Hoofdstuk 28

Fabien Stewart ging helemaal door het lint toen Melanie thuiskwam zonder hun kind. Ze had nog nooit iemand zo kwaad gezien. Hij deed haar fysiek geen pijn, alleen met zijn woorden door al haar verwarde emoties van de afgelopen tijd te benoemen. 'Je bent egoïstisch,' zei hij. 'Het laagste van het laagste.' Hij was zo gekwetst door haar actie dat hij haar een week lang volkomen negeerde.

Ongelooflijk gevoelloos van hem.

'Maar je ziet hem bijna nooit!' had ze geprotesteerd.

'Niet waar,' had hij gezegd. 'Ik zie hem heel vaak, jij bent degene die geen donder om hem geeft. Wat weet jij er nou van? O, wat heb ik me in jou vergist.'

'Waar slaat dat op?'

'Ik had gedacht dat je een goede moeder zou zijn.'

Die eerste nacht had ze zichzelf in slaap gehuild, zich wentelend in schaamte, maar uiteindelijk was ze opstandig geworden door zijn onverholen afkeer. Hij wist niet hoe het voor haar was. Hij hoefde 's nachts niet naar Joseph toe te gaan, telkens wanneer hij huilde. Hij was niet tot tranen toe uitgeput geweest door de slapeloze nachten en de vieze kleertjes. Fabien was er niet bij geweest, al die keren dat er op het oog niets aan de hand was met de baby maar hij alleen maar ophield met huilen wanneer ze hem in haar armen nam. Van een moeder werd gewoon verwacht dat ze voor haar baby zorgde, daarom viel het niemand op. En terwijl Melanie in het souterrain de overtollige kilo's van de zwangerschap eraf zwoegde, had Fabien een paar uurtjes met Joseph gespeeld en zichzelf een goede vader genoemd. Lekker makkelijk.

Mannelijke sterren hadden geen last van de druk van buitenaf om slank te blijven en mooi te zijn. Fabien had een soort flodderig-onverzorgde aantrekkingskracht waarvoor geen vrouwelijke equivalent bestond. Een paar pondjes extra werd 'persoonlijkheid' genoemd en een ongeschoren gezicht of een bad hair day betekenden mannelijke aantrekkingskracht. Als Melanie zich zou vertonen met tien kilo overgewicht of gespleten haarpunten, zou niemand haar feliciteren omdat ze het keurslijf verbrak; ze zouden haar naar huis sturen totdat ze weer in datzelfde keurslijf paste.

Toen Fabien haar een week lang had doodgezwegen, had ze er genoeg van.

'Het spijt me,' zei ze. 'Ik weet niet wat ik anders moet zeggen, maar ik vind het nog steeds een goed idee. Ik voel me beter, een ander mens. Bovendien heb ik Amanda gesproken, en het gaat heel goed met hem. Ik trok het niet meer, Fabien.'

'Dus het spijt je helemaal niet?'

'Nee,' zei ze. 'Eigenlijk niet.'

Zijn innerlijke strijd was van zijn gezicht te lezen. Fabien was heel trots, maar hij had boven alles een goed hart. 'Kun je het me vergeven?' vroeg ze.

Hij zuchtte en schudde berustend zijn hoofd. Toch zag ze ook een glimlach. 'Kom eens hier,' zei hij.

Ze vlijde zich in zijn armen voor een verzoenende omhelzing. 'Laten we hem terughalen,' zei Fabien. 'Dan neem ik meer hulp voor je aan, zoveel als je wilt. Maar ik wil hem terug. Afgesproken?'

Ze knikte instemmend. 'Ik regel het wel.'

Ze maakten zich geen van beiden los uit de omhelzing, en zo bleven ze daar een tijdje staan. Toen voelde ze Fabiens handen naar beneden glijden, naar de welving van haar heupen, eerder sensueel dan troostend.

Hij ademde in haar haar. 'Wat heb je toch een heerlijk kontje,' mompelde hij.

Ze maakte zich van hem los.

'Zeker weten?' vroeg hij. 'Gewoon als een soort herinnering aan... toen.'

'Het is niet meer toen, het is nu,' zei ze. 'Bederf het nou niet.'

'Wie bederft hier iets, schatje?' zei hij. Zijn sterke handen streelden haar en ze vroeg zich af hoe het zou zijn om zich gewonnen te geven, om die handen hun gang te laten gaan en om zich te laten meevoeren door zijn verlangen, hoe vluchtig dat ook mocht zijn. Om iets anders te voelen dan angst. Want ze was bang. Ze was bang dat de roem en de voorspoed haar niet bevredigden, dat het moederschap haar niet bevredigde, dat er iets ontbrak. Misschien was de liefde van een fijne man, déze fijne man, wel alles wat ze nodig had om zich te ontspannen.

'Ik ben bang,' biechtte ze op.

'Alleen seks, verder niets,' zei hij. Hij voelde haar verzet afnemen.

'Bang voor alles, bedoel ik,' zei ze. 'Bang voor wie ik ben, voor wat ik word. Ik dacht dat dit was wat ik wilde, dit leven, maar het blijkt net zo weinig voor te stellen als mijn oude leventje, alleen heb ik nu minder vrienden en veel meer stress.'

'Dit leven? Wat bedoel je daarmee?'

