Hoofdstuk 26

Het was een van die typische warme dagen en Lynsey zat de scripts door te lezen voor de nieuwe reeks van Justice. Waarschijnlijk moest ze de scripts officieel teruggeven aan CMG, maar die moesten ze - net als haar geliefde gsm - maar komen halen als ze ze zo nodig terug wilden. Dit was geen diefstal, het was gewoon een soort afvloeiingspremie.

Ze was uit nieuwsgierigheid aan de scripts begonnen. Om iets te doen te hebben, iets wat nog enigszins op werken leek. Maar al snel had ze zich laten meeslepen door de verhaallijnen. Ze zat bij het zwembad van Flamingo Park, met een mangosapje en liters factor 30. Tot dusver was het heerlijk om werkloos te zijn. Natuurlijk, binnenkort moest ze de maandrekening van het motel betalen, maar ze zou de realiteit zo lang mogelijk uit de weg gaan.

In de serie werd een nieuw personage geïntroduceerd: Nikki Testini, de uitbundige assistent-advocate die als een dolle stier door het keurige wereldje van Justice raasde. En ze was nog grappig ook. Geknipt voor Serena.

Lynsey belde het castingbureau. Terwijl ze wachtte tot ze werd teruggebeld, bereidde ze zich vast voor op de teleurstelling. De opnamen van Justice begonnen al over een paar dagen, dus ze hadden ongetwijfeld al iemand voor die rol. Maar zoals met bijna alles in het leven, wilde ze het toch proberen. Je wist maar nooit. Lynsey was erop voorbereid dat Max, die een belangrijke vinger in de pap had bij de serie, haar geen kans zou geven. Mocht dat het geval zijn, dan zou ze Serena duidelijk moeten maken dat het niet goed was voor haar carrière om een agente aan te houden die op de zwarte lijst stond. Dan zou Lynsey voor zichzelf moeten toegeven dat haar tijd hier in Los Angeles erop zat. Dus kon ze maar beter nog even van de zon genieten.

Ze legde de scripts weg, ging languit in de zon liggen en voelde de warme stralen op haar gezicht. Ze probeerde de spookachtige rode patronen te volgen die de zon op haar oogleden maakte, een spelletje waar ze als kind uren mee zoet was geweest. En als de zon niet scheen had Lynsey in een gloeilamp gestaard, om te genieten van de psychedelische contouren van een lekkere netvliesverbranding. De herinnering bezorgde haar een steek van heimwee. Haar ouders hadden waarschijnlijk net gegeten (het was donderdag, dus het zouden wel karbonaadjes zijn geweest) en installeerden zich nu voor de tv om naar de soaps te kijken die ze nooit misten (al zou haar vader dat nooit toegeven). In een opwelling belde ze naar huis.

Haar vader nam op, zoals altijd tijdens de soaps. Lynsey besefte nu pas dat ze hem al maanden niet meer had gesproken.

'Hallo lieverd, ben je niet op je werk?' vroeg hij.

'Een dagje vrij,' zei ze met gekruiste vingers. Ze was niet van plan om haar ouders te vertellen over de veranderde omstandigheden. Ze zouden niet begrijpen wat ze nog in Los Angeles deed.

'Dat is fijn,' zei hij. 'Gaat het goed met je?'

'Heel goed,' zei Lynsey. 'Prima. En met jullie?'

'Niet slecht.' Er viel een stilte. 'Zal ik je moeder geven?'

'Nee, laat haar maar. Ik wilde alleen even hallo zeggen en vragen hoe het met jullie gaat. Of er nog iets is gebeurd.'

'Ach, je kent ons, hè?' zei hij. 'Alles gaat zijn gangetje. We hebben een nieuwe bedrijfsleider op het werk en die zei dat ik misschien een auto van de zaak krijg. Ik zei: "Wat moet ik nou met een auto van de zaak? Dan heb ik liever opslag, dank u hartelijk." Maar een auto was beter dan opslag, zei hij, vanwege de belasting of zoiets. Ik heb het je moeder gevraagd en die vertelde dat Bill ook een auto van de zaak had en dat hij...'

Lynseys telefoon piepte.

'Wat was dat?' vroeg haar vader.

