Hoofdstuk 31

Davey en Melanie verlieten het feest gescheiden. Ze hadden allebei een auto met chauffeur, beschikbaar gesteld door de studio. Davey vertrok als eerste. Hij liet zijn chauffeur een blokje om rijden voordat ze tien minuten later Melanie ophaalden bij de hoofdingang. Davey dook weg toen ze stopten, voor het geval een fotograaf hem zou betrappen in de auto.

Ze vond het stiekeme gedoe opwindend.

Toen zaten ze naast elkaar achter in de elegante limousine, zonder elkaar aan te raken.

Davey drukte op een knopje en het privacyscherm dat hen scheidde van de chauffeur, schoof geruisloos omhoog.

Davey boog zich naar haar toe. Hij kwam zo dichtbij dat ze zijn huid kon ruiken. Ze hield zijn blik vast en wist wat ze zou gaan doen. Ze wist ook dat het een grote fout was, maar toch deed ze het.

Toen hij haar kuste werden al haar twijfels onbelangrijk. Al haar problemen zweefden weg, tot er niets anders overbleef dan Davey en zijn gretige kussen, en dat roekeloze, vrije gevoel.

Davey wenste dat hij had gewacht met zoenen tot ze alleen waren. Hij wist niet of hij zich kon beheersen tot ze bij het dichtstbijzijnde hotel waren, maar Melanie Chapman was niet het type vrouw dat je achter in een limousine neukte.

Intussen hoopte Melanie min of meer dat hij haar daar ter plekke op de achterbank zou nemen. Ze voelde het koude leer op de achterkant van haar bovenbenen toen Davey ruw haar rokje omhoog schoof. Zijn handen gleden uitgebreid over haar lichaam en hij ademde snel en zwaar.

Melanie was vergeten hoe heerlijk het was om te zoenen. Het was alsof haar gedachten niet meer bestonden en ze alleen nog een lichaam was; een miljard zenuwuiteinden die allemaal tegelijk reageerden.

Al snel hield de auto stil. Ze maakte zich met moeite lang genoeg van hem los om te zien dat ze voor een hotel stonden.

'Ik ga wel eerst,' zei hij. 'De chauffeur zet je dadelijk hier af. Ik boek een kamer onder de naam Davis, goed?'

Ze knikte alleen, omdat ze haar stem niet vertrouwde. De smaak van zijn lippen lag nog op de hare.

Alleen achter in de limousine had ze net genoeg tijd om tot bezinning te komen en zich te bedenken. Maar dat deed ze niet.

Toen ze op de deur van de hotelkamer klopte, stond Davey al op haar te wachten.

Hij greep haar beet, deed de deur achter haar dicht en duwde haar tegen de muur. Met één hand hield hij haar tegen terwijl hij met de andere de knoopjes van zijn overhemd losmaakte. Zijn adem was warm op haar gezicht, tussen de ruwe kussen door. Hij rukte aan haar kleren en trok uiteindelijk de jurk van achthonderd dollar ruw over haar hoofd en smeet hem in een stoffig hoekje.

Melanie verzette zich een beetje. Het mocht wel wat langzamer. Ze was meer waard dan een snelle wip in een hotelkamer.

'Wacht,' zei ze, maar hij hield niet op.

Er was geen weg meer terug.

Na afloop ging Davey douchen. Melanie lag op het bed en voelde zich belachelijk. Was dat alles? Stond Davey nu onder de douche om haar geur van zich af te wassen voordat hij naar huis ging, naar Mary Ann? Wat had ze gedaan?

Toen hij terugkwam, was hij helemaal aangekleed. 'Ik moet gaan,' zei hij. 'Hè?'

'Sorry, maar ik kan vannacht niet blijven.'

'Ga je naar huis?'

'Ik moet wel.'

De woede welde in haar op. 'Wacht even? Wat is er zojuist tussen ons gebeurd?'

Iets wat ik al heel lang wilde.'

'Blijf dan hier.'

'Dat gaat echt niet. Het ligt nogal ingewikkeld.'

'Dat hoeft het niet te zijn.'

Davey kwam op de rand van het bed zitten.

