Hoofdstuk 22

Na haar terugkeer naar Los Angeles nam Melanie Chaplin haar intrek in het luxe huis van Fabien Stewart in Hollywood - onder druk gespeculeer van de pers. Justice haalde hoge kijkcijfers en Melanies personage had meteen veel aandacht gekregen. Vanaf dat moment was er geen enkele twijfel meer dat haar contract verlengd zou worden.

Annabel, haar personage, vertrok aan het eind van het eerste seizoen, afgewezen door Silas. Maar de deur blijf wagenwijd openstaan - als Melanie dat wilde, kon Annabel proberen hem terug te winnen. In zekere zin was het nog beter om zwanger terug te komen. Haar buik werd extra dik gemaakt, zodat ze in de serie ook duidelijk zichtbaar in verwachting was. Melanie kreeg nu een band met heel andere leden van het team; vrouwen met kinderen en nerveuze kersverse vaders scharrelden druk om haar heen en ze bloeide helemaal op van al die aandacht. Ze ging zelfverzekerder en boeiender acteren.

Melanie en Fabien weigerden allebei interviews te geven, maar naarmate de bevalling naderde, vermeldden de bladen vol vertrouwen allerlei 'feiten'. Melanie en Fabien kregen een kind dat voortkwam uit een onstuimige relatie, en in het nieuwe jaar, zodra Melanie haar oude figuur terug had, zou er een huwelijk volgen. De jurk werd waarschijnlijk ontworpen door Catherine Walker.

Melanie werd nu herkend op straat. De eerste keer vroeg ze zich af waar al die mensen toch naar keken. Stond haar gulp soms open? Had ze chocola op haar gezicht? Het duurde even voordat het tot haar doordrong dat ze gewoon wisten wie ze was. Ze vroeg zich af of ze daar ooit aan zou wennen. Ze begon een zonnebril te dragen, ook wanneer het donker was, en ze voelde zich opgelaten.

Vrienden en familie reageerden bijna allemaal heel hartelijk op het grote nieuws. Amanda vond het prachtig, maar niet zo prachtig als haar nieuwe terrasverwarming. Linda was in de wolken bij het vooruitzicht dat Fabien Stewart een beetje familie van haar zou worden, en Fabien vond het wel grappig. Hij liet zijn leven niet beïnvloeden door het aanstaande vaderschap. Nog altijd werd hij na feestjes gefotografeerd met steeds een andere blondine aan zijn arm, en de afkeurende bijschriften droegen alleen maar bij aan zijn aantrekkelijke imago van de ondeugende kwajongen.

Dit was dus haar nieuwe leven. Ze had vaak het gevoel dat ze zichzelf van een afstandje bekeek. Alsof zij onmogelijk deze zwangere vrouw kon zijn, die door iedere grote ontwerper positiekleding aangeboden kreeg en die in de bladen werd gekoppeld aan een man als Fabien. Ze bleef maar wachten tot alles weer zou worden zoals vroeger, alsof ze wachtte op de clou van een flauwe grap, maar haar steeds dikker wordende buik - zo dik dat ze haar schoenen van driehonderd dollar niet eens kon zien - maakte dat ze het niet kon vergeten. Toen ze op de snelweg reed en op een billboard van Justice haar eigen hoofd drie meter hoog zag, verloor ze bijna de macht over het stuur van haar gloednieuwe auto.

Maar toen de film van Davey Black uitkwam, werd het allemaal pas echt verwarrend.

Melanie wist dat de situatie met Davey uit de hand liep. De afgelopen maanden had ze hem vaker gezien dan de uiterlijke schijn van hun 'gewone vriendschap' toeliet. De eerste keer was het nog puur werk geweest, de tweede keer hadden ze gedaan alsof ze niet meer dan vrienden waren. Maar intussen wisten ze allebei dat er veel meer was.

Je speelt met vuur.

Dat weet ik.

Het is geen romance, ik ben zwanger.

Dat was het excuus waaraan ze zich vastklampte. Neem nu vanavond. Davey had haar uitgenodigd voor een toneelstuk in het Civic Center. Hij wilde haar mening horen over de jonge Britse toneelschrijver die hem was aanbevolen door Bob Rosenburg. Niets mis mee. De voorstelling was om halfnegen afgelopen, en natuurlijk gingen ze daarna uit eten. Het zou gekker zijn geweest om meteen nadat het doek was gevallen, afscheid te nemen. Dan zouden ze hebben toegegeven dat ze zichzelf niet vertrouwden. Per slot van rekening waren ze gewoon vrienden.

