HOOFDSTUK 28

CAMI

De vrees die me overspoelt wanneer we de volgende morgen Edgeware Road over rijden, de stad in, is verlammend. Constant kijk ik naar mijn vervaagde geïmproviseerde ring om mezelf eraan te herinneren dat alles goed gaat komen. Jake heeft het gezegd en ik houd mij vast aan zijn woorden met alles wat ik heb.

Ik wil alleen dat dit verschrikkelijk akelige gevoel over gaat. Ik wil dat iedereen het goed met elkaar kan vinden en gelukkig is. Dat is mijn grootste wens.

Jake is het grootste deel van de reis al stil en somber. Ik zie aan de manier waarop hij naar me glimlacht wanneer ik naar hem kijk, dat hij me probeert gerust te stellen. Ik durf hem niet te vertellen dat dat niet echt werkt.

‘Waar gaan we heen?’ vraag ik en ik probeer zo nonchalant mogelijk te klinken terwijl ik hem vanbinnen smeek om me weer mee terug te nemen naar het bos met de hyacinten.

‘Naar jouw appartement.’ Hij zegt het met een gemak dat eigenlijk al mijn vrees zou moeten wegnemen. Maar dat is niet zo.

‘Mijn appartement?’

‘Ja, tenzij je naar het mijne wil gaan?’ Hij kijkt me aan en wacht op een antwoord.

Ik weet het niet. Waar wil ik heen? ‘Naar mij toe,’ zeg ik zonder er verder nog over na te denken.

‘Dan gaan we naar jou toe,’ zegt Jake. Hij pakt mijn hand vast en haakt zijn vingers in de mijne. ‘Bel Heather. Ze kan je gezelschap houden.’

Ik kan mijn toenemende gevoel van paniek niet langer verbergen. ‘Waarom, waar ga jij dan heen?’

‘Ik heb een paar dingen die ik moet regelen.’

Ik krimp ineen. ‘Pap.’

Hij kijkt naar me vanuit zijn ooghoek en ik zie zijn adamsappel op- en neergaan wanneer hij slikt. Hij ziet er plotseling zenuwachtig uit en dat maakt míj heel erg zenuwachtig. ‘Je vader,’ zegt hij bevestigend en hij schuift heen en weer in zijn stoel.

‘En de aanklacht dan?’

‘Je vader heeft het licht gezien.’

Ik staar hem met open mond aan. Mijn vader heeft het licht gezien? Dat is de meest bespottelijke bewering die ik ooit heb gehoord. ‘Heeft hij geregeld dat de aanklacht wordt ingetrokken?’

‘Dat klopt.’

‘Dat heeft hij gezegd?’

‘Ja.’

‘En jij gelooft hem?’

‘Ik heb je gezegd dat dit allemaal goed komt, engel. En dat meende ik ook.’ Hij kijkt me weer aan, zijn ogen vol geruststelling die ik niet op waarde kan schatten. ‘Geloof me.’ Hij heeft veel meer vertrouwen in mijn vlees en bloed dan ik.

Wat moet ik anders? Ik moet hem vertrouwen. Dat doe ik ook. Maar mijn vader? Ik voel slechts een greintje schuldgevoel wanneer ik ter plekke besluit dat ik geen vertrouwen heb in hém. Mijn eigen vader.

#

Nadat Jake mijn tas in mijn slaapkamer heeft gezet, komt hij de woonkamer in en loopt dan naar zijn eigen kamer. Ik glimlach vanbinnen wanneer ik me bedenk dat ik het automatisch zie als zíjn kamer. Ik volg hem naar zijn kamer en loop er naar binnen. Hij zit aan het voeteneind van zijn bed, kogels in het magazijn van zijn pistool te stoppen.

Mijn mond valt open maar Jake geeft geen krimp en gaat gewoon verder met het laden van zijn wapen. Hij gaat naar mijn vader toe en is zijn wapen aan het laden? Ik til mijn arm op en wijs naar zijn handen, niet in staat de woorden te vinden waar ik naar op zoek ben.