Melanie trok de lakens stevig om zich heen. Dit kon niet waar zijn. Ging hij er zomaar vandoor? Moesten ze niet eerst een tijdje lekker tegen elkaar aan liggen en dan nog een keer vrijen, deze keer voor haar? Ze kreeg een heel gemene ingeving. Ze probeerde zich ertegen te verzetten.

'Ik ben getrouwd, Melanie.'

'Dat weet ik!'

'Ik heb je al eerder gezegd dat mijn huwelijk belangrijk voor me is. Mary Ann en ik hebben samen veel meegemaakt en ze heeft het momenteel erg moeilijk. We hebben altijd gezegd dat het afgelopen zou zijn zodra een van ons de huwelijksgelofte zou verbreken. Ik probeer ermee in het reine te komen dat ik zojuist willens en wetens mijn vrouw heb gekwetst. Ik moet haar nu zien.'

Melanie had zich nog nooit zo beledigd gevoeld. Het gevoel van verraad was zo hevig en fel dat het pijn deed in haar binnenste. Was hij expres zo wreed tegen haar? Ze was ervan overtuigd dat hij wel andere woorden gekozen zou hebben als hij haar had willen sparen. Ze deed haar best om sterk te blijven.

Hij wendde zijn blik af en ging verder. 'Misschien begrijp jij het niet omdat je zelf nooit getrouwd bent geweest, maar het valt niet mee om iemand op deze manier af te vallen zonder er een rotgevoel aan over te houden, geloof me maar.'

Wat een bullshit! Als hij de waarheid zou weten over de buitenechtelijke activiteiten van Mary Ann, zou hij zich niet zo rot voelen. 'Davey,' zei ze. 'Weet je zeker dat ze jou altijd trouw is geweest?'

'Heel zeker,' zei Davey. 'Ze zou me vermoorden als ik zelfs maar naar een andere vrouw zou kijken wanneer we samen ergens zijn. Je had moeten horen wat ze van jou vond.'

'Dat kan ik me voorstellen.' Ze zou hem nu ter plekke de vernieling in kunnen helpen met de waarheid. Maar ze was toch sterk? Ze hoefde niet terug te slaan met haar eigen wrede woorden. Toch wilde ze zien hoe hij zou reageren, ze wilde hem pijn doen. Als hij met haar kon vrijen om vervolgens koeltjes te verklaren dat zijn vrouw het allerbelangrijkst voor hem was, dan vroeg hij er toch om? Ze begreep goed dat ze nu de kans had om erboven te staan, maar die kans liet ze schieten. Melanie besloot om het hem gewoon te vertellen. 'Nou, dat is dus niet zo.'

'Wat niet?'

'Dat ze je altijd trouw is geweest.'

'Waar heb je het over?'

'Je mag jezelf niet als de slechterik zien. Mary Ann is vaak genoeg vreemdgegaan. Ik ben op een feestje geweest, van Amy en Milton- nog-wat, in een groot huis aan het strand. Daar was Mary Ann ook.'

'Met een andere man?'

'Het was geen gewoon feest, het was een seksparty,' zei Melanie.

'Heb je mijn vrouw op een séksparty gezien? Dat meen je toch niet?'

Daveys blik was nu ijskoud en hij kneep zo hard in haar hand dat hij bijna haar vingers vermorzelde. De diamanten ring die ze rechts droeg sneed in haar vlees.

'Ze had een rode pruik op, maar ik herkende haar tatoeage. Ze was erg... populair.'

'Wat wil je daarmee zeggen?'

'Moet ik het nou echt voor je uittekenen?' zei Melanie. Ze trok haar hand los. 'Mij best. Je vrouw hing in leer gestoken in een orgiekamer aan het plafond en werd aan alle kanten genomen, door iedereen die dat maar wilde.'

'Zoiets zou ze nooit doen,' zei Davey.

'O, nee? Vraag het maar aan Fabien, die was erbij. Hij was... bij haar,' zei Melanie. 'Ik had het je al eerder willen vertellen, maar ik kon het niet. Ik wilde er niet bij betrokken raken. Maar dat ben ik nu toch al.'

'Hoe lang is dit geleden?'

'Het was vlak voordat ik naar Engeland ging. Die avond heb ik je gebeld, weet je nog? Het was een party voor stellen en ik dacht dat jij er misschien ook was.'

