Hoofdstuk 17

'Met het kantoor van Max Parker.'

Aan het begin van Lynseys tweede week mocht ze de telefoon aannemen. 'Wat heeft het voor zin om een Brits accent naar kantoor te halen als we er geen gebruik van maken?' zei Max.

'Ze is er nog niet aan toe,' wierp Sheridan tegen.

'Een Brits accent klinkt van nature intelligent, ze redt het wel.'

Onder de priemende blik van Sheridan nam Lynsey haar derde gesprek aan. 'Het is voor jou,' zei ze met een knikje naar Sheridan.

'Nee, nee, nee,' zei Sheridan. 'Zo gaat dat niet. Je moet hardop zeggen wie het is, zodat Max het kan horen, ook al is het voor mij. Je moet de naam van de beller roepen. Misschien is het wel iemand die hem probeert te ontwijken.'

'Het is je pilatesleraar!' riep Lynsey, en ze voelde een kleine overwinning.

Het was vier uur 's middags en Lynsey kreeg het gevoel dat ze misschien, heel misschien, haar plekje begon te vinden. Ze nam een rinkelende telefoon op in de hoop dat het weer een superster zou zijn; ze was nog net niet uit haar dak gegaan toen 'Tom' eerder die dag had gebeld voor Max.

'Met het kantoor van Max Parker.'

'Ik zou graag Lynsey willen spreken.'

'Daar spreekt u mee.' Haar eerste eigen beller. Spannend.

'Met Serena. We zijn elkaar misgelopen na die opnamen laatst. Sorry, ik was druk bezig.'

Lynseys eerste gedachte was dat Riley gelijk had gehad. Serena belde zelf, precies zoals hij had voorspeld. Misschien vertegenwoordigde Lynsey inderdaad de showbizz, zoals hij beweerde.

'Heb je het druk?' vroeg Serena. 'Ik heb advies nodig. Kunnen we straks iets afspreken?'

'Ik ben niet voor negen uur klaar.' Sheridan had aangeboden haar wegwijs te maken in het archief en Lynsey was er tamelijk zeker van dat er van haar werd verwacht dat ze dat aanbod aannam.

'Dat geeft niet. Ik weet een tent vlak bij jou, op North Hamilton. Het is een sappenbar, ken je die?'

Lynsey kende hem niet, maar ze kon het niet uitstaan dat dit meisje, dat net zo nieuw was in de stad als zij, de plaatselijke sappenbar eerder had ontdekt dan zij. 'Ik denk het wel,' zei ze daarom.

'Mooi. Dan zie ik je daar.' Het was geen vraag. Serena hing op.

Toen Lynsey binnenkwam zat Serena al op haar te wachten, en ze vertelde haar het hele Scar-verhaal vanuit haar eigen gezichtspunt. 'Wat vind je ervan?' vroeg ze.

'Wil je het echt weten?' vroeg Lynsey. 'Je bent een ongelooflijke mazzelaar. Mag ik je even aanraken? Misschien is het besmettelijk.'

'Nee, ik bedoel, vind je niet dat ze me moeten betalen? Voor de videoclip?'

'Eh, ja... misschien wel. Heb je iets ondertekend?'

'Ze hebben me dit gegeven,' zei Serena, en ze overhandigde Lynsey een standaardformulier waarmee ze afstand zou doen van haar rechten. 'Maar hier staat alleen in dat ze gebruik mogen maken van de beelden, niet dat ze me ervoor betalen. Ik heb gezegd dat ik het eerst aan mijn agent wilde laten zien.'

'Heb je die dan?'

'Zou ik hier zitten als ik een agent had?'

Serena was een beetje bot. Als Lynsey het goed begreep, vroeg Serena haar om een gunst, maar toch deed ze koel en ging ze recht op haar doel af zonder zelfs maar te informeren hoe het met haar ging. Ze praatte alleen maar over geld. Als Lynsey niet zo altruïstisch was geweest, zou ze het wel uit haar hoofd hebben gelaten om Serena te helpen. Maar ze was nu eenmaal erg behulpzaam.

'Eens kijken,' zei Lynsey. 'Ik kan je wel wat namen geven, maar eerlijk gezegd begin ik zelf net pas een beetje door te krijgen hoe het hier werkt.'