'Roem, het moederschap, Hollywood, alles.' Ze kwam nu op dreef. 'Als ik jou zie, denk ik: zo hoort het. Een groot huis in de heuvels, een snelle auto, elke nacht een andere vrouw en flitsende feesten. En dan kijk ik naar mezelf en vraag ik me af hoe ik, met een kind en een fulltimebaan, ooit tijd zou moeten vinden om leuke dingen te doen.''Je kind en je baan zijn de leuke dingen. De rest is maar oppervlakkig.' 'Ik wil het allemaal.'

'Je hébt het allemaal,' zei Fabien. 'Wat je ermee doet is aan jou.'

'Niet waar,' zei ze. Hij begreep het niet. 'Dit is Hollywood! Het is de bedoeling dat ik hier de tijd van mijn leven heb.'

'Misschien moet je je gewoon een keer lekker laten nemen,' zei Fabien.

Hij liep bij haar vandaan, want hij voelde wel aan dat het er niet in zat. 'Komt het door Davey?' vroeg hij in een opwelling.

'Wat?' snauwde ze. 'Natuurlijk niet!'

Ze had zich heilig voorgenomen om niet meer aan Davey te denken. Het zou puur masochisme zijn om nog met hem om te gaan. Zoiets als een Ferrari kopen terwijl je geen rijbewijs hebt. Ze voelde een steek van woede door zich heen gaan. Davey had het recht niet om haar aan het lijntje te houden. Hij speelde een spelletje met haar. Het was zijn schuld dat ze zich zo belachelijk voelde.

'Doe niet zo idioot,' zei ze tegen Fabien. 'Het heeft niets met Davey te maken.'

Hij geloofde het niet, maar hij wilde haar echt helpen.

'Ik weet zelf niet meer wie ik ben,' zei ze. 'Ik ben moeder, televisiester en volgens de bladen ook nog eens een enorme bitch. Een paar jaar geleden was ik geen van die dingen, toen was ik nog gewoon een meisje dat probeerde de kost te verdienen met datgene wat ze het allerliefste deed. God, Fabien, wat zou ik graag genieten, mijn grenzen verkennen, nieuwe dingen uitproberen en mezelf terugvinden.' Ze stopte midden in haar betoog en zuchtte. 'Wat klinkt dat ontzettend... Californisch.'

'Kijk maar uit met wat je zegt, want grenzen verkennen is mijn specialiteit.'

'Ik meen het.'

'Wat wil je dan?' vroeg hij.

'Een wilde Hollywood-party, champagne drinken en me mooi en glamourous voelen. Rock-'n-roll. Het kan me niet schelen als dat oppervlakkig klinkt. Ik wil me beroemd en geweldig voelen, en vrij.'

Er kwam een verdorven gedachte bij Fabien op. Als ze avontuur wilde, wist hij wel waar ze moest zijn. 'Oké,' zei hij.'Wat?' 'Laten we morgenavond op stap gaan, wij met zijn tweetjes. Los Angeles is de beste stad ter wereld.'

'Ik weet het niet...'

'Toe nou, doe het voor mij. Er is een feestje waar ik graag naartoe wil en daar mogen alleen stellen komen,' zei Fabien.

'En ik maar denken dat je mij een plezier wilde doen. Maar waarom zou je naar een feestje willen waar geen enkele vrouw alléén rondloopt?'

'Dat zul je wel zien. Ga nou mee, het is behoorlijk exclusief, heel chic en helemaal Hollywood. Je zult het geweldig vinden,' drong Fabien aan.

'Komt er veel pers?' vroeg Melanie. 'Ik weet niet of ik dan nu aankan.'

'Helemaal niets en niemand, dat garandeer ik je. Zoals ik al zei: het is een exclusief feest.'

'Goed dan. Dank je wel.'

'Graag gedaan.' Fabien dacht erover na hoeveel bijzonderheden hij haar moest onthullen voordat ze naar een van de meest selecte, geheimzinnige jaarlijkse evenementen op de Hollywood-agenda zouden gaan.

Haar kleding was precies goed. Fabien was onder de indruk. Hij had oog voor vrouwenmode en bewonderde de brutale Missoni-jurk die haar glooiende heupen en haar eindeloze benen zo goed liet uitkomen. Hoe langer hij erover nadacht, hoe meer hij ervan overtuigd raakte dat deze avond het allerbeste van zijn vele zeer goede ideeën was geweest.

Hij weigerde Melanie meer te vertellen over het feest, behalve dat ze er hoogstwaarschijnlijk niemand zou tegenkomen die ze kende, en dat vond ze prima. Toen ze de stad uit reden, in de richting van Anaheim, voelde Melanie een zorgeloosheid die ze niet van zichzelf kende.

'Ga je me nog vertellen waar we heen gaan?'

'Naar een party.'

'Dat heb je al gezegd. Maar bij wie?'

'Oude vrienden van me die ieder jaar bij elkaar komen. Ik ben er zelf al een tijdje niet geweest,' zei Fabien.

'Waarom niet?'

'Het is alleen voor stelletjes, dat heb ik je toch verteld? Dat kan ik iemand tijdens een eerste date niet aandoen, en zoals je weet ga ik niet vaak door naar de tweede ronde. Hopelijk zullen mijn vrienden, net als de rest van de wereld, denken dat wij tweeën tot over onze oren verliefd op elkaar zijn,' zei Fabien.

'Wie geeft er nou een feest waar alleen stellen mogen komen?' vroeg Melanie. 'Wacht eens even! God, wat ben ik toch stom. Het is natuurlijk een seksparty.'

'Zou je daar moeite mee hebben?' Fabien keek schuin naar haar reactie.

