Hoofdstuk 19

Douglas Mullraine wilde Serena Simon. Zoals de meeste mannen die een avond in haar gezelschap hadden doorgebracht, raakte hij lichtelijk door haar geobsedeerd. Nadat ze zijn eerste paar uitnodigingen had afgeslagen, begon hij haar te overladen met cadeaus.

Eerst liet hij een week lang damascusrozen bezorgen, elke dag een boeket. De zoete geur hing zo zwaar in haar nieuwe, piepkleine flatje dat ze ze vanaf de derde dag terugstuurde. De volgende keer dat hij in de stad was, stuurde hij Godiva-bonbons, die ze niet opat maar aan haar buurvrouw gaf als verjaardagscadeau. De week daarna kwam er één diamanten oorbel, met de belofte van een tweede als Serena met Douglas uit eten zou gaan. Ze weigerde weer en droeg de oorbel met een gewoon zilveren ringetje in het andere oor. Bloemen, bonbons en sieraden. Hoe voorspelbaar. Serena ging alvast op de fles parfum zitten wachten.

Het was de jas die haar over de streep trok. Misschien ging ze alleen maar door de knieën omdat ze een rotdag had gehad, vol audities voor rollen die ze eigenlijk toch niet wilde. Zelfs de lege flat waarmee ze zo blij was geweest toen ze er pas woonde, had nu iets deprimerends. De bel ging en ze zette haar handtekening voor de bezorging van een grote witte kartonnen doos zonder te weten wat erin zat. Misschien had Douglas besloten haar deze keer twintig rozen te sturen in plaats van tien - alleen was de doos daar te zwaar voor.

Tussen de vele vellen vloeipapier zat een lange jas van glanzend blauw leer, de kleur van een pauwenveer. Serena zou hem zelf ook uitgekozen hebben. Het leer was zacht en soepel en het model was perfect.

Hij was zonder twijfel peperduur geweest, maar hij zag er heel nonchalant uit. Misschien kwam hij uit een goede tweedehandswinkel. In de doos zat een kaartje met Douglas' naam en zijn telefoonnummer in hotel Chateau Marmont. Serena keek even rond in haar lege flat en naar haar nog legere koelkast en besloot een eindje te gaan wandelen met haar nieuwe jas. Een leren jas was geen romantisch cadeau, en het begeleidende briefje was ook niet zo bloemrijk als anders. Wat kon het voor kwaad?

'Douglas? Met Serena. Ik sta in de lobby.'

Shit! Dat had hij niet verwacht. Hij had net een pornofilm besteld en was zich al aan het klaarmaken voor de nacht. Hij had een personal shopper in de arm genomen en haar vijfhonderd dollar gegeven om een cadeau voor Serena te kopen. Ze had het goed gedaan, al was ze wel erg nieuwsgierig geweest. Ze had hem de oren van het hoofd gevraagd over de kleuren die Serena droeg en de dingen waarvan ze hield. Het meeste had hij moeten verzinnen - haar, kleding en make-up, had hij gezegd. Hielden niet alle vrouwen daarvan?

Vrouwen hadden in ieder geval verstand van winkelen. Hij had zich de hele maand uitgesloofd met hartjes en bloemen, zonder resultaat. Die shopper moest wel iets heel moois uitgezocht hebben, dat Serena meteen belde, en hij wist niet eens wat het was. Hij zou in ieder geval het visitekaartje bewaren. Spijtig keek hij naar de pornofilm die net begon op de betaalzender.

'Heb je zin om boven te komen?' vroeg hij door de telefoon.

'Kunnen we niet gewoon wat drinken?'

'Ik kom meteen naar beneden.'

Vrijwel meteen ging de telefoon weer.

'Van gedachten veranderd?' zei Douglas.

'Hoe bedoel je?'

Het was zijn vrouw Amanda. Verdomme. Ze praatte te veel: ze vertelde hem altijd elk detail over haar dag en elk grappig dingetje dat de kleine had gezegd of gedaan.

'Ik bedoelde natuurlijk of je nu wél hierheen wilt komen,' zei Douglas. 'Ik moet het kort houden, schat, ik wilde net de deur uit gaan.' Hij trok zijn broek aan en inspecteerde zijn gebit in de spiegel terwijl hij met een half oor naar haar geklaag luisterde.

'... en tot overmaat van ramp heeft Olivia overgegeven tussen de duizendschonen. Maar de nieuwe auto is er.'

'Heb je een nieuwe auto gekocht?'

