HOOFDSTUK 8

CAMI

Het is nog donker maar ik kan de vogels al horen kwetteren om de komst van de ochtend aan te kondigen. Ik heb geen oog dichtgedaan. Het lukte me niet om de slaap te vatten in de wetenschap dat hij in de kamer hiernaast was. Met een pistool. Ik heb nog nooit van mijn leven een pistool gezien. Hij ziet er goed uit met een pistool. Veel te goed. Hij ziet er gewoon goed uit.

Mijn ogen voelen opgezwollen en zijn ongetwijfeld helemaal rood. En ik heb straks nog wel een afspraak met mijn agent. Ik heb het grootste deel van de nacht op mijn iPhone naar informatie over Jake Sharp liggen zoeken. Ik wilde alle mogelijke informatie vinden want hij weet per slot van rekening alles over mij en mijn leven. Ik heb niks kunnen vinden, hoewel ik op Google Images wel een paar foto’s vond van beroemdheden met hem op de achtergrond, uitdrukkingsloos en cool toekijkend. Maar verder niets. Het is een doodlopend spoor en dat frustreert me meer dan ik wil toegeven.

Wat is zijn verhaal?

Het zou makkelijker zijn om hem te haten als ik me niet zo waanzinnig tot hem aangetrokken zou voelen. Hoe oud zou hij zijn? Halverwege de dertig? Ik heb eigenlijk geen idee wat zijn leeftijd betreft, behalve dan de grijze haren bij zijn slapen en het feit dat hij ervaring heeft met dit werk.

Ik rol op mijn zij en staar naar de kier van de deur. Ik weet dat hij me gisteravond heeft gezien toen ik me schaamteloos heb staan uitkleden voordat ik in bed kroop. Ik vraag me nog steeds af waarom ik dat heb gedaan. Zelfvoldaanheid? Ik weet het niet. Misschien was het wel de niet te verklaren drang om de bevestiging te krijgen dat hij zich net zo aangetrokken voelt tot mij als ik tot hem.

Ik strek mijn nek en kijk de woonkamer in tot ik iets zie. Zijn been. Zijn blote been, stil en uitgestrekt op de bank. Ik adem diep in, mijn ogen erop gefocust. Ik kan de donkere haren op zijn onderbeen zien, van zijn enkel tot net boven de knie. Ik wil maar wat graag zijn dijbeen eens bekijken en duw mijn handen in het matras aan de rand van mijn bed en leun een beetje naar voren. Helaas beweegt hij net, zodat zijn lange slanke been uit beeld verdwijnt. Ik kijk boos naar de deur en leun nog wat verder over het randje totdat ik zijn voet weer in beeld krijg.

‘Fuck!’ Mijn handen glijden van het matras en ik val op de vloer.

Boem!

‘Au!’ fluister ik met mijn wang tegen het tapijt gedrukt. Mijn benen liggen nog op het bed en mijn lichaam hangt over de rand heen. Ik krimp ineen en houd mijn adem in, wachtend totdat hij mijn kamer in komt stuiven om de dreiging te lokaliseren. De enige dreiging hier zijn mijn begerige ogen.

‘Idioot,’ zeg ik tegen mezelf en ik probeer mezelf weer omhoog te duwen aan het bed. En dat moet de beste beveiliger zijn die iemand zich kan wensen? Wat een gelul zeg. Hij is niet eens komen kijken wat er aan de hand is. Voor hetzelfde geld hebben ze me op bed geduwd met een pistool tegen mijn hoofd.

‘Idioot,’ fluister ik nog een keer, maar dit keer is mijn beschuldiging gericht aan die zondig heerlijke man die momenteel breeduit op mijn bank ligt, misschien wel naakt.

Breeduit op mijn bank.

Misschien wel naakt.

‘O god.’ Plotseling lig ik niet meer in bed maar loop ik in de richting van de deur, alsof ik word aangetrokken door een onzichtbare kracht. Ik loop op mijn tenen en voel het zachte tapijt van de slaapkamer onder mijn voeten. Ik trek een shirt aan en de deur komt steeds dichterbij. Dan zie ik zijn hele lichaam voor me liggen. Heer, sta me bij. Hij ligt inderdaad uitgespreid, op zijn rug, armen uitgestrekt boven zijn hoofd, zijn gezicht tegen de binnenkant van zijn rechterbiceps aan. Hij slaapt nog.

Diep.

Het is het eerste woord dat in me opkomt, gevolgd door gevaarlijk. En dan snel gevolgd door meesterwerk. Ik tril en voel het bloed door mijn oren stromen, waardoor ik niet het kleine stemmetje in mijn hoofd hoor dat zegt dat ik de deur dicht moet doen in plaats van dat ik hem nog verder opendoe zodat ik er zachtjes door kan lopen.

Zachtjes loop ik door de woonkamer, in de richting van mijn schaduw, hongerig naar een meer gedetailleerde blik op zijn perfecte lichaam. Het lukt me naar hem toe te lopen zonder hem wakker te maken. Hij ziet er sereen en nog knapper uit zonder die hardheid die hij in zijn ogen heeft wanneer hij wakker is. Zijn gezicht alleen al zou mijn aandacht urenlang vast kunnen houden. Zijn donkere haar zit helemaal door de war, zijn stoppels zijn ruw en zijn kaken zijn hoekig. Wat een prachtig plaatje. Mannelijk. Dierlijk. Ruig.

Ik laat mijn ogen afdwalen van de rustige schoonheid van zijn gezicht naar zijn lichaam. Zijn spieren zijn ontspannen maar duidelijk zichtbaar onder zijn donkere haartjes. Ik ben slechts matig dankbaar dat hij zijn boxershort aanheeft wanneer ik bij zijn schaamstreek aankom. De zwarte stof omsluit zijn heupen en vouwt zich op prachtige wijze om zijn stevige dijbenen. Er zit geen onsje vet op zijn lichaam. Hij lijkt wel een freakshow, zo perfect als hij is. Hij heeft de kunst van minder is meer heel goed begrepen wat zijn lichaam betreft.

Ik ben dichtbij genoeg om het allemaal goed te kunnen zien. Maar ik kruip een beetje in elkaar en houd mijn adem in, want ik ben er zeker van dat mijn ademhaling hem zal raken en wakker zal maken. Ik dwing mezelf om hem niet aan te raken. Dan zie ik een klein litteken op zijn schouder. Het is niet goed te zien, slechts een zilverkleurige markering op zijn verder perfecte huid. Ik buig ietsje naar hem toe want ik ben geïntrigeerd.