Davey ging staan en keek op haar neer. Heel even dacht ze dat hij haar zou slaan, maar toen wendde hij zich af. Alle kleur was uit zijn gezicht getrokken. Toen hij zijn jas pakte, ontweek hij haar blik.

'Wat ga je doen?' vroeg Melanie.

'Ik moet met haar praten. Dat weet jij ook.'

'Nu? Moet dat nu meteen?' Melanie trok de witte lakens weer over haar naakte lichaam. Davey had een blik in zijn ogen die ze pas één keer eerder had gezien, daarginds in het oerwoud toen zijn film op de klippen dreigde te lopen.

Ze pakte zijn arm in een poging de intimiteit van even daarvoor terug te halen. 'Davey,' zei ze. 'Toe nou.'

Davey keek haar aan en zag dat ze bang was. Hij werd wat milder. 'Blijf jij maar hier,' zei hij. 'Wil je dat doen? Ik moet met haar praten, Melanie. Ik kan niet hier blijven zonder iets te doen. Geef me een uur, hooguit twee.'

Hij zag haar aarzeling.

'Doe het voor mij,' zei hij.

Het duurde drie uur voordat Davey terugkwam. In de tussentijd zapte Melanie langs de tv-kanalen zonder iets te zien en ze was bang dat hij niet terug zou komen. Twijfels en angst kregen de vrije hand in haar hoofd en gingen vrijelijk met haar op de loop in die eenzame uren.

Toen ging eindelijk de deur open. Davey kwam de kamer in gestrompeld alsof hij tien ronden in de boksring had gestaan. Zijn ogen waren rood van het huilen en toen hij Melanie kuste, trok hij zich weer heel snel terug. Hij ging een meter bij haar vandaan op het bed liggen. Davey staarde naar het plafond en Melanie staarde naar hem.

Hij was duidelijk niet van plan om uit zichzelf iets te vertellen, dus vroeg ze: 'Hoe is het gegaan?'

'Eerst ontkende ze het, maar toen ze vermoedde dat jij het me had verteld, biechtte ze het op. Mary Ann weet van ons, van vanavond. Ik heb haar alles verteld.'

'En toch raak je me niet aan?'

'Ze zei dat mijn verraad veel groter is dan alles wat zij mij heeft aangedaan. Zij heeft alleen haar lichaam gegeven, zei ze. Haar hart is nog steeds van mij. Ze huilde. Ze zei dat haar hart gebroken is, dat ik het heb gebroken. Ik ben weggelopen terwijl ze daar zat te huilen, en ze wist dat ik terug naar jou zou gaan.'

Melanie kon haar oren niet geloven. Mary Ann had het zo weten te draaien dat Davey zich de grote schoft voelde. Hij was zwak of zij was ontzettend geraffineerd. Dit was hoe dan ook niet de afloop waarop Melanie had gehoopt.

Tk heb het gevoel dat ik haar kapotgemaakt heb,' zei Davey. 'Begrijp je dat?'

'Nee,' zei Melanie. 'Daar begrijp ik niets van. Mary Ann heeft maandenlang tegen je gelogen.'

'Heb ik soms niet tegen haar gelogen? Ik was haar ontrouw door alleen al naar jou te verlangen.'

'Maar je deed er niets mee,' riep Melanie vertwijfeld uit. 'Al die tijd hebben we op onze tenen gelopen en onze gevoelens ontkend, om vooral die stomme echtgenote van jou maar niet te kwetsen. Kijk niet zo naar me! Ze is toch stom? Zeker als ze denkt dat wat zij doet niks voorstelt.'

'Ze heeft gewoon... problemen,' zei Davey.

'Ja, met monogamie! Kom op Davey, "problemen"! Vind je dat zelf ook niet een tikkeltje te Californisch? Ik had niet gedacht dat jij aan die onzin meedeed.'

'Als je samenwoont met Mary Ann dan moet je wel.'

Melanie schudde vol ongeloof haar hoofd. Mary Ann had gewonnen en Davey lag hier geschokt en gebroken, met behoefte aan een vorm van troost die Melanie hem niet kon bieden. Ze stak aarzelend haar hand naar hem uit, en hij maakte zich klein en ging met zijn rug naar haar toe liggen. Eén angstaanjagend moment dacht ze dat hij in tranen zou uitbarsten.

