Hoofdstuk 12

Toen Serena in Los Angeles aankwam, wist ze precies wat ze moest doen. Ze had op school op internet gezien dat er ieder uur een shuttlebus ging naar The Bungalow, een goedkoop jongerenhotel op Hollywood Boulevard waar ze voor tien nachten een bed had gereserveerd in een slaapzaal. Hopelijk zou ze in die tien dagen iets anders vinden.

Het laatste gedeelte van haar reis had het spannendst moeten zijn, maar opgepropt achter in een busje dat door de straten kroop, kon ze amper iets van het uitzicht zien. Serena was moe tot op het bot en snakte naar een douche, haar hoofd jeukte en haar kleren waren bijna onherstelbaar gekreukt na vele dagen en nachten in een krappe stoel. Morgen was de première en ze moest er op haar mooist uitzien wilde de volgende fase van haar plan slagen.

Jaren geleden, toen ze het besluit had genomen om weg te gaan, had ze zich al snel gerealiseerd dat het veel te lang zou gaan duren wanneer ze alleen haar lunchgeld opspaarde. Ze was gaan meedoen aan wedstrijden in tijdschriften om haar ontsnappingskas te spekken. Haar voorkeur ging uit naar alles waarmee je contant geld kon winnen, maar na een tijdje had ze ook genoegen genomen met huishoudelijke apparaten en speelgoed, alles wat ze kon verkopen. Ze schreef eindeloze brieven aan bladen die vijf dollar betaalden wanneer ze geplaatst werden. Drie keer leende ze een camera met zelfontspanner om ranzige foto's van zichzelf te maken, die ze naar de redactie stuurde van een blaadje dat ze bij haar vader in de kast had gevonden. Haar gezicht was onherkenbaar gemaakt en ze kreeg er een hoop geld voor.

Het idee om kaartjes voor een filmpremière te winnen, was ongeveer een jaar geleden bij haar opgekomen. Ze bladerde door een tijdschrift op zoek naar de puzzel van het grote geld en bedacht dat het ideaal zou zijn als ze haar eerste avond in Los Angeles kon doorbrengen tussen de mensen van haar toekomst. Ze begon tienerbladen te kopen en deed mee aan iedere quiz waarmee je een avondje tussen de sterren kon winnen. Na een stuk of honderd pogingen was het raak geweest en had ze het ontsnappingsplan in werking gezet.

Eindelijk stopte haar shuttlebusje bij The Bungalow, een in felle kleuren geschilderd gebouw met bloembakken aan de balkons op de eerste en tweede verdieping. Ze liep met de meute mee naar binnen en kreeg al snel een stapelbed toegewezen in een zonnige slaapzaal, waar ze dankbaar neerplofte en in slaap viel voordat iemand haar vragen kon stellen.

Toen ze later die avond wakker werd, was er niemand meer en was de zon al onder. Ze liep op blote voeten over de koele, witte tegels de gang op, waar ze een lekkende maar schone douche met volop warm water vond. Dankbaar schrobde ze het vuil van haar lijf en het stof van twaalf verschillende staten uit haar haar voordat ze terugging naar haar bed en tot de volgende ochtend doorsliep.

Warm zonlicht overspoelde de slaapzaal, en even wist Serena niet meer waar ze wakker geworden was.

Ik ben in Hollywood.

Ze voelde zich fantastisch. Uitgeslapen en vol verwachting klom ze uit haar stapelbed, en ze volgde het geluid van stemmen naar beneden.

Serena baarde nogal wat opzien in de gemeenschappelijke keuken. De mannen weken als een zee uiteen om haar erdoor te laten. Haar gezicht was nog gekreukt van de slaap en ze had dikke ogen, maar ze kleedden haar allemaal met hun ogen uit. De vrouwen hielden hun buik in - en konden dat niet uitstaan van zichzelf.

Serena had altijd geweten dat ze buitengewoon mooi was, al sinds de allereerste keer dat een jongetje verlegen en onhandig tegen haar had gedaan, misschien wel sinds de eerste keer dat er iemand kirrend boven haar wiegje had gehangen. In de loop der jaren had ze geprobeerd vast te stellen waaróm de mannen aan haar voeten lagen. Pas toen haar vader tegen haar zei dat ze verdomme niet zo naar hem moest kijken met die ogen van haar, besefte ze dat het daar in zat, diep verscholen in haar karamelkleurige ogen.

Ze zou nooit meer een zonnebril dragen.

Ze liep langs de starende vreemdelingen en deed de deur open naar een verlaten gedeelte van het dak, waar provisorisch een zonneterras van was gemaakt. Ze deed wat rekoefeningen om haar spieren los te maken en voelde een bevredigend gekraak toen ze haar dankbare benen strekte. Haar schouders knakten zodra ze met haar armen molenwiekte boven haar hoofd. Een snelle warming-up voor haar eerste keer hardlopen in vijf dagen.

Serena was gek op hardlopen. Soms had ze 's morgens in Wheeler over de atletiekbaan op school gejogd, maar meestal ging ze aan het eind van de middag lopen, wanneer de laagstaande zon gouden draden spon over de vertrouwde plekjes van haar jeugd en alles in een wat minder hard en meedogenloos licht zette. Dan rende ze over paden en boerenweggetjes, de ene voet voor de andere; het ritme van haar voetstappen en haar eigen ademhaling brachten haar in een meditatieve staat waarin ze alle gedachten die haar hoofd binnenkwamen rustig kon beoordelen en beredeneren. Ze voelde zich nooit méér zichzelf dan tijdens het hardlopen, en ze voelde zich nooit een meisje van veertien.