Hij beweegt.

Het gaat allemaal zo snel, ik krijg niet eens de kans om een gilletje te slaken. Pas wanneer ik met mijn rug de vloer raak en een paar keer met mijn ogen knipper, realiseer ik me waar ik me bevind.

Onder hem.

Zijn naakte huid tegen mijn dunne T-shirt aan gedrukt.

Mijn verstand zegt me te protesteren, om onder hem vandaan te kruipen, maar de manier waarop hij me aanraakt voelt zo goed; stevig en krachtig, warm en veilig.

Hij kijkt naar me, zijn gezicht uitdrukkingsloos, zijn donkere ogen branden net zo lang in mijn huid tot ik voel hoe mijn gezicht rood wordt van de warmte. Ik kan niet bewegen maar mijn onregelmatige ademhaling zorgt ervoor dat onze lichamen elkaar toch raken…overal. O god, zijn pik is hard en duwt tegen mijn dijbeen aan. Mijn tepels gloeien en geven waarschijnlijk elektrische schokken af aan zijn borst. Hij heeft mijn polsen vastgepind boven mijn hoofd. Ik ben een gevangene die in afwachting is van zijn volgende stap. Wat zal het zijn?

Kus me!

O mijn god, denk ik dat nu echt? Steeds maar weer schieten deze woorden door mijn hoofd. Ik wil dat hij me kust, zich aan me vergrijpt, tegen me aan beukt met zijn krachtige lichaam. Nog nooit eerder heb ik zo’n prompte aantrekkingskracht ervaren. Niet op dit niveau. Dit is nieuw, iets wilds en gevaarlijks. Ik voel me wanhopig en opgefokt. Hij moet het kunnen zien en afgaand op zijn grote harde lengte tegen mijn dijbeen, heb ik het idee dat hij zich ook zo voelt.

Ik kijk in zijn ogen, om te zien of ik zijn gedachten kan lezen, maar ik raak gefrustreerd en geërgerd wanneer ik helemaal niks zie. Slechts donkere poelen van leegte die me aanstaren. Maar dan voel ik iets bewegen en er verschijnt een blik van frustratie op zijn voorhoofd die uitmondt in een frons. Plotseling merk ik dat hij volkomen stil is. Hij houdt zijn adem in.

Hij beweegt en huivert wanneer hij zijn pik tegen mijn dijbeen aan wrijft. Dan draait hij zich echter razendsnel om, laat mijn polsen los en duwt zich van me af. Ik voel me stom en verlaten.

‘Heb je het goed kunnen zien?’ vraagt hij en hij draait zich van me af.

Het voelt alsof ik zojuist een klap in mijn gezicht heb gekregen. Al mijn verlangen en begeerte verdwijnen als sneeuw voor de zon door zijn botheid. Meteen begin ik mezelf te verdedigen. ‘Slaap jij altijd halfnaakt bij een cliënt op de bank?’ vraag ik onomwonden terwijl ik opsta en mijn armen om mijn lichaam sla, ondertussen achteruitlopend naar mijn slaapkamer. Ik voel me zo ontzettend stom. Wat dacht ik wel niet?

‘Maak jij er altijd een gewoonte van om uit bed te vallen?’ roept hij als antwoord.

Ik krimp ineen en vervloek mezelf bij het besef dat hij de hele tijd wakker was. Natuurlijk was hij wakker. Als hij had geslapen en had gedacht dat ik een indringer was geweest, dan had ik dat pistool tegen mijn hoofd gehad, zowel in mijn kamer toen ik van het bed viel en daarnet toen hij me tackelde. Hij pakte niet eens zijn pistool, maar pakte in plaats daarvan mij beet. Hij was versuft… en toen was hij boos. Op mij. Dat besef werkt op me in om redenen die ik misschien nooit zal weten. Ik doe de slaapkamerdeur achter me dicht en leun er met mijn rug tegenaan. Wanhopig staar ik omhoog naar het plafond en voel me een sukkel. ‘Stom!’ Ik dwing mezelf op de rand van mijn bed te gaan zitten en mezelf een half uur lang eens goed toe te spreken. Het feit dat Jake Sharp me moet schaduwen zorgt voor meer problemen dan ik me ooit had kunnen voorstellen.

Nadat ik me heb gedoucht en aangekleed stap ik voorzichtig mijn slaapkamer uit. Ik draag een denim short, een oversized hippietopje en Havaianas aan mijn voeten. Ik vlecht mijn snel gedroogde haar en loop door de woonkamer naar de keuken, ondertussen uitkijkend naar Sharp.

Hij leunt tegen het aanrecht aan. Hij ziet er gewassen en zeer fris en knap uit in zijn versleten spijkerbroek en een zwart T-shirt met ronde hals. Dus hij heeft de andere slaapkamer en badkamer gevonden? Hij kijkt me aan wanneer ik binnenkom, zijn mobiel aan zijn oor. Ik kijk snel weg, loop naar de koelkast en haal er een fles met grapefruitsap uit die ik in één teug voor de helft leegdrink.

‘Dank je,’ zegt hij zonder dat hij erg dankbaar klinkt. ‘Tot ziens.’

Ik blijf met mijn rug naar hem toe gekeerd staan want ik schaam me nog steeds enorm over het feit dat ik mezelf zo’n beetje aan hem heb aangeboden en hij me vervolgens heeft afgewezen. Als hij me nog niet eerder een stomme muts had gevonden, dan zal hij dat nu vast en zeker wel doen.

Ik hoor hem achter me bewegen en zachtjes kuchen. Ik draai de dop van de fles er weer op en probeer in gedachten alles te lokaliseren wat ik nodig heb voordat ik vertrek.

‘Je hebt me niet verteld dat er een logeerkamer was met een badkamer,’ zegt hij op heldere toon. Hij zegt het zonder te beschuldigen, maar ik voel de beschuldiging wel. ‘Het is er zelfs netjes opgeruimd.’

