Hoofdstuk 5

Melanie had een vriend, Jonathan. Ze hield van hem. Ze wist alleen niet meer zo zeker of ze hem wel aardig vond. Het was hard werken, hun relatie. Ze vormden een hartstochtelijk stel; ze hadden veel ruzie en maakten het net zo vaak weer goed. Ze wrong zich in allerlei bochten om het hem naar de zin te maken, en dat leek te helpen. Als hij haar ten huwelijk zou vragen, zou ze ja zeggen. Maar na drie weken filmen in het oerwoud miste ze Jonathan nog steeds totaal niet. Het was vreselijk dat ze het moest toegeven, maar soms dacht ze urenlang niet één keer aan hem. Dagenlang, als ze heel eerlijk was.

De opnamen zaten er bijna op. Het werk was fijn; Melanie begon langzaam een gevoel te krijgen dat ze nog niet hardop uit durfde te spreken: het gevoel dat ze het goed gedaan had. Ze had haar hele ziel en zaligheid erin gelegd. Ze vond het een eng idee dat iedereen haar ziel en zaligheid zou kunnen zien op het grote doek. Kun je beter alles geven in de hoop op succes of moet je iets achter de hand houden voor het geval het niks wordt, zodat je het nog een keer kunt proberen? Melanie had nog nooit zo veel op het spel gezet, en dat deed ze allemaal voor Davey Black.

Melanie vond het heerlijk om Davey aan het werk te zien. Hij heerste met absolute autoriteit over de set, maar op zo'n manier dat niemand het zo ervoer. Er speelde constant een loom lachje rond zijn lippen, alsof hij een binnenpretje had.

Op de set noemden ze Davey de Koele Kikker. Hij was zo relaxed dat het een positief en rustgevend effect had op de acteurs en de cameramensen, die soms moeite hadden met het gevoelige materiaal.

Tot haar grote schande werd Melanie een beetje verliefd op Davey.

Ze wist dat het verliefdheid was, alle kenmerken waren er. Grenzeloze bewondering. Dag en nacht in een romantische fantasiewereld.

Overdag was Melanie heel professioneel, maar 's avonds en 's nachts ging haar fantasie met haar op de loop en had ze in gedachten een heftige affaire met Davey, op de meest uiteenlopende tropische prachtplekken, waar zijn krachtige handen verborgen plekjes verkenden. Dan lag ze in haar donkere, zweterige caravan te luisteren naar de kwetterende apen die zo nu en dan de overweldigende stilte verbraken, en dan vroeg ze zich af hoe Davey in bed zou zijn.

Soms voelde ze zich wel schuldig ten opzichte van Jonathan. Hij was haar vriend, de laatste man met wie ze het bed had gedeeld, een verplichte afscheidswip op de dag van haar vertrek. Maar als haar fantasie al werd verstoord door schuldgevoel en de gedachte aan Jonathan, dan kon ze zichzelf er nog niet toe brengen ermee te stoppen.

Melanie en Jonathan hadden elkaar bijna twee jaar geleden leren kennen tijdens een vreselijk weekend in het buitenhuis van een gezamenlijke vriend, die daar een feest gaf. Op zondagmiddag waren ze een stel geweest. Als het geen feest was geweest waar ze allebei wanhopig graag weg wilden, zouden Melanie en Jonathan waarschijnlijk nooit iets met elkaar gekregen hebben.

In het begin was het een en al wijn en bloemen geweest, met hele zondagen in bed of in een romantische stad ver weg van het dagelijks leven. Melanie was na dat allereerste weekend op het platteland een beetje verliefd geworden omdat Jonathan uit alle aanwezige vrouwen haar had gekozen om samen te ontsnappen.

Jonathan was het sterke, zwijgende type geweest en ze was smoorverliefd op hem geworden. Hij was toneelregisseur, dat klonk artistiek en heerlijk alternatief. Toen, eigenlijk van de ene op de andere dag, was de sterke, zwijgende Jonathan begonnen met praten. En praten. Voor een welvarende blanke man had hij behoorlijk wat te klagen. Jonathan wist altijd wel iemand als schuldige aan te wijzen voor zijn eigen fouten en al snel, toen hij niemand anders meer kon bedenken, had hij Melanie als slachtoffer gekozen. De wederzijdse wellust was verworden tot een wrokkige gewoonterelatie waarin ze geen van beiden de energie hadden om het uit te praten, of het fatsoen om op te stappen. Seks en eenzaamheid hadden hen samengebracht, en toen die twee behoeften eenmaal bevredigd waren bleef er weinig over.