Ze wist niet hoe het hoorde te voelen, veertien jaar zijn, maar ze wist zeker dat haar vriendinnen niet dezelfde drang hadden als zij, die vastberadenheid om te ontsnappen. De praktische aanleg waarmee zij was gezegend leek in tegenspraak met hun constante neuroses. Vindt hij me leuk? Zal ik hem bellen? Zal ik hem kussen? Zou hij me leuker vinden als ik...? Dat waren de gesprekken waaraan Serena de grootste hekel had.

Ze rende tot ze het vertrouwde, lekkere gevoel kreeg dat ze nog uren door zou kunnen lopen, en tot haar hoofd helemaal leeg was. Ze dacht vaak dat ze gek zou worden als ze niet iedere dag kon hardlopen.

Ze liep stevig door over de halflege trottoirs tot aan Brandall Park, waar ze haar passen verruimde. Al snel bereikte ze een gestaag ritme. Serena nam in gedachten de rest van de dag nog eens door, om er zeker van te zijn dat ze niets over het hoofd had gezien.

Haar jurk van vierhonderd dollar was gestolen uit de etalage van het enige warenhuis in Manley, het dichtstbijzijnde stadje, waar hij maandenlang achter het glas had gehangen. Hij leek rechtstreeks van een modeshow van John Galliano te komen. Het was een eenvoudig model van witte stof die bezaaid was met glittersteentjes, en hij ontblootte een bijna schandalige hoeveelheid honingkleurige huid.

Een vriend van Serena werkte bij het warenhuis. Ze had beloofd hem te pijpen als hij de jurk voor haar de winkel uit smokkelde, en ze had gezworen hem de volgende dag terug te geven. Serena was niet van plan zich aan een van deze beloften te houden. Ze had de jurk naar een stomerij in Manley gebracht en binnen een uur was hij weer stralend schoon en fonkelend geweest. Hij zat haar als gegoten.

Nu hing hij aan het voeteneind van haar stapelbed, beschermd door vloeipapier dat ze had bespoten met Tommy Girl. Ze had de parfumtester met een smeekbede weten los te peuteren bij hetzelfde warenhuis dat nu waarschijnlijk op zoek was naar de jurk. De frisse, subtiele geur zou lichtjes in de jurk blijven hangen. De keuze voor haar kapsel was moeilijker geweest. Ze wilde geen geld verspillen aan een dure kapper en ze had geen föhn of haarproducten om er zelf wat van te maken. Uiteindelijk had ze besloten om haar haren na het douchen gewoon te laten opdrogen en het dan zonder te borstelen losjes op te steken. Dan zou het vanavond in losse krulletjes op haar schouders vallen; de strandlook, ter ere van haar aankomst in Californië. Ze had fijne gouden glitter die ze er met haar vingers losjes doorheen zou verspreiden, en over haar schouders en sleutelbeenderen. Niet te veel, ze wilde er niet uitzien als een tiener, maar haar haar zou glinsteren bij iedere beweging. Niet te veel make-up, dat had ze niet nodig - en ze bezat het niet eens. Wat vaseline op haar lippen en jukbeenderen en misschien een tikkeltje goud op haar voorhoofd om de aandacht te trekken. Bruine mascara om haar ondoorgrondelijke ogen te benadrukken. De schoenen waren een geweldige vondst geweest. Een dun, zilveren bandje en een halfhoge hak, voor vijf dollar gekocht van een meisje op school. Serena was er tamelijk zeker van dat het meisje ze van haar zus had gejat en dat ze van de opbrengst drugs zou kopen - dat was het tegenwoordig helemaal voor verveelde tieners. Serena gebruikte nooit drugs, maar ze had zelfs meisjes van twaalf gezien die verslaafd waren aan de inhoud van het medicijnkastje van hun ouders, terwijl ze tegelijkertijd van de daken schreeuwden dat ze weg wilden uit dat gat en nooit zo wilden worden als hun ouders. Misschien was het dan niet zo'n goede start om de slechte gewoonten van je moeder over te nemen. Drugsgebruik was geen vlucht, het was een levenslange straf. Schoenen, jurk, make-up, haar... Haar voeten leken de woorden roffelend op te dreunen. Iedere bevredigende dreun herinnerde haar aan de voorbereidingen van deze avond. Schoenen, jurk, make-up, haar. Schoenen, jurk, make-up, haar.

Ze had nog iets meer dan vijf uur voordat ze zich gereed moest gaan maken.

Het was allemaal precies goed. Zelfs het haar. Serena zag eruit alsof ze zojuist een strandwandeling had gemaakt aan de kust van de hemel. De schittering in haar ogen van pure adrenaline was niet te evenaren. Mooier kon het niet.

Toen ze voor Mann's Chinese Theatre stond, kreeg ze voor het eerst last van zenuwen. Misschien had ze voor dit gedeelte iemand moeten meenemen, maar ze had geredeneerd dat een blonde vrouw die alleen was meer impact zou hebben dan de helft van een stel. De rode loper liep langs de handafdrukken in de grote trottoirtegels. Het wemelde van de beveiligingsmensen, die de verwoed flitsende menigte op afstand hield. Veel mensen waren op de drukte afgekomen en hadden zich bij de aanwezigen aangesloten zonder te weten welke sterren er zouden komen, waardoor de grotere drukte nóg meer nieuwkomers trok, die nóg grotere sterren verwachtten vanwege de enorme toeloop.