'Daar heb ik geen tijd voor,' zei Serena. 'Jij hebt toch verstand van die dingen? Kun jij ze niet voor me bellen?'

'Wat moet ik dan zeggen?'

'Dat je mijn agent bent. Dan vraag je... Ik weet niet, is vijfduizend dollar te veel?'

Lynsey dacht er even over na. Als Serena er vijfduizend wilde, moest ze waarschijnlijk beginnen met achtduizend of zo. Ze onderbrak haar eigen gedachten. Dit was niet handig.

'Ik werk bij CMG,' zei ze. 'Ik kan hier problemen mee krijgen. Concurrentie.'

'Moet je horen, ik heb gewoon iemand nodig die dit voor me regelt. Zelf kan ik het niet doen. Je krijgt tien procent, en daarna zoek ik een echte agent.'

Voor vijfhonderd dollar kon ze heel wat zwarte broekpakken én een videorecorder kopen. Met haar eerste salaris erbij zou er misschien zelfs een tweedehands auto in zitten. En zo moeilijk kon het toch niet zijn?

'Goed,' zei ze, en ze bedacht dat ze altijd nog kon afhaken als het te lastig werd. 'Maar je mag me niet op mijn werk bellen. Ik bel jou wel. En ik heb je verzekeringsnummer nodig.'

'Mijn wat?'

Lynsey wist niet of ze de term in Amerika ook gebruikten, maar ze zei: 'Je sofinummer.'

'O, dat weet ik niet uit mijn hoofd,' zei Serena. Ze was pas veertien en had helemaal geen sofinummer, maar dat zou ze wel regelen.

'Oké, dat hoor ik dan nog wel. Ik bel je morgen.'

Serena schreef het telefoonnummer van het jeugdhotel op en bedacht dat ze met vijfduizend dollar zou kunnen verhuizen en zelf telefoon kon nemen, zodat ze niet meer vier trappen op hoefde om te bellen. Net toen ze wilde weggaan, stelde Lynsey nog één vraag.

'Wacht! Wat is eigenlijk je achternaam?'

Op de achtergrond klonk 'You're So Vain' van Carly Simon. 'Simon,' zei Serena. Het was het eerste wat in haar opkwam, maar ze vond het een mooie naam.

Lynsey belde de productiemaatschappij en deed zich voor als de agente van Serena. Ze zette in op tienduizend dollar, en tot haar grote verrassing gingen ze vrijwel meteen akkoord met achtenhalfduizend. Misschien had ze met vijftien moeten beginnen. Ze wist niet dat de maatschappij bereid was geweest tot twintigduizend te gaan. Serena Simon zat in bijna ieder shot dat ze wilden gebruiken.

Een van de mooiste dingen van Los Angeles, vond Serena, was de enorme hoeveelheid gemakkelijke doelwitten die er zomaar rondliepen. Ze maakten zelfs reclame. Ze had in het hotel een foldertje gevonden voor een bijeenkomst van helderzienden in Venice, en nu zat ze in een anoniem hotelzaaltje te wachten op hun gastvrouw Anoushka.

Serena keek naar haar medehelderzienden. Eén man en veertien vrouwen. Ze wist precies wat ze zocht: iemand die geen baan had en die ook nooit nodig zou hebben. Ze nam aan dat mensen die zomaar op een doordeweekse middag de tijd konden nemen om de energiebanen van levenloze voorwerpen te voelen, zijn of haar sofinummer niet dagelijks zou gebruiken. De man van het gezelschap kwam duidelijk direct van zijn werk - hij had zijn naambordje nog op - dus die viel af. Dat was jammer, want Serena was altijd beter geweest in het manipuleren van mannen dan van vrouwen. Maar er zaten een paar typische Hollywood-echtgenotes tussen die er veelbelovend uitzagen.

Ze wilde geen veertien zijn. Ze had een hekel aan de beperkingen en de onvermijdelijke reputatie die je kreeg als minderjarige. Ze wilde pittige rollen waarin ze volwassen emoties mocht uitdrukken. Ze wilde serieus genomen worden door de regisseurs en profiteren van haar seksualiteit zonder dat ze het gevoel kregen dat ze haar hooggesloten lange jurken moesten aantrekken om de anti-pedofielenbrigade tevreden te stellen.

