Hoofdstuk 35

Toen Melanie vertrokken was, merkte Lynsey dat ze wel erg veel tijd overhield. Melanie was de reden geweest van haar aanwezigheid hier. Zou ze haar voorbeeld nu niet moeten volgen en teruggaan?

De realiteit was dat ze geen werk meer had en dat ze volgens de Amerikaanse overheid 'ongewenst' was. En toch was ze hier nog.

Ze had het gevoel dat ze nergens naartoe kon. Ze zou terug kunnen gaan naar Engeland en daar iets zoeken om haar dagen mee te vullen, misschien zelfs iets wat enigszins bevredigend of op zijn minst gewoon leuk was. Maar het vooruitzicht trok haar niet. Het zou de weg van de minste weerstand zijn; waar was de uitdaging? Er moest iets gebeuren, maar de opties stonden haar niet aan.

Riley zei dat ze niet zo moest zeuren en aan de slag moest gaan. 'Bouw een klantenbestand op,' zei hij. 'Als je van Serena Simon een ster kunt maken, staan de anderen voor je in de rij.''Serena was eenmalig, een toevalstreffer. Bovendien ben ik een illegale vreemdeling, weet je nog?' 'Vestig je bedrijf officieel in Londen om problemen met de vreemdelingenpolitie te omzeilen en kom gewoon het grootste deel van het jaar hierheen.'

'Dat klinkt nogal ingewikkeld.'

'Het ligt eraan hoe graag je het wilt.'

Ze wist dat het soort onderneming waar Riley op doelde honderd procent inzet vereiste. Het kon jaren duren voordat ze echt iets had opgebouwd; tegen die tijd zou zelfs Los Angeles zijn aantrekkingskracht verloren hebben. Ze dacht erover na en kwam tot de slotsom dat ze het misschien toch niet graag genoeg wilde.

Haar moeder las in een tijdschrift dat Melanie ontslagen was. Ze hing al aan de telefoon voordat ze het artikel uit had.

'Er staat een foto bij van haar aankomst op Heathrow,' zei ze. 'Ze ziet er vreselijk uit.'

'Het is een lange vlucht,' verdedigde Lynsey Melanie automatisch.

'Ik heb het er met je vader over gehad en je mag hier zo lang komen wonen als je wilt. Tot je weer op eigen benen kunt staan en je een beetje geld achter de hand hebt. Ik heb eens in de krant gekeken en er is werk genoeg voor meisjes zoals jij.'

'Meisjes zoals ik?' vroeg Lynsey.

'Je weet wel, meisjes die kunnen typen. Moet je kijken hoeveel je zou kunnen sparen zolang je hier woont. Kun je mooi een potje opbouwen.'

'Eerlijk gezegd,' zei Lynsey, 'denk ik dat ik nog een tijdje hier blijf.'

'O.' Het bleef een hele tijd stil. 'Waarom?'

Lynsey ging bij cmg langs. Ze had het gevoel dat ze daar misschien wat zou kunnen opsteken. Toen ze de opzichtige lobby binnenkwam, dacht ze aan die allereerste keer, rechtstreeks uit de bus in haar groene jurkje. Ze had zich geïntimideerd gevoeld door de kille receptionistes. Nu begroetten ze haar bij naam en lachten ze hun volmaakte tanden bloot.

'Ik kom mijn telefoon terugbrengen,' zei ze.

'Loop maar door,' zei een van hen. 'Ik laat Sheridan meteen even weten dat je eraan komt.'

Voor het kantoor van Max nam ze het tafereel in zich op. Max zat te telefoneren met zijn gezicht naar het raam en zijn voeten op een boekenplank, zo te zien diep in gesprek verwikkeld met iemand die belangrijk genoeg was om meer dan een minuutje van zijn tijd in beslag te mogen nemen. Sheridan ging tekeer tegen Andrew, die koortsachtig iets aan het zoeken was op zijn bureau. Sheridan hield midden in een zin haar mond toen ze Lynsey zag; Andrew was zo te zien blij met dit uitstel.

Lynsey stak de telefoon naar haar uit. 'Voor jou,' zei ze.

Max was klaar met bellen en draaide zich om. 'Dat we dit nog mogen meemaken,' zei hij.

'Ik heb hem alleen een tijdje geleend.'

'Had ik niet gezegd dat je Sheridan vijftig dollar moest geven en dat je dat stomme ding dan kon houden?'

Lynsey keek naar haar voeten. Het was ontzettend irritant dat Max altijd alles onthield. 'Ja, dat was ik vergeten.'