Tijdens het eten hadden ze het vooral over het stuk dat ze hadden gezien. Melanie vond het geweldig, terwijl Davey het een waardeloos verhaal vond, dat die snotneus volgens hem met gemak op de achterkant van een pakje sigaretten had kunnen krabbelen, zo weinig had het om het lijf.

Hij wond zich verschrikkelijk op. 'Typisch iets voor Bob Rosenburg om te denken dat hij iets geniaals heeft ontdekt, alleen omdat hij het niet begrijpt. Hij is ontzettend onzeker over zijn intellectuele vermogens - en terecht, mag ik wel zeggen. Hij neemt alleen maar mensen in dienst van wie hij denkt dat ze minder intelligent zijn dan hij. Hij praat lyrisch over die filmhuisrotzooi omdat hij ervan overtuigd is dat niemand hem tegen durft te spreken. Het erge is dat mocht er ooit iemand bij die eikel solliciteren die zich dom voordoet maar wel de filmacademie heeft gedaan, hij haar waarschijnlijk zal ontslaan zodra ze hem een keer tegenspreekt. 'Sorry liefje, we moeten je helaas laten gaan, je bent te intelligent om te werken voor mensen zoals ik. Jij ziet het verschil tussen Scorcese en een waardeloze flutfilm.'

'Ik vond het een goed stuk.' Melanie nam een slokje van haar grapefruitsap en lachte op een manier waarvan ze wist dat hij zich eraan zou ergeren. Grappig dat ze dat soort dingen al na een paar avonden samen aanvoelde. Net zoals ze al begon te wennen aan zijn tirades over de samenzweringen en complotten in Hollywood. En zoals ze wist dat zijn eerstvolgende woorden 'waar ik me dood aan erger' zouden zijn.

'Waar ik me dood aan erger,' zei Davey, en hij zweeg even om geërgerd op Melanies lachje te reageren. 'Is dat Bob Rosenburg die schrijver straks een contract aanbiedt voor drie films en dat die jongeman dan denkt dat zijn talent eindelijk erkend wordt. Maar zodra Bob wordt afgewezen door een stel jonge studiobazen die beter weten omdat zij wél de basisbeginselen hebben geleerd aan UCLA en ze dus inzien voor wat voor zeperd hij geld bij elkaar probeert te krijgen, dan moet de schrijver weer met zijn werk gaan lopen leuren. Maar Bob zit er niet mee, die zadelt de studio gewoon weer op met het volgende waardeloze script, alleen is het deze keer een waardeloos script waarvoor hij Julia Roberts weet te strikken - alsof zij er verstand van heeft, dat magere scharminkel. Binnen een jaar weet hij de naam van de schrijver met zijn driejarige contract niet eens meer.'

'Jouw naam onthoudt hij toch wel.'

'Nog net, ja.'

'Wat is er met je gebeurd, Davey? Waar is de Koele Kikker gebleven?'

'Wat?'

'Zo noemden we je. Op de set. Weet je dat niet meer?'

Davey krabde aan zijn hoofd. Melanie had gelijk, hij begon cynisch te worden. 'Bob Rosenburg, dat is er met me gebeurd,' zei hij.

Davey had Rosenburg nooit gemogen, maar de laatste tijd kreeg hij het gevoel dat Bob hem langzaam de keel dichtkneep. Ze maakten ruzie over ieder shot van zijn film en Davey moest er niet aan denken weer met hem te moeten werken, maar hij had nu eenmaal een wurgcontract getekend. Zelf had hij een stuk of vijf voorstellen van Rosenburg afgewezen, commerciële, zielloze rotzooi, en Rosenburg had al zijn ideeën geweigerd. Het zou niet lang meer duren voordat hun creatieve meningsverschillen zouden escaleren. De film was af. Er was geen enkele reden om in Los Angeles te blijven; hij zou naar zijn huis in New Mexico kunnen gaan om daar serieus te gaan werken aan een nieuw script terwijl hij bij de telefoon wachtte op een nieuwe opdracht. Maar in plaats daarvan zat hij hier cocktails te drinken met een vrouw die zijn echtgenote niet was.