Het nummer van CMG knipperde op haar schermpje. 'Een wisselgesprek, maar dat geeft niet. Vertel verder.' Ze had niet echt geluisterd; dat deed ze nooit wanneer haar vader over zijn werk vertelde, maar hij praatte er schijnbaar graag over en hij merkte er niks van, zolang ze maar zo nu en dan 'hmm' of 'ja' zei.

'O nee, Lyns, neem nou op. Misschien is het belangrijk.''Goed dan,' zei ze met tegenzin. Ze hoorde haar vader liever de hele avond over een auto van de zaak praten dan dat ze zich liet dwingen haar telefoon in te leveren. 'De groeten aan mama.' 'Doe ik, lieverd. Hou je taai.'

Lynsey nam het telefoontje aan. Het was Sheridan. 'Max wil je spreken,' zei ze. En zo kwam het dat de werkloze Lynsey die dag toch naar kantoor reed.

Max glimlachte. Lynsey wist niet of dat wel zo'n goed teken was. Ze had hem vaak genoeg vreselijk slecht nieuws zien brengen met een lach op zijn gezicht.

'Ik werd gebeld door Cerise,' zei hij.

De castingdirector van Justice. Lynsey had het kunnen weten. Ze was dat hele eind hierheen gereden om een waarschuwing in ontvangst te nemen.

'Ze schijnt om de een of andere reden te denken dat jij nog steeds hier werkt,' zei Max.

'Dat heb ik niet gezegd. Ik werk thuis,' zei Lynsey.

'Je hoeft je niet meteen te verdedigen,' zei Max. 'Ga zitten.'

Dat deed ze.

'Serena is niet geschikt voor de rol van Nikki. We hebben het hier al over haar gehad. Dat wilde ik je zelf vertellen, zodat je niet zou denken dat het ergens anders aan ligt. Het is niet persoonlijk. Als jij wilt proberen voor jezelf te beginnen, vind ik dat prima. Beter dan dat je alles wat je hier hebt geleerd zomaar weggooit.'

'Heb je al iemand voor die rol?'

'Nee.'

'Laat Serena dan langskomen.'

Max had verwacht dat Lynsey met gebogen hoofd zijn kantoor uit zou lopen, niet dat ze eisen ging stellen.

Lynsey rook haar kans. Een paar seconden onder vier ogen met de uitvoerend producent was een zeldzame kans, een kans die moest ze grijpen. Per slot van rekening kon Max haar toch niet meer ontslaan.

Ze keken elkaar aan. Lynsey haalde diep adem en begon aan haar pleidooi. Ze pakte een grote foto van Serena uit haar tas en legde die tussen hen in op het bureau. 'De rol vraagt om comedy maar ook om hartstocht. Ik weet dat Serena dat kan, allebei. Ze ziet er goed uit, ze is jong, enthousiast en beschikbaar.' Ze somde Serena's pluspunten op op haar vingers. 'En haar komische timing is uitstekend.'

'Maar het is geen komische rol,' wierp Max tegen.'Juist wel!' zei Lynsey. 'Zoals Nikki met mannen omgaat. Ze beschouwt ze als ondergeschikten. Dat is toch grappig?'

Max kon zich voorstellen dat bepaalde personen dat misschien grappig zouden vinden. Vrouwen bijvoorbeeld.

'Ze is niet geschikt, Lynsey.'

'Laat haar dan op z'n minst langskomen.'

'Nee, zeg ik toch!' schreeuwde hij. Max kreeg genoeg van haar vasthoudendheid, maar tegelijkertijd betrapte hij zich erop dat hij die wel kon waarderen. De meeste mensen verloren dit soort enthousiasme al vroeg in hun leven, door schade en schande.

'Maar waaróm niet, Max? Je hebt zelf gezegd dat Justice nieuw talent kan gebruiken. Serena Simon is precies wat je nodig hebt om het nieuwe seizoen op gang te krijgen. Een hoop jonge kijkers erbij.'

'Ze heeft geen ervaring. We kunnen grote namen krijgen. Onze ideeën reiken veel verder dan dit meiske. Namen die gegarandeerd adverteerders trekken.'

'Een nieuw gezicht, nieuw talent. Bovendien zit ze in de tweede ronde voor een stuk in het Civic Centre. Heb je enig idee hoe moeilijk het is om in Los Angeles in het theater te komen?'

'De mensen zullen snel genoeg van haar krijgen.'