Je hebt het magische entreekaartje. Loop erheen en ze zullen je binnenlaten. Ze tastte naar de dikke, geruststellende randen van de uitnodiging en hield hem als een talisman in haar hand. Toen rechtte ze haar schouders en wachtte tot het mannetje van het stoplicht aangaf dat ze mocht oversteken. Ze liep heupwiegend naar de overkant, waardoor de automobilisten die haar konden zien blij waren met het rode licht en vergaten weg te rijden toen het op groen sprong. Er werd druk getoeterd, en Serena glimlachte toen ze het hoorde. Dit was precies de indruk die ze wilde maken.

Ze had haar zenuwen nu in bedwang. Nog een paar keer diep ademhalen, een zelfverzekerde glimlach en ze liep de rode loper op. Bij de eerste beveiligingspost liet ze discreet haar uitnodiging zien. De bewaker wuifde haar door zonder zijn ogen van haar spectaculaire borsten te halen. Hij keek gehypnotiseerd haar wiegende achterste na toen ze verder liep; de achterkant van haar jurk bevatte niet meer stof dan een flinke zakdoek en liet zo veel van haar rug zien als maar mogelijk was zonder het paradijs te tonen.

Serena was nu de afzetting voorbij, weg van de dringende massa. Heel even voelde ze zich kwetsbaar. Alle ogen waren op haar gericht, bezitterig, bijna ondraaglijk keurend. Een paar camera's flitsten en lokten daarmee andere fotografen uit, voornamelijk toeristen die haar niet herkenden maar vermoedden dat anderen wél wisten wie ze was. Je kon tegenwoordig niet meer iedereen kennen. De menigte aan de zijlijn werd dichter naarmate ze de sierlijk bewerkte ingang van het theater naderde, en het drukke geflits volgde haar tot aan de deuren. Serena's glimlach was oprecht toen ze het eind van de loper naderde. De camera's waren amusant en ze vond de toeschouwers net zo intrigerend als zij haar vonden; waarom zou je een hele dag ergens rondhangen om een vage glimp op te vangen van iemand die je niet kende?

Bij de tweede beveiligingspost werd haar kaartje onder een speciale lamp gehouden, en de bewaker was kennelijk tevreden met de witte gloed die er vanaf kwam. Serena liep de deuren door, de drukke foyer in.

'Wie is dat?' vroeg Riley.

'Geen idee,' antwoordde zijn assistente Kerry.

'Luke?' Riley wendde zich tot de slungelige fotograaf naast hem, die door zijn camera keek om haar op zijn manier beter te kunnen zien. Hij verdiende de kost met gezichten onthouden - en heel behoorlijk ook. Hij had oog voor roem; de ongrijpbaren van de eenentwintigste eeuw namen in het openbaar een bepaalde houding aan die bijna net zo herkenbaar was als hun gezichten. Deze blondine had die houding nog niet, maar verder had ze alles. Wat een lekker ding. Hij nam snel een paar foto's van haar.

'Niemand,' antwoordde Luke.

'Als ze niemand is, waarom neem je dan foto's van haar? Zijn ze soms voor je privécollectie?' vroeg Kerry, en ze maakte een obsceen gebaar met haar hand.

'Ik heb geen foto's nodig om me af te trekken, schat. Ik stel me gewoon voor dat jij mijn reet likt.'

'Ophouden, jullie,' zei Riley. De blondine zocht de camera's niet op en was blijkbaar niet gewend aan dit soort gelegenheden. Dat kon hij zien aan haar enigszins aarzelende loopje en het feit dat ze zich niet meteen op de pershoek richtte toen ze het theater binnenkwam. Ze was bloedmooi, maar niet zijn type. Toch viel ze meteen op tussen alle andere blonde vrouwen. Misschien kwam het door haar ogen.

'Ze ziet er goed uit, vind je niet?' vroeg hij aan Kerry. Vrouwen lieten zich nooit verblinden door een lekker lichaam, waardoor Riley hen als een betrouwbare bron beschouwde.

'Goed figuur,' zei Kerry.

Serena was binnen. Ze voelde zich alsof ze zojuist dertig kilometer had hardgelopen; de adrenaline en endorfinen gierden door haar hoofd. Ze keek om zich heen in de drukke lobby, op zoek naar de filmbonzen van wie ze de foto's had uitgeknipt uit Variety - waar ze een abonnement op had - en in haar hoofd had geprent. Maar het lukte niet. Ze kon hier niet staan staren, dat paste niet bij het imago van de vrouw van de wereld dat ze probeerde uit te stralen. Ze ging de bioscoopzaal binnen, waar de gebogen rijen stoelen voor iets meer dan de helft gevuld waren. De sfeer was opgewekt, en het geroezemoes en gelach deden Serena denken aan een bioscoop vol kinderen. Een jongen in smoking wees haar haar plaats, en tot haar afschuw bleek Serena tussen twee puisterige pubers in te zitten.

'Jij bent dus nummer drie!' zei het grofgebouwde meisje dat een grote bak Haagen-Dasz naar binnen zat te werken. 'Ik ben Tilly en dit is mijn beste vriendin Clare.' Clare tuurde naar Serena van achter een krullende pony die haar halve gezicht bedekte. 'Wat voor slagzin heb jij geschreven?'

De andere twee winnaressen van de wedstrijd. Tilly en een zwaar geïmponeerde jongen die Dennis bleek te heten. Hij wierp één blik op deze vrouw in haar nietsverhullende jurk en vroeg zich af of hij geen stijve zou krijgen als ze naast hem kwam zitten.

