Hoofdstuk 13

'Hallo Melanie, met Mary Ann.'

Heel even dacht Melanie dat Mary Ann het had ontdekt van Davey en haar en dat ze daarover belde. Toen herinnerde ze zich dat er niets was gebeurd. 'Hallo,' zei ze, en ze vroeg zich meteen af of haar aarzeling te duidelijk was geweest.

'Ik bel je omdat ik... omdat wij je willen uitnodigen voor een feest aanstaande zondag. Kom alsjeblieft, ik weet dat Davey je heel graag wil zien.'Melanie wilde hém ook graag zien en ze kon geen enkele reden bedenken om te weigeren. Ze had er een hekel aan om voor het blok gezet te worden. Ze was heel slecht in spontane reacties, tenzij ze erop voorbereid was.

'Dus je komt?'

'Ja, prima.'

Het was een milde dag in Californië, zoals iedere dag sinds haar aankomst. De lucht was heel lichtblauw, met ergens achter de hardnekkige wolken een vleugje kleur. Melanie genoot van de slingerweg die haar hoger de bergen in voerde. Zo hoorde het te gaan in Los Angeles: op weg naar een flitsend feest, niet thuis naar de kale wanden zitten kijken en tobben over de eerste werkdag. Morgen. Ze was hier in het centrum van het vermaak en ze wilde wel eens vermaakt worden.

Naar Melanies idee kon het niet anders of het feest van Davey en Mary Ann was de allerhipste manier om haar zondagmiddag door te brengen. Ze hoopte alleen dat ze niet met één blik op Davey weer als een blok voor hem zou vallen. Maar eigenlijk wist ze diep in haar hart dat dat al gebeurde zodra ze haar ogen dichtdeed en aan hem dacht. En nog dieper in haar hart lag het grote woord 'liefde' op de loer, maar dat hield ze stevig onder de duim.

Het werkschema voor haar eerste filmweek was zwaar. Fabien Stewart zou er ook zijn, rechtstreeks uit het vliegtuig uit Canada, waar hij net een andere film had afgerond. Hun bedscène stond voorlopig gepland voor woensdag. Melanie kwam aan bij een hoog houten hek dat werd gecamoufleerd door een dichte haag. Ze drukte op de bel naast een bordje van houtsnijwerk met daarop het viercijferige huisnummer en gaf de gezichtsloze lijzige stem haar naam. De hekken gleden open, vrijwel geruisloos over het grind van de oprijlaan, die als een rivier het landschap doorsneed. Het terrein was zo dichtbegroeid met bomen dat Melanie het huis pas zag toen ze bijna bij de voordeur was. Het was adembenemend. Witte muren en een gewelfde kap met terracotta dakpannen. De westelijke kant van het huis baadde in het zachte, whiskykleurige licht van de late middagzon. Melanie liep over de stenen trap naar de veranda, die grillig begroeid was met bougainvillea. Links stond een tafel met een paar stoelen, en toen ze aanbelde zag ze dat er een dampende kop koffie op stond en dat de wind speelde met de bladzijden van een krant die was opengeslagen op de strippagina. Ze streek haar oranje lievelingsbroek van Maharisha glad en hoopte maar dat Mary Ann niet had overdreven toen ze zei dat ze zich vooral 'supercasual' moest kleden.

Fabian Stewart deed open.

Melanie had zich serieus verdiept in het leven en het werk van Fabien Stewart sinds ze de rol in Justice had gekregen. Hij speelde Silas Maxwell, de dynamische president-directeur van het gedreven advocatenkantoor, en hij zat in vrijwel iedere scène die Melanie speelde. Zijn personage werd verliefd op haar voordat ze de tijd kregen te beseffen dat het grote problemen zou veroorzaken. Melanie wist dat Fabien een schatrijke vader had en dat hij in grote luxe was opgegroeid. Tien jaar geleden had hij een rol gekregen in een populaire soapserie, en drie jaar lang had hij zijn roem vergaard als het smakelijke lunchhapje van iedere Amerikaanse huisvrouw. Na zijn vertrek uit de serie had hij in een aantal middelgrote films gespeeld, met wisselend resultaat. Er was één constante: zijn knappe, broeierige uiterlijk liet hem nooit in de steek.

