Hoofdstuk 27

Lynsey zat weer bij het zwembad, waar ze Melanies enorme stapel onbeantwoorde post afhandelde. De zon scheen en het voelde helemaal niet als werken. 'Da's nog eens gemakkelijk geld verdienen,' zou haar vader zeggen. In gedachten zette ze haar financiën op een rijtje. Serena's deal was rond: Lynsey zou tien procent van haar vaste salaris krijgen. Samen met het geld van Melanie vormde dat een heel behoorlijk inkomen. Met een vrolijke kriebel in haar buik bedacht Lynsey dat ze nu niet veel minder verdiende dan toen ze nog bij CMG werkte, maar in plaats van het grootste deel van de dag in zo'n kil aircokantoor tussen de papieren te zitten, kon ze nu in haar eigen tempo lekker in de buitenlucht werken en had ze maar een fractie van de hoeveelheid werk. Dit had ze maanden eerder moeten doen.

Instinctief begon ze Melanies post te verdelen over de drie gebruikelijke stapels (onmiddellijk reageren; weggooien; een jaar bewaren en dan weggooien), maar toen besloot ze dat ze een frisse start moest maken met een nieuwe, efficiëntere werkwijze. Ze gooide de echte rotzooi weg en maakte daarna brief voor brief een opzetje voor een reactie voordat ze aan de volgende begon. Het was een trager systeem, maar het voelde een stuk productiever.

Pas toen het begon te schemeren, drong het tot haar door dat ze al bijna vier uur zat te werken. Dat was een record in haar nieuwe status als zelfstandige. Ze voelde een warme gloed van tevredenheid. Zo was het wel genoeg voor één dag, en zeker genoeg om zichzelf te trakteren op een avondje uit. Ze had zin in een paar cocktails, omringd door vreemden die misschien wel vrienden konden worden. Of op zijn minst kennissen.

Toen ze Riley belde om te vragen of hij nog plannen had, kreeg ze zijn voicemail. Ze sprak een boodschap in en werkte toch nog even door - nu was het nog licht. Net toen ze erover dacht om zichzelf naar binnen te slepen en misschien even te gaan douchen, wierp een bekende gestalte een lange schaduw over het blauwe zwembad.

Het was Toby. Hij zag er precies hetzelfde uit als de laatste keer dat ze hem had gezien, toen hij na hun enige nacht samen was vertrokken naar zijn werk. Droeg hij wel eens iets anders dan zijn nette pak? Het was een mooi pak, daar niet van, maar ze was ervan overtuigd dat de gasten van Flamingo Park zulke kleding niet gewend waren. Ze keek naar haar eigen teenslippers en korte broek en bedacht weer eens dat Toby echt totaal niet haar type was. Na die laatste keer had hij weer gevraagd of ze met hem op stap wilde en ze had het weer beleefd afgewezen. Het zag ernaar uit dat deze jongeman het niet zo gemakkelijk opgaf.

'Ik hoorde het van Riley,' zei hij, terwijl hij om het zwembad heen naar haar toe liep. 'Maar ik kon het niet geloven.' 'Wat?' Lynsey ging meteen in de verdediging, zoals altijd wanneer meneer de makelaar bij haar in de buurt was.

'Woon je hier echt?'

'Jazeker.'

'Ik moet je beroepshalve zeggen dat het wel iets... origineels heeft.'

'Dank je.' Lynsey wist dat wanneer iemand je probeerde te beledigen, je het beste kon reageren alsof hij je een compliment gaf. 'Ik zou je graag uitnodigen om binnen te komen, maar ik ben aan het werk.' Ze wees op de stapel brieven die voor haar lag.

'Goh, vreemd,' zei Toby, 'want Riley belde me net om te zeggen dat je een boodschap op zijn voicemail hebt ingesproken waarin je hem zo'n beetje smeekte om met hem op stap te gaan.'

'Waarom moest hij dat nou tegen jou zeggen?'

'Hij kan zelf niet.' Toby grijnsde. 'Dus ben ik maar gekomen.'

Lynsey kreunde inwendig. Verdorie, Riley! Hij begon steeds over Toby en was blijkbaar vastberaden haar aan hem te koppelen. Het was al erg genoeg dat hij hem zomaar haar adres had gegeven, maar het ging wel heel ver dat hij haar ieder mogelijk excuus had afgenomen om onder een ongetwijfeld dodelijk saaie avond uit te komen.