'Kom op, zeg! Hoe kunnen ze snel genoeg van haar krijgen als ze geen ervaring kan opdoen?'

'Het publiek kent haar als Serena Simon, ze is niet geloofwaardig in een andere rol. Iedereen weet wat er gebeurd is na dat artikel in Junket. Wij zoeken geen beroemdheid, we zoeken een actrice.'

'Max, laat haar gewoon auditie doen. De aanbiedingen stromen binnen. Serena Simon is hartstikke hot. Ze kan zo aan de slag als model of als zangeres, maar toen ik haar vroeg wat ze het liefst wilde, zei ze "theater". Ze wil echt ontzettend graag acteren.'

'Dat willen ze allemaal.' Max leunde achterover in zijn smaragdgroene leren stoel en keek nog een keer naar de foto van Serena Simon. Een knap gezichtje, maar hij zag dagelijks honderden knappe gezichten.

'Ik zie het gewoon niet.'

'Soms kun je ook een echte nicht zijn, hè?' zei Lynsey. Ze pakte de foto en deed met haar andere hand de deur open. Nu was ze in een roekeloze bui. 'Andrew, kom eens hier.' De nieuwe assistent van Max keek om het hoekje van de deur. Zijn lichaamstaal was eerbiedig.

'Hallo, wat kan ik voor je doen?' Bereidwillig als altijd.

'Ken je dit meisje?'

'Serena Simon. Ja, lekker ding,' zei Andrew, blij dat hij er met zo'n gemakkelijke vraag vanaf kwam.

'Uitstekend. Ga Pete hiernaast eens halen.' Lynsey grijnsde zelfverzekerd naar Max, die zich nu ontspande, geamuseerd door haar vastberadenheid.

Pete kwam het kantoor binnen. 'Wat is er?' Hij werkte al heel lang bij CMG en had geleerd om zich binnen een paar seconden quasi- relaxed te melden.

'Ken je dit meisje?'

'Nee. Zou ik haar moeten kennen?'

'Nou... ze is actrice.'

'O jee. Sorry, geen klant van me.'

'Jij hebt geen klanten,' zei Max.

'Ik bedoel van óns, Max,' krabbelde Pete terug. 'Of eigenlijk bedoel ik natuurlijk van jou.'

'Laat maar,' zei Lynsey. 'Hoe vind je dat ze eruitziet?'

'Wat denk je? Super. Hoe zei je dat ze heette?' vroeg Pete, die de foto pakte en meteen iets voelde kriebelen. Ze had een bepaalde blik in haar ogen. Ook al zag je haar aangeklede schouders, ze glimlachte alsof ze naakt was.

'Serena Simon, onthoud die naam. Dank je, Pete,' zei ze toen hij wegging. 'Zie je nou wel?' vroeg ze aan Max.

'Twee mannen,' wuifde Max haar opmerking weg.

'Als jij hier in het gebouw nog meer hetero's hebt rondlopen, zal ik het je nogmaals bewijzen. Nee, nog beter, ik ga Sally halen, die is lesbisch. Of vraag het anders aan je petekind van vijftien. Tienermeiden zijn gek op Serena.'

'Wou je suggereren dat mijn Kelly een pot is?'

'Helemaal niet, het is een soort heldenverering. Ze willen opkijken naar de hoofdcheerleader.'

'Kelly is de hoofdcheerleader.'

'Daar gaat het niet om. Serena is geknipt voor Justice, dat weet ik zeker.'

Lynsey was buiten adem. Ze stopte midden in haar betoog en ineens was het alsof ze uit haar lichaam trad en zichzelf daar zag zitten. Was ze gek geworden? Wat deed ze hier, brutaal en koppig in het kantoor van een van de machtigste mannen van Hollywood? Ze zag zichzelf door de ogen van Max: een onervaren buitenlandse die hem de les zat te lezen. Haar bravoure verdween in één klap en ze vroeg zich af wat er nu zou gebeuren. Het zou haar niet verbazen als Max de bewaking belde om haar eruit te laten zetten.

Intussen probeerde Max zich te herinneren wanneer hij voor het laatst zo'n hartstochtelijk betoog had gehoord. Hij vulde de stilte met een traag applausje, waardoor Lynsey zich gekleineerd voelde. Ze werd er een beetje beroerd van.

'Goed,' zei hij.

'Goed?'