'En, ga je terug?'

'Ik weet het nog niet.'

'Barbara O'Loughlin zoekt een pr-medewerker. Moet ik een goed woordje voor je doen?'

'Ik heb geen werkvergunning.'

'Als Barbara je wil hebben, kan ze vast wel iets voor je regelen.'

'Maar ik ben een waardeloze assistente,' zei Lynsey. 'Dat heb je zelf gezegd.'

'Dan is het maar goed dat ze geen assistente zoekt, hè? Die heeft ze al en een hele goeie. Ze heeft iemand nodig aan wie ze werk kan overdragen. De minder grote klanten.'

'Ik weet het niet.'

'Laat het me snel weten. Je moet gauw een besluit nemen, ander ben je je reputatie zo kwijt. Wie een gat in zijn cv heeft, is meteen een luilak.'

Lynsey wist niet of ze wel in een wereld wilde leven waar je voor luilak werd uitgemaakt wanneer je het even rustig aan deed. Wilde ze wel werken voor een vrouw die de touwtjes altijd strak in handen moest hebben? Daar had ze haar buik van vol. En in Hollywood was aan zulke types bijna niet te ontkomen.

Die avond in Flamingo Park belde de manager naar haar kamer.

'Er is iemand voor je langs geweest. Hij vroeg je kamernummer.'

'Heb je het hem gegeven?'

'Nee, ik zei dat ik nog nooit van je had gehoord, maar ik heb geen zin om de politie op mijn dak te krijgen. Dat is slecht voor de zaken en mijn vriendin is er niet blij mee.'

'Denk je dat hij van de vreemdelingenpolitie was?'

'Hij had wel een pak aan.'

Er werd op haar deur geklopt. 'Shit! Je had het nummer toch niet gegeven?' Het geklop werd luider. 'Shit!'

Ze hing in paniek de telefoon op en overwoog om onder het bed te kruipen, mocht de kast niet groot genoeg zijn. Ze kon ook in de badkuip gaan liggen en het douchegordijn dichtdoen; in de film werkte dat altijd. Had de vreemdelingenpolitie de bevoegdheid om deuren in te trappen? Konden ze zich niet beter bezighouden met het opsporen van die duizenden illegale Mexicanen waarover de republikeinen het altijd hadden? Misschien zou ze wel een boete moeten betalen! Of moest ze naar de gevangenis. Zo'n grote deuk had ze toch niet in de Amerikaanse economie geslagen?

Net toen ze op het punt stond om onder het bed te duiken en haar lievelings-T-shirt met de flamingo te besmeuren met het stof van vele maanden, hoorde ze haar naam.

'Lynsey? Lynsey, ben je daar?'

Ze ontspande zich meteen. De zenuwen verdwenen als sneeuw voor de zon en ze begon te lachen. Het leek wel alsof ze dronken was. 'Toby!' riep ze uit toen ze de deur opendeed. 'Wil je dat nooit meer doen?'

Toby bekeek haar hysterische verschijning. 'Is alles goed met je?'

'Ik dacht dat je iemand anders was.' Ze liet zich in een stoel zakken en slaakte een diepe zucht van opluchting. Toen harkte ze met haar vingers door haar haar en keek naar hem op. Geen overheidsambtenaar met een pasje die 'mevrouwtje' tegen haar zei en haar meevoerde naar een vrouwengevangenis zonder warm water; het was Toby, lieve Toby, de minst bedreigende persoon die ze kende.

'Hoe wist je dat dit mijn kamer was?'

Hij wees naar de knaloranje sarong voor het raam, die half losgeraakt was en wapperde in de wind. In het midden was een groot gedeelte gebleekt door de Californische zon.

'Gokje,' zei Toby.

'Goed gegokt.'

Hij keek om zich heen in haar kamer, schoon maar doorleefd. Haar kleren lagen op een hoop op een stoel en achter de open deuren van de kleerkast hing één eenzame jurk aan een hangertje. Haar cd's lagen als roulettefiches over de tafel verspreid en rondom de spiegel hing een kleurige slinger van kaartjes en backstage-pasjes. Het zag er niet uit als een hotelkamer. Het zag eruit als iemands huis.

'Je hebt nog niet gepakt. Heb je besloten om te blijven?'

'Nee,' zei ze. 'Ik heb alleen nog niet besloten om te vertrekken.'

'Heb je wel een plan?'