Ze kon twee dingen doen: Toby afwimpelen met een overduidelijke leugen en zeggen dat er iets tussengekomen was, of haar feestkleding aantrekken en met hem de stad ingaan. Mocht het nodig zijn, dan kon ze hem later op de avond altijd nog lozen. Dan zou ze alsnog op zoek gaan naar Riley en hem een dreun verkopen vanwege zijn rotstreek. Zo erg kon het toch eigenlijk niet zijn?

Toen ze twintig minuten later de bewoonde wereld achter zich lieten en de heuvels van Hollywood in reden, bedacht Lynsey dat ze toch voor de overduidelijke leugen had moeten kiezen. Ze vond het vervelend om mensen te kwetsen, maar Toby voerde een geheimzinnige verrassingsact op die haar op de zenuwen begon te werken, en de harde dancemuziek die uit zijn geavanceerde autostereo schalde was eentonig en had totaal geen melodie.

'Mag ik iets anders opzetten?' vroeg ze, met haar hand al halverwege de knop.

'Nee!'

Lynsey trok geschrokken haar hand terug.

'De installatie is heel gevoelig,' zei hij. 'Het heeft me tijden gekost om hem precies zo af te stellen. Sorry, vind je het heel erg? We zijn er bijna.'

Waar zijn we bijna? dacht ze. Voor haar gevoel was er daar in de buurt helemaal niets te beleven; het was een stille woonwijk met niets anders dan imposante hekken waarachter de grote huizen schuilgingen. Het uitzicht op Los Angeles, op de plekken waar dat zichtbaar was, was indrukwekkend, maar de kans op een flitsend avondje in het plaatselijke nachtleven was klein. Opeens bekroop haar een angstaanjagende gedachte: stel je voor dat Toby haar meenam naar een of ander stil plekje voor vrijende stelletjes? Gebeurden die dingen echt? Ze dacht dat dat alleen in de film voorkwam.

Achter hen ging de zon wellustig roze onder. 'Schitterend hè, die kleuren?' vroeg hij.

'Dat komt gewoon door de luchtvervuiling,' zei Lynsey.

De rit ging verder en Lynsey hield zichzelf bezig met het bekijken van al die verschillende villa's. Ze probeerde zich voor te stellen wie er in zulke huizen woonden en wat zich daarbinnen afspeelde. Een enorm nep-tudorhuis, compleet met Engelse rozen tegen de smeedijzeren hekken en koperen paardentuig aan de muren, en een flamboyante haciënda die zelf misschien dacht dat hij op een Gaudí-huis leek, maar die eerder in Las Vegas thuishoorde.

Na een hele tijd reed Toby een lange oprijlaan met grind op.

'Wacht even,' zei hij, en hij sprong de auto uit om een paar cijfers in te toetsen op het elektronische paneeltje naast de hekken. Die gingen open. Toby zette de muziek uit - eindelijk! - en ze reden in stilte verder.

Het huis dat voor hen opdoemde, was naar Hollywood-maatstaven bescheiden. Eenvoudig en wit, met een vormgeving die eerder in Noord-Afrika dan hier thuis leek te horen. Toby nam haar mee naar zijn eigen huis terwijl zij op stap wilde! Maar toen ze naar de voordeur liepen, haalde hij een vel officieel briefpapier met instructies voor het alarm uit zijn zak. Waarschijnlijk was dit een van de huizen uit zijn makelaarsbestand. Dacht hij soms dat ze een pand als dit kon betalen? Ging hij met haar op huizenjacht?

De gang stond vol kaarsen en onder haar voeten knerpten rozenblaadjes. Maar het mooiste was dat ze muziek hoorde, haar soort muziek, muziek met een ziel. Ze herkende de zwoele klanken van Barry White. Sprakeloos wendde ze zich tot Toby, die alleen maar glimlachte, en toen liep ze op het geluid af.

Ze liep door de enorme huiskamer - nog meer kaarsen en nog meer rozenblaadjes - en zag toen een perfect gedekte tafel voor twee op een terras met uitzicht over een verlicht zwembad. De muren waren bedekt met een netwerk van piepkleine lampjes, als sterretjes.

