HOOFDSTUK 27

JAKE

Ik heb haar gewassen. Ik heb het bad vol laten lopen, de temperatuur getest en ervoor gezorgd dat er genoeg schuim in zat. Vervolgens heb ik haar in het water laten zakken, smeltend in het geluid van haar tevreden zucht terwijl ik haar in het schuim liet glijden. Het staat boven aan mijn lijstje van mijn favoriete momenten met Cami. Ik heb het niet met voorbedachten rade gedaan, maar op de een of andere manier lukte het me om het bad net genoeg vol te laten lopen, dat ik nog net de bovenkant van haar borsten boven het water uit kon zien steken. Ik had wel de hele nacht zo door willen brengen, de spons over haar schouders uitknijpend terwijl zij tevreden lag te kreunen, haar ogen dicht.

Maar het water begon koud te worden en ik zag kippenvel op haar lichaam verschijnen. Nadat ik haar uit het afgekoelde water had gehaald, sloeg ik een handdoek om haar heen en legde haar in bed. Hier, verstopt in mijn veilige haven, zou ik geen problemen moeten hebben gehad om achter haar te gaan liggen en de hele nacht diep door te slapen.

Maar ik kon niet slapen. Ik ben echter wel lepeltje-lepeltje met haar gaan liggen. Haar lichaam paste perfect bij het mijne. Ik was gewoon te druk in mijn hoofd. Dat is nog steeds zo.

Nadat ze in slaap was gevallen, heb ik haar voorzichtig losgelaten en heb ik op de rand van het bed gezeten. De hele nacht, verdomme. De drukte in mijn hoofd was zo groot, dat ik ervan overtuigd was dat ze er wakker van zou worden.

Ik haat mezelf vanwege het feit dat ik zo reageerde toen Cami weer over die foto begon. Het was het perfecte moment voor mij om eindelijk mijn verhaal te doen, maar het is nog steeds te vroeg. Er is eerst een aantal dingen dat ik moet doen. Vandaag is de dag dat ik alles zal regelen. Abbie zoeken en mijn duisternis achter me laten. En dan zal ik Cami alles vertellen en zal ik haar alle ontbrekende stukjes geven. Vandaag zal ik weten of ik een leven kan delen met Cami, of dat ik over het randje zal gaan van het duistere hol waarop ik al zo lang balanceer.

Ik sta op en trek een boxershort aan. Dan loop ik naar de keuken. Ik laat haar nog even slapen en ga eerst ontbijt voor haar maken. Iets stevigs en vullends.

Ik leg de bacon in de koekenpan, maak roerei en rooster dan het brood. Al snel vult de geur de keuken. Ik doe niet stilletjes en weet dat de geluiden en de geur vanzelf de slaapkamer bereiken en haar wakker zullen maken. Ik keer de bacon om en kijk over mijn schouder naar mijn telefoon die overgaat. Ik kan vanaf hier al zien wie er belt. Ik was al van plan geweest om hem zelf te bellen zodra ik voor zijn dochter had gezorgd. Nu is hij me dus voor.

‘Logan,’ zeg ik en ik leun met mijn kont tegen het aanrecht, mijn blik op de deur gericht om te zien of Cami er soms aankomt.

‘We moeten praten.’

‘Echt waar?’ antwoord ik droogjes. Niet echt de juiste manier om het vertrouwen op te bouwen zoals ik van plan was. ‘Als je zorgt dat Sebastian Peters de aanklacht laat vallen praat ik met je.’

‘Hoe?’

Hoe? Zei hij dat nou echt? ‘Net zoals je alles altijd doet, Logan. Zonder scrupules. Betaal hem. Koop die smeris om die je in je zak hebt zitten. Het maakt me niet uit hoe, maar doe het gewoon.’ Ik loop naar de pan en prik in de stukjes knapperende bacon.

‘En mijn meisje dan?’

Als ik hoor dat die ellendeling mijn engel zijn meisje noemt, krijg ik daar niet alleen de kriebels van, het zorgt er ook nog eens voor dat ik letterlijk de rillingen over mijn lijf voel lopen. Het doet mijn bloed koken. ‘Cami heeft je op dit moment niet bepaald hoog zitten.’