Hij zit me te zieken. De enige reden waarom het zo’n klerezooi is in mijn appartement is omdat Heather en ik bezig zijn geweest met onze ontwerpen, de stoffen en met marketingplannen. Niet dat ik hem een uitleg hoef te geven. Dus ik zeg niets en ga op zoek naar mijn tas. Wanneer ik hem heb gevonden loop ik naar de deur, ondertussen het hengsel over mijn schouder slaand. Ik wil de deurknop vastpakken en de deur opentrekken. Maar plotseling voel ik zijn hand boven mijn hoofd en slaat hij de deur met een klap dicht. Ik vervloek mezelf dat ik er zo van schrik.

‘Omdat ik jouw regels heb geaccepteerd, zou je wel eens zo beleefd kunnen zijn om een van de mijne te accepteren.’ Hij staat achter me en houdt de deur boven me dicht. Fronsend staar ik naar het hout en houd mijn mond dicht en mijn rug naar hem toe gekeerd. ‘Besluip me nooit nog eens zo.’ Hij haalt zijn hand weg en zonder te aarzelen pak ik weer de deurkruk beet en stap naar buiten terwijl ik de kriebels krijg van het feit dat hij zo dichtbij staat.

‘Je bent toch niet vergeten wie voor wie werkt, of wel?’ bijt ik hem toe terwijl ik langs de lift loop in de richting van het trappenhuis, niet bereid op de lift te wachten. Ik moet blijven bewegen. Weg van hem.

Hij geeft geen antwoord op mijn vraag, en doet net alsof hij hem niet gehoord heeft en volgt in stilte. Goed zo. Hij respecteert mijn grenzen. Geen gepraat.

Ik loop de ondergrondse parkeergarage in en richt mijn autosleutels op mijn Mercedes. ‘Kun je je auto alsjeblieft weghalen?’ roep ik over mijn schouder.

‘We gaan met mijn auto,’ zegt hij bot.

‘Ik kan zelf wel rijden hoor.’ Ik trek het portier open en gooi mijn tas naar binnen. Dan stap ik in en start de motor en doe mijn gordel om. Ik kijk in de achteruitkijkspiegel en zie dat Sharp in zijn Range Rover stapt. Ik neurie tevreden. Misschien heeft hij wel besloten dat hij het ook niet kan verdragen om zo dicht bij mij te zijn en heeft hij zijn regel ingetrokken om samen met hem te reizen. Mooi zo.

Ik wacht met mijn handen op het stuur tot hij zijn enorme auto weghaalt, maar twee minuten later staat hij er nog steeds en begint mijn geduld op te raken. Ik begin met mijn tanden te knarsen en een paar minuten later begin ik te claxonneren. Maar het heeft geen zin. Sharp zit in zijn auto, druk in de weer met zijn telefoon, zo rustig als maar kan.

‘Klootzak,’ mompel ik. Ik zwaai de deur open en loop naar hem toe. Ik klop op zijn raam en hij laat het zakken maar hij houdt zijn ogen op het schermpje van zijn telefoon gericht. ‘Rijden,’ beveel ik hem kortaf.

‘Nee,’ zegt hij alleen maar. Het raampje gaat weer omhoog en ik staar hem aan. Niet dat hij erg geïnteresseerd lijkt in mijn gekrenkte gezicht…

Ik bons met mijn vuist op het raampje dat vervolgens weer opengaat. Hij zit nog steeds op zijn telefoon te kijken. ‘Ik heb om elf uur een afspraak met mijn agent,’ zeg ik met een zo rustig mogelijke stem. ‘Ik heb hier geen tijd voor.’

‘Dan stel ik voor dat je stopt met moeilijk doen en gewoon instapt.’ Het raampje gaat weer omhoog waardoor me de mogelijkheid wordt ontnomen om mijn arm naar binnen te steken en de klootzak te wurgen.

Ik geef een gefrustreerde gil, loop naar mijn auto, haal mijn tas eruit en smijt het portier dicht. Ik heb nog nooit zo’n irritante man ontmoet!

Ik stap in zijn auto terwijl de stoom bijna letterlijk uit mijn oren komt. Ik val achterover in de stoel en pak mijn telefoon uit mijn tas. Sharp rijdt weg zonder iets te zeggen en ik bel mijn vader. Ik trek dit niet. Dit is niet eerlijk.

‘Camille.’ De stem van mijn vader helpt niet om me rustig te krijgen. Het herinnert me er alleen maar aan wie hij is en dat mijn protesten dit keer niets zullen uithalen. Maar ik probeer het toch.

‘Pap.’ Ik ga op de lieve toer en verdring de felheid die hij vast en zeker van me verwacht. ‘Hoezeer ik je bezorgdheid ook waardeer, ik wil niet dat die vent me de hele tijd achtervolgt. Ik moet mijn werk kunnen doen. Vergaderingen bijwonen. Hij loopt me in de weg.’

‘Camille, ik heb je al verteld dat dit niet bespreekbaar is.’

‘Gaat dit soms over Sebastian?’ vraag ik. ‘Want ik kan je verzekeren dat ik hem nooit meer wil zien.’

‘Dit gaat niet over Sebastian. Dit gaat over een bedreiging waar ik me niet prettig bij voel. Sharp blijft totdat we weten wie erachter zit.’

‘Maar…’

‘Camille, ik heb hier geen tijd voor,’ onderbreekt hij me en ik haal mijn Elvis-lip weer tevoorschijn. ‘Ik zit midden in een belangrijke bespreking. Sharp blijft en ik wil er niets meer over horen.’ Hij hangt op en ik gooi mijn telefoon weer in mijn tas. Ik ben zo ontzettend pissig!

Ik heb mijn controlfreak van een vader altijd getrotseerd. Altijd gedaan wat ik wilde in plaats van wat híj wilde. Dit is de eerste keer ooit dat ik echt geen keus heb, want tenzij ik Sharp kan vermoorden, zit ik met hem opgescheept. Ik sta machteloos. En ik haat het.

Ik gluur discreet naar hem vanuit mijn ooghoek. Ik zie hoe zijn ogen op de weg gericht zijn. Hij heeft niet eens met zijn ogen geknipperd terwijl ik over hem aan het praten was, alsof hij er niet was. Dat is wat ik moet doen, net doen alsof hij er niet is. Hem op geen enkele manier bewonderen. Niet meer stiekem gluren naar zijn sterke voorkomen of de kracht van zijn spieren. Niet meer over hem nadenken. Op wat voor manier dan ook. Hij kijkt me aan en ik kijk snel weg, doodsbang dat ik juist al die dingen deed en hij het doorhad.