'Waar is je introducé?' vroeg Tilly. 'Naar de plee?'

'Pardon,' zei Serena. 'Dit moet een misverstand zijn.'

Ze liep terug naar de jongen die haar haar plaats had gewezen en gebaarde met een korte uitleg naar Tilly, die zo druk zat te zwaaien en roepen dat ze niet moeilijk te vinden was. Serena flirtte en vleide tot de jonge plaatsaanwijzer alles voor haar gedaan zou hebben. Hij zei dat hij zou kijken wat hij kon doen en verdween. Serena bleef op hem wachten in de schaduwen achter in de zaal. Ze peinsde er niet over om bij een groepje te gaan zitten dat haar deed denken aan de allerergste van haar puberale klasgenoten. Niet goed voor haar aantrekkingskracht. De jongen kwam al snel terug en verruilde gauw haar uitnodiging voor een andere, waarna hij de nieuwe nonchalant bekeek en Serena naar haar nieuwe zitplaats begeleidde alsof er niets was gebeurd.

Ze liet zich meeslepen door de sfeer en keek toe hoe diverse mensen de bioscoop doorkruisten en professioneel overal een praatje aanknoopten. In de gangpaden stonden hele drommen gasten. Uiteindelijk werden de lichten gedimd en schuifelde iedereen naar zijn plaats. Het lawaai verstomde tot een licht geroezemoes. Een spotlicht werd op de verste hoek gericht.

'Dames en heren, hartelijk dank voor uw komst naar de door Exxo gesponsorde première van Talking to Memphis,' zei de slechtgeklede man met de microfoon. 'Ik wil graag de regisseur van deze film op het podium uitnodigen: Malcolm Sandry.' Het publiek barstte wat voorbarig los in een daverend applaus. 'En natuurlijk de hoofdrolspelers Hunter Philip en Tom Ryan.'

Gejuich voor de grote namen. Malcolm Sandry liep het podium op en raffelde in nauwelijks verstaanbaar gefluister zijn bedankje af. Hunter Philip, de grote karakteracteur met een zwak voor sigaren en jonge vrouwen, keek even over de rand van zijn eeuwige zonnebril naar het publiek en prees het scenario. Tom Ryan kuierde naar de microfoon en richtte zijn onderzoekende groene ogen strak op de projectiekamer, waardoor de gasten op de goedkope stoelen de indruk kregen dat hij hen recht in de ogen keek.

'Veel plezier met de film,' fluisterde hij, en de helft van de vrouwen in het publiek smolt.

De film was leuk, een ouderwetse romantische komedie met een geestig script over een vader en een zoon die per ongeluk verliefd worden op dezelfde maffe serveerster. Het was de makers zowaar gelukt er iets origineels van te maken. Tijdens de aftiteling werd er van harte geapplaudisseerd en toen begon de grote uittocht.

Serena volgde de menigte en liet zich meevoeren naar de uitgang. Ze stopte even voor een spiegel om te controleren of ze er nog op haar mooist uitzag, en tevredengesteld schuifelde ze toen mee naar de zijdeur waar een rij limousines stond te wachten op zijn menselijke vrachtje, om de gasten naar de afterparty bij Nobu te brengen. Serena zou buiten gaan staan, zogenaamd ongeduldig, en ze wist zeker dat er wel een man zou stoppen om te vragen of hij iets voor haar kon doen. Ze zou zijn aanbod om haar een lift te geven aannemen - en zo per limousine bij het feest aankomen, mét een man aan haar arm. De kans was groot dat haar ridder op het witte paard in het filmwereldje zat, al was het misschien zijdelings, en ieder contact was meer dan ze nu had, dus kon ze de rit van veertig minuten mooi gebruiken om vriendschap met hem te sluiten. Als niemand haar een lift aanbood, zou ze misschien wel nooit beroemd worden.

In de drukke foyer stond Tilly als een bezetene te zwaaien. Het leek wel alsof dat kind niets anders kon. Serena zag dat er een cameraploeg bij haar was, en Tilly gebaarde druk dat ze moest komen.

'Hé!' riep ze, en ze wees de vrouw met de rode stekeltjes die naast haar stond op Serena. 'Dat is ze.'

De vrouw kwam naar Serena toe gelopen en riep haar naam.

'Serena Mindell? Ik ben van Teen Miss. Je moet nog op de foto met de andere winnaars.'

Serena draaide zich om en wilde weglopen, maar de vrouw had een hand op haar schouder gelegd.

'Ik weet niet waar u het over hebt,' zei Serena.

'Jij bent toch Serena Mindell? Ik herken je van de foto.'

De moed zonk Serena in de schoenen toen ze bedacht dat ze samen met haar slagzin een foto had ingestuurd; een van de vele pasfoto's die ze speciaal voor dat doel had laten maken. Ze had haar best gedaan om er zo jong mogelijk op uit te zien, zodat ze niet gediskwalificeerd zou worden voor de categorie 'onder de zestien', en toch herkende deze vrouw haar. De limousines zouden zo langzamerhand vertrekken en iedere seconde dat ze hier bleef, was een gemiste kans. Ze had echt geen zin om in de foyer te poseren en zo de aandacht op zichzelf te vestigen als tienerwinnares uit Wheeler in Maine. Ze schudde de hand van haar schouder en stortte zich weer in de menigte.