‘Dat komt doordat jij haar hebt gehersenspoeld! Jij hebt haar je bed in gemanipuleerd en misbruik van haar gemaakt. Ik kan ervoor zorgen dat je nooit meer aan het werk komt!’

‘Het kan me geen reet schelen als ik nooit meer aan het werk kom. Denk maar niet dat ik het geld nodig heb, Logan. Ik heb alleen maar afleiding nodig, dat is alles. En jouw dochter zorgt daar tegenwoordig voor.’ Ik was niet van plan om me tot een dergelijk niveau te verlagen. Echt waar niet.

‘Jij zieke klootzak!’

‘Je moet mij niet ziek noemen als je zelf Russische roulette speelt met de veiligheid van je dochter.’ Ik knijp zo hard in de metalen spatel in mijn hand dat hij bijna krom is. Ik zweer het, als Logan nu voor me zou staan, dan zou ik dat ding zo om zijn dikke kop vouwen.

‘Mijn dochter is volkomen veilig.’

‘Als ze bij mij is. Maar ik heb zelf ook wat dingen uitgezocht, Logan. Dat had je waarschijnlijk wel geraden. Ik weet dat je een e-mailaccount hebt waar je me niet over hebt verteld, en ik vermoed dat dat deels te maken heeft met het feit dat je me uit de weg wil hebben.’

Zijn stilte zegt genoeg.

‘Zorg dat de aanklacht komt te vervallen.’ Ik hang op en laat mijn telefoon en de spatel op het aanrecht vallen. Ik hou me vast aan de rand van het aanrecht terwijl de stoom uit mijn oren komt.

Ik ben verdomme in oorlog met de vader van de vrouw van wie ik houd. En nog erger, ik ben bereid om hem om te leggen mocht dat nodig zijn. Ik moet bijna lachen om de ironie. Logan heeft me binnengehaald om Cami te beschermen tegen de vijand. Maar hij heeft er vast nooit rekening mee gehouden dat de zaken zich tegen hem zouden kunnen keren. Ik durf te wedden dat hij nooit rekening met mij heeft gehouden. Ik doe mijn ogen dicht en laat mijn gespannen spieren hun gang gaan tot ze weer ontspannen zijn.

Ik mag geen tijd meer verspillen en pak mijn telefoon en doe wat ik al veel eerder had moeten doen. Ik bel het nummer dat me al jaren achtervolgt. Het is tijd om een paar geesten uit het verleden vrij te laten. Het is tijd om dingen recht te zetten.

Elke keer dat hij over gaat, begint mijn hart sneller te slaan. Net zo lang tot hij bonst in mijn borstkas en mijn ademhaling onregelmatig en oppervlakkig wordt.

‘Hallo?’ Abbies stem doet mijn hart tot stilstand komen. Ik doe mijn mond open en wil wat zeggen, maar er komt niets uit. ‘Hallo?’ zegt ze nogmaals.

Nog steeds komt er niets uit mijn mond. Ik kan niet spreken. De stilte strekt zich uit en ik probeer nog steeds iets te zeggen en haar te laten weten dat ik het ben. Mijn vastberadenheid wordt tenietgedaan door de klank van haar stem. Herinneringen schieten door mijn hoofd. Haar gezicht. Dat prachtige engelachtige gezicht.

Ik kan het niet.

Ik ga de verbinding verbreken.

‘Jake? Jake, ben jij dat?’

Ik verstijf, mijn hele lichaam is in shock. Hoe weet ze dat?

‘Ik ben het.’ Ik spuw de woorden eruit voordat ik het zelf in de gaten heb en wacht op haar reactie. Die komt meteen. ‘O mijn god…’ hijgt ze, bijna in tranen. ‘Jake, zeg wat tegen me.’

Ik doe mijn best om te bedenken wat ik moet zeggen, maar er komt niets.

‘Jake, alsjeblieft.’ Ze begint nu te huilen en haar wanhoop snijdt door me heen als een bijtend zuur. Ik kijk omhoog naar het plafond en voel me hopeloos en ontzettend schuldig.

‘Ik ben er,’ zeg ik en ik verzamel wat kracht en probeer met alle mogelijke moeite om niet op te hangen.

‘Waar ben je?’ vraagt ze paniekerig.

Ik slik. ‘Ik moet je zien.’