Ik weet zeker dat ik hem stiekem hoor grinniken en kijk hem boos aan. De zout-en-peperkleurige haartjes op zijn slaap houden mijn aandacht vast. ‘Hoe oud ben je trouwens?’ Ik flap het er zomaar uit en kan wel door de grond zakken.

‘Vijfendertig.’ Hij glimlacht geamuseerd naar me. ‘En jij?’ Ik kijk nu nog bozer. Alsof hij dat niet zou weten nadat hij zo veel over me gelezen heeft. Ik kijk weg en negeer hem.

‘Waar is het kantoor van je agent?’ vraagt hij terwijl hij aan de juiste kant de straat uit rijdt waardoor ik onmiddellijk doorheb dat hij precies weet waar hij heen moet rijden. En dus houd ik mijn mond dicht en geef niet toe aan zijn poging me aan het praten te krijgen. Als hij mijn leven tot een hel maakt, dan zal ik hetzelfde bij hem doen. Dan neemt hij aan het eind van de dag vanzelf wel ontslag.

#

We stoppen bij het kantoor van mijn agent Kerry in Hatton Garden. Ik spring eruit en smijt zonder een woord te zeggen het portier dicht. Ik zie Heather al buiten op me staan wachten en haast me naar haar toe. Ik negeer haar lach wanneer ze Sharp ziet. Ze geeft me een knuffel. ‘En hoe gaat het met…’

‘Vraag maar niks,’ waarschuw ik en ik houd de deur open. Ik weet dat hij een paar stappen achter ons loopt wanneer we de trap naar de eerste verdieping nemen. We lopen het kantoor van mijn agent binnen en haar ogen worden groter en ze kijkt langs ons heen. Ik weet dat ik het nog een keer uit zal moeten leggen. Zoals ik al eerder zei, hij is niet iemand die je over het hoofd ziet. ‘Kortetermijnregeling,’ zeg ik en ik loop naar haar bureau en ga zitten. Heather zakt neer in de stoel naast me. ‘Pappie heeft weer mensen boos gemaakt,’ grapt ze.

Mijn agent moet lachen, totaal niet verrast. ‘Die goeie ouwe pap.’

‘Wat heb je voor me?’ vraag ik en ik probeer me op mijn werk te concentreren; iets wat ik graag doe en wat me zal afleiden van Sharp, die zich ergens achter me ophoudt.

Kerry gaat aan tafel zitten en schuift een dossier naar me toe. ‘Je vindt het toch niet erg als ik eerst even een paar andere dingen met Camille doorneem?’ vraagt ze aan Heather. ‘Let maar niet op mij.’ Mijn vriendin zwaait nonchalant met haar hand en kijkt over haar schouder. ‘Er is vast wel iets waar ik me mee af kan leiden.’

Ik geef Heather een klap op haar knie en richt mijn aandacht weer op Kerry, die nog steeds ergens anders naar zit te staren. Ik kuch om haar wakker te schudden. ‘Juist!’ Kerry gaat weer verder met het gesprek. ‘Levi’s komt met een nieuwe collectie en ze willen jouw benen in hun jeans.’

‘O!’ zeg ik mijmerend en ik blader door het dossier. Ik negeer Heather’ die weer zit te staren naar mijn bodyguard.

‘En Dior lanceert een nieuwe wondercrème. Je staat boven aan hun lijstje met blondines die in aanmerking komen.’ Kerry knipoogt en wijst op mijn gezicht. ‘Mooiste huid in het vak.’

Heather draait zich om en lacht. ‘Maakt het wat uit? Ze zullen haar toch wel helemaal airbrushen.’

Kerry gaat met haar hand door haar bos haar en haalt haar schouders op. ‘Interesse?’

‘Natuurlijk,’ roep ik. ‘Wat zijn de thema’s?’ Ik leg het dossier weer op haar bureau en zie hoe haar ogen steeds weer langs mij heen gaan waardoor ik me afvraag wat Jake achter me aan het doen is. Bloost Kerry? Mijn stoere agent die nooit enige emotie laat zien? Ik frons en strek mijn nek en gluur over mijn schouder. Hij staat bij de deur, handen voor zich gevouwen… en ziet er fucking heerlijk uit. Ik richt me weer op Kerry want anders blijf ik me maar aan hem verlekkeren. ‘Thema?’ herhaal ik.

Kerry kijkt me weer aan. ‘O ja, thema’s!’ Ze bloost en rommelt in de papieren op haar bureau. Heather zit naast me te giechelen. Dit is voor het eerst dat ik Kerry zenuwachtig zie. Ik ben echt niet de enige die de arrogante rukker aantrekkelijk vindt. ‘Hier.’ Ze overhandigt me een papier en steekt van wal. ‘Bij Levi’s gaan ze terug naar hun roots. Ranches, cowboys, hoeden en laarzen, dat soort dingen. Dior is een minimalistisch headshot. Minimale make-up, uitdrukkingsloos, je snapt het wel.’

‘Klinkt goed!’ Mijn humeur wordt weer wat beter. Deze nieuwe projecten geven me het zetje dat ik nodig heb.

‘Geweldig. Ik zal met de onderhandelingen beginnen. Nog verzoekjes?’

‘Ja,’ roept Heather. ‘Ze wil een schaal met oranje Smarties en de kamertemperatuur moet precies negentien graden zijn. En geen graad meer,’ merk ze droogjes op en ik barst in lachen uit.

Kerry schrijft iets op; iets waarvan ik weet dat het niet datgene is wat Heather zojuist heeft geëist. ‘Je weet dat ik het voor je zou regelen, hè?’

Ik glimlach geamuseerd. ‘Ik weet het. Maar ik houd niet van Smarties en ze zullen wel badjassen hebben om me warm te houden.’

‘God, wat is het toch makkelijk werken met je.’ Kerry schrijft verder. ‘Ik bel je nog wel over de verdere details.’

‘Perfect. Nou, vertel me eens over die nieuwe potentiële investeerder,’ vraag ik, maar het zint me niks zoals Kerry kijkt zodra ik erover begin.

‘Wat?’

‘Ja, wat?’ Heather gaat op het puntje van haar stoel zitten.

‘Nou,’ kucht ze en ze probeert tijd te rekken.

‘Kerry, vooruit met de geit.’

‘Ze willen met je werken, Camille. Echt waar. Ze vinden het een geweldig idee als jij de campagne zou aanvoeren en staan zelfs achter het idee om de lijn uit te breiden voor vrouwen van alle soorten en maten.’