'Eh... ja,' antwoordde Melanie automatisch.

Ze had moeten weten dat er zoiets zou gebeuren. Fabien nam haar niet mee uit om haar op te beuren, hij wilde gewoon seks. Wat voor vrienden zouden dat wel niet zijn, en hoe kon hij denken dat ze er geen problemen mee had? 'Fabien, draai alsjeblieft om.'

'Waarom? Jij was toe aan een nieuwe ervaring,' zei hij.

Hij maakte geen aanstalten om te stoppen en nam een scherpe bocht naar links, een woonwijk in. De huizen waren in mooie pasteltinten geschilderd en waren verder allemaal hetzelfde, met identieke veranda's. Op de meeste wapperde de Amerikaanse vlag. Op de hoek van de straat hingen een paar norse tieners rond, die de auto uitgebreid nakeken toen ze langsreden. Melanie rook hun sigaretten.

'Met een nieuwe ervaring bedoelde ik een reisje naar Mexico of zo, niet een uitnodiging voor een orgie.'

'Het is geen orgie,' zei Fabien, en Melanie wierp hem een minachtende blik toe. 'Oké, het feest heeft wel een seksueel tintje, maar dat zou je waarschijnlijk niet eens merken als ik het je niet had verteld. Alles gebeurt heel discreet. Kom op, probeer eens wat ruimdenkender te worden.'

'Alsof het zo ruimdenkend is om naar bed te gaan met de mazzelaar die jouw sleutels trekt.'

'Er is een hoop veranderd sinds de jaren zeventig. Dit is een heel gewone cocktailparty, alleen zullen sommige mensen zich van tijd tot tijd even terugtrekken,' zei Fabien.

'En dan komen ze zeker terug met een grote grijns op hun gezicht?' vroeg Melanie.

'Ja, wat is daar mis mee? Als je iemand ziet die je bevalt, dan kun je je met die persoon terugtrekken, maar niemand zal je dwingen om ergens aan mee te doen. Er is geen sprake van vervelende gevolgen of ongewenste aandacht, want alle aanwezigen hebben een vaste relatie.'

'Lekkere relatie!' zei Melanie.

'Aan het eind van de avond gaan ze samen naar huis, dat is meer dan je van een heleboel andere stellen kunt zeggen. En waarschijnlijk hebben ze thuis nog fantastische seks ook.'

'Ik ben de moeder van je kind!'

'Nou en? Je blijft een vrouw. Kom op Melanie, doe niet zo bang.'

'Ik ben niet bang,' zei Melanie, verbaasd dat ze het zelfs maar overwoog. Ze kon niet ontkennen dat het een zekere duivelse aantrekkingskracht op haar uitoefende. Gevaarlijk en opwindend, iets uit een andere, decadentere tijd, uit het soort leven waarover ze tot nu toe alleen maar had gelezen.

'Als ik het niks vind,' zei ze, 'gaan we dan weer naar huis?'

'We vertrekken zodra jij weg wilt,' beloofde Fabien.

'Goed dan,' zei Melanie.

'Ja?'

'Ja. Ik kan zelf niet geloven dat ik dit doe, maar vooruit. Kunnen we eerst even ergens iets drinken?' Een stevige borrel zou een goede voorbereiding zijn op wat een bijzonder ongebruikelijke avond beloofde te worden.

'Te laat, we zijn er al.'

De hal van het tamelijk nietszeggende houten huis was gehuld in duisternis. De man die hun jassen aannam, zweeg. Aan de deur moest Fabien zijn rijbewijs laten zien. Melanie probeerde het hele concept te bevatten. Het idee dat achter deze onschuldig uitziende deur het type bacchanaal lag waarvan ze nooit meer dan een glimp had opgevangen in een pornofilm. Te gek voor woorden. Doodeng, maar ook behoorlijk opwindend.

Fabien was gek op dit huis. En op de familie Dupont, het stel dat er woonde. Hij had niet gelogen toen hij zei dat hij al jaren niet op hun feestjes was geweest, maar hij zag hen beiden zo nu en dan bij andere gelegenheden. Amy en Milton waren al vijftien jaar samen en vormden het hechtste stel dat Fabien kende.

Hij was met hen allebei naar bed geweest.

Melanie wist haar zenuwen goed te verbergen. Ze wilde zich niet laten kennen tegenover Fabien - en hem geen excuus geven om weer eens te zeggen dat de Britten altijd zo stijf waren.

Hij liep voorop, een wenteltrap af naar een grote, open ruimte vol mensen. Melanies blik flitste van links naar rechts op zoek naar iets ongewoons, maar er was niets bijzonders te zien.

Overal stonden groepjes mensen en er klonk gemoedelijk geroezemoes. De kledingstijl was een vreemde mengeling: sommige gasten waren in smoking of avondjurk en anderen zagen eruit alsof ze rechtstreeks van het strand kwamen. Het was zo te zien een informeel en gemoedelijk feest. Zodra ze de bar zag, ging ze erop af.

'Zie je nou wel?' zei Fabien toen Melanie een martini had besteld. 'Je hoeft nergens bang voor te zien.'

'Dat weet ik,' zei Melanie. 'Zeg op, heb je al iemand gezien die je ziet zitten?'

Nu ze eenmaal deze krankzinnige wereld had betreden, als Alice in Wonderland, was Melanie vastberaden om een avontuur te beleven, hoe onwerkelijk de hele ervaring ook mocht aanvoelen. Ze dronk haar martini snel op en gebaarde naar de barkeeper dat ze er nog een wilde.