'Hallo. Wat kan ik voor u doen?'

Fabien was tien tot vijftien centimeter langer dan Melanie, een beer van een vent, en ze keek omhoog in zijn groene ogen, waarvan één wenkbrauw vragend opgetrokken was. Een beleefde glimlach verzachtte de strenge mannelijkheid van zijn krachtige gelaatstrekken. Hij zag eruit alsof hij haar zonder enige inspanning zou kunnen verpletteren.

'Ik ben Melanie. Ik geloof dat ik aan het verkeerde adres ben. Er zou hier een feest zijn.' Ze gaf hem het papiertje waarop ze het adres had neergepend.

'Dat ben ik. Kom binnen.'

Hij ging Melanie voor door een koele gang met gebroken witte muren en een druk patroon van siertegels op de vloer. Hij krabde aan zijn kin, die zo te zien al dagen geen scheermes had gezien, maar als Melanie afging op de hoeveelheid testosteron die hij uitstaalde - die ze bijna kon ruiken - was het misschien gewoon zijn baardgroei van één dag. Fabien keek eerst naar Melanie en toen nog een keer naar haar papiertje.'Dus ik geef vandaag een feest? Als alle gasten eruitzien zoals jij dan bof ik maar.' Hij liep door een enorme keuken langs een meisje in bikini dat bijna verloren ging in de open deur van een gigantische koelkast, naar buiten, een terras op dat werd omringd door een wirwar van klimplanten die alle kanten op groeiden. Hoge bomen torenden boven een sierlijke draaitrap uit, en Melanie hoorde ergens onder hen mensen lachen.

'Ik was op zoek naar Davey Black en Mary Ann Simpson. Mary Ann heeft me dit adres gegeven. Dit zou hun huis moeten zijn.'

'Het is mijn huis,' zei Fabien toen ze de trap af liepen en uitkeken over een verzonken tuin, met een zwembad in het midden en een boomgaard waarin citrusbomen om ruimte vochten met dennen. Het terras stond vol terracotta potten gevuld met kleurrijk bloeiende planten en exotische cactussen. Er klonk muziek, iets tussen calypso en reggae in, en de vlinders fladderden in de warme namiddag. De tuin strekte zich aan alle kanten luxueus uit tot aan de hoge rijen bomen, maar op de een of andere manier wist de late zon deze verscholen oase toch nog te bereiken.

Fabien zette zijn handen aan zijn mond en riep hard: 'Mary Ann!'

Een gestalte die beneden aan de rand van het zwembad zat stond op, zwaaide, zei iets tegen haar gezelschap en stormde toen de trap op naar hen toe. Melanie zag dat het Mary Ann was; ze had haar lange haar nonchalant opgestoken en droeg een afgeknipt, ultrakort spijkerbroekje en een op maat gemaakt Lakers-shirt.

'Je bent er. Heel goed.' Ze omhelsde Melanie.

'Ho eens even, M. Ik wist niet dat mijn gezellige zondagmiddag opeens de status van feest had gekregen.'

'Kom op, Fabien, dat vind je toch niet erg?' zei Mary Ann. Ze stak als een klein meisje pruilend haar onderlip naar voren en keek hem smekend aan.

'Daar sta ik dan met mijn goeie gedrag. Een feest? Dat verandert de zaak compleet. Zeg, wie is je vriendin?'

Melanie was even beledigd. Drie dagen lang had ze alles over deze man opgezocht en zijn werk bekeken en hij kende haar niet eens van gezicht.