‘Maar?’ vragen Heather en ik tegelijkertijd.

‘Je krijgt geen zeggenschap over de ontwerpen.’ Ze bijt op haar lip. ‘Of de stoffen. Of de accessoires.’

Ik zak ineen in mijn stoel. ‘Dus in feite willen ze alleen maar mijn lichaam en mijn gezicht om een nieuwe kledinglijn te verkopen waar mijn naam op staat, maar we hebben geen zeggenschap over… wat dan ook?’

‘En waar pas ik in dit plaatje?’ vraagt Heather verontwaardigd.

‘Niet,’ zegt Kerry kort en bondig. Heather zakt weg in haar stoel, haar verdriet duidelijk zichtbaar. ‘Sorry, maar het blijft een geweldige kans, Camille. En ze bieden goed geld.’ Ze schuift een dossier naar me toe.

Ik wrijf over Heathers arm en kijk mijn agent moedeloos aan. Denkt ze nou werkelijk dat ik dit zal accepteren? ‘Kerry, het is niet anders dan het werk dat ik elke dag al doe. En dan willen ze ook nog dat ik mijn beste vriendin en partner dump? We hebben honderden tekeningen en een aantal geweldige ontwerpen.’

Ik zie medeleven op haar gezicht verschijnen. ‘Bekijk hun aanbod nou eens.’ Ze tikt op het dossier en ik pak het aan en rol met mijn ogen. ‘Ze willen het echt heel graag.’

Ik sta op, pak mijn tas, stop het dossier er achteloos in en stoot dan Heather wakker uit haar trance. Langzaam staat ze op. ‘Bel me maar als je de details over Levi’s en Dior hebt.’ Ik draai me om en mijn moedeloosheid wordt nog erger wanneer ik Sharp weer zie staan. Onze blikken ontmoeten elkaar heel even. Hij is de eerste die wegkijkt wanneer hij de deur voor me opendoet. Ik mompel een bedankje en duw Heather langs hem heen de deur door. ‘Ze willen me niet,’ mompelt Heather en ze loopt met lood in haar schoenen de trap af. ‘Ze willen jou, maar mij niet.’

‘We zijn een team,’ herinner ik haar. ‘Dit gebeurt niet tenzij ze ons allebei nemen. Ik ga dit niet zonder jou doen.’ Ze draait zich om en kijkt me met waterige ogen aan. ‘Meen je dat echt?’

‘Ja! Heather, je bent een geweldige jurkenontwerpster en jouw oog voor detail, stoffen en contrasten is ongelooflijk! Ik wil alleen met jou werken en met niemand anders.’

En laten we niet vergeten dat deze meid me door dik en dun heeft gesteund. Ze heeft me bijgestaan tijdens mijn meest duistere momenten. Ze heeft me nooit opgegeven. Ik heb alles aan haar te danken. De reden dat ik hier nu sta is omdat Heather me niet heeft laten zitten. Dat zal ik nooit vergeten. We zijn een team en dat kan niemand veranderen. Hoeveel ze me ook zullen bieden. Ik zie haar twijfels verdwijnen en ze slaat haar armen om me heen. ‘Dank je.’ Ik laat haar me een flinke knuffel geven. ‘Wat ga je nu doen?’

‘Lunchen met mijn moeder. Ga je mee?’ Ze laat me los.

Ik denk even na over haar aanbod en vraag me af of het akelig genoeg voor Sharp zou zijn om te willen opstappen. ‘Nee, maar bedankt voor het aanbod.’ Ik moet iets echt akeligs gaan doen. Niet voor mezelf maar voor Jake. Ik grijns stiekem. ‘Heb je wat te doen vanavond?’

‘Zullen we uitgaan?’

‘Ik zat te denken aan een meidenavondje. Wijntje, misschien een manicure terwijl we troep eten en troep kijken?’ Sharp zal het haten. Daar zorg ik wel voor. Dan kunnen we meteen nog wat ideetjes op papier zetten.

‘Geweldig!’

‘Ben je om zes uur bij mij?’

‘Te gek!’

Ze loopt de weg op en zwaait naar een taxi. ‘Zie je dan!’ Ik zwaai haar gedag en draai me dan om en zie dat Sharp boos staat te kijken, maar niet naar mij. Hij kijkt naar de andere kant van de straat. Ik vraag me af wat zijn aandacht getrokken heeft en volg zijn blik, maar zie alleen maar rijen auto’s geparkeerd staan. ‘Wacht hier,’ beveelt hij kortaf en hij steekt de weg over. Hij is helemaal gespannen en geconcentreerd. ‘Jake, wat is…’ Maar hij hoort me al niet meer en begint voorzichtig wat harder te lopen. Ik kijk er met stomme verbazing naar. Dan zie ik een wit bestelbusje met hoge snelheid wegrijden van een parkeerplaats. Jake loopt erachteraan maar blijft dan stil staan wanneer het busje de hoek omgaat. Hij steekt zijn hand in zijn zak en loopt weer naar mij toe. ‘Wit busje,’ zegt hij in zijn telefoon. ‘Heb geen gezicht of nummerbord gezien. Zou ook niks kunnen zijn.’ Hij laat zijn telefoon zakken en ik staar hem verbaasd aan.

‘Wat?’ vraagt hij en hij stopt zijn telefoon weer in zijn zak.

‘Hij stond gewoon langs de weg geparkeerd.’

‘Hij ging er anders wel heel snel vandoor.’

‘Zou ik ook doen als jij zo op me af kwam lopen.’ Ik schud mijn hoofd en loop weg. Hij is paranoïde. Ik voel dat hij me nakijkt wanneer ik naar zijn Range Rover loop, maar nog voordat ik de kans krijg om wat meer afstand tussen ons te creëren zie ik een bekend gezicht en blijf ik stilstaan. Vloekend botst Sharp tegen me aan en ik schiet naar voren. ‘Kijk uit!’ snauw ik naar hem terwijl ik ondertussen probeer om de kriebels die ik voel van ons contact van me af te schudden. Meteen loopt hij naar achteren, maar hij houdt zijn ogen op mij gericht. ‘Sorry.’ Ik kijk de andere kant op naar degene die ervoor zorgde dat ik plots stil bleef staan.

‘TJ!’ gil ik en ik ren naar mijn broertje toe.