‘Gewoon een voorzorgsmaatregel,’ zegt hij tegen me en hij staat op en schuift het magazijn op zijn plek en steekt het pistool achter in zijn jeans. ‘Geen paniek. Ik heb hem altijd bij me.’

‘Vergeef me hoor,’ lach ik spottend. ‘Heel even kreeg ik het idee dat je mijn vader zou gaan vermoorden.’

Jake lacht niet. Hij reageert ook niet op mijn botte grap. Zonder me nog aan te kijken loopt hij langs me heen. Ik draai me om en mijn ogen volgen zijn pad. Geen antwoord.

‘Hé!’ roep ik hem na en de paniek slaat toe. Ik pak zijn arm beet en trek hem terug, maar ik heb de kracht niet om hem tot stoppen te dwingen en hem om te draaien zodat hij me aan kan kijken. Dus ik loop om hem heen en kijk hem aan met mijn meest ernstige blik. ‘Zeg me dat je mijn vader niet zult vermoorden,’ eis ik en ik leg mijn hand op zijn borst, een stille hint dat ik hem pas zal laten gaan als hij doet wat ik zeg.

De blik op zijn gezicht wordt zachter en hij doet zijn ogen even dicht. Hij verzamelt geduld. Of is het kracht? ‘Ik ga je vader niet neerschieten, engel.’

Ik staar naar de vloer. Ik voel me zo verloren. ‘Ik wil alleen maar bij je zijn.’ Ik kijk hem aan en zie de hopeloosheid ook in zijn ogen. ‘Waarom al deze haat en tegenwerking?’

Hij glimlacht triest en slaat zijn arm om mijn nek en geeft me een knuffel. Die kan ik wel gebruiken. ‘Omdat je vader denkt dat ik niet de juiste man ben voor jou.’ Hij begraaft zijn gezicht in mijn haar en ademt lang en diep in. ‘Ik moet hem ervan overtuigen dat ik dat wel ben.’

‘Door een pistool tegen zijn hoofd te zetten?’ vraag ik met mijn hoofd op zijn schouder en ik vraag me af of dat misschien wel de enige manier is.

Jake laat me los en zakt door zijn knieën zodat hij me in de ogen kan kijken. Hij glijdt met zijn duim over mijn wenkbrauw en langs mijn wang. ‘Ik ben niet van plan je kwijt te raken, Cami. Daar zal je vader aan moeten wennen.’ Hij trekt zijn wenkbrauwen op en wacht op een instemmend antwoord.

Ik knik, enigszins aarzelend, want ondanks het feit dat dit allemaal zeer dramatisch is, weet ik dat hij gelijk heeft. ‘Oké.’

‘Trouwens,’ gaat hij verder omdat hij kan zien dat ik geruststelling nodig heb. ‘Ik heb alle keren dat ik je vader heb ontmoet al een geladen pistool bij me gedragen. En ik heb hem tot dusver nog niet neergeschoten.’

‘Dat is niet grappig,’ zeg ik met een boze blik en hij glimlacht en geeft me een vlugge kus op mijn voorhoofd. ‘Zeg dit alsjeblieft niet tegen hem.’ Ik til mijn hand op en laat hem mijn getekende ring zien. Jezus, niet alles tegelijkertijd.

Jake kijkt naar mijn vinger en glimlacht terwijl hij er met zijn duim over glijdt. ‘Nog een reden voor hem om het af te keuren. We moeten dit maar eens gaan regelen.’

Dat moeten we echt. Ik ben best gesteld op mijn geïmproviseerde ring, al was het maar omdat Jake hem met zo veel liefde heeft getekend. Mijn vader daarentegen, zou het als een belediging zien. God, hij zal hier niet blij mee zijn. Niet met Jakes aanzoek en ook niet met de getekende ring. Het breekt mijn hart. ‘We vertellen het hem wel wanneer het stof is opgetrokken.’