Ze wist niet of ze moest lachen of huilen. Het was een leuk gebaar, heel romantisch, maar het maakte wel meer dan ooit duidelijk dat Toby haar helemaal niet kende.

Er dook opeens een schim op uit het niets. Ze schrok er een beetje van. Het was een formeel geklede ober, die twee glazen champagne inschonk en zich weer terugtrok in de schaduwen van de tuin, waardoor ze eindelijk uit haar lachen-huilendilemma kwam. Ze begon vreselijk te giechelen.

Toby keek beteuterd. Ze reageerde niet zoals vrouwen in zo'n geval hoorden te reageren. Ze viel niet voor het kaarslicht, flirtte niet met hem en bedankte hem zelfs niet. Ze lachte alleen maar. Dit was romantisch bedoeld, niet grappig.

Lynsey zweeg even om een slokje champagne te nemen, maar toen zag ze dat er rozenblaadjes op het water dreven en begon ze weer te lachen. Toen ze zijn teleurgestelde en enigszins verontwaardigde gezicht zag, probeerde ze haar gegiechel te onderdrukken, maar de tranen rolden over haar wangen en de champagne spoot haar neus uit.

Net toen Toby wilde zeggen dat ze de rest van de avond maar moesten afblazen en hij wilde aanbieden haar ergens af te zetten, zodat ze kon gaan doen wat ze wél leuk vond, keek Lynsey hem met pretlichtjes in haar ogen aan.

'Shit man, dit is te gek!' zei ze.

Hij begreep er niets van. Haar gelach bracht hem van zijn stuk omdat het zo ongewoon was. 'Dus je vindt het wél leuk?'

'Leuk? Ik vind het geweldig!' Ze graaide een handvol rozenblaadjes van het gesteven witte tafelkleed, gooide ze in de lucht en liet ze als confetti neerdwarrelen. 'Wat is er nou?' vroeg ze aan Toby.

'Wat valt er dan te lachen?'

'Alles,' antwoordde ze. 'Dat iets romantisch is, wil nog niet zeggen dat het ook bloedserieus en onaantastbaar moet zijn. Mag ik niet lachen?'

Ze haalde hem het bloed onder de nagels vandaan, niet in de laatste plaats omdat hij besefte dat ze eigenlijk wel gelijk had. Hij glimlachte voorzichtig. Ze grinnikte terug en nam nog een slokje champagne.

'Is het niet triest? Volwassenen gedragen zich vaak als verliefde pubers en denken dan dat hun gevoelens heel gewichtig zijn, waardoor ze vergeten ervan te genieten. En wanneer het op niets uitloopt, breekt hun hart.'

'Om jouw hart te breken, moet je volgens mij bovenmenselijk zijn.'

'Om mijn hart te breken, moet je het eerst veroveren en dat valt niet mee.'

'Dat geloof ik graag,' zei Toby.

'Maar Superman gaat geen zee te hoog,' zei ze. Toen hij niet lachte, voegde ze er snel aan toe: 'Dat was een grapje.'

De ober serveerde het eten en liet hen alleen.

Lynsey viel enthousiast aan op haar kip met citroen. 'Dit,' zei ze tussen twee grote happen door, 'is fucking verrukkelijk.'

Het was een ongebruikelijke reactie op het beroemdste gerecht van Spago, maar Toby keek er niet meer van op.

Onder het eten praatten ze over koetjes en kalfjes. Zij vertelde hem over haar nieuwe bedrijfje, hij liet haar weten hoeveel dit huis waard was.

Hij was nu minder nerveus en zij werd een stuk toeschietelijker door de champagne.

Toen de fles bijna leeg was, vond ze hem al weer een beetje leuker. Hij was niet de ideale gesprekspartner, maar dat viel ook niet mee wanneer je je hele leven al in Californië woonde en makelaar was. Hij zag er in ieder geval goed uit, met zijn helderblauwe ogen en die uitstraling alsof hij iedere nacht de volle acht uur slaap kreeg. Zijn spieren waren door zijn overhemd heen goed te zien. Hij trainde vast veel, dat moest wel. Eigenlijk was hij bijna volmaakt, als de ideale mannelijke proefpersoon voor medisch onderzoek. Er waren geen onvolkomenheden waar ze verliefd op kon worden, geen littekens of eigenaardigheden die hem karakter gaven. Maar ze zou goed de hele avond in die ogen kunnen kijken.