‘Hé, mijn kleine sterretje!’ lacht hij wanneer ik hem om zijn nek vlieg en een stevige knuffel geef. Ik negeer zijn sarcastische opmerking. Als onze vader me zo noemt erger ik me. Gek dat ik het een stuk minder vervelend vind wanneer TJ het zegt. Het is zo goed om hem weer te zien. We zien elkaar niet zo veel, vooral omdat pap hem zo hard laat werken. Niet dat dat TJ veel uitmaakt. Hij geniet van het vertrouwen dat mijn vader in hem stelt en ook van de verantwoordelijkheid die hij krijgt. Mijn vader heeft hem alles geleerd over meedogenloos zijn wat zaken betreft, maar TJ is veel minder meedogenloos.

‘Wat doe jij hier?’

Hij duwt me van zich af en knijpt speels in mijn wang. ‘Ik heb net mijn pak opgehaald bij de stomerij.’ Hij houdt zijn kledingzak omhoog. ‘En nu ben ik op weg naar een bespreking met pap in het kantoor van zijn advocaat.’

Daar kijk ik niet van op. Het is een wekelijkse gebeurtenis voor mijn broer en mijn vader. ‘Door wie wordt hij nu weer aangeklaagd?’

‘De hele fucking wereld!’ lacht hij. ‘Hoe gaat-ie, meisje?’

‘Prima,’ antwoord ik snel. TJ weet vast wel wat er aan de hand is want mijn vader deelt alles met hem. ‘Laat hij jou ook achtervolgen door een moordmachine?’

Hij duwt speels tegen mijn schouder aan, neemt me in de houdgreep en haalt zijn hand door mijn haar. ‘Oké, mevrouwtje Lolbroek.’

‘Hé!’ Ik worstel me los en zodra ik mijn haren uit mijn gezicht heb geveegd en weer opkijk, zie ik mijn broertje niet meer.

Want Sharp is met zijn grote lichaam tussen ons in komen staan.

Hij staat zo dichtbij dat ik mijn hoofd naar achteren moet buigen om zijn achterhoofd te kunnen zien. Ik zie de spieren onder zijn zwarte T-shirt bewegen.

‘Ben je…’ vraagt hij achterdochtig en vijandig.

Serieus? Kan deze man eigenlijk wel beleefd en aardig zijn? En hij zou donders goed moeten weten wie TJ is. Hij heeft vast wel foto’s gezien van hem tijdens zijn uitgebreide achtergrondonderzoek. Daarbij heb ik duidelijk mijn broers naam geroepen voordat ik de straat overstak. En bovendien lijkt hij als twee druppels water op mijn vader. Sharp stelt zich aan. Hij is nog steeds opgefokt. Alleen maar vanwege dat busje?

Ik leg mijn hand op Sharps arm, zet me schrap en duw hem opzij. Of tenminste, dat probeer ik. Hij merkt het niet eens. ‘Dit is mijn broer,’ zucht ik en ik stap opzij om TJ weer te kunnen zien, want Sharp lijkt niet van plan weg te gaan.

Zoals te verwachten is TJ nogal geschrokken. ‘Dus dit is de moordmachine, hè?’ Hij steekt zijn hand uit. ‘Leuk u te ontmoeten, meneer Sharp.’

Ik weet vrij zeker dat ik een grom uit de keel van mijn bodyguard hoor komen wanneer hij mijn broers hand aanneemt. Hij kijkt hem strak aan. TJ, die nog kleiner is dan ik, moet naar achteren stappen of anders zijn nek breken om Sharp aan te kunnen kijken.

‘Insgelijks,’ zegt hij kortaf en zeer onoprecht.

TJ moet zijn hand letterlijk losrukken uit de greep van Sharp en kijkt me vragend aan. Ik stap naar voren. TJ lacht zenuwachtig. ‘Pap maakte dus geen grap toen hij zei dat hij hem niet had ingehuurd omdat hij hem zo aardig vond. Wat een eikel!’ We blijven stilstaan en kijk over mijn schouder. Jake houdt alles in de gaten en het begint me op mijn zenuwen te werken.

‘Hoe dan ook,’ gaat hij verder en hij kijkt me serieus aan. Ik weet wat hij gaat zeggen. ‘Ik heb gehoord dat een zeker iemand weer uit rehab is.’

‘Grappig, dat heb ik ook gehoord.’

‘Camille,’ waarschuwt hij op vermoeide toon. ‘We zijn gewoon…’

Ik steek mijn hand omhoog en onderbreek hem. ‘Ik ben klaar met hem.’ Het kost me moeite het te zeggen, niet omdat ik het zwaar vind, maar omdat ik het zat ben mezelf voor de tigste keer te moeten herhalen. Mijn oorspronkelijke zorgen toen Heather me vertelde dat Seb weer terug was, hebben plaatsgemaakt voor vastberadenheid. Ik ben niet van plan om hem tegen het lijf te lopen. En van wat ik heb gehoord, zal het niet lang duren voordat hij weer in rehab zit.

‘Grappig dat op dezelfde dag dat Sebastian uit de kliniek komt, Sharp is ingehuurd om mij te schaduwen.’ Ik trek mijn wenkbrauwen op naar TJ en kijk hem beschuldigend aan.

TJ doet hetzelfde maar zijn blik is een waarschuwing. ‘Ik heb de bedreiging gezien, meisje. We kunnen niet voorzichtig genoeg zijn met ons kleine sterretje.’

‘Wat stond er eigenlijk in en wie heeft het gestuurd?’

‘Wat erin staat doet er niet toe. En als we wisten wie het had gestuurd, denk je dan niet dat we allang wat hadden gedaan?’

Ik zucht en geef me gewonnen. Ik weet dat ik geen verstand heb van zaken, zelfs niet als die zaken over mij gaan.

‘Even koffie doen?’ Ik wijs op een café aan de overkant van de straat.

‘Misschien een ander keertje. Ik moet naar een vergadering.’ En meteen gaat zijn telefoon over. Hij lacht naar me en houdt hem omhoog. Ik zie ‘pap’ op het scherm staan. ‘Ik ben een half minuutje later.’ TJ geeft me een zoen op mijn voorhoofd en loopt naar zijn auto en groet ook mijn bodyguard nog. ‘Zorg goed voor ons meisje,’ zegt hij broederlijk. Het geeft me een warm gevoel vanbinnen… Alleen reageert Sharp weer opvallend koeltjes. Jezus nog aan toe, kan die man niet eens wat vrolijker zijn!

