuigen gaan ook altijd weer terug. Als je een kans krijgt, moet je die met twee handen aanpakken.'

'Dus jij vindt dat ik het gewoon moet doen?'

'Dat kan ik niet bepalen. Maar jij beschouwt dit als De Rest Van Je Leven, en dat is nergens voor nodig. We nemen iedere dag beslissingen, maar dat valt ons alleen op als ze angstaanjagend zijn. Of je die rol nu neemt of niet, wees niet bang om de verkeerde beslissing te nemen. Vaak is er geen verkeerde beslissing. Je hoeft dus niet bang te zijn.'

Melanie had zelf niet beseft dat ze een lafaard was. Ze had zichzelf altijd gewoon beschouwd als iemand die alles goed overdacht.

Zodra ze inzag dat haar zorgen werden veroorzaakt door pure angst, leken ze minder te worden en stelden ze haar in staat om haar dilemma met andere ogen te bekijken. De enige optie was duidelijk.

'Denk je dat het je zal bevallen in Los Angeles?' vroeg Melanie. 'Hè? Mij?'

'Ik weet van het aanbod dat Max je heeft gedaan,' zei Melanie. 'Dat heeft Jim me verteld. Het was een van zijn tactieken om me onder druk te zetten.' Ze glimlachte. 'Bedankt, Lynsey. Ik moet gaan. Ik heb nog een hoop te doen. Wat was het ook alweer? Mijn huis verhuren, mijn vriend dumpen en in het vliegtuig stappen.'

'En aan de slag gaan.'

'Ik bel je nog,' zei Melanie.

Lynsey wachtte tot ze veilig op afstand was voordat ze haar armen om zichzelf heen sloeg en gilde als een puber tijdens een concert van haar favoriete boyband.

Melanie had haar telefoon niet horen overgaan, maar er was een voicemailbericht binnengekomen. Jonathan. Hij was laat en zou het feest waarschijnlijk niet meer halen, maar ze kon na afloop wel naar hem toe komen, als ze wilde. Vertaling: het avondje uit moeten we overslaan, schat, maar ik heb er geen bewaar tegen als je me straks even komt pijpen.

Ze was het liefst meteen naar hem toe gegaan om het uit te maken, geïnspireerd door die stoere meid van in de twintig met haar knalroze handtas, maar toen bedacht ze dat ze nog met Douglas moest gaan praten. Ze overwoog om toch te vertrekken, tegen Amanda te zeggen dat ze geen geschikt moment had kunnen vinden en daarna te weigeren het nog een keer te proberen. Maar dan zou Amanda lijdzaam zwijgen en zou ze Melanie iedere week inwrijven hoe vreselijk het was. Amanda had gelijk, Douglas reageerde altijd goed op rechtstreekse bevelen, en Melanie was in de stemming om die uit te delen.

Ze had hem snel gevonden; zijn stem kwam boven de zee van ongemeende felicitaties uit. Ze liep naar hem toe en tikte hem op zijn schouder.

'Hee Melly, ben je daar weer?' zei hij. 'Ken je Candida en Michael?'

'Zouden jullie ons even willen excuseren?' vroeg Melanie aan de twee wildvreemden.

Ze nam Douglas mee naar een rustig hoekje. 'Amanda weet dat je het met het kindermeisje doet, dus hou ermee op, oké?'

'Goed. Goh,' zei Douglas, denkend aan het reisje naar Florence dat hij had geboekt. Sara's naam stond op het ticket, wat zou het kosten om dat te laten veranderen? 'Ben je jaloers?'

Melanie deed alsof ze het niet hoorde. 'Dus je neukt niet meer met haar?' zei Melanie ferm, nog altijd met een afkeurende maar ook enigszins ongeïnteresseerde blik.

'Nee.' Douglas stond te schuifelen als een bestraft schooljongetje.

'Mooi. Het was leuk je te zien, doe de groeten aan... hoe heten ze ook alweer? Candida en Michael. En ik zou dit niet met Amanda bespreken als ik jou was, dat is te gênant voor haar. Vergeet het maar gewoon.' Ze gaf Douglas nog een flinke mep op zijn kont en verliet het feest.

Haar taxichauffeur was zo'n engel met een goede muzieksmaak en een encyclopedische kennis van de verkeerssituatie. Hij reed door delen van Londen waarvan ze het bestaan niet eens kende en bracht haar in recordtempo thuis.

Melanie had zich in weken niet zo goed gevoeld.