De korte stilte die valt is gevuld met onuitgesproken woorden. Moet. Ik moet haar zien. Niet willen maar moeten. ‘Oké,’ zegt ze. ‘Wanneer?’

‘Ik weet het niet. Morgen misschien.’

‘Ik zal er zijn.’ Er klinkt geen enkele twijfeling.

‘Goed.’

‘Hoe gaat het met je?’ Ze probeert me aan de lijn te houden en te peilen waar ze misschien mee geconfronteerd zal worden.

Maar ik kan die behoefte niet vervullen. Niet nu. ‘Ik bel je morgen.’ Ik hang op en gooi mijn telefoon op het aanrechtblad en sta te trillen als een watje.

Hoe kan een volwassen man zo bang zijn voor een vrouw? Hoe kan ze me tot dit reduceren? Het is precies de reden waarom ik weg ben gebleven. Het is de reden waarom ik dood ben voor haar. Ik probeer weer rustig adem te halen en val neer op een stoel. Dat is het dan. Ik kan nu niet meer terug. Ik kan geen toekomst hebben als ik mijn verleden niet kan laten rusten. Voor Camille heb ik nooit een toekomst gewild. Ik was gelukkig met de fucking ellende waar ik in zat terwijl ik mezelf elke dag op mijn lazer gaf.

‘Hé, alles goed?’

Ik kijk op en zie Cami in de deuropening staan, haar lichaam bedekt met dat T-shirt waar ik zo gek op ben. NEGEER ME NIET.

Ik heb nooit geweten hoe treffend die uitspraak zou zijn. Haar haar zit in een warrig knotje op haar hoofd gebonden, haar ogen staan slaperig maar wel helder. En haar benen… de meest perfecte benen die ik ooit heb gezien. Haar gezicht, haar aanwezigheid, haar stem. Het zorgt ervoor dat mijn focus weer terugkomt en geeft me een schop onder mijn kont. Ik sta op en loop naar haar toe en pak haar stevig vast en zuig het gilletje op dat uit haar mond komt. Ik kan dit. Voor Cami kan ik alles.

‘Alles is helemaal fucking goed,’ zeg ik en ik vergrijp me grommend aan haar nek.

Ze giechelt en houdt me vast en ik neem haar in mijn armen en neem alles wat ik van haar kan krijgen. Ik heb het nodig. ‘Jake!’

‘Heb je lekker geslapen?’ Ik zet haar weer rechtop en maak er een toestand van om haar er weer netjes uit te doen zien. Maar dat hoeft eigenlijk niet want ze ziet er al perfect uit.

Ze kijkt me fronsend aan, al zij het een beetje verdwaasd. ‘Prima. Jij?’

‘Uitstekend,’ lieg ik en ik pak haar hand en neem haar mee naar de tafel. Ik zet haar neer op een stoel en loop dan snel naar de pan om hem van het vuur te halen. ‘Ik heb ontbijt voor je klaargemaakt.’

‘Echt waar?’

‘Ja. Eieren met bacon.’ Ik gooi de eieren in een schone pan en pak een paar borden.

‘Maar ik…’

Ik draai me om en zwaai met een pollepel om te voorkomen dat ze tegen me zegt dat ze alleen maar spinazie eet als ontbijt. ‘Je mag de tafel niet verlaten voordat alles op is.’

Ze schrikt terug en tilt haar hoofd geamuseerd op. ‘Alsof ik een kind ben?’

‘Nee,’ zeg ik snel. ‘Alsof je een vrouw bent met gezonde eetgewoontes.’ Zo.

‘Juist,’ hoor ik haar achter mijn rug zeggen. Ik kan me de blik op haar gezicht wel voorstellen. Waarschijnlijk is ze beledigd. Ze kan zeggen wat ze wil. Ze zal dit ontbijt opeten.

Ik haal het brood uit de broodrooster. ‘En raad eens?’

‘Wat?’

Ik draai me om en gooi het brood op de snijplank. Ze kijkt me vol interesse aan. ‘Je krijgt echte boter.’ Ik houd het kuipje met het pure goud omhoog en sta te grijnzen als een idioot.

‘Ik heb liever droog brood.’ Ze staat op en loopt naar de kast, haalt er zonder te kijken een beker uit en kijkt me minachtend aan.