TJ springt in zijn Maserati en racet de straat uit. Ik loop naar Sharps auto, wetende dat hij vlak achter me loopt. Het is net alsof een onzichtbaar touwtje hem automatisch naar me toe trekt wanneer de afstand tussen ons te groot wordt.

#

Om zes uur breekt Heather bijna letterlijk de deur open. Ik loop naar voren om open te doen maar Jake is me voor. Hij gluurt door het kijkgaatje met zijn hand achter op zijn rug waar hij zijn pistool heeft zitten. Zo ontzettend paranoïde.

‘Het is Heather,’ zeg ik en ik kijk toe hoe hij zich omdraait en wegloopt van de deur zonder moeite te doen de deur te openen voor mijn vriendin.

Ik trek mijn lip op terwijl hij langs me loopt en doe de deur open. Heather staat voor me met een grote grijns en twee flessen wijn. ‘Ik ben er!’ gilt ze en ze loopt naar binnen. Ik merk het onmiddellijk wanneer ze Sharp tegenkomt want ze wordt meteen stil. Ik doe de deur dicht en duw haar de keuken in. ‘Hij is goddelijk,’ fluistert ze en ze zet de flessen neer terwijl ik de glazen pak.

Ik frons. ‘Als je van sombere types houdt.’

‘O, zeker.’ Heather schenkt de wijn in en ik duik de kastjes in op zoek naar wat te snacken. Zodra alles op een dienblad staat gaan we naar de woonkamer. Sharp zit op de bank met zijn laptop op zijn stevige dijbenen. Ik ga voor hem staan en wacht tot hij me aankijkt.

‘Pardon,’ zeg ik beleefd en ik kijk hem glimlachend aan.

Hij kijkt naar de stoel die aan de andere kant van de kamer staat en naar Heather, zijn gezicht strak in de plooi. Net wanneer ik denk dat hij zal weigeren en moeilijk gaat doen, staat hij op. Pijnlijk langzaam, waardoor ik me genoodzaakt voel om de andere kant op te kijken. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe Heather naar hem staat te kijken. Haar ogen zijn gevuld met genot. Sharp loopt naar de stoel toe en gaat weer zitten, met zijn neus bijna in zijn laptop.

Ik val neer op de bank en kuch, in de hoop de aandacht te trekken van mijn geobsedeerde vriendin. Ze schudt vertwijfeld haar hoofd en komt naast me zitten. Ik weet dat ze van alles en nog wat wil zeggen, maar Jakes aanwezigheid voorkomt dat. Dat is maar goed ook waarschijnlijk. Ik zet de schaal met chips tussen ons in en we proosten samen.

‘Waar proosten we eigenlijk op?’ vraagt ze.

Haar vraag geeft me even wat tijd om na te denken, maar omdat ik het niet weet geef ik ook geen antwoord en stel ik haar in plaats daarvan een wedervraag. ‘Welke kleur?’ Ik pak mijn doos met nagellakflesjes en schuif hem onder Heathers neus. Laat de meidenavond maar beginnen.

‘Rood!’ Ze pakt het flesje met rode nagellak uit de doos. ‘Je mag mijn tenen wel doen.’ Ze schopt haar schoenen uit, gaat er eens goed voor zitten en legt haar voeten in mijn schoot.

Ik begin met het scheiden van haar tenen door er wattenschijfjes tussen te stoppen. ‘Ik heb die schets voor je. Van de jurk,’ zeg ik tegen haar.

‘Ik weet al hoe-ie eruit gaat zien,’ zegt ze lachend en ik ga verder met haar tenen.

‘Ik heb een afspraak voor je gemaakt met de stoffenleverancier. En ik had een ideetje voor een lingerielijn. O god, het zou je geweldig staan!’

Dan schrik ik op van een kuchje. Ik kijk op en zie dat Sharp me zit aan te staren. Snel kijkt hij weer op zijn laptop en vermijdt mijn vragende blik. Fronsend schud ik mijn hoofd en richt me weer tot Heather. Ik zie dat ze met getuite lippen mijn bodyguard zit te bewonderen. Ik tik tegen haar voet aan om haar aandacht te trekken en ze glimlacht naar me maar ik negeer haar.

Nadat ik haar laatste teen heb gelakt, zakken we onderuit en gaan we de volgende uren door met kletsen, lachen en aangeschoten worden. Zodra Dirty Dancing is afgelopen spring ik op en sleur Heather met me mee en dwing haar om Patrick Swayze te spelen terwijl ik om haar heen dans. Ze zingt. Slecht. Ik moet lachen wanneer ze schrap gaat staan zodat ik naar haar toe kan duiken. ‘Serieus?’

‘Ik ben sterker dan ik eruitzie hoor.’ Ik heb nog meer lol wanneer ik me omdraai en zie hoe Sharp naar ons zit te kijken. Of, beter gezegd, naar mij zit te kijken. Zie ik daar een grijns op zijn gezicht? Nieuwsgierig knijp ik mijn ogen een beetje toe. Dan lijkt hij op te schrikken en kijkt snel weg.

‘Kom op, Baby!’ schreeuwt Heather. Ik moet weer lachen en ren naar haar toe. Ik zie hoe ze zich schrap zet. We botsen tegen elkaar op onder hard gegil en vallen neer op de bank en barsten in lachen uit.

‘Niet zo sterk,’ giechel ik. Ik ben volkomen ontspannen in de privacy van mijn eigen huis en dollend met mijn beste vriendin. Hier hoef ik niet te letten op een camera die me fotografeert op een slecht moment. Ook hoef ik me geen zorgen te maken over een bemoeizuchtige vader. Het is gewoon ik en mijn beste vriendin.

‘Ik durf te wedden dat híj je wel zo op zou kunnen tillen.’ Grinnikend knikt ze naar Sharp.