'Goed, ze mag langskomen.'

'Echt waar?'

'Ik denk niet dat ze geschikt is, maar beschouw het als een persoonlijke gunst.' Hij glimlachte. 'Kijk net zo verbaasd. Je bent ontslagen omdat je een waardeloze assistente was, maar ik ben niet haatdragend. Jij gelooft in haar, dat is duidelijk. Bel Cerise maar om het te regelen.'

'Dank je wel.'

'Het is een oriënterend gesprek, meer niet. Oké? Ga haar nu geen scripts sturen met een briefje erbij dat ze auditie mag doen voor de rol van Nikki.' Max stond op. 'En eh, Lynsey? Ik krijg vijftig dollar van je voor je telefoon. Geef die maar aan Sheridan als je dadelijk de deur uit gaat.'

Het gesprek was ten einde.

Lynsey racete naar huis en ging met de scripts van Justice naar een copyshop. Ze wachtte ongeduldig terwijl het kopieerapparaat duizend keer flitste en probeerde uit te rekenen hoeveel tien procent was van het bedrag dat ze voor Serena zou eisen wanneer ze de rol kreeg. En ze zou hem krijgen, daar was Lynsey van overtuigd. Nadat ze had afgerekend, stuurde ze de scripts per koerier rechtstreeks naar Serena, met een briefje erbij dat ze de rol van Nikki goed moest bekijken.

'Televisie?' zei Serena later die avond. 'Ik dacht dat we hadden besloten dat we ons zouden concentreren op een goede filmrol.'

'Lees het script nu maar, dan hoor ik wel wat je ervan vindt,' zei Lynsey, in het volste vertrouwen dat Serena zou inzien wat een enorme kans dit was.

Een paar dagen later vierde Serena haar vijftiende verjaardag door haar handtekening te zetten onder het contract voor de rol Nikki Testini, een vast personage in de nieuwe reeks van Justice. Het weekend van haar verjaardag bracht ze door met het bekijken van de dvd's van de eerste reeks. Daar was ze zaterdagnacht om drie uur mee klaar, en ze nam een douche en begon weer van voren af aan.

Tegen lunchtijd de volgende dag had ze vellen vol aantekeningen over ieder personage en iedere verhaallijn. Ze bestudeerde de biografieën van alle schrijvers en regisseurs en schreef al haar indrukken van de serie op, hoe vluchtig ook. Plus- en minpunten en, heel belangrijk, wat er volgens haar ontbrak, welke unieke eigenschap ze haar rol kon meegeven om zichzelf onmisbaar te maken. Justice hoefde op de lange termijn geen deel uit te maken van haar toekomst; twee jaar moest genoeg zijn om indruk te maken op het bewustzijn van Hollywood, om naam te maken. Maar ze wilde sterk staan voor het geval ze toch langer zou willen blijven. Het was haar vangnet.

De acteercapaciteiten van haar toekomstige collega's waren goed, maar niet bedreigend. Ze was ervan overtuigd dat ze van hen allemaal iets kon leren. Vooral Melanie Chapman stond haar wel aan. Ze had van Douglas veel over Melanie gehoord, maar ze vond haar beter dan ze uit zijn verhalen had opgemaakt. Melanie had die ongrijpbare x-factor. Ze was geen doorsnee schoonheid, maar ze had het soort gezicht dat goed bij een Brits accent paste.

Serena wist dat Melanie bij Fabien Stewart in huis woonde. Fabien was in Serena's ogen het grootste pluspunt van de hele serie. Wat een lekker ding. Ze keek extra lang naar zijn scènes en speelde zijn beste dialogen keer op keer af.

Net toen ze druk bezig was haar Justice-aantekeningen te ordenen tot een bruikbaar geheel kwam Lynsey langs.

Lynsey bekeek het tafereel geamuseerd. Serena's vloer zag er hetzelfde uit als haar oude bureau bij CMG, alleen waren in dit geval de vellen volgeschreven in Serena's keurige handschrift. Ze zag vooral veel vraagtekens staan.

'Werk je aan je autobiografie?' vroeg Lynsey. 'Dat is een uitstekend idee, weet je dat? Je zou er bakken met geld mee verdienen.'

'Een autobiografie op vijftienjarige leeftijd?' zei Serena. 'Vind je dat niet een beetje defaitistisch?'