‘Helemaal niet. Je agent heeft liever dat je droog brood eet.’ Ik schep een flinke klodder uit het kuipje en laat het aan haar zien. Ze knijpt haar ogen toe en mijn grijns wordt nog breeder. ‘Jummie.’ Ik lik mijn lippen en smeer het royaal op haar brood.

‘Het is mijn werk, Jake,’ zucht ze en draait zich om naar de waterkoker. ‘Ik haal de kogels toch ook niet uit jouw pistool.’

Ik denk na over wat ze zegt… een seconde lang. ‘Het is mijn werk om ervoor te zorgen dat je fatsoenlijk eet.’

‘Dit is niet fatsoenlijk. Dit is een hartaanval op een bord.’

‘Zo nu en dan kan dat geen kwaad.’ Ik schuif het allemaal op een bord en zet het op tafel en wacht tot ze klaar is met de thee.

Ik heb honger. Ik zou meteen kunnen gaan eten, maar haar te zien rommelen in mijn keuken geeft me veel meer voldoening. Ik ga achteroverzitten en maak het mezelf gemakkelijk en bestudeer haar aandachtig. Ze staat op haar tenen om de theepot van de bovenste plank te pakken waardoor haar T-shirt omhoog komt langs haar strakke kontje. Ik glimlach en ze begint te neuriën, draaiend met haar schouders terwijl ze de keuken rondloopt, geen idee dat ze zo nauwlettend in de gaten wordt gehouden. Ze doet de deur van de koelkast open en buigt voorover om de melk te pakken en dan strekt ze zich uit over het aanrecht om de lade te openen en een lepel te pakken.

Ze is seks op twee benen en ze doet er niet eens haar best voor. Ik vouw mijn armen voor mijn borst en ik zak onderuit op mijn stoel terwijl ik me probeer te ontspannen. De glimlach zit in mijn gezicht gebeiteld. En dat zal altijd zo blijven als ik dit elke dag zo mag aanschouwen. Ik wil haar graag aanraken en sta op en loop stilletjes naar haar toe terwijl ze staat te wachten tot het water kookt. Haar handen liggen op het aanrecht en ze trommelt met haar vingers terwijl ze nog steeds staat te neuriën. Ik hou haar voor altijd bij me. De vastberadenheid schiet door me heen als een bliksemschicht. Alles valt perfect op zijn plaats.

Ik sta zo dicht bij haar als maar kan zonder haar aan te raken. ‘Engel.’

Ze stopt met neuriën en blijft stilstaan.

‘Draai je om.’

Ze blijft even staan, de waterkoker staat voor haar te borrelen. Zodra hij uit klikt draait ze zich langzaam naar me om, haar ogen rond en onzeker. Ze houdt zich zo lang mogelijk vast aan het aanrecht en kijkt me dan in de ogen.

Ze kijkt op me neer.

Op me neer?

Ik ben verdomme 1 meter 93. Hoe kan het dat zíj op míj neerkijkt?

Dan snap ik het.

Ik ben neergeknield.

Haar borstkas wordt breder wanneer ze diep inademt, haar hand over haar mond.

‘Trouw met me.’ Ik heb geen idee waar dat plotseling vandaan komt en aan Cami’s gezicht te zien weet zij het ook niet.

‘Jake?’ Ze roept mijn naam als een vraag, alsof ik iemand anders zou kunnen zijn.

‘Trouw met me.’ Het komt zomaar uit mijn mond rollen en ik pak haar hand vast. Diep vanbinnen weet ik dat ik dit niet zou moeten doen. Ik zou haar niet moeten vragen zich voor het leven te verbinden aan een man die haar in feite belazert. Haar niet alles vertelt. Maar ik kan mijn woorden nu niet meer terugnemen. En sterker nog, dat wil ik ook helemaal niet. Ik ben een wanhopig man die er alles voor overheeft haar te laten weten hoeveel ze voor me betekent. Dus wanneer ik de verschrikkingen uit mijn verleden met haar deel, heb ik de grootste kans om haar te houden. Het is een tactische zet en dat weet ik, maar mijn toewijding aan haar is alles wat ik heb. Het is het enige wapen dat ik heb waarmee ik deze slag kan winnen.

Haar ronde ogen zien eruit alsof ze elk moment kunnen ontploffen van de tranen. En dat doen ze dan ook, zonder dat ik weet of het tranen van geluk of van verdriet zijn. ‘Waar heb je het over?’