Ze streelde zijn rug omdat ze niet wist wat ze anders moest doen en probeerde zich te concentreren op eerder die avond, toen alles nog zo goed had gevoeld. Nu was het allemaal even verschrikkelijk.

Melanie en Davey lagen daar zo lang samen dat Melanie in slaap viel. Dat was het enige wat haar nog rust kon brengen. Ze werd wakker van het hardnekkige gezoem van een mobiele telefoon.

Davey leek uit een trance te ontwaken. Hij wreef met zijn hand over zijn gezicht en masseerde zijn kaken terwijl hij de telefoon pakte. 'Een berichtje.'

Melanie ging rechtop zitten.

'Mary Ann.'

'Heeft ze het je vergeven? Wil ze je terug?'

'Nee, het gaat over Mary Ann, bedoel ik. Ze ligt in het ziekenhuis. Ze heeft een overdosis genomen.'

Serena had de avond van haar leven. Het was haar eerste afspraakje met een man om wie ze echt iets gaf, en ze had de hele nacht om hem te laten zien hoeveel. Ze wist niet wanneer Fabien toenadering zou zoeken, dus was ze een en al verwachting. In de auto op weg naar zijn huis gedroeg hij zich als een echte heer. Hij praatte over koetjes en kalfjes, maar ze luisterde niet echt. Ze dacht aan wat er komen ging. Kaarslicht en rozen, stelde ze zich voor. Witte lakens en open ramen, zodat ze naar de sterren konden kijken. Ze zou Fabien vertellen dat het haar eerste keer was en hij zou heel voorzichtig zijn en er voor haar iets bijzonders van maken.

Misschien zou hij tegen de ochtend wel zeggen dat hij van haar hield.

De auto reed het grind van de oprijlaan op en ze renden hand in hand naar de voordeur, in een poging te ontkomen aan de regen die weer met bakken uit de hemel viel. Toen ze binnenkwamen, keek ze discreet in de spiegel. Haar wangen waren rood. Ze zag er nog steeds heel goed uit.

Binnen liep Fabien naar de stereo-installatie. Al snel dreunde de nieuwe Jay-Z uit de speakers. Serena had liever iets romantisch gehoord. 'Ga lekker zitten,' zei hij.

Hier? dacht ze. Beneden?

'Ik denk dat de huishoudster al in bed ligt. Ik wil haar niet wakker maken, maar het zal zo ook wel lukken. Misschien kunnen we een paar biefstukken op de barbecue gooien. Er is in ieder geval genoeg chips en bier. Hier.' Hij wierp haar een enorme zak chips toe, die in haar schoot landde.

Eten?

'Pak maar waar je zin in hebt, ik ben zo terug.'

Serena zat daar met de grote zak chips op schoot en begreep er niets van. Maar ja, ze had weinig vergelijkingsmateriaal. Misschien zouden ze eerst praten en dan naar bed gaan. Toch voelde het niet goed. Ze had genoeg films gezien. Was het niet de bedoeling dat hij de kleren van haar lijf scheurde? Hij had haar nog niet eens gekust.

Ze ging zo verleidelijk mogelijk op de bank liggen, met het bovenlijfje van haar jurk zo ver naar beneden getrokken dat haar tepels nog net niet zichtbaar waren, en één schouderbandje afgezakt. Ze trok haar schoenen uit, bedacht zich en deed ze weer aan, waarbij ze haar jurk weer omhoog moest trekken om te voorkomen dat alles eruit viel bij het bukken. Toen nam ze haar positie weer in. Ze had gedacht dat het wat natuurlijker zou aanvoelen. Toen likte ze aan haar lippen om ze te laten glanzen en deed haar haar naar één kant om haar roomblanke naakte schouder te laten zien.

De bel ging.

Fabien denderde de trap af en deed de deur open.

Serena hoorde opgewekte stemmen. Er kwam een man binnen die ze nog nooit had gezien, met twee flessen Cristal-champagne. 'Hallo!' zei hij.

Ze deed snel de bandjes van haar jurk goed en vloog overeind. Dit was helemaal verkeerd.