‘Wat je maar wilt, engel.’ Hij kust mijn ring en gaat rechtop staan, zodat hij vastberadenheid uitstraalt. ‘Hoe laat komt Heather?’

‘Ongeveer…’ Precies op dat moment wordt er luid en stevig op de deur geklopt. ‘Nu,’ roep ik en ik kijk over mijn schouder om te zien of de deur nog wel in zijn scharnieren hangt. ‘Mag ik Heather vertellen dat we verloofd zijn?’

‘Kan ze haar mond dichthouden?’

Ik denk er even over na. Ik verwacht dat heel Londen haar gegil zal kunnen horen wanneer ik het haar vertel. ‘Ja,’ zeg ik uiteindelijk. Ik snoer haar de mond wel mocht dat nodig zijn. Ik moet het gewoon aan iemand vertellen.

Jake draait me weer om en veegt mijn haar uit mijn gezicht. ‘Kalm aan. Ga maar online een ring uitzoeken. Bedenk waar je met me wil trouwen, wanneer en wie je erbij wilt hebben. Veel plezier, engel.’

Hij geeft me een kus op mijn neus en loopt dan naar de deur. Het vooruitzicht om mijn bruiloft te gaan plannen zou me moeten opwinden, maar ik kan maar niet enthousiast worden totdat ik weet wat er hierna nog gaat komen. Maar op dit ogenblik voelt zijn aanmoediging alleen maar als een poging om me gerust te stellen.

Hij kijkt door het kijkgaatje – een automatisme denk ik – en trekt dan de deur open. Heather komt letterlijk naar binnen vallen, haar kastanjebruine haar zwaait door de lucht, een fles prosecco in haar handen. Ze bekijkt Jake van top tot teen en trekt met lachende ogen haar kleren recht. ‘Hé, grote vent.’

‘Middag.’ Hij loopt langs mijn beste vriendin de gang in. Ik adem diep in, in de hoop wat kracht op te doen. God weet dat ik het nodig heb.

‘Ik vind het geweldig hoe hij met zo veel gemak een tobberig sexy type kan spelen,’ grapt Heather en ze slaat dan de deur dicht en zwaait naar me met de fles. ‘Ik ben goed voorbereid. Ik wil alles weten.’ Ze wijst naar de bank en ik ga zitten terwijl zij naar de keuken loopt om glazen te halen.

#

Een uur later is Heather helemaal op de hoogte van de chaos waar mijn leven momenteel uit bestaat. Tussen de nodige sprakeloze momenten in heeft ze af en toe een slok genomen en aandachtig geluisterd. Eerlijk gezegd keek ik er niet bepaald naar uit om haar elk klein detail te vertellen, maar het is een geweldige manier om de tijd te doden. Jake is nu een uur weg. Ik verwacht dat hij me elk moment kan bellen om te zeggen dat alles is geregeld, mijn vader ridderlijk heeft toegegeven dat hij verkeerd zat en Jake met open armen heeft geaccepteerd, en we allemaal gelukkig samen verder kunnen leven. Dan beland ik weer op aarde en herinner me weer wie mijn vader is.

‘Alle respect hoor, maar je vader is echt een eikel,’ roept Heather uit en ze slaat het laatste slokje van haar prosecco achterover. ‘Ik bedoel, kom op! Hij is nu bezig met vrouw nummer drie! Wat geeft hem het recht om te oordelen over wat liefde is? En trouwens, als hij niet zo veel mensen tegen de haren zou in strijken, dan zou hij die bedreiging tegen jou niet hebben ontvangen en Jake niet hebben moeten inhuren om je te beschermen.’ Ze glimlacht voorzichtig. ‘De ironie is in feite wel mooi.’

Ik brom instemmend en kijk op de klok.