De vrouw was een volhouder. Terwijl Serena tussen de mensenmassa door glipte als een zalm die tegen de stroom op zwom, hoorde ze nog steeds haar hoge stem achter zich.

'Serena, toe nou! Kom terug, het is verplicht.'

Riley waste braaf zijn handen, zoals hij van zijn moeder had geleerd, en keek toen met een mismoedige blik naar zijn rode ogen in de spiegel. Het was altijd raak bij romantische komedies. Hij maakte zijn gezicht nat, en toen hij het afdroogde met een papieren handdoekje, vloog de deur open en flitste er een witte schim langs hem heen, een van de toilethokjes in, waarna de deur met een klap dichtviel. Het was zo snel gegaan dat Riley geen gezicht had kunnen zien, maar zulke benen zag je niet vaak op het mannentoilet. Hij hoorde haar hijgen. Door het spleetje aan de zijkant van de deur zag hij een glimp van haar jurk, en hij dacht aan de blonde vrouw van de rode loper. Hij liep de toiletten uit en keek voorzichtig om de hoek. Het was minder druk, al liepen er nog altijd mensen op de automatische piloot naar de uitgang. Twee verslaggevers, een vrouw met kort rood haar en een fotograaf, keken om zich heen, een lange man wierp een blik op zijn horloge en naast de popcorn- en frisdrankenbalie stond een groepje jonge meisjes te wachten. De blonde vrouw op het toilet kon bij iedereen horen. Misschien was het te druk op de damestoiletten. Hij gluurde discreet om het hoekje. Geen rij. Ze had heel hard gelopen; ze hield zich vast voor iemand schuil. Misschien verborg ze zich voor de lange man en hadden ze ruzie (hoewel Riley zich niet kon voorstellen dat er geliefden waren die ruzie konden maken na een film als deze). Zijn journalisteninstinct zei hem dat ze was gevlucht voor de verslaggevers. Hij liep terug naar de plek waar Kerry en Luke op hem wachtten.

'Herinneren jullie je die blonde van daarstraks nog?' vroeg Riley. Ze hadden vanavond wel honderd blonde vrouwen gezien, maar Luke en Kerry wisten meteen wie hij bedoelde: de interessante jonge vrouw. 'Wat voor schoenen had ze aan?'

'Zilver,' zei Kerry. 'Ik weet zeker dat het massaproductie was. Smal bandje, ongeveer zo breed, hakken ongeveer zo hoog.' Ze hield haar vingers een paar centimeter uit elkaar. Onthouden wat mensen droegen, hoorde bij haar werk.

In het herentoilet was de deur van het hokje nog steeds op slot. Riley bukte om er onderdoor te kijken en hoopte vurig dat niemand hem zo zou zien. Hij keek recht tegen een paar voeten aan in zilverkleurige schoenen met hakken, de nagels parelmoer gelakt. Hij wist zeker dat ze het was - en dat ze zich vertopte voor de camera's. De vraag was alleen waarom.

Er verstreken zeker twintig minuten voordat Serena tevoorschijn durfde te komen. De schoonmakers waren de troep in de gangen al aan het opruimen. Bij de zij-ingang stond geen rij limousines meer, en als ze nu buiten ging staan, zou er hooguit iemand van de bewaking naar haar toe komen om te zeggen dat ze moest doorlopen. Het was tot nu toe allemaal zo goed gegaan.

Zwaar teleurgesteld ging ze buiten bij de zijdeur staan, zonder veel hoop. Gelukkig had ze de journaliste met het rode haar van zich af kunnen schudden, dat was tenminste iets. Er kwam langzaam een witte limousine aangereden, de inzittenden onzichtbaar achter de zwarte ramen. Het was een slecht idee geweest, hoe had ze kunnen denken dat het zou werken? In deze stad nam niemand een vreemde mee, hoe aantrekkelijk die ook mocht zijn. Serena wist niet eens waar Nobu was. Als ze zo doorging, zou het wel eens langer kunnen duren dan ze had verwacht voordat ze een ster werd.

'Is er iets, jongedame?'

Serena keek om.

Het was Hunter Philip. Hij trapte in haar verhaaltje over de vriend die er met de auto vandoor was.

'Hij zou zo terugkomen, de lul. Weet u hoe ik bij Nobu moet komen?'

'Stap maar in,' zei Hunter. 'Je kunt met ons meerijden.'

Zo gemakkelijk ging het dus.

Serena kreeg niet eens de tijd om op adem te komen. Het lukte haar nog net om niet flauw te vallen toen ze achter in de witte limousine stapte en het kostte haar grote moeite om haar bonkende hart tot bedaren te brengen. Ze had zelfs niet durven dromen dat ze op haar eerste Hollywood party zou aankomen met Hunter Philips. De paparazzi zouden uit hun dak gaan. In stilte bedankte ze de roodharige journaliste die ervoor had gezorgd dat ze zo laat was geweest.

De limousine was zo groot als een kantoor en ze zaten heerlijk ruim met zijn drieën: zijzelf, Hunter en een vrouw met bruin haar die er heel gemeen uitzag en Serena nog geen blik waardig gunde.

'Ik vond de film heel goed,' zei Serena. Dat leek haar wel zo beleefd.