Voordat ze de kans kreeg haar potentiële slachtoffers beter te bekijken, kwam Anoushka binnen. Stralend van zelfaanbidding nam ze plaats op het podium vóór hen en keek enigszins gekunsteld de aanwezigen een voor een in de verwachtingsvolle ogen.

Toen staarde ze Serena aan. Die staarde terug, haar amandelvormige ogen groot en onschuldig.

'We hebben hier een goede groep,' zei Anoushka, zwaaiend met de wijde mouwen van haar kaftan zodat ze bijna tot op de grond hingen. 'Laten we beginnen.'

Ze moesten allemaal de persoonlijke voorwerpen tevoorschijn halen die ze hadden meegebracht. Serena deed haar horloge af en overhandigde het aan Anoushka.

De voorwerpen werden één voor één doorgegeven. Haar medehelderzienden reageerden met een uiteenlopende mate van spirituele verlichting.

'Ik voel heel veel pijn,' zei Alan, de man met het naamplaatje, toen hij de trouwring betastte van een vrouw die trots de hand van haar nieuwe minnares vasthield. De vrouwen keken elkaar betekenisvol aan en lachten treurig.

Alan voelde zich daardoor aangemoedigd en ploegde voort. 'Het is een ring van pijn. Ik voel me opgesloten.'

'Sorry,' zei de dure blondine die naast hem zat toen ze met haar perfect verzorgde nagels de ring betastte. 'Ik voel helemaal niets.'

'Dat geeft niet,' zei Anoushka. 'Sommige mensen zijn spiritueel gevoeliger voor dit soort dingen dan anderen.'

Serena zag dat de dure blondine beschaamd terugzakte in haar stoel, terneergeslagen. Ze was een potentieel slachtoffer, dus maakte Serena in gedachten een aantekening van haar reactie. De blondine wilde anders zijn. Wie niet? En Serena zou ervoor zorgen dat ze zich de meest spirituele blonde vrouw van heel Californië voelde.

Anoushka pakte Serena's horloge en hield het in haar handen. Ze sloot een hele tijd haar ogen en de groep keek in vervoering toe hoe er een traan over haar gezicht biggelde.

'Van wie is deze?' vroeg Anoushka.

Serena stak haar hand op. 'Van mij.'

'Nee, ik bedoel, van wie is hij? Hij is niet van jouzelf.'

Serena keek de kring rond en zag dat alle ogen op haar gericht waren, alsof iedereen wachtte op de volgende zin in een Griekse tragedie. Ze kreeg de neiging om zich te verdedigen. Oké, ze zouden smullen van het antwoord. Nou en? Het wilde niets zeggen. Anoushka had gewoon goed gegokt.

'Het is van mijn moeder geweest,' zei ze.

Zoals te verwachten was slaakte de groep collectief een kreet, en één misselijkmakend moment dacht Serena dat ze zouden gaan applaudisseren. Maar Anoushka reageerde niet geschokt, ze knikte alleen maar alsof ze dit al had geweten. Hoewel Serena haar intens medelijdende blik probeerde te ontwijken, voelde ze zich bijna onweerstaanbaar aangetrokken tot die warme, bruine ogen die haar leken te begrijpen.

'Je mist haar heel erg,' zei Anoushka.

'Inderdaad.'

Anoushka boog zich naar voren om Serena het horloge terug te geven zonder het door te geven aan de anderen. De groep leek te aanvaarden dat hier iets heftigs aan de hand was, en als er al iemand teleurgesteld was dat hij of zij niet de kans kreeg deze bron van vreselijke pijn aan te boren, werd die teleurstelling niet uitgesproken.

Uiteindelijk werd de bijeenkomst afgerond en toen iemand voorstelde om bij de dichtstbijzijnde Starbucks koffie te gaan drinken, was Serena er als de kippen bij om te zeggen dat ze dat een uitstekend idee vond.

Ze richtte zich meteen op de dure blondine en kwam er al snel achter dat ze Carmel heette en getrouwd was met een belangrijke speler van de la Lakers. Carmel liet Serena foto's zien van haar echtgenoot, als een trotse moeder die foto's van haar pas onderscheiden baby toont.

'En hier zijn we in Barbados,' zei Carmel. 'En hier zie je Joe op onze trouwdag.'

'Wat een knappe man,' zei Serena. En dat was hij ook: groot, met schouders die net zo breed waren als Serena lang was.