'Rustig aan,' zei Fabien lachend. 'Goh, jij bent onverzadigbaar.'

'Daarvoor zijn we hier toch, of niet dan?'

'We zijn hier om van het gezelschap te genieten.'

Aan de andere kant van de ruimte maakte een lange, goedgebouwde man met een blonde paardenstaart zich los uit zijn gezelschap om naar hen toe te komen. Hij begroette Fabien hartelijk en Melanie wachtte tot ze aan hem voorgesteld zou worden.

'We zijn goed bevriend,' zei Fabien, en Melanie wist niet tegen wie van hen hij het had. Toen ze naar hun gesprek luisterde, viel het haar op dat ze elkaar niet één keer bij de naam noemden. Voordat de man terugging naar zijn groepje, keek hij Melanie glimlachend aan en nam hij haar van top tot teen op. Het was niet erger dan ze op andere feestjes had meegemaakt, maar hij deed niet eens moeite om zijn goedkeuring te verbergen.

'Dus het is hier allemaal anoniem?' vroeg Melanie. 'Kinky, zeg.'

'Dat is wel de bedoeling,' zei Fabien. 'Maar het valt niet mee, want sommige mensen ken je nu eenmaal van gezicht. Er zijn er ook bij die een masker dragen.'

Melanie keek om zich heen, maar ze zag geen enkel masker.

'Die zijn waarschijnlijk hiernaast,' zei Fabien.

'O, wat is er dan hiernaast?' vroeg Melanie. De twee snel opgedronken martini's hadden haar net dat beetje zelfvertrouwen gegeven dat ze nodig had en ze verheugde zich op een avondje als voyeur. Ze had al besloten dat ze alleen zou toekijken. Fabien zei dat niemand daar bezwaar tegen had - de meeste mensen vonden het eerder opwindend.

'Weet je zeker dat je er klaar voor bent? Het wordt wel een beetje heftiger dan dit.'

'Dat mag ik hopen,' zei Melanie, en ze dronk haar glas leeg.

Fabien nam haar bij de hand mee door een klapdeur naar een brede gang met een aantal deuren. Voordat hij er een opendeed, keek hij haar aan. 'Ik had een masker voor je moeten kopen,' zei hij.

'Hoeft niet.'

'Je hebt een bekend gezicht.'

'Jij ook,' zei Melanie.

'Het is allemaal volstrekt vertrouwelijk. Als er ooit iemand naar de pers zou stappen, dan wil je niet weten wat de rest van de mensen hier die persoon zouden aandoen. Er zijn hier een heleboel machtige mensen aanwezig die ervoor kunnen zorgen dat de verklikker nooit meer werk krijgt in Hollywood, en misschien wel in heel Amerika.'

'Dan is er niks aan de hand,' zei ze, ook al vond ze het belachelijk klinken. 'Ga jij maar voorop.'

'Goed,' zei Fabien, en hij deed de deur open.

Achteraf realiseerde Melanie zich dat ze net zo'n tafereel had verwacht als in de vorige ruimte, een onschuldige cocktailparty of een iets relaxtere versie daarvan. Maar nu stond ze oog in oog met een stuk of tien mannen en vrouwen van wie enkele een masker droegen. Twee vrouwen waren topless en een van de mannen was naakt.

Niemand keek op toen ze binnenkwamen; alle ogen en de meeste handen waren gericht op de vrouw die aan het plafond hing. Melanies eerste, instinctieve reactie was de neiging om zich om te draaien en te maken dat ze wegkwam. Ze had het gevoel dat ze iets heel persoonlijks verstoorde, maar haar nieuwsgierigheid kreeg de overhand.

De vrouw die aan het plafond hing, was van top tot teen in strak zwart leer gestoken. Er zat een gat in het leer tussen haar benen, en twee gaten op de plek van haar borsten, die fier naar buiten staken. Haar haar hing los, een lange, vlammend rode bos die eruitzag alsof het wel eens een pruik zou kunnen zijn. Haar handen waren met touw aan elkaar gebonden en vastgemaakt aan een enorme vleeshaak in het plafond, net als haar beide benen - los van elkaar zodat de mensen er tussenin konden gaan staan. Ze hing met haar gezicht naar beneden zo'n anderhalve meter boven de grond, voor de meeste mannen op ooghoogte. Melanie zag dat sommige vrouwen op hun tenen stonden om het beter te kunnen zien.

Melanie kon alleen maar zwijgend naar het schouwspel staren. Ze merkte amper dat Fabien bij haar wegliep, naar de vrouw toe. Hij sloeg haar op haar billen terwijl een andere man kortstondig een van haar borsten in zijn mond nam. De vrouw kreunde van genot, waar de toeschouwers op reageerden door ook te kreunen.

Melanie keek vol ongeloof toe hoe een van de mannen de vrouw nonchalant begon te neuken en er toen mee stopte en zich weer op zijn drankje concentreerde terwijl ze nog nazwiepte van zijn laatste trage stoot. Twee vrouwen brachten haar tot stilstand en doken toen onder haar om haar borsten te likken en erin te bijten. De vrouw genoot er zichtbaar van en gilde het bij iedere aanraking uit van genot. De naakte man had een onnoemelijk grote erectie.

Melanie had genoeg gezien. Ze liet Fabien daar achter en ging terug naar de vorige, veilige ruimte.