Hunter reageerde niet. Hij zat met een oculair voor zijn oog en een speciale viltstift in zijn hand over een aantal vellen met contact- afdrukken gebogen. Zodra hij met een vel klaar was, gaf de vrouw naast hem een nieuw aan hem door. Het was Barbara O'Loughlin, een onbuigzame, no-nonsense publiciteitsagente met veel trouwe klanten en een geduchte reputatie. Hunter moest de foto's vanavond nog goedkeuren en daar was dit ritje de ideale gelegenheid voor. Barbara was er niet blij mee dat ze een groupie hadden opgepikt - ze was er zeker van dat Serena in die categorie viel - maar Hunter had nu eenmaal een zwak voor jonkvrouwen in nood, vooral wanneer de verpakking zo aantrekkelijk was. Barbara was niet van plan om een praatje te maken met die gretige vreemdeling, maar met dat kippetje erbij kon ze ook geen zakelijk gesprek voeren. Toen ze Cross Street naderden en de zoute zeelucht sterker werd, deed Barbara het tussenschot omlaag en begon ze op gedempte toon tegen de chauffeur te praten. Serena kon het niet verstaan, maar de limousine minderde vaart.

'Hunter, het lijkt me verstandig als we dat dametje hier afzetten.'

De auto stopte één straat van het restaurant hoog op de rotsen. Serena kon de muziek boven het geluid van de motor uit horen en zag een groot zoeklicht door de lucht zwaaien. Het was maar een klein stukje lopen, maar dit was een wandelingetje dat Serena voor geen geld wilde maken.

'Het is niet vervelend bedoeld, liefje,' zei Barbara.

'Ze heeft gelijk,' zei Hunter. 'Ik kan het nu niet riskeren dat ik samen met een mysterieuze blondine word gefotografeerd. Mijn vrouw is achtenhalve maand zwanger en zit nu verschrikkelijk emotioneel thuis. Ze zou wel eens gekke dingen kunnen doen als ze jouw knappe gezichtje in mijn buurt zag.'

'Het is niet goed voor je imago van de ideale huisvader,' voegde Barbara eraan toe.

Serena probeerde haar teleurstelling te verbijten en zei dat ze het wel begreep. Ze stapte uit en zwaaide de limousine na.

Luke was rusteloos. 'Riley, heb je enig idee hoeveel goede plaatjes we mislopen door achter die onbekende vrouw aan te jagen?'

'Als ze niets voorstelde, zou ze niet gevlucht zijn voor de pers en zeker niet zijn opgepikt door een dure limousine met chauffeur. Er is hier iets aan de hand, oké? Als je straks de foto's hebt, zul je me dankbaar zijn. Wacht even, ze stoppen.'

Riley had de blonde vrouw gevolgd sinds ze het herentoilet uit was geslopen. Hij wist niet precies waarom, maar ze had iets waardoor hij voelde dat er een goed verhaal in zat. Hopelijk was het méér dan de opwinding die haar figuur bij hem veroorzaakte. De limousine stopte één straat van het feest en Luke nam een paar foto's toen Serena uitstapte.

'Zo is het wel genoeg,' zei Luke toen de limo in de verte verdween. 'Als je de volgende keer een uur wilt verspillen, doe je het maar alleen, oké?'

Riley keek nog een keer in de achteruitkijkspiegel naar Serena toen ze haar passeerden. Misschien had Luke gelijk en liet zijn instinct hem in de steek. Het was vreemd dat ze uit de limousine stapte en te voet naar het restaurant ging, maar hij zou er de voorpagina niet mee halen. Ze parkeerden de auto op een plek waar hij niet mocht staan, gingen op een drafje langs de rij wachtende limousines en sloten achteraan in de rij voor de pers, waar ze nog wat foto's namen van de gasten die laat arriveerden. De enige reden waarom de pers nog buiten rondhing was Hunter Philip. De grote ster was er nog niet. Eindelijk kwam er een bekende limousine aangereden.

'Het is die van daarnet,' zei Luke.

'Weet je het zeker?'

'Heel zeker.' Luke knipte als een bezetene.

'Fotografeer de nummerplaten. Staan ze ook op je foto's van daarnet?'

'Weet ik niet. Ik hoop het.'

'Ga naar de redactie om het na te kijken,' zei Riley.

'Waar ga jij dan naartoe?'

'Ik moet naar het feest. Uitzoeken wie ze is.'

'Je hebt geen uitnodiging,' zei Luke.

'Ik kom wel binnen.'

Hunter Philip stapte uit. Hij zwaaide even naar de wachtende fans, raakte hier en daar een hand aan en deelde een enkele handtekening uit, zijn bekende grijns en zijn onafscheidelijke zonnebril rotsvast op hun plaats. Hij poseerde voor de pers met een gespannen glimlachende Barbara aan de arm. Ze had er een hekel aan om als date te moeten fungeren voor haar cliënten. Ze hadden allemaal een ingebouwde angst om ergens alleen te verschijnen. Alsof het plebs dan zou denken dat ze geen vrouw konden krijgen. Hunter nam Barbara graag mee omdat hij goed met haar kon praten en ze de ergste graaiers op afstand hield. En ze dacht tenminste na; het was niet bij hem opgekomen dat het geen goed idee zou zijn geweest om hier met die mooie blondine aan te komen. Gelukkig dacht Barbara overal aan. Kijken mocht wel - hij was getrouwd, niet dóód - maar al zou hij vorig jaar nog iedere mooie vrouw verleid hebben met zijn duivelse grijns en een gefluisterde opmerking, tegenwoordig deed hij echt zijn best om zich netjes te gedragen. Het was nog moeilijker dan stoppen met roken.