'Melanie Chaplin, mag ik je voorstellen aan Fabien Stewart? We mogen hier wonen wanneer het nodig is, en dat is ongelooflijk gul van hem. Het geeft aan wat een fijne, nobele man hij is,' zei Mary Ann.

'Klopt,' zei Fabien. 'Ik kwam twee dagen geleden thuis en trof ze aan in mijn zwembad. Wat moest ik?'

Er was nog geen enkele vorm van herkenning van zijn gezicht te lezen.

Mooi maar dom, dacht Melanie toen hij haar de hand schudde en haar iets te drinken aanbood. Ze zei zo waardig als ze kon dat ze wel een biertje wilde en vroeg zich af of ze hier haar voordeel mee zou kunnen doen. Misschien zou ze erachter komen hoe hij echt was voordat hij zich op zijn charmantst ging voordoen. Fabien was een beruchte rokkenjager, nooit openlijk ontrouw, maar negen maanden verkering leek zo'n beetje zijn maximum en hij had een hele reeks verhoudingen gehad met de mooiste vrouwen ter wereld. Ze hadden het altijd leuk samen, en hoe fanatieker de pers schreef over zijn aversie tegen vastigheid, hoe gemakkelijker het voor hem werd om te scoren. Hij was niet op zoek naar die ene speciale persoon, hij wilde zijn korte leven delen met zoveel mogelijk lekkere vrouwen. Soms zat er wel iemand tussen die dacht dat ze hem kon temmen, maar meestal had hij dat al in de gaten voordat ze de kans kreeg bij hem in te trekken. Verder stelde hij regelmatig zijn hart en zijn huis open, maar altijd voor een beperkte periode. Hij had een heel arsenaal aan ex-vriendinnen die geen kwaad woord over hem zeiden.

'Kom, ik zal je even aan de rest voorstellen,' zei Mary Ann. Ze pakte Melanie bij de hand en nam haar mee de trap af. Het denim broekje bedekte haar billen maar half en Melanie zag een kleine groene tatoeage, niet groter dan een muntstukje. Mary Ann bleef even staan zodat ze hem kon bekijken.

'Het is een appeltje,' zei ze. 'Staat voor verleiding.'

Ze gaf Melanie over haar schouder een vette knipoog en huppelde de trap af naar het zwembad.

'Dit is Jeanette. Jeanette, dit is Melanie, een vriendin van ons uit Engeland.'

Jeanette was een mooi zwart meisje met een permanente grijns en een zangerige stem. 'Ik heb ooit een Engels vriendje gehad, een voetballer. Zijn team heette Chelsea-nog-wat, kan dat? Hoe doen ze het nu?''Niet slecht,' gokte Melanie.

'Het was een rare,' zei Jeanette. 'Neukte rond wedstrijden op vaste tijden en kon alleen 's zomers weg uit Londen. Ik zei: "Schat, wil dat zeggen dat we nooit meer 's winters met vakantie kunnen? Niet ski- en, niet naar de zon? Toen stuurde hij me twee weken in mijn eentje naar Jamaica, en dat deed de deur dicht. Je denkt toch niet dat ik twee weken in het paradijs doorbreng zonder speelkameraadje?'

Fabien kwam terug met haar bier en ze luisterde naar het geroddel van de twee vrouwen naast haar. Tegen de tijd dat Davey kwam aangesneld zat Melanie aan haar tweede drankje en stikte ze bijna van het lachen om het verhaal van Jeanette, die een vliegverbod had gekregen bij Delta Airlines wegens te veel seks op het toilet.

'Melanie!' zei Davey. 'Schat, waarom heb je niet gezegd dat ze hier was?'

'We hadden net zo'n lol om de reisverhalen van Jeanette,' zei Mary Ann.

'Wat leuk om je te zien, Melanie. De film wordt prachtig,' zei Davey. Hij wist meteen hoe ze zou reageren.

'Echt waar?'