Ze had het niet meer. Wat deed ze hier? Ze wilde meteen weg. Ruimdenkend zijn was iets anders dan een perverse geest hebben. 'Discreet' had Fabien gezegd, maar er was niets discreets aan het tafereel waarvan ze zojuist getuige was geweest. Ze had het beeld in haar hoofd van dat meisje dat daar hing terwijl iedereen aan en in haar zat - een beeld dat als een groot litteken haar seksleven tot nu toe bezoedelde. Ze voelde zich hopeloos naïef.

In de kamer waar ze nu weer stond, was alles nog heel bedaard, een gewone cocktailparty, maar nu ze om zich heen keek, zag ze dingen die haar eerder niet waren opgevallen. Er hing bijvoorbeeld een enorme haak aan het plafond. De paranoia sloeg met een misselijkmakende dreun toe en het leek wel alsof alle ogen op haar gericht waren. Ieder gezicht leek nu bedreigend. Ze werd overdreven bang dat er iemand naar haar toe zou komen en ze probeerde onopvallend op de achtergrond te blijven. Voor haar gevoel was haar gezicht van pure schaamte zo rood als een boei. Kijk allemaal maar naar me. Wat voel ik me dom.

Ze wilde naar huis, maar dat betekende dat ze Fabien moest wegsleuren bij zijn bron van vermaak en ze wist niet of ze het aankon om die kamer nog een keer binnen te gaan.

Net toen ze de moed bijeenraapte en overwoog om dan maar haar ogen te bedekken, verscheen Fabien aan haar zij.

'Sorry, ik werd afgeleid,' zei hij.

'Dat kan ik me voorstellen,' zei Melanie. 'Ik wil nu graag weg.'

'We zijn er net,' zei hij, niet onredelijk. 'Sorry, ik begrijp dat dat te veel van het goede was. We blijven in deze kamer. Voorlopig.'

'Je hebt gezegd dat we zouden gaan als ik weg wilde. Ik ben duidelijk geen Hollywood-type. Dit is niks voor mij. Dat is niks voor mij,' zei ze, wijzend naar de andere kamer.

'Ik ben er toch weer? We hoeven daar niet meer naar binnen te gaan. Kom, dan laat ik je de rest van het huis zien. Nu je er toch bent, kun je net zo goed even rondkijken, want je bent natuurlijk niet van plan om hier nog ooit terug te komen. Geen groepsscènes meer, dat beloof ik je,' zei Fabien.

'Gaan we daarna weg?'

'Prima.'

Ze liepen de grote trap op, die uitkwam op een soort binnenplaats. Er stonden een paar mensen in de strak ingerichte ruimte, gelukkig volledig aangekleed. Fabien ging haar voor door een van de gangen en deed een deur open. Hij keek eerst even naar binnen voordat hij gebaarde dat Melanie kon komen. 'Leeg,' zei hij.

Fabien deed de deur achter hen dicht en Melanie keek om zich heen in de onschuldig ogende slaapkamer. Het was een luxe suite. Het enorme bed domineerde de ruimte, met paars satijnen beddengoed en een heleboel kussens. De wanden waren heel lichtblauw, net als de tegels van de aangrenzende badkamer. De kamer was elegant maar sexy, zoiets als je zou verwachten in een trendy hotel in Londen. Haar gêne verdween langzaam nu ze alleen waren. Dit was gewoon Fabien, vriendelijke, veilige Fabien, en alles was weer goed. Hooguit een beetje ongewoon.

Toen Fabien op een knopje drukte, schoof een gedeelte van de lambrisering opzij en verscheen er een goedgevulde minibar. 'Champagne?' vroeg hij. Hij maakte de fles open en pakte twee glazen. Ze had nooit weerstand kunnen bieden aan een minibar.

Ze gingen op de rand van het bed zitten. Fabien tikte op het deksel van een teakhouten dekenkist die aan het voeteneind stond. 'Speeltjes. Wil je ze zien?'

Melanie schoof een stukje op om het beter te kunnen zien. Toen Fabien het deksel opendeed, kwam er een houten blad te voorschijn. Melanie keek naar de uiteenlopende voorwerpen die erop lagen.

'Oké, dit snap ik,' zei ze, terwijl ze een condoom omhooghield. 'Dit ook, en dit en dit.' Vochtige doekjes, een tube glijmiddel en een doos tissues. 'Maar wat is dit?' Ze hield een vreemd uitziend voorwerp omhoog.

'Een mondkapje voor veilige orale seks,' zei Fabien, en hij deed voor hoe je het op je mond moest plaatsen.

'En deze?' Melanie had een paar bruine envelopjes gevonden die bij nadere inspectie leeg bleken te zijn.

'Nadat je die hebt gebruikt,' zei hij, wijzend op de condooms, vochtige doekjes en tissues, 'kun je ze hier hygiënisch in weggooien.'

'Wauw, ze denken echt overal aan. Moet je dit zien!' Ze pakte een massief metalen dildo die zo zwaar was dat ze er beide handen voor nodig had. Toen ze de kist verder doorzocht, bleken er nog zweepjes, handboeien, veren en vreemde voorwerpen van pvc in te zitten. Er waren ook dingen bij waarvan de bestemming niet duidelijk was: blanco vellen papier, kralenkettinkjes en een trommeltje. Melanie nam een slokje champagne en bekeek alles op haar gemak.