'Dat heb ik je verteld.'

'Ach, dat is waar ook. Amanda, lieverd, ik moet nu echt gaan.' Hij hield zijn buik in.

'Ik hou van je.'

'Ja, natuurlijk. Ik ook van jou.'

Een snel pufje mondverfrisser en klaar was hij.

Ze gingen in de loungebar van Chateau Marmont zitten. Serena bewonderde vanaf hun tafeltje aan het raam de prachtig aangelegde tuin. En Douglas bewonderde Serena.

Serena nipte aan haar mineraalwater terwijl Douglas aan de bloody mary zat.

'Ik wil één ding duidelijk maken,' zei Serena. 'Ik ga niet met je naar bed. Als je daar problemen mee hebt, verdoen we allebei onze tijd.'

Douglas was een tikkeltje op zijn tenen getrapt, maar hij wist het goed te verbergen. Wat zonde van zijn vijfhonderd dollar.

'Maar,' ging Serena verder, 'ik kan je wel vergezellen naar bepaalde evenementen. Gelegenheden waar we allebei gezien willen worden.'

'En wat schiet ik daar mee op?'

'Dat lijkt me duidelijk.' Ze wierp haar haar over haar schouder en glimlachte stralend naar hem. 'Jij komt binnen aan de arm van het mooiste meisje van het hele feest. Bofkont.'

'Er zijn anders erg veel mooie meisjes in Los Angeles.'

'Ja, maar jij zit al de hele tijd achter mij aan. Zeg het maar, graag of niet.'

De eerste gelegenheid waar Douglas haar mee naartoe nam was een party waar geld werd ingezameld voor minderbedeelde kinderen.

Ik ben ook een minderbedeeld kind, dacht Serena. Geef mij dat geld maar. Voor duizend dollar per couvert had ze het geld liever in haar zak gestoken en ergens een hamburger gegeten, maar 'iedereen' was er. Hier hadden ze zich dus al die tijd schuilgehouden!

Het was een prachtavond. Douglas nam de jaloerse blikken van andere mannen tevreden in ontvangst en zijn borst zwol van trots. Serena werkte als een soort magneet voor onbeantwoorde telefoontjes. Alle mannen die hij al weken probeerde te bellen hadden opeens tijd voor een gesprek, op voorwaarde dat ze van het uitzicht konden genieten. Hij kreeg twee uitnodigingen voor een partijtje golf en een open invitatie om te gaan zeevissen met de rijkste gasten van het feest.

Ze kon met iedereen overweg. De mannen lagen aan haar voeten, en hoewel de vrouwen in het begin een beetje koeltjes deden, wist Serena ook hen al snel om haar vinger te winden met haar vriendelijke blikken en haar gulle lach. Serena was één brok ambitie, maar ze wist wanneer ze die verborgen moest houden. Tussen de rijken en machtigen der aarde speelde ze de onderdanige rol uitstekend. Ze bleef keurig op afstand wanneer er belangrijke gesprekken werden gevoerd, maar maakte zich onmisbaar door op het juiste moment een ober te wenken, verloren echtgenoten op te sporen aan de andere kant van de zaal en als enige om een grap te lachen en daarmee te voorkomen dat iemand afging. De Californische society had twee gezichten, en Serena's voorkeur ging uit naar deze kant, waar ze bij de ingang niet naar identiteitsbewijzen vroegen, maar naar uitnodigingen.

Haar regeling met Douglas kreeg een vast karakter en ze ontmoette steeds meer invloedrijke personen. Gisteravond had Bob Rosenburg haar naam nog geweten, en in Serena's ogen was dat het beste wat haar was overkomen sinds ze in Los Angeles was. Ze stond tegenwoordig niet alleen in de pulpblaadjes, maar ook in de serieuze pers; eerst alleen haar naam, maar nu was er ook een foto van haar afgedrukt naast de column van Lizzie Cullen in de Los Angeles Observer. Publiciteit was belangrijk als ze audities wilde krijgen voor de juiste rollen.

Douglas geilde nog steeds op haar, maar hij had ermee leren leven. Gezien worden met Serena deed wonderen voor zijn reputatie en hij was bereid zijn gulp dicht te laten als hij daarmee zijn nieuwe imago kon behouden. Als hij met Serena op stap was, maakte hij zichzelf graag wijs dat ze geliefden waren. De menselijke geest kan heel inventief zijn. Met Serena als date hoefde hij geen pornofilms meer te bestellen op zijn hotelkamer.