'Ja, maar dat moet ik natuurlijk zeggen, hè? Nee echt, hij is heel bijzonder. We hebben hem al verkocht aan de belangrijkste afzetmarkten en Bob Rosenburg loopt rond alsof hij hoogstpersoonlijk de wedergeboorte op aarde heeft gezet. Hij probeert me levenslang aan zich te binden, dus de film moet wel goed zijn.'

'Goh, wat heerlijk voor je,' zei Melanie.

'Ik ben blij voor jóu. Jij bent degene over wie iedereen straks praat. Deze film zal vele deuren voor je openen, dat weet ik zeker. Zelfs wanneer het publiek er niks aan vindt, zullen ze jou nog geweldig vinden.' Hij gaf een kneepje in haar hand. 'Ik ben echt blij je te zien.'

Melanie wachtte tot haar hart dat verraderlijke sprongetje zou maken bij zijn aanraking, maar het gebeurde niet. Misschien omdat er andere mensen bij waren.

Een paar uur later waren er een stuk of dertig gasten en Melanie had het naar haar zin. Sommige mensen dansten. Jeanette organiseerde een of ander spelletje in de keuken dat begon met de opdracht tien balpennen of potloden te vinden die nog schreven. Melanie slenterde terug het huis in, half op zoek naar Davey of Mary Ann en half van plan om te vertrekken.

Ze volgde de aarzelende klanken van een gitaar naar boven en trof daar Mary Ann, Fabien en een meisje dat ze niet kende languit aan op het grootste bed dat ze ooit had gezien. De slaapkamer was de droom van iedere minimalist; het immense, wit opgemaakte bed was het enige meubelstuk, en voor de enorme ramen wapperden dunne rode gordijnen die zo nu en dan de houten vloer streelden. Fabien zat op een gitaar te tokkelen en Mary Ann deed vage pogingen om mee te zingen. Het andere meisje had het onvermijdelijke blonde haar, dat ze met haar handen optilde, waarna ze toekeek hoe het vederlicht door haar vingers gleed.

Fabien keek op en begon de eerste tonen te spelen van 'Foxy Lady' van Jimi Hendrix terwijl hij opschoof om plaats voor haar te maken.

Melanie aarzelde, want ze wist niet of ze wel wilde dat de sfeer van dit feestje nóg losser zou worden.

Fabien pakte een voorgedraaide joint uit een laatje dat discreet in het hoofdeinde van het bed was verwerkt. Aan de andere kant zat precies zo'n laatje, en even vroeg Melanie zich af of hij daar soms de condooms bewaarde. Ze nam de joint van hem aan en Mary Ann stelde haar voor aan hun vriendin Honey. Uit haar woorden bleek duidelijk dat Melanie bij Honey moest zijn als ze de komende tijd nog andere verboden middelen wenste. Melanie was niet naïef; ze was het gewend dat de meest uiteenlopende mensen allerlei soorten drugs gebruikten, maar deze zoet geurende cheerleader was zo'n beetje het tegenovergestelde van haar idee van een dealer. Honey babbelde vrolijk verder terwijl ze vier lijntjes cocaïne uitlegde op de achterkant van de gitaar en ze stopte amper om op adem te komen voordat ze haar hoofd boog en haar eigen lijntje opsnoof met een zilveren rietje.

'Nee, voor mij niet,' zei Melanie toen de anderen klaar waren. Ze had haar portie coke gehad in het begin van de jaren negentig, genoeg om te kunnen vaststellen dat het onmiskenbare plezier dat je eraan beleefde de onvermijdelijke kater niet waard was. Niemand drong aan of zei er zelfs maar iets van, en Fabien snoof behendig het laatste lijntje op.