Mary Ann was naar een party van een platenmaatschappij. Ze zei dat ze contacten moest leggen, lijntjes uitstippelen voor de toekomst, omdat ze niet eeuwig modellenwerk kon blijven doen. Maar ze wisten allebei dat de enige lijntjes die Mary Ann die avond 'uitstippelde' in haar neus zouden verdwijnen. Davey kon er niets van zeggen, want hij wist dat hij zelf aan iets veel ergers verslaafd was. Wat was er eerst geweest, naar andere vrouwen kijken - en vooral naar deze vrouw - of de afstandelijkheid in zijn huwelijk? Hij wist het niet meer. Als Mary Ann inderdaad aan de drugs was, een onderwerp dat ze nog geen van beiden durfden aan te snijden, was dat dan zijn schuld? Hij betwijfelde of Mary Ann wel terug zou willen naar New Mexico, mocht hij het voorstellen. En zelf wilde hij het eigenlijk ook niet.

Melanie zag er vanavond ongelooflijk sexy uit. Haar steenrode blouse accentueerde de blosjes op haar wangen en haar ogen lichtten op in de gloed van zijn sigaretten. Hij vond het prachtig wanneer ze hem uitdaagde. Ze kon met een paar woorden zijn argumenten morsdood slaan.

'Geef het maar toe, jij zou nooit iets goed vinden wat Bob je heeft aanbevolen. Daar ben je te kortzichtig voor,' zei ze.

'Ik laat jou het eten betalen. Dat kun je toch moeilijk kortzichtig noemen.'

'Dat wil ik alleen omdat het dan niet voelt als een date, dat weet je best.' Hun blikken kruisten elkaar over de tafel en heel even leek de verlichting te doven en hoorden ze geen van beiden nog iets van de muziek. Melanie was de eerste die haar ogen afwendde. De rekening lag al een tijdje tussen hen in terwijl ze extra lang over hun drankje deden. Melanie stopte haar creditcard in het zwarte mapje en legde het op tafel.

'En toch voelt het nog steeds zo, hè?' Davey wilde haar hand pakken, maar hij bedacht zich. Het liefst zou hij een heftige verhouding met deze mooie vrouw beginnen en dan maar kijken waar het op uitdraaide. Als het niets werd met de actrice had hij altijd nog het topmodel. Eigenlijk zou hij moeten lachen om zijn eigen inwendige strijd; de meeste mannen zouden een moord doen om in zijn situatie te verkeren. Maar het voelde niet grappig.

Zijn huwelijk was belangrijk voor hem. Hij wilde het niet opgeven zodra de eerste scheurtjes zich aandienden. Hij wilde niet dat zijn huwelijk in de Hollywood-statistieken zou belanden. Maar zijn lichaam luisterde niet naar zijn hoofd. Hij kon nog steeds een stijve krijgen door alleen maar naar haar te kijken.

Aan de andere kant van de tafel voelde Melanie de spanning ook. Het warme gevoel in haar buik zakte steeds verder naar beneden, als druipend kaarsvet. Het kostte haar moeite om haar emoties onder controle te houden, en dat lukte alleen door een spelletje te spelen. Ze wist dat Davey zich tot haar aangetrokken voelde; wanneer hun armen elkaar per ongeluk raakten, deinsde hij achteruit als een verlegen puber. Bij het afscheid zoende hij haar altijd op haar wang en dan voelde ze aan zijn snelle ademhaling hoe hij haar parfum opsnoof. Ze vroeg zich af wat er zou gebeuren als ze op het laatste moment haar gezicht een stukje draaide en zijn lippen de hare zouden raken, wanneer ze met haar vinger de lijnen van zijn krachtige kaak zou volgen of met haar nagels over zijn rug zou krabben en haar heupen tegen hem aan zou drukken. En zodra ze die gedachten kreeg, maakte ze zich van hem los en deed ze heel koel tegen hem.

Het is geen romance, ik ben zwanger.

Maar dat leek er niet toe te doen.

Ze hielden hun spelletje vol tot ze thuis was, en toen Melanie hem uitnodigde voor een afzakkertje, verwachtte ze dat hij zou weigeren. Ze wist niet of ze blij of teleurgesteld was toen hij dat inderdaad deed.

Davey luisterde na zijn vertrek zijn voicemail af. Niet één bericht van Mary Ann, en ze hadden elkaar al sinds het ontbijt niet meer gezien. Hij kon zich nog herinneren dat ze het geen uur hadden volgehouden zonder de stem van de ander te horen. Het was twee uur 's nachts en ze vroeg zich niet eens af waar hij was. Hij had de afgelopen uren in een hotelkamer de witte lakens om Melanies lange benen kunnen wikkelen zonder dat Mary Ann er ook maar iets van gemerkt zou hebben.

Op kerstavond, na een dollemansrit naar het ziekenhuis waarbij Fabien Stewart zijn nonchalante houding - zijn handelsmerk - totaal had laten varen, schonk Melanie Chapman het leven aan een jongetje. Ze noemden hem Joseph.