Lynsey grinnikte en haalde het door de studio ondertekende exemplaar van Serena's contract te voorschijn. 'Alsjeblieft,' zei ze. 'Maar uiteraard hou ik er ook een. Voor het geval je het verliest of iets dergelijks.'

Serena pakte het contract aan en liep naar haar televisie. Die stond op een handig dossierkastje, waarin ze het contract opborg.

Lynsey zag in een flits de J van Justice en was stomverbaasd. Serena had een dossierkast, dat was meer dan ze van zichzelf kon zeggen. Ze dacht aan de stapels paperassen die op haar motelkamer keurig gerangschikt op haar ladekast lagen, en ze herinnerde zich hoe trots ze op zichzelf was geweest omdat ze alles zo netjes had gerangschikt.

Ze pakte een van Serena's vellen met aantekeningen. 'Wat is dit allemaal?'

'Het zijn ideeën,' zei Serena. 'Ideeën en gedachten.'

'Schrijf je alles op?'

'Als ik het niet opschrijf,' zei Serena, 'vergeet ik het.'

Heel even probeerde Lynsey zich een wereld voor te stellen waarin ze al haar gedachten op papier zette. 'Goh, indrukwekkend,' zei ze toen.

'Valt wel mee,' zei Serena. 'Ik heb mijn zaakjes gewoon graag op orde.'

Daar dacht Lynsey even over na terwijl ze de nieuwste lading uitnodigingen en fanmail voor Serena uit haar sjofele schoudertas viste.

'Er zitten goede dingen tussen,' zei ze. 'Vanity Fair wil een artikel over je plaatsen in hun top tien en Riley zit me constant op de hielen voor een vervolg op dat verhaal in Junket.' Ze wilde Serena de bijbehorende faxen geven, maar die wuifde ze weg.

'Geen pers. Niets totdat Justice wordt uitgezonden.'

'Dat duurt nog maanden,' zei Lynsey.

'Precies. Zo krijgt iedereen mooi de kans om me te vergeten.'

'Waarom zou je dat willen?'

'Dan kunnen ze me straks opnieuw ontdekken.'

Lynsey stopte de rest van de persverzoeken terug in haar tas. Ze was er nog niet helemaal van overtuigd dat het een goed idee was, maar het maakte haar werk wel een stuk gemakkelijker. 'En dan nu de leuke dingen,' zei ze. 'Party's!' Ze zwaaide met een stapel uitnodigingen alsof het bankbiljetten waren.

'Nee, nee,' zei Serena. 'Geen publiciteit meer, dus ook geen foto's op de rode loper, geen spontane kiekjes en geen "hier zien we tienersterretje Serena Simon in een vintage jurk". Niks.'

'Dus je gaat het huis niet meer uit?' vroeg Lynsey.

'Alleen om te werken.' Toen ze Lynseys niet-begrijpende blik zag, voegde Serena eraan toe: 'Ik wil niet constant voor de camera's staan, als een of andere publiciteitshoer die naar elke feestelijke opening gaat, al is het die van een envelop. Ik ben nu actrice.'

Lynsey keek naar het begeerlijke stapeltje uitnodigingen in haar hand. Ze had gehoopt Serena te mogen vergezellen naar minstens een paar van de party's. Ze had zelfs al bedacht wat ze zou aantrekken. De visioenen van avonden vol gratis hapjes en cocktails losten voor haar ogen op als de aspirines die ze de volgende ochtend hard nodig gehad zou hebben. De teleurstelling was duidelijk van haar gezicht te lezen.

'Hou jij ze maar,' zei Serena. 'Als je tenminste binnen mag zonder mij.'

'O, dat doe ik niet, hoor,' zei Lynsey weinig overtuigend, terwijl ze de uitnodigingen al opborg in haar tas. 'Weet je het zeker?'

'Is er verder nog iets?' vroeg Serena.

Lynsey kreunde. Nu kwam het lastige gedeelte. 'Oké,' zei ze. 'We moeten nog kijken hoe het zit met je minderjarigheid. Op dit moment betekent het dat je maar een paar uur per dag mag werken en dat de studio een privéleraar voor je moet inhuren. En je mag bepaalde scènes niet zonder toestemming spelen. Kortom, een hoop extra gedoe voor je werkgevers.'