Fabien drukte op een ander knopje, en achter een wegschuivend paneel kwam een breedbeeldtelevisie te voorschijn. 'Voor de achtergrondporno,' zei hij met een ernstig gezicht. Hij was blij toen Melanie in lachen uitbarstte.

Fabien wist vrijwel zeker dat het een enorme vergissing was geweest om haar hier mee naartoe te nemen. Ze was per slot van rekening een nieuwkomer van de andere kant van de oceaan. Toen ze had gezegd dat ze nieuwe ervaringen wilde opdoen, had ze waarschijnlijk eerder dingen als surfen bedoeld. Maar dit waren zijn mensen, een overblijfsel uit de wilde jaren tachtig, de volhouders die hun spelletjes niet wilden opgeven vanwege aids. Ze hadden alleen de spelregels veranderd.

'Dus dit is jouw type feestje?' vroeg Melanie na een tijdje.

'Soms, ja.'

'Maar jij kunt op ieder willekeurig feest seks hebben, ik heb je in actie gezien. Waarom moet het zo gekunsteld? Heb je dit echt allemaal nodig om lekkere seks te hebben? Nee dus, dat weet ik zeker.'

Fabien ging met zijn hand door zijn pikzwarte haar en probeerde het uit te leggen. 'Het is een plek waar je jezelf niet hoeft te zijn,' zei hij. 'En dat vind ik prettig.' Hij haalde zijn schouders op op die laconieke manier waar Melanie zo'n hekel aan had. 'Als je een vrouw het bed in weet te praten, kent ze je tegen de tijd dat je aan seks toekomt. Al is het maar een beetje. Soms is het lekkerder met vreemden.'

'Fabien, jij gaat zo vaak met wildvreemden naar bed.'

'En ik hou van die vrouwen, stuk voor stuk,' zei hij met een stalen gezicht.

Hij liep naar de bar. 'Ik ben hier een heel speciale gast, dus ik ken de code.' Nadat hij een paar cijfers had ingetoetst op het paneeltje naast de koelkast, haalde hij met een zwierig gebaar zijn hand weg, als een goochelaar die zijn truc onthulde.

Toen er een laatje open schoof, wist Melanie al wat ze kon verwachten. Zakjes wit poeder naast glazen buisjes en potjes met pillen, allemaal keurig gelabeld met handgeschreven etiketjes. Fabien koos een zakje cocaïne uit en legde een lijntje uit op het spiegelblad van de salontafel. 'Wil jij ook?' vroeg hij.

'Nee, dank je,' zei Melanie.

Het witte lijntje verdween in Fabiens neus en hij legde er nog een uit. Melanie vond het vervelend. Het was leuk om hier met hem dit wereldje te bekijken, een soort seks-Disneyland voor volwassenen, maar ze nam het niet serieus en wilde nog steeds niet te lang blijven. Ze keek toe hoe Fabien de bruine potjes met pillen bestudeerde, en toen hij uit een ervan een paar tabletten schudde kon ze het niet laten om te zeggen: 'Niet doen.'

'Waarom niet?''Ik wil naar huis.'

Zelfs door de roes van de coke heen zag Fabien aan Melanies ogen dat ze echt weg wilde. Hij ging overstag. 'Goed, ik heb het beloofd. Laat me even Amy en Milton zoeken, ik vind het bot om te vertrekken zonder ze zelfs maar begroet te hebben.'

Melanie had vanavond heel wat botte dingen meegemaakt, maar de verkeerde sociale etiquette viel daar niet onder. 'Is het goed als ik hier wacht? Kom me dadelijk maar halen.'

'Als je dat wilt,' zei Fabien. 'Vijf minuten. Als ik ze niet kan vinden, dan gaan we gewoon.' Hij wilde de pillen terugdoen in het potje, maar bij nader inzien stopte hij er een in zijn zak en een in zijn mond. 'Voor onderweg,' zei hij bij wijze van verklaring.

'Blijf niet te lang weg,' riep Melanie hem na.

Twintig minuten later vloog de deur open en kwam de blonde man die ze eerder had gezien, binnenvallen met een oogverblindend mooie Japanse vrouw. Hij keek naar Melanie en grijnsde geil naar haar.

'Ik wacht op iemand,' zei ze snel. Hij verdween weer en deed de deur achter zich dicht. Melanie ontdekte dat de deur niet op slot kon. Waarschijnlijk om gemakkelijker contact te leggen, dacht ze.

Waar hing Fabien toch uit? Ze betwijfelde sterk of ze in deze buurt een taxi zou kunnen krijgen; als hij niet terugkwam, zat ze hier vast. Na nog eens twintig minuten besloot ze dat ze twee dingen kon doen, eindeloos in deze kamer blijven en hier desnoods slapen, of teruggaan naar beneden tot ze Fabien had gevonden - of een andere manier om thuis te komen.

Ze liep de trap af, met elegante passen en veel meer bravoure dan ze voelde. Per slot van rekening was ze actrice; indien nodig kon ze best de seksueel avontuurlijke vrouw spelen. Ze stelde zich voor dat ze een personage in een theaterstuk was, misschien een Franse klucht, of een sexy type als Moll Flanders.

Ze was nu weer in de hoofdruimte. Omdat ze niet in haar eentje wilde staan wanneer ze Fabien zocht met haar blik, liep ze naar de bar. Daar voelde ze zich beter op haar gemak. De barkeeper maakte ongevraagd een martini voor haar. De service was in ieder geval geweldig op seksfeestjes, dat moest ze ze nageven. Maar ze moest het rustig aan doen; nog een paar drankjes en ze zou dronken zijn, terwijl ze beslist alles onder controle wilde houden.