Honey en Mary Ann vormden een goed duo. Ze plaagden en kwelden Fabien meedogenloos. Het ging schijnbaar om een exvriendin van hem, Louisa, die pasgeleden getrakteerd was op de traditionele relatiebeëindiging van Fabien Stewart. De vrouwen vertelden Melanie dat Fabien een standaard handgeschreven brief had die hij verstuurde naar zijn vriendinnen die de houdbaarheidsdatum naderden, vergezeld van een schitterend, zelf uitgezocht sieraad.

'Snap je?' zei Fabien. 'Ik kies het zelf uit. Ik ga naar Tiffany of Asprey of zo'n andere stomme zaak, waar ik die veel te dure rommel zorgvuldig bekijk en iets voor hen uitzoek. Is dat niet meer waard dan woorden?'

'Zo'n tienduizend dollar meer, zou ik zeggen,' zei Honey, en Mary Ann liet zich giechelend achterovervallen op het bed.

'Wat staat er in die brief?' vroeg Melanie.

'Dat zal hij nooit vertellen, en zij ook niet,' zei Honey. 'Ik heb het zelfs aan een vriendin van me gevraagd, een mooie, intelligente vriendin die vorig jaar wreed door hem gedumpt is, op Valentijnsdag nota bene. Ze zei dat het te persoonlijk was. Ik heb haar verteld dat er honderd andere vrouwen zijn die dezelfde brief aan hun boezem drukken, maar ze wilde niets loslaten.'

'Zei ze er helemaal niks over?' vroeg Melanie.

'Jawel. Althans, ze wilde wel kwijt dat het net een gedicht was.'

Fabien leunde glimlachend achterover.

Mary Ann ging hem te lijf met een kussen, waarmee ze hem speels tegen zijn hoofd mepte. 'Laat me die stomme brief zien!'

'Dan moet je eerst met me naar bed en verliefd op me worden. Daarna zul je het te weten komen.' Fabien pakte met beide handen Mary Anns billen en trok haar naar beneden, zodat ze schrijlings op hem zat. 'Wil je dat?'

'Hmmm, schatje, ik weet het niet. Terwijl mijn man beneden zit en we gezelschap hebben?' Ze bewoog suggestief haar heupen en hij gaf een klap op haar achterste.

Melanie voelde zich er een beetje ongemakkelijk bij, maar Honey rolde met haar ogen alsof ze het allemaal vaker had meegemaakt.

'Laten we nog een lijntje nemen,' zei Mary Ann. Ze liet zich van Fabien af rollen, haar ogen glinsterend als kraaltjes.

'Toch begrijp ik niet waar je nu zo bang voor bent,' zei Honey. 'Je kunt op ieder gewenst moment ontsnappen. Als een vrouw leuk gezelschap is, waarom houd je haar dan niet aan? Neem nu Louisa. Je vond het verschrikkelijk dat ze wegging. Het leek wel alsof zij jou had gedumpt in plaats van andersom. Ik snap niet waarom je dat doet.'

'Het heeft niets met angst te maken. Ik ben een heer. Ik zie het in hun ogen, de pijn die komen gaat. Als ik er nu mee stop, breekt het hart een beetje. Als ik het uitstel, komt het misschien nooit meer goed met dat hart. Het zou verkeerd van me zijn om de wereld te overspoelen met mooie vrouwen zonder bruikbaar hart.'

'Ja, hoor,' zei Honey.

Mary Ann maakte snel korte metten met de twee dunne lijntjes coke achter haar. 'Ik wil voor tweeduizend dollar wedden dat je vóór je veertigste getrouwd bent.'

'Deal.'

'Wat zijn ze beneden aan het doen?' vroeg Mary Ann.

'Een of ander spelletje, en ze draaien muziek,' antwoordde Melanie.

'Ik ben dol op spelletjes!' zei Mary Ann. 'Kom. Ik mis mijn man.'

Fabien en Melanie bleven achter op het bed.

Hij keek haar aan en glimlachte loom. 'Wil je het nog steeds, nu je weet waar je aan begint?'

'Wat bedoel je?'

'Jij en ik. Wij samen.'