‘Hé, wat is dat op je vinger?’ Ze wil mijn hand vastpakken maar ik trek hem gauw terug en zie er net zo schuldig uit als ik me voel. Er is één ding dat ik haar nog niet heb verteld, vooral omdat wat ik zojuist met haar heb gedeeld al veel is om te verwerken.

‘Camille?’

Ik ontwijk haar vragende blik.

‘Is dat een getekende verlovingsring?’

‘Het was gewoon een grap.’ Ik weet niet waarom ik me schaam. Misschien dat de absurditeit van dit alles nu pas tot mijn zwaar overbeladen brein doordringt. Ik heb ingestemd om met een man te trouwen die ik pas een paar dagen ken. Toch heb ik het gevoel dat ik hem beter ken dan wie dan ook. Ik staar in mijn glas met bubbels en voel me alsof ik word ondervraagd.

‘Cami, heeft hij je ten huwelijk gevraagd?’

‘Ja!’ Ik schreeuw het uit en zwaai met mijn glas in de lucht waardoor Heather verschrikt naar achteren gaat zitten. ‘Ik weet dat het gestoord klinkt. Dat hoef jij me niet te vertellen.’

Ze perst haar lippen op elkaar en ik wacht op een keiharde gil zoals ik die voorspeld had. Het duurt een paar lange secondes voordat ik besef dat die gil niet gaat komen. Ik kijk haar verwachtingsvol aan om haar op te jutten.

Ze haalt haar schouders op en ik frons.

‘Heb je niets te zeggen?’ vraag ik.

‘Afgezien van het feit dat hij een echte ring voor je had moeten kopen?’

Ik werp haar een smerige blik toe. ‘Ja.’

Ze houdt haar hoofd scheef, staart in haar glas en denkt na over mijn vraag. Loopt ze nou met me te fucken. Niets?

Dan kijkt ze me aan en ik zie het meteen. De gil waar ik op zat te wachten komt diep vanuit haar tenen. Ik bijt op mijn lip en ga naar achteren zitten, wachtend om omver te worden geblazen. ‘O mijn god!’ schreeuwt ze uit, haar gezicht rood van de inspanning. ‘O mijn god, Cami!’ Ze zet haar glas neer en gooit zichzelf over de bank en over mij heen. ‘Zeg me dat ik je bruidsmeisje mag zijn. Zeg me dat het budget enorm is. Zeg me dat het vrijgezellenfeestje in Saint-Tropez is!’ gilt ze zo hard in mijn oor dat ik een fluittoon hoor.

‘Ik heb er nog niet over nagedacht,’ beken ik en ik stop mijn vinger in mijn oor om het gepiep weg te wrijven nadat Heather me heeft losgelaten. ‘Het is nogal lastig om ergens anders aan te denken dan aan mijn vader en Jake, die elkaar naar de keel vliegen.’

Heather lacht zachtjes en wrijft over mijn arm als teken van steun. ‘Ik vind het geweldig zoals Jake niet bang is om het tegen je vader op te nemen.’

Ik knik instemmend. Maar het maakt onze situatie er niet gemakkelijker op. Weer kijk ik op de klok en zie dat er wederom een kwartier voorbij is gegaan. Wanneer moet ik hem bellen en controleren of iedereen nog steeds in leven is? Dit is pijnlijk.

‘Laten we naar jurken kijken,’ flap ik eruit in een poging om mezelf wat afleiding te bezorgen.

‘Ja!’ Heather is er helemaal voor in. ‘Pak de laptop. O god, Vera Wang heeft dit seizoen een paar prachtige jurken!’

Ik pak mijn laptop, open Google en probeer Heathers enthousiasme te evenaren. Maar ik krijg niet eens de tijd om de eerste pagina te laden. Mijn telefoon, die op tafel ligt, gaat over en ik sta meteen op en gooi de laptop in mijn haast bijna in Heathers schoot.

Ik verstijf wanneer ik zie dat het mijn vader is want ik weet niet zeker of dat wel een goed teken is. Hij leeft nog. Dus het moet wel goed zijn. Ik neem op. ‘Pap?’