Binnen verdrongen de feestgangers elkaar op de dansvloer, op de beukende R & B-klanken van een nummer van de soundtrack. Serveersters die gekleed waren als de serveerster uit de film liepen rond met glazen champagne en zwarte wodka en brachten minihamburgers en schaaltjes friet rond.

Serena zocht een rustig plekje op om alles te bekijken en wachtte op de onvermijdelijke stroom mannen. Ze werd niet teleurgesteld, en al snel had ze een aantal nietsnutten afgewezen en stond ze te praten met Xander, een aardige muzikant die bas speelde bij de een band die Scar heette. Hij was de enige man die haar een cocktail had gebracht in plaats van met lege handen te proberen haar te versieren. Dat beviel haar wel. De avond was niet helemaal volgens plan verlopen, maar al met al was het ook geen complete ramp geworden. Misschien moest ze gewoon wat realistischer zijn. Ze wilde zich de rest van de avond op de gezichten concentreren. Eén ding dat haar vanavond sterk maakte, was de concurrentie. Er waren genoeg mooie vrouwen, maar Serena was ervan overtuigd dat ze geen van allen aan haar konden tippen. Ze dankte God voor haar gezicht en haar figuur. Hier voelde ze zich thuis. Een fotograaf die een plaatje van haar schoot, werd beloond met een glimlach.

Riley gooide zijn niet geringe charmes in de strijd om de geplastificeerde uitnodiging voor de afterparty los te peuteren van de mannelijke helft van een stel dat vroeg wegging. Zodra hij hun trouwringen zag, zei hij dat hij zijn vrouw zocht en hij verzon er een verhaal bij dat ze buiten op hem zou wachten, maar waarschijnlijk was ze al binnen en had ze er niet aan gedacht dat zij de kaartjes van hen allebei had. De man kreeg meteen medelijden met de geteisterde echtgenoot, en binnen een paar minuten was Riley binnen.

Hij was hier met maar één doel en verspilde geen tijd aan eventueel ander nieuws. Als hij dat blonde meisje had, had hij zijn voorpagina. Hij vond haar al snel.

Ze zat in haar eentje uit een hoog glas met een rietje te drinken en hield met een waakzame blik haar omgeving in de gaten. Riley zette overdreven grote ogen op toen hij langs haar tafeltje liep en glimlachte onzeker.

'Hallo.'

'Hallo,' antwoordde Serena.

'Heb je het naar je zin?'

Serena gaf met een glimlach bevestigend antwoord. Ze kende hem niet, maar ze had zich voorgenomen tegen iedereen ultravriendelijk te zijn tot ze wist of hij of zij haar verder kon helpen.

'Ik ken jou ergens van,' zei Riley. 'Kan dat?'

'Ik denk het niet,' zei Serena.

'Nee, echt... Jij bent toch een vriendin van Hunter Philip?'

Serena begon bijna te giechelen. Giechelen was iets voor kleine meisjes. 'Nou nee, dat kan ik niet zeggen.'

'Wat kun je dan wel zeggen?' Geef me een citaat! Kom op, een citaat.

'Ik ken hem amper,' zei Serena. 'Hunter heeft me alleen een lift gegeven.'

'Het is een aardige kerel,' zei Riley.

'O ja, een schatje,' zei Serena, en ze nipte nonchalant aan haar drankje.

Hij stak zijn hand naar haar uit. 'Ik ben Riley Daniels.'

'Aangenaam.'

Geen naam. Herkende ze hem van zijn artikelen? Van dichtbij was ze nog adembenemender; haar haar was net gesponnen platina en ze had gele spikkeltjes in haar bruine ogen, als een tijger.

'Dan zul je Barbara ook wel kennen,' zei Riley.

Serena dacht heel snel na. Ze had gehoord dat de vrouw in de limousine Barbara noemde. 'Zo'n beetje,' zei ze.

'Een vrouw met ballen, hè?'

'Ze is inderdaad een harde tante,' zei Serena, en Riley lachte bemoedigend, dus nam ze aan dat ze het goede antwoord had gegeven.

'Hoe vond je de film?'

'Heel leuk. Hunter deed het fantastisch. En wat vond jij ervan?'

'Gaat wel. Een beetje sentimenteel. Zeg, jij bent dus... actrice?' viste hij.

Serena knikte neutraal. Actrice, fotomodel, zangeres, zeg het maar.

Xander kwam terug en sloeg bezitterig zijn arm om Serena's smalle middeltje. Hij keek wantrouwend naar Riley. Xander was bijna beroemd en was veel beter dan Serena in het spotten van journalisten.

Riley wist dat het tijd werd om op te stappen. 'Ik stoor jullie, sorry.' Hij haalde een visitekaartje uit zijn borstzakje en drukte het haar in de hand. 'Bel me een keer. Het was leuk om je te spreken.'

'Insgelijks,' zei Serena.

Riley ging onmiddellijk naar buiten en toetste een voorgeprogrammeerd nummer in op zijn mobiele telefoon om Kerry te bellen.

'Noteer dit, ik werk het straks wel bij. Luke is onderweg met materiaal en we hebben een standaard Hunter Philip-verhaaltje nodig: kwajongensachtige held, zwangere vrouw, dat soort dingen.