Spelend met haar drankje keek ze goed om zich heen. Geen Fabien te bekennen. Het was waarschijnlijk ijdele hoop dat hij ergens stond te praten en dat hij niet zomaar weg kon. De kans was groter dat hij hier of daar bezig was met zijn favoriete tijdverdrijf.

Een paar mensen probeerden een gesprek met haar aan te knopen, maar ze reageerde verveeld en afstandelijk, zodat de boodschap snel duidelijk werd. Aan de andere kant van de kamer zag ze het enige bekende gezicht van die avond: de blonde man die boven de slaapkamer binnengekomen was. Ze knikte naar hem, en tot haar schrik kwam hij meteen naar haar toe. Hij dacht dat ze in hem geïnteresseerd was! Ze zag dat hij snel zijn haar in model bracht.

'Hallo,' zei ze. 'Heb jij... mijn vriend soms gezien?' Ze wist niet hoe ze Fabien anders moest noemen.

'Dus hij is niet komen opdagen?' zei Blondy. 'Misschien heeft hij zich bedacht. Heel dom van hem, als je het mij vraagt.'

'Heb je hem nou gezien of niet?'

'Eerlijk gezegd wel, ja. De laatste keer dat ik hem zag was hij boven, de derde deur links. Weet je het zeker?'

Melanie nam niet eens de moeite om antwoord te geven. Ze liet haar drankje bijna onaangeroerd staan en ging naar boven.

Ze was woedend op Fabien. Hij kende haar goed genoeg om te begrijpen dat ze diep in haar hart heel ouderwets was. Probeerde hij haar bewust te shockeren? Ze had een of andere singlesparty verwacht, een soort laatste toevluchtsoord voor zoekenden, maar niet dit. Wat was ze stom geweest om te denken dat haar nieuwe leven een vrouw van de wereld van haar zou maken, een vrouw die alles het hoofd kon bieden. Misschien was ze diep in haar hart helemaal niet veranderd.

Toen ze boven voor de juiste deur stond, vroeg ze zich heel even af of het geen misplaatste grap van Blondy was. Maar als ze niet ging kijken zou ze dat nooit weten. Ze haalde diep adem en deed de deur open.

Op het bed zat een onbekende man met een videocamera. Hij slaagde erin om tegelijkertijd te filmen en zich af te trekken. Fabien was er ook. Hij lag languit op een soort divan die zo te zien van rubber was, met zijn hoofd tussen de grote borsten van een vrouw die over hem heen gebogen stond. Voor hem op de grond zat een vrouw met rood haar die hem gretig pijpte. Melanie herkende het rode haar en het masker meteen: het was de vrouw die eerder die avond aan de vleeshaken aan het plafond had gehangen. Ze had het onderste gedeelte van haar leren catsuit uitgetrokken en Melanie zag alleen haar stevige bruine billen obsceen tussen de graaiende handen van Fabien uit steken. Fabien keek loom op. Zijn pupillen waren groot en hij had een wazige blik in zijn ogen.

'Schatje, mag ik je voorstellen aan Amy en Milton.' De vrouw met de grote borsten lachte breed en de man op het bed zwaaide nota bene naar haar. De vrouw met het rode haar draaide zich om om naar haar te kijken, maar ze zei niets.

'Geef me de autosleutels,' zei Melanie.

'Liefje, blijf toch hier en doe lekker mee.' Fabien praatte met dubbele tong. Hij spreidde zijn armen naar haar.

'Geef me de autosleutels, ik wil naar huis. Jij krijgt straks vast wel een lift.' Ze wierp een minachtende blik op het gezelschap. Ze was het zat om te proberen zich aan te passen.

Fabien viste de autosleutels uit zijn borstzakje en liet ze voor haar gezicht bungelen. 'Wat heb je ervoor over?' vroeg hij.

'Hou op, Fabien. Ik ben niet in de stemming.'

'Dat ben je nooit, hè schat?' zei Fabien. Hij wendde zich nu tot de andere aanwezigen, die het gesprek op hun gemak volgden. 'Ze kende me pas een paar minuten toen ze met me tussen de lakens dook, maar daarna niks meer. Nada.' Hij ging over op belachelijk overdreven gefluister en hield zijn hand schuin voor zijn mond. 'Frigide.' Hij wees naar Melanie en viel lachend achterover op het bed, met rollende ogen.

De vrouw met het rode haar ging verder met waar ze mee bezig was.

Melanie snauwde: 'Hé, ik was nog niet klaar!' Haar stem klonk schril en ze kreeg bijna tranen in haar ogen van frustratie.

'Ik ook niet, schatje,' zei Fabien, hetgeen Rooie aan het giechelen maakte. 'Heb je echt geen zin in een feestje? Het is vast al een hele tijd geleden.' Fabien was ontzettend ver weg. Vol afschuw besefte ze dat hij zich waarschijnlijk heel vaak zo gedroeg wanneer zij er niet bij was.

Ze hield voet bij stuk. De spanning in de kamer was te snijden toen Melanie en Fabien elkaar aanstaarden. Na een hele tijd, net toen Milton zijn keel schraapte om iets te zeggen, wierp Fabien haar de autosleutels toe. Ze vielen op de grond, en toen Melanie zich bukte om ze op te rapen voelde ze de medelijdende blikken in haar rug.