‘Mijn kleine sterretje!’ roept hij en ik voel me meteen een miljoen keer beter. De spanning stroomt uit mijn lichaam, alsof het lek geprikt is. ‘Lieverd, het laatste wat ik wilde was jou kwetsen.’

Ik kan wel huilen van opluchting. ‘Ik houd van hem, pap.’ Ik draai er niet omheen en wil dat meteen duidelijk laten blijken. ‘Ik weet dat het een schok voor je is, maar hij is een goede man.’ Het voelt alsof er een last van mijn vermoeide schouders is gevallen.

‘Camille, ik wil dat je dit begrijpt.’ Zijn stem klinkt nu een stuk minder joviaal en serieuzer. Het is precies wat ik verwacht van een man die nog nooit in zijn leven zijn verontschuldigingen heeft aangeboden. Dit is een enorme stap voor hem.

‘Het is oké, pap,’ verzeker ik hem. Ik weet dat hij me nooit heeft willen kwetsen. Ik mag dan wel moeite hebben met de manier waarop hij zich heeft gedragen, maar ik begrijp wel waarom hij het heeft gedaan. Hij moet het nu loslaten. Accepteren dat ik een volwassen vrouw ben met een eigen wil en dat ik mijn eigen beslissingen moet nemen.

‘Het is niet oké,’ zucht hij. ‘Het is helemaal niet oké. Ik heb je tekortgedaan.’

‘Nee, pap, je…’

‘Hij heeft een vrouw, Camille.’

De kamer begint te draaien en ik pak een stoel beet om mezelf overeind te houden. ‘Wat?’ fluister ik. Binnen een seconde is al het vocht in mijn mond opgedroogd.

‘Lieve schat, hij is getrouwd,’ zegt hij plechtig en hij drukt de woorden in mijn hart. ‘De ellendeling heeft al die tijd tegen je gelogen.’

Zeg dat niet!

Ik ga op de stoel zitten en staar wezenloos voor me uit. De vrouw op de foto. Jakes gelukkige gezicht. Ik haat het dat wat mijn vader mij vertelt alle puzzelstukjes op zijn plaats doet vallen. Jake, die de vraag uit de weg ging toen ik hem naar de foto vroeg. Het is logisch. Maar getrouwd? Ik kan het niet begrijpen.

‘Camille?’ De bezorgde klank in mijn vaders stem prikt door mijn waas heen.

‘Hoe weet je dit?’ vraag ik, want ik wil details om de schok te kunnen verwerken. ‘Waar is Jake nu? Hij zei dat hij naar jou zou gaan. Om dingen uit te praten.’

‘Nou, die moeite hoeft hij niet meer te doen,’ zegt hij vol afkeer. ‘Ik zal hem vernietigen omdat hij je heeft gekwetst, Camille.’

Ik schud mijn hoofd van frustratie en pijn. ‘Vertel me hoe je dit zo zeker weet.’

‘Ik heb hem laten volgen door Grant. Hij is naar het huis van een vrouw gegaan. Het huis van zijn vrouw. Grant heeft net gebeld om het te bevestigen.’

Ik schiet omhoog van mijn stoel. ‘Is hij daar nu?’ Ik ben al op weg naar de deur voordat ik een antwoord krijg. ‘Waar, pap? Waar is hij?’

‘Lieverd, ik wil niet dat je daar alleen heen gaat.’

Ik begin te stotteren. ‘Je liegt,’ daag ik hem uit, wetende dat hij het zal bewijzen als het waar is.

‘First Street 18A.’ Hij geeft meteen het adres. Hij bluft niet. Mijn hart knijpt zich samen. ‘Wacht op me, lieverd. Ik moet even iets doen en dan kom ik je halen.’

‘Oké,’ lieg ik en ik hang op.