‘Jij en ik,’ begin ik, een beetje in paniek vanwege haar reactie. Ik trek haar naar beneden zodat ze ook knielt. Ik word overvallen door vasthoudendheid. ‘Ik wil dat je de mijne bent, Camille. Helemaal. Ik weet niet hoe ik dat anders moet uitdrukken.’

Ze kijkt naar beneden, maar ik kan toch haar ogen nog zien en merk dat ze vol onzekerheid zijn. Ik zweer het, als iemand nu een mes door mijn hart zou steken, dan zou ik niks voelen. Wil ze me niet? Is dit niet meer dan een opwindend spel geweest, een manier om haar vader te trotseren? Allerlei idiote gedachten schieten door mijn hoofd terwijl ik wacht totdat ze iets zegt, mijn gevoelens worden in twijfel getrokken. Ik sta hier toch niet alleen in? Dat kan niet.

‘Ja.’

Ik kan haar amper verstaan, want het lawaai in mijn hoofd is te luid. ‘Wat zei je?’

Ze kijkt me aan. Haar gezichtsuitdrukking is nu helder en vastberaden. ‘Ik zei ja.’

‘Ja?’ Ik wil duidelijkheid. Ik moet zeker weten dat ik het goed versta.

‘Ja,’ zegt ze nogmaals ter bevestiging en ze knikt. ‘Ja.’ De tranen druppelen uit haar ogen, en stromen over haar wangen. ‘Ja. Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen.’ Ze zit naast me alsof deze emotionele achtbaan haar volledig heeft uitgeput. Ze haalt haar schouders op en moet lachen. ‘Ja, ik wil met je trouwen. Nu meteen als het kan. Ik kan me mijn leven niet meer voorstellen zonder jou.’ Ze huivert, net als ik. Het doet verdomme hartstikke pijn. ‘Ik heb niemand anders nodig.’ Ze gaat verder. ‘Alleen jou. Dus ja, ik wil met je trouwen.’

Alles vanbinnen wordt slap en wanneer ik probeer mijn dankbaarheid uit te spreken, komt er alleen maar een triest gejammer uit mijn mond. Ik blijf maar slikken in de hoop dat die prop in mijn keel nu eindelijk weggaat. Ik voel dat ik moet huilen. Hoe doet ze dit toch met me verdomme?

‘Je hebt al het mannelijke in me vermalen tot stof.’ Het is het stomste wat ik kan zeggen maar bij gebrek aan iets anders, mompel ik maar gewoon verder. ‘Ik heb deze klus ronduit geweigerd toen Lucinda me de eerste keer de details mailde. Ik zag je foto en moest lachen.’ Ik ratel maar door en zij glimlacht veelzeggend. ‘Ik ben er altijd trots op geweest dat ik ondoordringbaar ben. Ik mag mezelf niet, Cami, maar op dát deel ben ik altijd gek geweest. Niemand kwam dichtbij. Dat stond ik niet toe. Maar jij…’ Mijn stem valt weg en ik laat mijn ogen zakken en haal trillend adem. ‘Jij hebt dat allemaal veranderd.’ We kijken elkaar weer aan. Ik weet nog steeds niet hoe, wanneer, waarom en waar. ‘Jij kalmeert me, afgezien van het feit dat je mijn leven chaotischer hebt gemaakt dan het ooit is geweest. Jij hebt me gevonden, ondanks het feit dat ik nooit gevonden wilde worden.’ Ik pak haar handen en knijp erin, want ik wil wanhopig graag dat ze snapt hoe groot haar effect op me is geweest. Ze ziet er verbijsterd maar kalm uit. ‘Jij bent het ontbrekende puzzelstukje waar ik niet naar op zoek was, engel. En nu ben ik bang dat ik weer incompleet word. Ik ben zo bang om zonder je te zijn.’

Haar lippen trillen. ‘Ik heb ja gezegd.’ Ze zegt het hikkend en snikkend. ‘En ik wist dat eigenlijk allemaal al.’ Haar stem breekt en haar adem stokt, haar ogen naar beneden gericht, alsof ze zich schaamt om te huilen.

Dat zou ze niet moeten doen. Ik ben een hoopje ellende.