Klaar? 'Het meisje, dat weigerde haar naam te noemen, is een van de velen die actrice willen worden, maar met haar uiterlijk kan het geen probleem zijn om een bewonderend publiek te vinden. Hoewel ze Hunter Philip 'fantastisch' en 'een schatje' noemde, hield ze vol dat ze alleen gebruik had gemaakt van zijn diensten als chauffeur. Ze ontkende onze exclusieve onthulling met de woorden: 'Hij heeft me alleen een lift gegeven.' Ze gaf echter wel toe dat publiciteitsmachine Barbara O'Loughlin een ontluikende romance in de weg zou kunnen staan en noemde de gelouterde mediamaestro 'een harde tante'. De manier waarop Barbara O'Loughlin haar klanten beschermt, is legendarisch. Hollywood zal dit nieuwe knappe gezichtje vast nog wel vaker zien, maar de vraag is - met zijn reputatie als casanova die hij maar moeilijk van zich af kan schudden - of dat ook geldt voor Hunter. 

Lees nog eens voor?'

Kerry deed wat haar werd opgedragen.

'Verander "casanova" in "vrouwenliefhebber". Zeg tegen Luke dat ik onderweg ben naar de redactie.' Riley klapte tevreden zijn telefoon dicht. Dit werd een goede avond.

Hij hield een taxi aan, en toen hij bij aankomst wilde betalen, kwam hij tot de ontdekking dat Disco Girl zijn portefeuille nog had. Hij belde naar boven en liet Kerry naar buiten hollen met een biljet van twintig dollar.

Serena genoot van haar eerste Hollywood-feest. Het was precies zoals ze altijd had gehoopt. Kletsen met een gitarist en een heleboel aandacht trekken van anderen was echt iets voor Serena.

Toen de rest van de band zich bij Xander voegde, werd ze aan iedereen voorgesteld. De namen ontgingen haar, maar de bewonderende blikken vergat ze niet. Ze vormden een leuk gezelschap en Serena nam hun uitnodiging aan om mee te gaan naar het hotel. Ondanks hun rock-'n-rolluitstraling wrongen ze zich in allerlei bochten om Serena ervan te verzekeren dat het geen verplichtingen schepte en dat ze er niets achter moest zoeken. Scar had één tamelijk succesvol album uitgebracht op een klein, onafhankelijk label en nu had Sony een groot bedrag uitgetrokken voor het tweede, waarvan ze de opnamen pas hadden afgerond. De roem lokte en ze genoten met volle teugen. Xander was met zijn negentien jaar de oudste van het stel.

'Over een paar dagen gaan we een promotieclip opnemen,' zei hij. 'Kom kijken, het wordt lachen.'

'Heel graag,' zei ze.

Bij hun vertrek vanaf het feest ving Serena nog een glimp op van Hunter Philip achter het gordijn van het VIP-gedeelte. Hij keek verveeld. Ze had wel een grotere indruk op hem kunnen maken. Een kleinere kon bijna niet, trouwens. Ze was kwaad op zichzelf omdat ze zo tegen de grote ster opkeek en nam zich ter plekke voor om dat niet meer te laten gebeuren.

Later, veel later, toen de lucht al lichter kleurde achter de heuvels, liep ze in haar feestkleding door de straten van Los Angeles, en plotseling had ze het koud en voelde ze zich een beetje slap. Toen ze eindelijk op Hollywood Boulevard was, sloop ze op haar tenen de trap van het jongerenhotel op en plofte op haar bed, waar ze met haar kleren aan onder de dekens kroop.

Riley ijsbeerde voor de deur van de doka tot de rode lamp uitging en hij naar binnen kon. Luke zat over de contactafdrukken gebogen.

'Hebbes,' zei hij.

'Op allebei de foto's? Nummerplaten en gezichten?'

'Ja.'

'Is het dezelfde auto?'

'Geen twijfel mogelijk.'

'Dan wordt dat ons hoofdartikel.'

De volgende dag had Riley de foto's op zijn bureau liggen en belde hij alle castingbureaus om te vragen of iemand wist wie ze was. Hij sprak een paar medewerkers en beschreef haar. Welwillende assistenten faxten hem tientallen blondines door, maar ze zat er niet bij.

De telefoon ging en hij kreeg te horen dat Lynsey Dixon op hem wachtte bij de receptie. Zijn portefeuille. Goddank. Om het geld maakte hij zich niet druk, maar het zou een heel gedoe zijn om een nieuw rijbewijs aan te vragen. 'Stuur haar maar door.' 'Hoi, Disco.'

'Het spijt me verschrikkelijk,' zei Lynsey. 'Ik was hem vergeten.'

'Geeft niks, mijn fout. Fijn dat je hem komt brengen.'

'Nadat jij mijn leven hebt gered? Het is het minste wat ik kan doen.'

Eerlijk gezegd was Riley een van de enige twee mensen die ze kende in Los Angeles en was ze blij met het excuus om hem nog eens te zien. Ze moest vrienden maken.

Lynsey keek om zich heen. 'Je hebt me niet verteld dat je journalist was. Stelde je daarom zoveel vragen?'

Riley glimlachte verontschuldigend. 'Dat is mijn werk.' Hij vond haar leuk. Ze had verstand van auto's, ze had zijn portefeuille teruggebracht en ze douchte in de openlucht in haar ondergoed. Maar al wist hij zijn mondje goed te roeren tussen de beroemdheden en machtige filmbazen, Riley was hopeloos met vrouwen.

Hij stond op het punt haar uit zijn leven te laten verdwijnen toen ze de foto's van Serena op zijn bureau zag liggen.

'Hé,' zei ze. 'Dat meisje ken ik.'

Riley kon zijn geluk niet op. 'Wie is het? Hoe heet ze?'

'Serena.'

'En verder?'

'Gewoon Serena.'