Ik ga helemaal niet op iemand wachten. Ik pak mijn tas en zwaai de deur open en vergeet helemaal dat ik bezoek heb. Ze vraagt zich waarschijnlijk af wat er in godsnaam aan de hand is.

‘Cami!’ roept Heather. Ze klinkt volkomen beduusd.

Ik blijf halverwege de gang stilstaan, maar niet omdat Heather achter me aan komt. Ik ben gestopt omdat iemand mijn pad blokkeert.

‘En waar denk jij dat je heen gaat?’ Lucinda ziet eruit als een strenge schooljuf, haar armen over elkaar gevouwen, haar voet op het tapijt tikkend.

‘Moet jij me in de gaten houden voor hem?’ vraag ik half geamuseerd, half ongelovig.

‘Ik vind het ook niet leuk,’ snuift ze en ze kijkt over mijn schouder naar Heather. Ik hoef me niet om te draaien om te weten dat mijn vriendin zich af zal vragen wat er in godsnaam aan de hand is. Dit is niet te geloven.

‘Moet ik geloven dat het jouw plicht is te voorkomen dat ik wegga?’ vraag ik terwijl mijn frustratie overgaat in kokende woede.

‘Helemaal juist.’ Ze knipoogt naar me en ik kan haar wel vermoorden.

‘Waarom?’ vraag ik. ‘De bedreigingen zijn voorbij. Mijn vader heeft me verteld dat het allemaal was opgelost.’

Ze negeert me. Dat zegt me genoeg en niet genoeg. ‘Jake neemt alleen het zekere voor het onzekere.’

Ik knik en kies ervoor om niet te bekvechten en ook geen achterdocht uit te lokken. Het zekere voor het onzekere? Ja, zoals me beschermen terwijl hij een bezoekje brengt aan zijn vrouw. Ik draai me om en loop terug het appartement in. Heather kijkt me aan met een blik van ‘wat is dit nu weer?’. Maar ik schud alleen maar mijn hoofd, mijn manier om haar te laten weten dat ze beter niets kan vragen. Wat zou ik trouwens moeten zeggen? Zij is bezig met zoeken naar trouwjurken, terwijl ik net te horen heb gekregen dat mijn verloofde getrouwd is.

Ik kijk over mijn schouder en zie dat Lucinda van geen wijken weet en dat waarschijnlijk ook niet zal doen. Kreng.

Ik doe de deur achter me dicht en gluur meteen door het kijkgat naar buiten. Ze is piepklein. Ik draai me om en werp een blik door mijn appartement op zoek naar een vluchtroute. Ik zit te hoog. ‘Verdomme,’ mompel ik en ik kijk weer naar de voordeur. De brandtrap is aan de andere kant van de gang. Ik kan Lucinda nooit ontwijken.

‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Heather en ik draai me om, bijtend op mijn lip, vechtend tegen de emoties die op het punt staan naar boven te komen en ervoor zullen zorgen dat ik niet meer helder kan denken. Ze doet een stap naar achteren en kijkt me behoedzaam aan. ‘Dat gezicht staat me niet aan,’ verklaart ze. Dat moet ook niet. Het is namelijk mijn vastberaden gezicht.

Ik ren de keuken in en pak het enige ding dat van nut zou kunnen zijn.

‘Wat de fuck moet je met een koekenpan?’ vraagt Heather terwijl ze weer langs me loopt. ‘Cami, zeg verdomme wat!’

Snel kijk ik weer door het kijkgaatje en zie Lucinda nog steeds staan. Ik kan niet geloven dat ik dit ga doen! Ik kijk mijn totaal verbijsterde vriendin aan. ‘Ik wil dat je iets voor me doet.’

Ze kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. ‘Wat?’

‘Die vrouw daar werkt met Jake samen.’

‘Waarom staat ze daar?’

‘Om ervoor te zorgen dat ik nergens heen ga. Jake heeft haar opgedragen me in de gaten te houden.’

‘Waarom zou hij dat doen?’