'Een privéleraar, zei je?''Ja,' zei Lynsey. 'Maar we kunnen via de rechtbank vrijstelling van de leerplicht vragen. Dat is niet zo ingewikkeld en het gebeurt vaak genoeg. De man die ik heb gesproken zei dat het hier in Hollywood bij tienersterren heel normaal is.' Ze grabbelde nog een keer in haar tas. 'Ik heb hier de informatie.'

'En privéleraar lijkt me wel cool. Kan ik dan de middelbare school afmaken?'

Lynsey keek abrupt op. 'Dat weet ik niet,' zei ze. 'Zou je dat graag willen?'

'Ja, écht wel.'

Lynsey zag zichzelf al bij Justice aankomen om te vragen of ze een leraar konden regelen voor de actrice die ze voor twee jaar hadden aangenomen, zodat ze haar school kon afmaken. Ze zouden het bewonderenswaardig noemen, en verstandig, en er vervolgens aan toevoegen dat het onuitvoerbaar was en snel iemand anders zoeken voor Serena's rol. Lynsey had de studio juist al die tijd verzekerd dat Serena's leeftijd geen struikelblok zou vormen. En omdat Serena in haar ogen niets liever wilde dan de 'hindernis' van haar jeugdigheid overwinnen, had Lynsey gedacht dat ze dolblij zou zijn wanneer ze wettelijk volwassen verklaard kon worden.

'Denk er eens goed over na, Serena,' zei Lynsey. 'Wil je dat je vader ook maar enige zeggenschap heeft over je carrière?'

'God, nee,' zei Serena. 'Waar moet ik mijn handtekening zetten?'

'Ik maak wel een afspraak met een advocaat.'

'Is hij duur?'

'Dat geeft niet, je hebt geld genoeg.' Lynsey legde uit hoe de betalingsstructuur van Serena's deal in elkaar zat, en ze zag de opwinding opbloeien op haar knappe gezichtje. Serena keek om zich heen naar de muren van het krappe flatje en stelde zich de grotere woonruimte voor die ze straks zou kunnen kopen. Ruim genoeg om haar kleine broertje hierheen te halen, een plek waar ze zich allebei thuis zouden voelen. Als ze het nu maar niet zou verpesten. Als Justice om wat voor reden dan ook niet tevreden over haar was, konden ze haar altijd ontslaan. Ze mocht dan een contract hebben, Serena was pienter genoeg om in te zien dat de ontslagclausules er niet voor niets waren.

'Fijn dat je gekomen bent,' zei ze tegen Lynsey, 'maar ik moet verder.' Ze gebaarde naar het Justice-project.

'Je moet je zo nu en dan ook ontspannen,' zei Lynsey. 'Werk niet te hard.''Hoe hard is "te hard"? Niets is zo erg als slecht voorbereid zijn. Ik heb een hekel aan onaangename verrassingen.'

'Ik denk dat iedereen daar een hekel aan heeft, maar er zijn ook aangename verrassingen.'

Serena huiverde, alsof ze de rillingen kreeg van de gedachte alleen al. 'Nee, dank je. Ik heb graag de touwtjes in handen, dan weet ik zeker dat ik alles goed aanpak.'

'Dat is onmogelijk,' zei Lynsey. 'Het leven is geen exacte wetenschap. Je moet zo nu en dan even uitblazen, Serena. Daar sta ik op, als je agente.'

Toen Lynsey weg was, dacht Serena na over haar woorden. De beste manier om deze rol aan te pakken was misschien wel door zich er minder druk om te maken. Het mocht best een tikkeltje spontaner. De regisseurs zouden ongetwijfeld hun eigen opvattingen hebben en ze wilde graag flexibel overkomen. Ze had al een hoop bereikt, het werd tijd om even pauze te nemen. Dat deed ze door een voedend haarmaskertje te nemen en intussen nog een keer naar een van de beste afleveringen met Fabien Stewart te kijken.

Fabien was precies het type man dat Serena als levenspartner wilde. Hij was getalenteerd en ontwikkeld, en hij had regelmatige gelaatstrekken en zijn eigen geld. Ze ging achter de computer zitten om op internet zoveel mogelijk over hem te lezen. Toen ze daarmee klaar was, wist ze alles over zijn leven. Ze was verrukt. Het kwam geen moment bij haar op dat ze hem in werkelijkheid helemaal niet kende.