'Ik? Eens even kijken. Mijn moeder vindt dat ik meteen naar huis moet komen en aan kleinkinderen moet beginnen. Max zegt dat ik voor de hardste vrouw van Hollywood moet gaan werken en Riley ziet me al als internationale zakenvrouw met een privé-jet. Het lijkt wel alsof iedereen plannen met me heeft.'

'En jij? Wat wil jij?'

'Ik weet het niet. Ik zou best terug kunnen gaan. Ik sluit de mogelijkheid niet uit, alleen zullen de kleinkinderen nog even moeten wachten. Daarginds is het een stuk minder lastig om een baan te vinden. Misschien zou cmg in Londen me zelfs nog terug willen. Als je in een ander werelddeel ontslagen bent, telt dat ook?

'Blijf hier,' zei hij.

'Het is moeilijk. Ik heb gekeken naar de procedure voor een werkvisum en alleen al de aanvraag duurt maanden. Bovendien ben ik hier op dit moment niet echt legaal en ik denk niet dat dat in mijn voordeel zal werken.'

'Ik weet wel een manier,' zei hij. 'Je zou met me kunnen trouwen.'

Het was geen erg romantisch aanzoek. Ze zag uit haar ooghoek een beha aan het haakje van de deur hangen, en het onopgemaakte bed lag vol met de kruimels van haar koekjesfestijn van de vorige avond. De stokoude rioleringsbuizen borrelden op de achtergrond en buiten werd aan de weg gewerkt. Het was niet zoals ze had gedroomd.Hij wachtte op haar antwoord.

'Doe niet zo gek,' zei ze. 'Dat is het slechtste plan tot nu toe. Ik dacht dat jij zo intelligent was.'

'Maak nou even geen grapjes, ik meen het. Trouw met me, Lynsey. Het zou toch leuk zijn, jij en ik samen?'

Ze zag dat hij het meende. Hij doelde ongetwijfeld op een snelle trouwerij in Las Vegas, een verstandshuwelijk, maar hij was bereid om zich aan haar te binden en hij zou zijn leven met haar willen delen. Ze konden het goed met elkaar vinden en het zou best een hele tijd goed gaan, maar ze zou een deel van haar leven verspillen aan een man van wie ze niet hield en daardoor misschien iets heel bijzonders mislopen. Misschien kwam Superman wel langslopen, precies op de dag dat zij eraan toe was hem te ontmoeten.

'Je zegt zelf altijd dat ik een keer een risico moet nemen, dat ik iets geks moet doen,' zei hij. 'Nou, hier heb je het.'

'Ik bedoel op reis gaan of zo, niet een huwelijksaanzoek.' Ze beet op haar lip en dacht na over de beste manier om hem af te wijzen. 'Wat ben je toch een lieverd,' zei ze.

'Dat lijkt me hetzelfde als "nee",' zei hij.

'Klopt.' Ze pakte zijn hand. 'Toby, je houdt niet van me.'

'Ik zou van je kunnen gaan houden. Denk ik.'

'Dat is niet genoeg.'

'Wie zegt dat?'

'Ik. En het zou voor jou ook niet genoeg mogen zijn. Ik waardeer het aanbod, echt waar, maar ik wil niet trouwen voor een werkvergunning. Dat doe ik niet. Ooit, als ik eraan toe ben, zal ik zo verliefd zijn dat een huwelijk onontkoombaar is.'

Toby glimlachte dapper. 'Dus Disco Dixon heeft toch ook een romantische kant?'

'Ja,' zei ze. 'Maar als je dat ook maar aan iémand doorvertelt, zal ik je moeten vermoorden.'

'Denk er nog eens over na. Beloof je dat?'

Fijn. Weer iets om over na te denken.

Lynsey liep met een somber, drukkend gevoel de trap op naar het dak. Ze had het idee dat ze had gefaald. Alle opties kwamen haar voor als een stapje terug, terug naar een wereld die kleiner was dan zij graag wilde. Misschien was de grens bereikt. Ze liep het dak op en keek naar de lucht. Die was vanavond paarsgrijs, waardoor de wolken eruitzagen als donderwolken. Maar verder naar het westen, waar onzichtbaar de oceaan zich uitstrekte, twinkelden al een paar dappere sterren. Iedereen wist dat de droom van Hollywood op een nachtmerrie kon uitlopen, maar toch bleven de mensen komen. Op dit moment reed er weer een volle bus het centrum in, nam een auto de afslag van de snelweg en landde er alweer een vliegtuig, die samen de nieuwste golf dromers afleverden.

'Hé Jack, kijk eens wie ons met een bezoekje vereert.'