Mijn hand ligt op mijn snel op- en neergaande buik. Ik kijk vol bewondering en veel te lang naar zijn prachtige lichaam en naar zijn stoppelige kin en zijn donkere ogen die lijken te lachen. Ik houd mijn hoofd schuin en hij doet hetzelfde. Hij lijkt zich niet te ergeren aan mijn pogingen om hem kwaad te maken door ons te gedragen als een stelletje maffe meiden. Waarom eigenlijk niet? En weer kijkt hij snel weg, alsof hij ineens beseft dat hij zit te staren. Ik bijt op mijn lip en kijk naar de doos met nagellak die naast me staat. Ik pak de meest felroze kleur die in de doos zit, sta op en loop langzaam naar hem toe, terwijl ik probeer niet te veel te waggelen na veel te veel wijn te hebben gedronken. Wanneer ik voor hem sta duurt het een paar seconden voor hij besluit mij aan te kijken. Ik houd de nagellak omhoog. ‘Zal ik je nagels lakken?’

Ik weet zeker dat ik zijn ogen ietsje groter zie worden. ‘Nee,’ zegt hij bot en hij richt zijn aandacht weer op zijn laptop.

Mijn grijns wordt breder en ik ga op mijn knieën voor zijn voeten zitten. Zijn blote voeten. Hij heeft mooie voeten. Ik pak zijn voet beet en probeer hem op mijn schoot te leggen. ‘Volgens mij staat deze kleur je wel.’

Hij probeert zich los te trekken. ‘Camille,’ waarschuwt hij, maar ik negeer hem en worstel met zijn voet. ‘Camille, wat ben je verdomme aan het doen?’

‘Laat me nou!’ dring ik aan. Ik krijg er nog meer plezier in wanneer Heather naast me komt zitten om Jakes voet vast te houden. Maar zelfs met zijn tweeën kunnen we hem niet aan. Hij maakt zich los en staat op zodat wij plat op onze kont vallen.

Ik zie hoe hij boven me staat en mijn lichaam schudt aan alle kanten van het lachen. Ik zie hoe hij probeert geduld te verzamelen en diep inademt. Nu is hij wel geërgerd en ik geniet ervan. Ik verwacht dat hij elk moment de deur uit kan lopen om aan mij en mijn irritante vriendin te ontsnappen. Maar dan verrast hij me. Hij rolt met zijn ogen, bukt, pakt mijn armen beet en tilt me op. Ik stop meteen met lachen. Het voelt alsof ik niks weeg zoals hij me vastheeft. En hij laat me niet los zodra ik weer op mijn benen sta. Dat is waarschijnlijk maar goed ook omdat ik mijn voeten niet meer kan voelen. En hetzelfde geldt voor mijn spieren. Mijn hart kan ik wel voelen want dat gaat als een razende tekeer en het wordt alleen maar erger wanneer hij vooroverleunt en zijn lippen tegen mijn oren houdt. Ik verstijf.

‘Ik heb het je al gezegd, Camille,’ hijgt hij. ‘Ik doorsta wat ik moet doorstaan.’ Dan laat hij me los en ik blijf trillend achter. ‘Ik ben douchen.’

‘O… hemel.’ Heather staat binnen een tel naast me, haar hand op mijn arm. ‘Heb je gemerkt dat hij míj niet overeind heeft geholpen? En hij gaat douchen? Was dat een uitnodiging?’

Ik verman mezelf en probeer mijn gedachten weer op een rijtje te zetten. ‘Doe niet zo idioot,’ mompel ik en ik loop de keuken in om nog meer wijn te halen.

‘Misschien, maar kun je hem je naakt voorstellen? En nat?’

In stilte smeek ik mijn beste vriendin om haar kop dicht te houden en niet mijn toch al ongepaste gedachtes te blijven voeden. Mijn plan om Sharp te ergeren, heeft alleen maar geleid tot het tegenovergestelde. Want nu erger ik me. Aan mezelf.

#

Nadat Heather is vertrokken sta ik met mijn rug naar de voordeur toe, bijtend op mijn onderlip. Hij is niet teruggekomen na het douchen. Hij heeft ons met rust gelaten, waarschijnlijk omdat hij wel genoeg had van al dat meidengedoe. De gedachte zou me moeten doen glimlachen, maar dat is niet zo. Het enige waar ik aan kan denken zijn de talloze keren waarop ik zag dat hij naar me keek. Hij zag er niet gepijnigd uit, maar juist tevreden. Precies het tegenovergestelde van wat ik wilde of verwachtte.

Ik ben moe en moet gaan slapen en, nog belangrijker, de drukte in mijn hoofd even uitschakelen. Ik pak een paar ontwerpen op van de tafel en loop naar de slaapkamer met het idee om in bed nog een paar notities te maken over mijn schetsen. Maar net op het moment dat ik de deur achter me dicht wil doen, hoor ik hem. Ik kan mezelf niet tegenhouden om door een kiertje naar hem te gluren. Ik schrik me echter rot wanneer hij plotseling pal voor mijn neus staat, net uit de douche maar volledig gekleed. Mijn ogen zijn gefocust op zijn borst. Ik stel me voor hoe zijn huid eruitziet onder dat grijze T-shirt. Ondertussen sta ik maar wat te frutselen met de ontwerpen in mijn handen.

‘Camille?’

Mijn ogen schieten omhoog. ‘Ja?’

Hij is even stil en denkt na voor hij wat zegt. Dan strekt hij zijn arm uit en pakt een van mijn ontwerpen. Ik zeg niets en kijk geamuseerd toe hoe hij de schets bekijkt. Ik durf te wedden dat hij niet eens weet waar hij naar kijkt. ‘Het is mooi,’ mompelt hij en hij houdt zijn hoofd een beetje schuin. ‘Wat is het?’

‘Het is een riem die deel uitmaakt van de accessoirelijn die ik heb ontworpen.’ Ik pak de tekening weer en lach in mezelf. Waarom is hij plotseling zo vriendelijk? ‘Wil je hem voor me showen?’

Hij kijkt me met toegeknepen ogen aan, en niet bepaald vrolijk.

‘Ik draag geen riemen.’ Hij trekt de onderkant van zijn T-shirt omhoog. Ik verwacht dat ik lege riemlussen te zien zal krijgen, maar ik zie alleen maar zijn strakke buikspieren. Mijn mond wordt droog en ik moet de post van de deur beetpakken om overeind te blijven. Godsamme zeg. Ik zou mijn vinger eraan open kunnen halen, zo scherp zijn zijn buikspieren.

‘Het enige accessoire dat ik draag is mijn wapen.’ Hij draait zich om en loopt weg op zijn blote voeten. ‘Ik kan je niet neerknallen met een fucking riem.’

Mijn lust verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik word ontzettend boos. En omdat ik niet weet wat ik moet zeggen, smijt ik uit woede de deur dicht.