'We zijn al sinds de middelbare school samen,' zei Carmel. 'Mijn beertje.' Ze kuste de foto.

'Wat is zijn sterrenbeeld?' vroeg Serena.

'Hij is Steenbok, net als ik. Maar zijn antecedent is heel sterk: schorpioen. Zeg, wie doet jouw haar? Prachtig.'

'Ik doe het zelf.'

Carmel begon te lachen. 'Ik bedoel de kleur.'

'Die is puur natuur.'

Carmels ogen werden zo groot als honkballen. 'Nee! Dat méén je niet!'

Serena voelde dat ze van het onderwerp afdreven. Het ging niet om haar haarkleur, het ging hier om het belang van de sterren en de standen van de planeten in een mensenleven. Typisch dat uitgerekend Los Angeles, een stad die zo materialistisch was, altijd als eerste inhaakte op de nieuwste spirituele trends. Alsof een dagelijkse dosis yoga kon goedmaken dat je stiekem smachtte naar de BMW van je buren; alsof een nachtelijk bezweringsritueel rechtvaardigde dat je over je leeftijd loog. Je mocht zo oppervlakkig zijn als je zelf wilde, niemand kon je dat verwijten zolang je maar wist wat je ascendant was. 'Een Steenbok, dat is een goede partij,' zei ze. 'Wat is zijn getal?'

'Pardon?'

'Je weet wel, zijn getal. Numerologie is mijn specialiteit, heb ik dat niet verteld? Kom, laten we dat van jou natrekken. Wat is je geboortedatum?'

Een minuut of twintig later verkondigde Serena, met gebruikmaking van een systeem dat losjes was gebaseerd op alles wat ze zich kon herinneren uit de goedkope tienerblaadjes die ze had doorgespit om de prijsvragen te winnen, dat Carmel een zeven was en Joe een één. Ze waren voor elkaar gemaakt.

'Ongelooflijk, jullie getallen,' zei Serena. 'Zeven is het allerbeste. Jij hebt geen baan, hè?'

'Nee,' zei Carmel. 'Joe wil zo snel mogelijk een gezinnetje stichten.'

'Je zult een fantastische moeder zijn.'

'Echt waar? Denk je dat? Ik ben altijd bang dat ik te zwak ben en dat ik over me heen zal laten lopen.'

'Beslist niet,' zei Serena. 'Je zult het fantastisch doen. Zeven is ook een heel spiritueel getal.' Ja?'

'Zeker weten. Zeven seconden, zeven jaar, de wereld beweegt zich voort in clusters van zeven. Ik merk dat je spiritueel heel gevoelig bent. Wat is je sofinummer?'

Carmel schreef het op het servetje dat tussen hen in lag.

'Zo!' zei Serena. 'Moet je al die zevens zien, precies gelijk verdeeld. Wat een balans. En de drieën, die staan voor creativiteit.'

'Ik ben altijd best wel creatief geweest,' zei Carmel, en ze dacht aan die keer dat ze lichtgevende lintjes in haar haar had gevlochten in dezelfde kleur als haar handtas.

'Dat bedoel ik maar,' zei Serena, alsof ze daarmee haar gelijk had aangetoond.

'Dank je wel, Serena,' zei Carmel. 'Ik voelde me daarstraks best wel dom in dat zaaltje. Alsof ik het niet helemaal begreep.'

'Ik ook,' zei Serena samenzweerderig. 'Maar volgens mij namen sommige mensen het totaal niet serieus en dat verstoort de energiebanen. Ik zie aan jouw getallen dat je heel helderziend bent.'

Gerustgesteld en verzekerd van haar derde dimensie betaalde Carmel de rekening, waarna ze afscheid nam en vertrok.

Serena stak het servetje in haar zak. Het is waar: mensen geloven alles, zolang het maar complimenteus is.

Ze belde Lynsey om haar pasverworven persoonsgegevens door te geven en telde een paar jaar op bij haar leeftijd. Ze maakte zichzelf niet oud, maar wel oud genoeg. Hoe eerder haar lichaam en figuur geld gingen opleveren, hoe beter. Er was geen grotere bevestiging denkbaar dat haar plannen werkten.

Lynsey sloot het contract af en regelde de bijbehorende papierwinkel met het gevoel dat ze er helemaal bij hoorde. Pas een paar dagen in de stad en nu al sloot ze deals. Hollywood was een makkie.