Lynsey zag Lou en Jack op hun vaste plekje zitten. De kaarten lagen op het tafeltje tussen hen in, ze hadden allebei een biertje en Lou kauwde op een lucifer. Jack trok een flesje bier voor haar open. Het bleke Amerikaanse vocht stroomde schuimend over de hals heen en opeens kreeg Lynsey vreselijk veel zin in een groot glas romige Guinness. Met een zak Bacon Fries erbij.

'Hoe gaat-ie?' vroeg Lou.

Lynsey nam een slokje bier. Het smaakte slap en waterig. 'Heren,' zei ze toen. 'Ik heb jullie advies nodig.'

'Niet te moeilijk, hè?' zei Jack. 'Dat we oud zijn, wil nog niet zeggen dat we ook wijs zijn.' Maar de twinkeling in zijn ogen duidde erop dat hij jokte.

'Op mijn werk is het helemaal misgelopen en het wordt tijd dat ik vertrek.'

'De stad uit?'

'Ja. Misschien wel terug naar huis.'

'Waarom?'

Ze had geen duidelijk antwoord. Natuurlijk, een glas Guinness zou lekker zijn en ze miste haar familie, maar aan die verlangens zou ze binnen een paar minuten of een paar dagen iets kunnen doen. Maar verder kon ze niets bedenken.

'Om na te denken over de toekomst.'

'Wij gaan met de camper naar het zuiden,' zei Jack.

'Ja, dat is een goed idee,' zei Lou. 'Ga met deze oude mannen mee naar Mexico. Zodra we de grens over zijn, kun je ons inruilen voor de beachboy van je dromen. Je bent van harte welkom.'

Lynsey begon te lachen. 'Dat is misschien wel het beste plan dat ik tot nu toe heb gehoord. Maar nee, jongens, ik wil jullie niet tot last zijn.'

'Weet je het zeker?'

'Ik zóu hier kunnen blijven. Als ik dat zou willen. Het is misschien niet makkelijk om aan de juiste papieren te komen, maar ik heb het nog niets eens geprobeerd. Ik zou kunnen blijven.'

'Als je dat zou willen.'

'Ja.'

'Laat de kaarten beslissen,' stelde Jack voor. Hij pakte de speelkaarten erbij.

Lou likte aan zijn vinger en stak hem in de lucht om te voelen hoe de wind stond. Hij haalde de harten acht uit het spel.

'Lager dan acht: je gaat naar huis. Hoger dan acht: je blijft hier.'

Lynsey keek even naar de waaier van kaarten die Lou haar voorhield. Het idee wakkerde haar gevoel voor avontuur weer aan. Dit was precies wat ze had gemist, de snelle beslissingen die je vaak ongemerkt neemt en die zo goed uitvallen. Als ze alleen maar avontuur wilde in haar leven, dan was ze niet afhankelijk van de plek waar ze zich bevond. Ze zou er zelf naar moeten zoeken en iedere kans aangrijpen om roekeloos te zijn - kansen zoals deze. Blijven of teruggaan? Als zij het type was dat haar leven liet bepalen door de kaart die ze trok, dan zou het avontuur haar altijd weten te vinden.

Ze stak haar hand uit en trok een kaart.

Joker.

Lynsey begon te lachen. Lekker toepasselijk.

Lou keek stomverbaasd naar de kaarten in zijn hand. 'Krijg nou wat,' zei hij.

Toby kwam Lynsey uitzwaaien. Ze had bijna al haar bezittingen verkocht om de reis te betalen. Sheridan had haar beste zwarte broekpakken overgenomen, Riley wist een goed tehuis voor haar videorecorder en Toby wilde wel een paar cd's. Ze wist zeker dat hij ze alleen had gekocht om haar aan geld te helpen. Ze zag hem nog niet voor de lol disco draaien.

'Houden we contact?' vroeg ze.

Haar blik ging over het parkeerterrein van Flamingo Park. De enorme camper nam twee plaatsen in beslag.

Ze wees ernaar. 'Wat een ding, hè? Een complete bus.' 'Weet je heel zeker dat je dit wilt? Het is nog niet te laat, ik kan je zo naar het vliegveld brengen.'

'Het lijkt me een mooi avontuur,' zei ze.

Lou stak zijn hoofd uit het raampje van de camper. 'Hé! Kom op, meisje, dan gaan we.'

Lynsey hees haar tas over haar schouder. Ze kuste Toby op zijn wang voordat ze instapte. 'Misschien zie ik je nog?' 'Ik hoop het,' zei hij.

Tegen de tijd dat ze bij de grens aankwamen, was het middernacht.