Zodra Melanie klaar was met de opnamen van deze film zou ze er iets aan doen, dat was hard nodig. Niets was zo deprimerend als een stel dat de schijn ophield.

Ze was eigenlijk praktisch single, dus wat kon het voor kwaad om intussen seksuele fantasieën te hebben over een andere man?

Haar dromen over Davey waren levensecht, en de warme nachten versterkten haar gevoel nog meer. Tot op een nacht haar droom gevaarlijk echt voelde en de herinnering haar bijna gek maakte. In deze droom was ze heel helder en proactief. In plaats van de gebruikelijke ontspannen romantiek, de vrijpartijen onder de fonkelende diamantjes van een fantasiewaterval in de felle zon, was dit rauwe, haastige seks geweest in haar eigen, donkere bed. Davey pakte haar heerlijk ruw beet en Melanie riep de hele tijd in stilte 'word wakker!', want ze was ervan overtuigd dat haar fantasie deze keer werkelijkheid was. Toen ze opstond, herinnerde ze zich de droom zo levendig dat ze haar lakens controleerde op sporen van hem en ze vanbinnen voelde of hij zijn visitekaartje had achtergelaten.

De volgende dag hield Melanie Davey nauwlettend in de gaten. Dat deed ze anders ook wel, maar deze keer speurde ze naar een aanwijzing dat hij die nacht haar kamer binnengeslopen was, dat hij net zo vervuld was van dromen en verlangen als zij en dat hij haar had moeten bezoeken om zich te ontladen. Hij kuste haar die dag op haar voorhoofd nadat ze een slopende scène had voltooid. Het was de enige keer dat hij haar had gekust, al was het dan broederlijk, en ze vroeg zich nog dagenlang af of het een teken was.

De laatste dagen van de productie filmden ze 's nachts. Iedereen was klaar zodra de rode zon de opnamen binnensijpelde. Overdag probeerde Melanie door het lawaai en de hitte heen te slapen, en ze stond tegen middernacht weer op om aan het werk te gaan. Haar biologische klok was helemaal van slag, en toen Ella haar vertelde dat de vrouw van Davey was gearriveerd om de laatste draaidag mee te maken, dacht Melanie dat ze het verkeerd had verstaan.

'Zijn vrouw? Is Davey dan getrouwd?'

'Nou ja, zeg! Hij is vorig jaar met Mary Ann Simpson getrouwd, dat weet je toch wel?'

Zodra Ella het zei, besefte Melanie dat ze dat inderdaad had geweten, en in haar hoofd verscheen het beeld van Mary Ann, een heel dun, jong fotomodel. De trouwfoto's hadden in een tijdschrift gestaan: de prikkelbare regisseur uit Texas en de koele, blonde debutante uit New York, wier graatmagere lichaam onderwerp was van eindeloze kritiek in alle persoonlijke columns, maar wel uitgebreid te bewonderen was in de modereportages.

'Hoe kon ik dat nou vergeten?' zei Melanie. 'Maar ja, toen kende ik hem amper. Je ziet ze ook nooit samen.'

'Ze gaan nooit uit,' zei Ella. 'Ze hebben een schitterende ranch in New Mexico en ze leven met zo'n echte zen-instelling.'

Melanie had pas nog een zeer erotische droom gehad, waarin Davey haar in een anonieme hotelkamer ruw op de grond had gelegd en haar had betast tot ze zo hard kreunde dat ze er wakker van was geworden. Ze voelde een zeldzame blos opkomen.

'O, mijn god, dóén jullie het met elkaar?' vroeg Ella.

'Natuurlijk niet,' antwoordde Melanie. 'Als dat zo was, had jij het allang ontdekt en het aan de hele ploeg hier verteld.'

'Ben je jaloers?'

'Doe niet zo idioot. Hij is getrouwd.'