'Waar héb je het over?'

'Het is ideaal. Jij komt uit een ver land en bent tijdelijk in de stad, je accent maakt me gek en ik wil weten hoe die benen er naakt uitzien.'

'Nou, ik ben gevleid.'

'Graag gedaan,' zei Fabien. De ironie was hem ontgaan.

'Er is iets wat je moet weten.'

'Tenzij je me gaat vertellen dat je een penis hebt, kan het me niet echt wat schelen. Ik heb het veilige vrijen zo'n beetje uitgevonden.'

'Ik ben Melanie Chapman.'

'Dat weet ik.'

'Zegt de naam je dan niets?'

'Sorry, schat.'

'We werken vanaf morgen samen. Ik ben Annabel, je minnares.'

Even flitste de verbazing over Fabiens gezicht, maar hij herstelde zich onmiddellijk.

'Maar dat is perfect,' zei hij. 'Beschouw het als een repetitie. Dan voelen we ons straks voor de camera niet meer zo opgelaten en schuchter. Dan is het écht.'

Hij pakte haar bij haar middel en duwde haar in het dikke beddengoed. Melanie hapte naar lucht en voelde een bekende tinteling in haar kruis. Misschien kwam het door het bier of door de joint of de warmte, maar toen ze zijn harde contouren tegen haar lichaam voelde drukken kwam ze in de verleiding. Het was een mooie man en hij had niet duidelijker kunnen zijn over zijn bedoelingen. Goede seks, veilig en zonder verplichtingen. Precies wat ze nodig had in deze vreemde nieuwe stad. Had ze niet graag wat spontaner willen zijn? Nou, hier lag de spontaniteit op haar te wachten - met een stijve. De spontaniteit had het zelfs voor elkaar gekregen haar beha los te maken zonder dat ze het had gemerkt.

Melanie huiverde toen Fabien zijn hand onder haar zwartzijden truitje stak en met zijn warme, sterke vingers haar blote huid streelde. Er begonnen waarschuwingsbelletjes te rinkelen in haar hoofd, en met grote moeite ging ze weer rechtop zitten.

'Dit is geen goed idee. Ik kan niet werken met iemand met wie ik het bed deel.'

'Echt niet?' vroeg Fabien oprecht verbaasd. 'Het is juist leuk om werk en plezier te combineren, dat is een van de bonussen van dit beroep. We zijn allebei volwassen en jij lijkt me niet het type vrouw dat over trouwen begint nog voordat ik mezelf heb schoongeveegd. Al weet je het natuurlijk nooit, want ze zeggen dat ik behoorlijk goed ben.'

Melanie moest lachen.

'Dat is beter,' zei hij. 'Seks tussen twee volwassen mensen hoort leuk te zijn. Geen diepgravend gedoe, geen vragen. Gewoon lekker vrijen.'

En lekker was het. Melanie stribbelde nog even tegen en somde haar argumenten op, maar ze wisten allebei dat het een uitgemaakte zaak was. Hij vroeg of ze het zeker wist en ze zei ja. Toen ze zich overgaf aan zijn onvermoeibare handen en welwillende zoenen, was ze blij. Blij om zich in de gretige armen te storten van iemand die geen vragen stelde, blij om op de harde houten vloer te rollen en samen met hem te glimlachen, verstrikt in de lakens. Fabien was inderdaad zo goed als hij opschepperig had beweerd en Melanie had zich nog nooit zo tevreden en zelfverzekerd gevoeld bij een nieuwe minnaar. Zijn vederlichte aanraking en dito stemming waren bedwelmend, en toen ze klaarkwam lachte ze verrukt terwijl haar lichaam zich van puur genot sidderend kromde. Dit was me het feestje wel.

Het was begrijpelijk, gezien de hectiek van de afgelopen maanden, dat het Melanie ergens tussen Indonesië, Londen en Los Angeles volledig ontging dat ze zwanger was.