Ik pak haar schouders beet en trek haar tegen me aan en houd haar vast alsof mijn leven ervan afhangt. Eng genoeg weet ik nu dat dat ook zo is. Geen Cami, geen ik.

Ik houd haar alleen maar vast, onze lichamen een wirwar aan ledematen op de keukenvloer. Ik streel haar hoofd terwijl ze tegen m’n borst ligt te snikken. ‘Je zult niet genegeerd worden, miss Logan,’ zeg ik met mijn gezicht in haar haar en ik kus haar hoofd.

‘Mijn vader,’ roept ze maar ze doet geen poging om zich van me los te breken.

‘Het gaat allemaal goed komen.’ Ik houd me niet in en zij trekt me niet in twijfel omdat ze op me rekent. Haar geloof in mij is sterk. Ik mag haar niet teleurstellen, maar tegelijkertijd realiseer ik me dat er veel meer is dan haar vader waar ze bang voor zou moeten zijn. ‘Ik heb geen ring.’ Ik zeg de woorden op een amusante toon die waarschijnlijk een beetje ongepast is.

‘Maakt me niet uit,’ verklaart ze en ze maakt zich van me los. ‘Teken er eentje.’

Ze zou me niet op ideeën moeten brengen. Ik kijk omhoog naar het aanrecht en zie een pen liggen. Ik kan er net bij zonder op te hoeven staan. Ik neem de pen in mijn mond, haal het dopje eraf en pak haar linkerhand beet.

Ze knippert niet eens met haar ogen. Ik plaats de pen boven op haar ringvinger en begin er heel voorzichtig een keurige lijn omheen te trekken. Het moet zo netjes mogelijk zijn, en dat is verdomme makkelijker gezegd dan gedaan wanneer je trilt van geluk. Ze blijft zo stil als een standbeeld zitten en kijkt toe hoe ik een verlovingsring op haar vinger teken. Ik voeg er nog een lijntje aan toe en vul dan de tussenliggende leegte op en teken er een cirkeltje boven, die een fucking grote diamant voor moet stellen. ‘Zo,’ zeg ik en ik bekijk mijn vakmanschap. ‘Ik garandeer je dat je er nergens anders zo eentje zult vinden.’

Ze trekt haar hand los en legt hem plat neer, recht haar vingers en schudt met haar hoofd van links naar rechts terwijl ze hem aandachtig bestudeert. ‘Hij is prachtig.’ Ze grijnst en balt haar vuist en blaast erop om hem te laten drogen. ‘Ik doe hem nooit meer af.’

Ik lach en ben zo fucking blij dat ik de pen aan de kant gooi. ‘Kom gewoon hier, vrouw.’

Ze werpt zichzelf in mijn armen, drukt me tegen zich aan en bijt in mijn nek, helemaal over de top maar zo welkom. ‘Ik houd van je, Jake Sharp.’

‘Yes,’ fluister ik en ik sla glimlachend mijn armen om haar heen.

Dit is de spreekwoordelijke fuck you naar haar vader. Hij zal het zien als tactisch. En misschien is dat ook wel een beetje zo. Maar wat het vooral is, is het ultieme teken van mijn toewijding. Het was impulsief maar het was vooral ook natuurlijk. Ik houd van haar met een genadeloze kracht die diep in mij zit geworteld, in een deel waarvan ik niet wist dat het bestond. Ik heb nooit geweten dat ik in staat was tot zo veel bezitterigheid. Ze zal nooit weten hoeveel ze me geholpen heeft. Ze heeft een eind gemaakt aan de chaos in mijn hoofd. Ik zal er alles aan doen om haar te houden. Als ik daarvoor frontaal de confrontatie met mijn verleden moet aangaan, dan zal ik dat doen. Als ik daarvoor haar vader moet elimineren, dan zal ik dat ook doen. De vastberadenheid die ik door me heen voel stromen is sterk.

‘Is dat je telefoon?’ Cami komt in beweging en haalt me uit mijn dagdromen. Ik hoor mijn telefoon zachtjes zoemen, sta op en trek Cami met me mee.

‘Drink je thee op,’ beveel ik zachtjes en ik zoen haar slaap. Ik kijk naar het aanrechtblad waar mijn telefoon ligt.

‘Oké,’ zegt ze en ze zet de waterkoker weer aan.