Davey was tenslotte niet meer dan een dwaze verliefdheid, haar manier om de eenzame uurtjes op locatie te doden, een heel normale reactie voor een actrice die opeens in het middelpunt van de belangstelling staat. Maar bij de gedachte aan zijn vrouw werd Melanie beroerd, en ze wilde dolgraag weten wat voor iemand Mary Ann was. Ze keek twee keer in de spiegel voordat ze terugging naar de set, en ze wist dat dat geen goed teken was.

Mary Ann Simpson leunde op het puntje van een canvas stoel tegen Daveys schouder, pruilend onder een zwarte baret die totaal niet geschikt was voor deze omstandigheden. Ze zag eruit als Faye Dunaway in haar tienerjaren. Oogverblindend. Melanie had haar het liefst de ogen uitgekrabd. Toen Davey Melanie zag en naar haar lachte, wist ze dat ze verloren was.

'Melanie,' zei hij. 'Laat me je even voorstellen aan mijn vrouw.' Hij sloeg zijn arm om de schouders van zijn vrouw.

Zijn vrouw het topmodel.

Melanie glimlachte en beantwoordde de begroeting van de uitgemergelde slet. Ze was zo jaloers dat het letterlijk pijn deed. Haar blik bleef als een close-up gericht op Daveys hand, op het middel van Mary Ann. Vier zongebruinde vingers en een bruine duim die wreed de lijn van haar taille volgden. Haar wespentaille. Mary Ann leek geen dag ouder dan negentien.

Melanie wist dat ze zich de hele dag niet zou kunnen concentreren in het bijzijn van De Echtgenote. Ze had het gevoel alsof ze in stilte een wedstrijd hield met een meisje dat niet wist dat ze tot de deelnemers behoorde.

Davey zag dat Melanie niet in vorm was en probeerde haar een laatste prestatie te ontlokken, maar toen de crew juichte na de allerlaatste opname, had Melanie het gevoel dat ze zichzelf had teleurgesteld, en ze liep de knallende champagnekurken voorbij, naar het strand. De oceaan strekte zich uit tot aan de horizon, onderbroken door groene eilanden zoals dit, als juwelen uitgestrooid in het blauwe water.

Londen en Jonathan leken heel ver weg. Jonathan. Als ze haar ogen dichtdeed, kon ze zich hem niet eens meer precies voor de geest halen. Ze had het probleem omzeild door al haar seksuele energie op Davey te richten. Nu die illusie haar ontnomen was, werd ze gedwongen om te kijken naar de scherpe kantjes van haar eigen relatie. Die was voorbij.

Ze hoorde iemand haar naam roepen en toen ze zich omdraaide, zag ze Davey langs de branding naar haar toe lopen. Ze liet beschaamd haar hoofd hangen, niet omdat ze verliefd op hem was, maar vanwege haar slechte prestatie.

'Davey, gefeliciteerd. Het zit erop, je kunt naar huis.' Melanie probeerde haar stem rustig en vriendelijk te laten klinken, ondanks het tromgeroffel in haar hart.

'Het licht is hier buiten nog goed. Laten we nog wat opnamen van je maken.' Davey was nog niet bereid om te stoppen.

'Nu?'

'Ja, met de handcamera. Het wordt vast heel goed. Wacht.' Hij rende naar hun verblijf om een lichtgewicht camera te halen, plugde de accu erin en bracht de juiste lens aan terwijl hij terugliep.

'Blijf gewoon zo staan,' zei hij, terwijl hij de camera op zijn schouder zette en filmde hoe het warme briesje vanaf de Zuid-Chinese Zee het haar uit haar gezicht blies. Hij had vandaag gezien dat Melanie afstandelijker acteerde dan ooit. Waarschijnlijk kwam het doordat het einde van de opnamen naderde en ze haar personage te snel losliet, omdat ze in gedachten al weer in de echte wereld en de toekomst was.

Het viel Davey tegen dat ze niet nog één dag een topprestatie had geleverd. Als hij op de ruwe beelden mocht afgaan, had ze het in deze film zó goed gedaan dat zelfs Bob Rosenburg zou moeten toegeven dat er geen betere actrice voor de rol te vinden was geweest. Op zijn camera zag ze eruit als een arrogante engel. Het zou hem moeite kosten om afscheid te nemen van Melanie Chaplin.