Na het eten smakte Lynsey als een Italiaanse kok met haar lippen. Ze had haar bord helemaal leeggegeten, iets wat Toby nog nooit een dame had zien doen tijdens een gezamenlijk etentje.

'Vertel me nu eens,' zei hij toen, 'wat er voor nodig is om jouw serieuze belangstelling te wekken?'

'Wie wil er nou serieus zijn?' zei Lynsey. 'Dat vind ik maar niks. Neem nou mensen die zeggen dat ze een serieuze relatie hebben. Wat bedoelen ze daar precies mee?'

'Toewijding, lange termijn, verliefd.'

'Waarom zeggen ze dat dan niet gewoon? Het klinkt vaak alsof ze opeens geen greintje humor meer in hun donder hebben.'

'Relaties zijn een behoorlijk serieuze zaak. Voor sommige mensen is de liefde heel belangrijk.'

'Nou zeg,' zei Lynsey beledigd. 'Voor mij ook, hoor.'

'Dat meen je niet. Je zit me net te vertellen dat het een kwestie is van "lang leve de lol".'

'Die twee hoeven elkaar niet uit te sluiten. Als iemand me aan het lachen maakt, vind ik dat opwindend; als iemand me gelukkig maakt, is het liefde.'

'Maar de intimiteit dan? En romantiek?'

'Nou, ik vind dit behoorlijk romantisch,' zei Lynsey, terwijl ze om zich heen gebaarde. 'Maar ik vind het ook gewoon leuk. Jij niet dan?'

'En dit?' Hij boog zich naar haar toe om een kruimeltje uit haar mondhoek te vegen en liet zijn vingertopje net even te lang op haar gezicht rusten.

'Romantisch,' zei Lynsey. Ze doopte haar vinger in haar glas champagne en stak die in zijn mond. 'Dit?'

'Leuk,' antwoordde hij. Hij pakte over de tafel heen haar hand.

'Romantisch,' zei ze. 'En eerlijk gezegd ook een beetje afgezaagd.'

Met haar vrije hand tastte ze onder de tafel naar zijn gespierde bovenbeen. Ze volgde het puntje van haar nagel naar boven.

'Leuk,' zei hij, terwijl hij naar adem hapte.

Hij stond op en kwam naast haar staan, trok haar van haar stoel en gooide haar als een brandweerman over zijn schouder. Ze protesteerde gillend en haar wereld kantelde tot ze de grond zag. Hij wankelde even toen hij zijn benen strekte en met haar naar binnen liep.

Lynsey spartelde en trappelde tevergeefs. Toen ze haar kont in de kamerhoge spiegels zag, moest ze lachen omdat ze er zo onvoordelig bij hing.

Hij duwde met zijn voet een deur open en smeet haar lukraak op een enorm bed, waarbij ze verdronk in nog meer rozenblaadjes. Ze begon te lachen.

'Romantisch,' zei ze. 'Absoluut romantisch.'

En hij ontdekte dat het op deze manier, met een vrouw die net zo gemakkelijk lachte als dat ze zoende, eenvoudiger was dan ooit om precies te zeggen wat hij wilde en om haar te vragen wat ze lekker vond. Hij kwam tot de ontdekking dat hij haar glimlach veel erotischer vond dan het theatrale gekreun van zijn gebruikelijke blonde vriendinnetjes, en haar enthousiasme gaf hem zelfvertrouwen. Hij vond het leuk dat ze haar ogen openhield. Wanneer er even iets misging, een standje dat niet zo goed werkte of een verandering in het ritme die niet helemaal soepel verliep, dan hoefde hij dat niet te verdoezelen. En wanneer het juist heel lekker liep en haar glimlach extra breed werd, glimlachte hij mee. Zodra hij eenmaal doorhad dat ze hem niet uitlachte, dat ze gewoon genoot, genoot hij ook.

Wat ontzettend jammer dat ze geen serieuze relatie wilde.