'Alsjeblieft. Rij voorzichtig, hè?' zei Fabien.

De roodharige vrouw boog zich weer over Fabien heen, zonder te wachten tot Melanie weg was. Ze wilde nog één laatste dodelijke blik op Fabien werpen, een blik die hij zich hopelijk zou herinneren wanneer hij weer een beetje nuchter werd en die hem duidelijk moest maken hoezeer hij haar had gekwetst. Maar toen viel haar oog op een kleine, groene tatoeage op de bil van de vrouw met het rode haar.

Een appeltje. Van verleiding.

Mary Ann, was Melanies eerste gedachte.

Een feest alleen voor stellen, dacht ze daarna.

Melanie holde met twee treden tegelijk de trap af en vermeed oogcontact met de mensen die ze in haar haast opzij duwde. Ze stoof de voordeur uit en gaf de jongen van de parkeerservice de autosleutels. Bij elke schaduw schrok ze, bang dat Davey zou opduiken. Haar hoofd tolde. In gedachten zag ze weer voor zich hoe Mary Ann daar aan het plafond had gehangen, de lokken van de goedkope rode pruik voor haar gemaskerde gezicht. En dan Davey. Vreemd genoeg had ze dat nog het ergst van alles gevonden.

De auto werd voorgereden en ze gaf de jongen twintig dollar voordat ze instapte en zo snel mogelijk wegreed.

Ze zou het zich niet zo moeten aantrekken, maar dat deed ze wel. Ze had zich in te diep water gewaagd en nu dreigde ze te verdrinken. Als dat betekende dat ze ouderwets en stijf was, dan was dat maar zo. Misschien had Fabien gelijk en was ze frigide, of misschien was ze een heel gewone vrouw in ongewone omstandigheden. Als dit de beau monde van Los Angeles was, dan zou ze teruggaan naar Engeland.

Na een paar honderd meter zette ze de auto stil. Ze moest nu niet rijden. Ze was van streek en had te veel gedronken. Ironisch genoeg leek de buurt haar veilig en gezellig; op veel veranda's brandde nog licht. Ze zou hier best gewoon kunnen rondlopen, zeker als ze het vergeleek met de plek waar ze net vandaan kwam.

In een avondwinkel belde ze een taxi, waar ze op het goed verlichte terreintje voor de deur op wachtte. Toen hij er was, liet ze zich dankbaar in de muffe bekleding zakken. Ze bekeek het pasje van de chauffeur dat op het dashboard hing en deed het portier dicht. Naar huis.

Thuis belde ze Davey. De telefoon ging heel lang over, en toen ze uiteindelijk de voicemail kreeg hing ze op. Natuurlijk was hij er niet, ze wist dat hij niet thuis was. Haar vingers bleven boven de toetsen zweven. Ze kon hem op zijn mobiel bellen, met een smoesje, en dan een boodschap inspreken. Dan zou ze hem vragen waar hij was en kijken hoe hij reageerde. Ze toetste het nummer in.

'Hallo?'

Melanie verbrak snel de verbinding.

Ze had niet verwacht dat hij zou opnemen.

Tien tellen later rinkelde haar telefoon. Ze wist dat hij het was. Shit, nummermelder.

'Heb jij me net gebeld?' vroeg hij.

'Hallo. Ja, eh... ik wilde iets vragen over... de film. Maar toen bedacht ik ineens dat het wel erg laat is en dat het best kan wachten tot morgen.'

'Wat dan?' vroeg Davey. 'Hè?'

'Wat wilde je vragen?'

'O.' Melanie dacht razendsnel na, maar ze kon niets verzinnen. Het was heel stil op de achtergrond, geen knallende zweepjes of kreten van genot, alleen vaag de klanken van Glenn Miller. 'Eh, weet je wanneer hij in Engeland uitkomt?'

'Ja, volgende maand. Ik geloof de zeventiende. Wacht even, ik heb het hier ergens.' Melanie hoorde voetstappen. Hij was gewoon thuis. 'Ja, de zeventiende.'

'Fijn, dank je wel.' Ze wist niets meer te zeggen.

Davey vulde de stilte. 'Hoe gaat het met je? Het is al weer even geleden.'

'Davey, we hebben elkaar vorige week nog gezien.' 'Het lijkt veel langer.' Melanie was het in stilte met hem eens. Het leek een eeuwigheid geleden.

'Heb je zin om iets af te spreken? Misschien kunnen we samen naar de film of zo.'

'Ik weet niet, ik heb het nogal druk. Met Justice en zo, weet je wel?'

Davey hoorde haar behoedzame toon. 'Oké. Nou ja, kijk maar. Gaat het verder wel goed met je?'

'Prima. Ik moest maar eens ophangen, het is al laat.'

'Ja- Dag.'

Ze hingen geen van beiden op.

'Wilde je dat echt weten, van de film?' vroeg Davey toen.

'Mag ik je iets vragen?' zei Melanie.

'Tuurlijk.'

'Waar ben je vanavond geweest?'

'Hier. Ik heb naar Adam's Rib zitten kijken op TCM.'

'Waar is Mary Ann?'

'Aan het werk.'

Ze had nog meer kunnen zeggen. Ze wilde het wel, maar ze hield zich voor de verandering een keer in. Het leek wel alsof deze recente onthulling haar de ogen had geopend. Ze voelde zich opeens bijna nobel. Misschien had Fabien haar toch een dienst bewezen.

Mary Ann en Davey waren getrouwd. Het ging haar niets aan.