Haar vraag houdt me tegen, want ik realiseer me dat ik niet weg zal komen met vaagheid, vooral niet omdat ik haar wil vragen om mijn handlanger te zijn. Ik doe mijn ogen dicht, haal diep adem om wat kracht op te doen en vertel het haar dan. ‘Mijn vader heeft me verteld dat Jake een vrouw heeft.’

‘Wat?’ Het volume van haar schreeuw blaast me van mijn sokken.

‘Sssttt!’ sis ik en ik spring naar voren en leg mijn hand over haar mond.

Haar ogen worden zo groot als schoteltjes en ze mompelt iets onder mijn hand. Ik heb geen idee wat ze zegt dus ik haal mijn hand weg en leg mijn vinger op mijn mond ten teken dat ze stil moet zijn. ‘Geloof je hem?’ vraagt ze.

Ik slik mijn trots in en vertel haar waar ik over heb nagedacht. ‘Het is logisch. Ik heb een foto gezien van hem en een vrouw en hem ernaar gevraagd. Hij wilde niks zeggen.’

‘Het kan ook weer een poging zijn van je vader om jullie uit elkaar te houden, Cami.’

‘Hij is niet stom. Zoiets zou hij nooit verzinnen. Niet tenzij hij het kan bevestigen en ik betwijfel of hij zo ver zou gaan om een vrouw te betalen om te doen alsof ze Jake’s echtgenote is.’ Vanbinnen moet ik hysterisch hard lachen. Ja, want dát zou pas te ver gaan. Dit klopt allemaal als een bus, en het scheurt mijn hart aan stukken.

‘O shit, Cami.’ Heathers medeleven zou me kunnen breken. ‘Wat erg.’

Ik glimlach. Ik weet niet waarom. Want vanbinnen ga ik kapot. ‘Ik moet erachter komen wat er aan de hand is.’

‘Natuurlijk.’ Ze knikt begrijpend, maar dan kijkt ze naar de koekenpan in mijn hand, die ik helemaal vergeten was. ‘Wat ga je daarmee doen?’

‘Ik ga mijn reservebodyguard ermee knock-out slaan.’ Ik draai er niet omheen. Daar heb ik geen tijd voor.

‘Ik had al zo’n gevoel dat je dat zou gaan zeggen,’ zegt Heather en ze schudt wanhopig haar hoofd. ‘Ik wil je feestje niet bederven, maar de pitbull daar op de gang zal zich echt niet zomaar op haar hoofd laten slaan. En je kunt dat ding ook niet in je onderbroek verbergen.’

‘Daar heb ik jou voor nodig.’ Ik pak haar hand beet en sleur haar naar de deur.

Ze loopt mee maar ik voel wel enige weerzin. ‘Ik had al zo’n gevoel dat je dat zou gaan zeggen,’ zucht ze.

‘Hoe zit het met je acteervaardigheden?’ vraag ik en ik gluur weer door het kijkgat en zie Lucinda nog steeds in positie staan.

‘De laatste keer dat ik een toneelstukje heb opgevoerd was op school.’

Ik glimlach, nogal ongepast gezien de situatie, en herinner me dat Heather Assepoester speelde. ‘Je doet de deur open en stormt de gang op. Met een paniekerige blik op je gezicht.’

‘Dat kan ik wel.’

‘Zeg tegen haar dat ik probeer het raam uit te klimmen.’

‘Dat kan ik ook.’ Ze draait met haar schouders bij wijze van voorbereiding en laat dan haar ogen weer op de koekenpan vallen. ‘En zodra ze door de deuropening komt stormen om je tegen te houden…’

Ik glimlach en houd de pan omhoog. ‘Dan geef ik haar een klap op haar hoofd.’

‘Geweldig,’ sputtert Heather en ze legt haar hand op de knop. ‘Ik kwam alleen maar langs voor een wijntje en een praatje,’ zegt ze grimmig. Ze doet de deur open en begint te schreeuwen als een gestoorde.