De champagnekurk plopte en daar kwam Fabien binnen met een wulpse brunette aan zijn arm.

Hij werd gevolgd door een hele groep mensen. Iemand zette de muziek harder en deed de tuindeuren open, zodat ze de regen konden zien spetteren op het terras. Er stond een stevige bries en Serena huiverde. Wie waren die mensen? Wat was hier aan de hand?

'Serena, dit is Julia,' zei Fabien. Hij keek heel anders naar Julia dan hij naar haar keek, dat zag ze meteen.

'En dit is Serena,' zei hij. 'Zij is degene die me heeft gedwongen een feestje te geven, dus je mag haar overal de schuld van geven.' Hij glimlachte, en ook zijn glimlach was heel anders.

Langzaam drong het tot haar door hoe dom ze was geweest.

Julia begon Fabien in zijn hals te zoenen. Hij reageerde door in haar billen te knijpen. Ze wendden zich van Serena af en liepen samen de kamer uit.

Serena vocht tegen haar tranen. Haar gezicht had dezelfde kleur rood als de jurk die ze speciaal had uitgekozen omdat ze had gedacht dat Fabien hem sexy zou vinden. Haar onderlip trilde en er kwam een snik op in haar keel.

Ik moet hier weg.

Lynsey sliep heel vast en was midden in een droom toen de telefoon ging. 'Lynsey?'

'Serena?' Serena huilde. 'Rustig maar, wat is er?'

'Ik eh... Kun je me komen halen?'

'Waar? Wat is er gebeurd?'

'Ik ben bij Fabien. Alsjeblieft.'

Lynsey sprong uit bed en trok haar spijkerbroek aan. 'Serena, wat is er? Heeft hij je iets aangedaan?'

Serena begon weer te huilen.

Nog voor Serena antwoord kon geven stond Lynsey al buiten. Ze sprong in haar auto. 'Ik dacht dat hij van me hield.'

Het weer was verschrikkelijk. De regen striemde tegen de voorruit en het verkeer zat overal muurvast.

Het kostte Lynsey meer tijd dan anders om naar het bekende adres te rijden. Ze ging voor de open hekken staan en wilde net de oprijlaan op draaien toen ze een ineengedoken gestalte in de regen zag. Ze liep erheen.

'Serena! Je vat nog kou. Vooruit, naar de auto. Kom, schiet op.'

Serena liet zich tegen haar aan vallen en Lynsey sleurde haar mee naar de auto. Ze was door- en doornat. Eenmaal in de auto wreef Lynsey hard over Serena's armen om haar een beetje op te warmen. Ze trilde verschrikkelijk, maar dat kon ook door het huilen komen.

'Ben je gek geworden?' zei Lynsey. 'Wat doe je hierbuiten?'

'Rij nou maar,' zei Serena met verstikte stem.

Lynsey draaide de autoverwarming hoger, zette de radio uit en maakte haar veiligheidsgordel vast. Ze keek even schuin naar Serena. 'Wil je erover praten?' Ze keerde de auto en reed weer de grote weg op, richting stad.

Er kwam geen antwoord.

Lynsey concentreerde zich op de weg. Tot haar grote schrik begon Serena zichzelf tegen haar voorhoofd te slaan, keihard met vlakke hand. 'Stom! Stom! Stom!' zei ze.

'Niet doen,' zei Lynsey. Ze haalde één hand van het stuur om Serena tegen te houden.

Serena duwde haar weg.

Vóór hen kwam de halve heuvel naar beneden, verzwakt door de niet aflatende regen.

Lynsey zag nog net de woeste, bruine watermassa op hen af kolken, vol grote stenen en modder die hen binnen en paar seconden zouden overspoelen.

Ze gaf een harde ruk aan het stuur en trapte op de rem in een poging de auto tot stilstand te brengen en de watermassa met de zijkant op te vangen, maar ze raakte in een slip en ging machteloos recht op de verwoestende lawine af.

Lynsey dacht aan Lois Lane aan het eind van Superman, opgesloten in haar auto wachtend op een wisse dood, totdat Superman achteruit om de aarde heen vloog om de tijd terug te draaien.

Serena gilde en Lynsey dacht dat het definitief afgelopen was. Ze ging dood. En ze kon alleen maar aan Superman denken.