Ik pak mijn telefoon op en bent verrast om Lucinda’s naam op het schermpje te zien. Ik verwachtte eigenlijk Logan. Hoe dan ook, het is geen gesprek dat Cami hoeft te horen. Ik neem op en loop de keuken uit. ‘Wat heb je?’

‘Logans vrouw heeft een scheiding aangevraagd.’

Nog voor ik de keuken uit ben blijf ik stilstaan. Ik kijk snel even over mijn schouder en zie dat Cami druk bezig is om water in de theepot te schenken. Ik loop door zodat ze me niet kan horen. ‘Weet hij het al?’ Ik loop de studeerkamer in en doe de deur achter me dicht.

‘Nee. De papieren zijn gisteren ingediend. Hij zal ze snel genoeg ontvangen denk ik zo.’

‘Wat zou ik graag stiekem meeluisteren,’ mompel ik. ‘Iets zegt me dat hij een andere echtscheidingsadvocaat nodig heeft.’

Lucinda lacht hardop. ‘O, dat weet ik wel zeker. Je weet toch dat hij officieel jouw bescherming heeft geannuleerd?’

‘Jammer, want ik was niet van plan ergens heen te gaan,’ zeg ik. ‘Maar hij heeft het bureau niets over Camille en mij verteld?’

‘Nog niet.’

‘Zal hij ook niet doen,’ zeg ik vastberaden.

‘Hoe weet je dat?’

‘Omdat hij weet dat ik weet dat hij iets verborgen houdt en dat is iets wat veel schadelijker voor hem is dan mijn relatie met zijn dochter.’ Ik ga op mijn bureaustoel zitten en probeer al mijn gedachtes op een rijtje te zetten. ‘Ik ben van plan hem morgen op te zoeken en ik ben niet van plan om zijn kantoor uit te gaan totdat hij me heeft verteld wat er aan de hand is.’ Ik zet een pistool tegen zijn hoofd als dat nodig mocht zijn.

‘En de politie dan en het feit dat ze je willen oppakken?’

‘Hij zal die kwestie rechtzetten.’

‘En die andere kwestie? Een enórme kwestie voor Logan. Het feit dat je verliefd bent op zijn dierbare dochter?’

Ik lach zachtjes. ‘En het feit dat ik haar gevraagd heb met me te trouwen.’

‘Wat heb je gedaan?’

‘Je hebt me wel gehoord.’

‘En hoe zit het dan met…’ Haar woorden vallen weg, maar ik kan ze toch nog steeds horen, luid en duidelijk en oorverdovend.

‘Daar ben ik mee bezig. Ik heb Abbie al gebeld.’

‘Je fuckt me, Jake.’

‘Dank je, maar je bent nooit mijn type geweest.’

‘Fuck jezelf.’

Ik glimlach. ‘Heel origineel.’

‘Ik houd de dingen graag kort en simpel.’ Ze snuift.

‘Ik wil graag dat je iets voor me doet.’

‘Wat dan?’

‘Ik wil dat je een oogje op Cami houdt wanneer we weer in de stad zijn. Ik heb een paar dingen die ik moet doen.’

‘Ik ben geen babysitter, Jake. Dat is jouw werk, weet je nog wel?’

‘Je bent de enige persoon die ik vertrouw, Luce. Doe eens niet zo bitcherig.’

‘Prima!’ Ze snuift en kijkt nu waarschijnlijk heel boos.

‘Dank je. Ik bel je later.’ Ik hang op en laat mijn telefoon langs mijn wang glijden en knabbel in gedachten aan het randje.

Er komt een e-mail binnen en mijn telefoon begint te piepen en te trillen. Ik open de mail en vind een geluidsopname van Logan. Geïnteresseerd speel ik het af en hoor een gesprek tussen hem en een jonge man die ik herken als Sebastian. Het gesprek is kort maar krachtig. Logan biedt hem geld aan. Sebastian accepteert en stemt ermee in om onmiddellijk de aanklacht te laten vallen. Die knul moet Logan inmiddels al honderdduizenden ponden hebben gekost.

Het is goed zo. Hij werkt wel snel, dat moet ik hem nageven. Je zou bijna denken dat hij wanhopig is.

Tijd om orde te scheppen in deze chaos.